ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Τρεις ήρωες αγάπης και πίστης απ' αυτές τις μέρες...

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Τρεις ήρωες αγάπης και πίστης απ' αυτές τις μέρες...

Φωτο από εδώ

Πρόσφατα είδα στην τηλεόραση τις δηλώσεις του πατέρα ενός από τα θύματα της σφαγής του Κονέκτικατ.
Ο ηρωικός αυτός γονιός (που υποθέτω πως δεν είναι ορθόδοξος χριστιανός) είπε: "Οι προσευχές μας συνοδεύουν τις οικογένειες όλων των θυμάτων. Το ίδιο ισχύει και για την οικογένεια του δράστη".
Αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή, προσεύχονται όχι μόνο για τους ομοιοπαθείς, τους γονείς των άλλων θυμάτων, αλλά και για να στηρίξει ο Θεός την οικογένεια του ανθρώπου που σκότωσε φρικτά το παιδί τους και ένα σωρό άλλα παιδάκια, μαζί με μερικούς ενήλικες (και ο ίδιος αυτοκτόνησε)!

Σας συγχαίρω, αδελφοί μου, και παίρνω θάρρος από τον τρόπο που σηκώνετε το σταυρό σας. Εδώ, στην "Ορθόδοξη" Ελλάδα (με ή χωρίς " ", έστω), έχουμε παρόμοιες περιπτώσεις συγχώρησης, αλλά τόσο καταθλιπτικά λίγες... Ο κανόνας είναι πως, αν κάποιος γονιός τολμήσει να ξεστομίσει τέτοια κουβέντα χριστιανικής συγγνώμης, ολόκληρη η κοινωνία, ΚΑΙ η ίδια η οικογένειά του, θα τον καταδικάσει στη συνείδησή της με περιφρόνηση. Εδώ, "χριστιανικό" θεωρείται το μίσος και η δίψα για εκδίκηση.
Υπάρχουν κι εδώ αληθινοί χριστιανοί, το ξαναλέω, μα πρέπει να παλέψουν υπεράνθρωπα με την κοινωνία και με τους δικούς τους, για ν' αντέξουν, με τη δύναμη του Θεού, τον απερίγραπτο ψυχολογικό πόλεμο και τις απανωτές πληγές που θα υποστούν.
Ο Θεός να συγχωρέσει θύματα και δράστη και να στηρίξει τις οικογένειές τους...

ΙΙ

Φωτο από εδώ

Σεβασμό αισθάνεται η κοινωνία μας για το 15χρονο αγόρι από την Καβάλα, που μπήκε στη φωτιά για να σώσει τ' αδερφάκια του, δε μπόρεσε να τα σώσει και κάηκε και το ίδιο... Σεβασμό νιώθω κι εγώ, μάλλον μαζί με κάποια αμηχανία και ζήλεια (συχωρέστε με, αδελφοί), που δεν έχω τόση αγάπη και γενναιότητα.
Ένας έφηβος, με τον οποίο είχα την τιμή να συζητήσω το γεγονός, με ρώτησε αν πιστεύω πως το αγόρι αυτό (δεν ξέρω το όνομά του) είναι άγιος.
Φυσικά, δε μπορώ να το ξέρω, εύχομαι όμως ολόψυχα ο Θεός να το κατατάξει με τους αγίους Του και να δώσει σημάδι στην τραγική οικογένεια, για στήριξη και παρηγοριά στο μεγάλο ανήφορο που υψώθηκε μπροστά τους...
Άγιοι της διπλανής πόρτας υπάρχουν πολλοί. Απ' όσους έχουν παρρησία στο Θεό, ας έχουμε τις πρεσβείες τους.

ΙΙΙ

Τον Αύγουστο 2012 συνέβη το τρίτο περιστατικό, αλλά το είδαμε τώρα δημοσιευμένο.
Η συγκλονιστική ομιλία μιας μάνας στην κηδεία του 19χρονου παλικαριού της φανερώνει τι θα πει αληθινή ορθόδοξη μάνα. Ο Θεός να στηρίζει αυτή την οικογένεια και κάθε χαροκαμένη οικογένεια.
Αναδημοσιεύουμε από εδώ και εδώ.

«Δεν φοβάμαι τό θάνατο»

Τόν περασμένο Αὔγουστο φτερούγισε γιά τόν Οὐρανό ἡ ἁγνή ψυχή τοῦ 19χρονου Βασιλείου Δαρδανοῦ, ἀπό τόν Ἁλίαρτο - Βοιωτίας. Τελευταῖος γιός τοῦ εὐσεβοῦς Ἱερατικοῦ ζεύγους π. Παναγιώτη καί Μαργαρίτας, δοκίμασε τόν πόνο ἀπό τή λεγόμενη ἐπάρατο νόσο λίγο μετά τήν ἐπιτυχία του στή Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐπί ἕνα χρόνο φοίτησε στό σχολεῖο τοῦ πόνου καί πῆρε ὁμολογουμένως ἄριστα. Τό πτυχίο τό πῆρε ἀπό τά χέρια τοῦ ἀγωνοθέτου Χριστοῦ.

Στή συνέχεια δημοσιεύουμε τήν προσλαλιά τῆς θεολόγου μητέρας τοῦ Μαργαρίτας, κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, στήν ὁποία προέστη ὅ Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας π. Γεώργιος. Ἡ πίστη τῆς θυμίζει μητέρες μαρτύρων καί ἡρώων:

Θέλω νά πῶ ἕνα λόγο ἁπλό γιά τό Βασίλη μας, πού νά ταιριάζει στήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του, στή δυνατή του πίστη, στόν τρόπο πού περπάτησε τήν μαρτυρική τοῦ πορεία. Σήμερα σας παρακαλοῦμε, μήν ψάχνετε γιά ἀπαντήσεις λογικές τοῦ παρόντος καιροῦ. Σήμερα σας παρακαλοῦμε ἐμεῖς, ἡ οἰκογένειά του, ἁρπάξτε τήν εὐκαιρία νά περάσετε στήν ἄλλη λογική, στή σχοινοβασία τῆς πίστης, στήν ἄλλη ἀνάγνωση τῆς ζωῆς. Γιατί σ’ αὐτή τή διαδρομή ὅ Βασίλης ἔτσι περπάτησε καί ἀγάπησε τή δοκιμασία του καί μᾶς ἔλεγε συχνά: «Εἶναι ἡ καλύτερη χρονιά τῆς ζωῆς μου, ἡ ἀσθένεια εἶναι εὐλογία καί εὐκαιρία».

Καί ὅσο ἡ ἀσθένεια ἔφθειρε τό νεανικό του σῶμα, τόσο ἀνανέωνε τό πνεῦμα του καί καθάριζε τήν ψυχή του. Ὁ μικρότερός μας προπορεύεται σήμερα. Ἴσως καί ὁ καλύτερός μας. Καί εἶναι!

Ἄν καί ἔζησε λίγο, σά νά συμπλήρωσε χρόνια πολλά. Καί ὁ Κύριός μας τόν δοκίμασε καί τόν βρῆκε ἄξιο γιά τόν ἑαυτό Του. Ὅ Βασίλης στήν ἀρχή τῆς δοκιμασίας του ἔλεγε: «Ἴσως ὁ σκοπός τῆς ζωῆς νά εἶναι ἡ ἁγιότητα».

Καί στό τέλος ἔλεγε: «Θέλω τήν ἁγιότητα. Δέν φοβᾶμαι τόν θάνατο». Μᾶς ἔλεγε συχνά: «Φοβᾶμαι, μήπως χάσω τόν παράδεισο».

Γι’ αὐτό σήμερα, ἄς σκεφτοῦμε μέ τή λογική του Βασίλη, τήν ξένη γιά τόν κόσμο, ἀφοῦ γι’ αὐτόν εἴμαστε ἐδῶ, καθώς προπορεύεται ὅλων μας στήν οὐράνια πατρίδα. Ἐμεῖς, πού τοῦ κρατήσαμε τό χέρι ἀπ' τήν ἀρχή ὡς τό τέλος, ξέρουμε, ἔχουμε τήν βεβαιότητα, πώς ὁ Βασίλης μας «μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν», ἀφοῦ ἀξιοποίησε καί τελειοποίησε στήν πολύμηνη δοκιμασία του, ὅλα τοῦ τά χαρίσματα, τήν ὑπομονή, τήν εὐγένεια, τήν ταπεί¬νωση, τό ἄριστο ἦθος, μά πάνω ἀπό ὅλα τή βαθιά του πίστη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μοῦ ἔλεγε λίγες μέρες πρίν φύγει: «Ξέρει Ἐκεῖνος, ξέρει, γιατί τά ἐπέτρεψε ὅλα». Αὐτή τοῦ τήν πίστη κληροδοτεῖ σ' ἐμᾶς. Αὐτό μας ἀφήνει τό παιδί μας. Εἴμαστε εὐγνώμονες σήμερα στό Θεό, πού μας ἀξίωσε νά κουβαλήσουμε αὐτό τό Σταυρό, ἐλάχιστα νά μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη Του, καί πού μας ἔδωσε τή δύναμη, τήν ἀπόφαση στήν καρδιά μας, τήν ἐσωτερική εἰρήνη νά σταθοῦμε.

Εἴμαστε εὐγνώμονες στό Θεό, πού ἔστειλε τό Βασίλη στή ζωή μας, 19 χρόνια πρίν, καί μᾶς ἀξίωσε νά μεγαλώσουμε ἕνα παιδί, πού μας χάρισε τόσες καί μόνο χαρές καί στάθηκε τόσο ἄξια ἀπέναντι στή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τή δέχτηκε στήν καλή γῆ καί τήν καρποφόρησε.

Ὅμως στήν πορεία δέν ἤμασταν μόνοι. Ἡ δοκιμασία τοῦ παιδιοῦ μας ἔδωσε στήν ἀγάπη τήν εὐκαιρία νά ξεδιπλωθεῖ μέσα ἀπό τήν προσευχή καί τή θερμή συμπαράσταση ὅλων σας μέ κάθε τρόπο. Σεβασμιώτατε, ἐπίσκοπε ἀληθινέ της καρδιᾶς μας, σᾶς εὐχαριστοῦμε. Δέν μπορῶ νά πῶ γιά ποιό ἀπό ὅλα, ἀπό τήν πρώτη ὡς τήν τελευταία στιγμή. Γιά ὅλα. Ὁ Κύριος γνωρίζει, καί ἐμεῖς, πού γευτήκαμε μίας ἀληθινῆς πατρικῆς παρουσίας.

"Ὅλους σας, σᾶς εὐχαριστοῦμε. Αὐτούς, πού κουράστηκαν μαζί μας τίς μέρες καί τίς νύχτες τῶν θεραπειῶν καί τοῦ πόνου. Καί ἰδιαίτερα τούς νέους συνεργάτες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπιτροπῆς, πού σάν ἀληθινά ἀδέλφια συνόδεψαν ὅλο μας τόν ἀνήφορο.

Εὐχαριστοῦμε αὐτούς, πού ὕψωσαν θερμό λόγο ἱκεσίας στήν προσευχή τους γιά μᾶς νά γνωρίζουν, ὅτι ἡ προσευχή τους μας περιέβαλε ὡς τεῖχος ἀπρόσβλητο, σέ πολύ δύσκολες στιγμές, πού φαίνονταν ἀξεπέραστες.

Εὐχαριστοῦμε τό ἐξαιρετικό προσωπικό τοῦ νοσοκομείου, πού ἀγκάλιασαν τό παιδί μας, τό φρόντισαν μέ τόση ἀγάπη καί εὐγένεια, τοῦ ἔκαναν πιό εὔκολες τίς δύσκολες ὧρες τῆς νοσηλείας, ἀφήνοντας καί σέ μας τήν γλυκιά αἴσθηση, πώς τό παιδί μας εἶχε τήν καλύτερη φροντίδα, πού θά μποροῦσε νά ἔχει.

Βασίλη, γλυκιά μας λαχτάρα καί ἀγάπη, καλό σου ταξίδι! Σ' εὐχαριστοῦμε, ἀγόρι μου γλυκό, γιά ὅλα ὅσα ξέρουμε καί γι' αὐτά πού δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε.

Ἔσυ, πού προπορεύεσαι, τώρα πιά ξέρεις, πώς παίρνεις τό βραβεῖο τῆς ἄνω κλήσεως, γιατί τό πόθησες κι ἀγωνίστηκες γι' αὐτό.

Καλόν παράδεισο, ἀγόρι μου, καί καλῆ ἀντάμωση στήν κοινή μας πατρίδα, νά μοιραστοῦμε μαζί σου αὐτό πού ἤδη προγεύεσαι.

«Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, Ἅδη, τό νῖκος;». Χριστός Ἀνέστη!