" Το παιδί μου... ιερέας;! "

 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Πιστέψτε με, δεν είναι ανέκδοτο. Συνέβη σ' ένα πολύ γνωστό μου ζευγάρι, ένα πιστό ζευγάρι. Γέννησε η γυναίκα το πρώτο τους παιδί κι ο σύζυγος την έκτη μέρα, όπως γίνεται πάντα σ' ένα φυσιολογικό τοκετό, παρέλαβε από την κλινική μάνα και βρέφος. Πρίν πάνε σπίτι τους, πέρασαν από ένα έξωκκλήσι που ταχτικά τους φιλοξενούσε το δύσκολο καιρό της εγκυμοσύνης.
Η γυναίκα με το βρέφος έμεινε εκεί έξω στο σκαλάκι, ο άντρας αφού άναψε τρία κεράκια για την τριμελή πια οικογένεια επέστρεψε κοντά τους. Καί φωναχτά κι από καρδιάς ευχαρίστησε το Θεό γιατί τελείωσε η περιπέτεια της γέννας, γιατί μάνα καί παιδί ήταν γεροί, γιατί αξιώθηκαν να γίνουν γονεις, μετά ζήτησε τη συνέχεια της ευλογίας Του πάνω στην οικογένεια. Καί κατέληξε:
«Δεν θέλουμε παρά να φωτίζεις αυτόν τον καινούριο πολίτη του ουρανού. Να γίνει δικό σου παιδί - μόνο αυτό. Εσένα να ακολουθεί κι ας γίνει ό,τι θέλει. Ακόμα και... παπάς».

Είμαι μάνα πολλών παιδιών καί άκουσα, σαν κάθε μάνα, πολλά όνειρα. Καί γονιών καί παππούδων καί γιαγιάδων όνειρα, όπως θ' άκουσες καί συ. Από πολύ νωρίς κάποιος απ' αυτούς λέει με λαχτάρα:
«Έχει αγάπη στα βιβλία. Θα προκόψει στα γράμματα. Έχει σπουδαίο λέγειν καί πειθώ. Δικηγόρος θα γίνει».

«Καλά, δε βλέπεις δεξιοτεχνία; Μηχανικός θα γίνει, να μου το θυμηθείτε».
Τόσω χρονώ γυναίκα που 'γινα δεν άκουσα κάποιον να πει:«Αυτό το παιδί έχει εξυπνάδα, κρίση, εντιμότητα, έχει πολλά χαρίσματα. Θα γίνει παπάς».
Όχι, κάτι τέτοιο δεν τόχω ακούσει.
Έχω δει πρόσωπα να τα αυλακώνει η έγνοια για το αν το παιδί τους έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Δε μού 'χει τύχει όμως να δώ αυτή την έγνοια για το αν δόθηκε από Θεού η σφραγίδα.

 

Δωρεά που θα δείξει στο γονιό πως το παιδί του είναι ο κλητός, ο εκλεκτός, αυτός που κάποτε θα κρατήσει το άγιο Δισκοπότηρο στα χέρια του. Όχι, κάτι τέτοιο για το παιδί τους, για το μέλλον του. Το κάνουν να αγαπήσει το επάγγελμα που οι ίδιοι προτιμούν, με συζητήσεις, με προβολή επιτυχημένων ανθρώπων. Αυτό όμως δεν τό 'χω ακούσει. Κι οι πιο «δημοκρατικοί» γονείς, που δεν επεμβαίνουν στον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών τους, κρυφά ποθούν να γίνει γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας το παιδί τους.
Έντεχνα καί υπογείως το ετοιμάζουν να διαλέξει με παράθεση των θετικών σημείων που έχει ένα τέτοιο επάγγελμα. Καί θετικά σημεία είναι η κοινωνική προβολή και οι υψηλές αποδοχές, Κι αυτά, αλίμονο, ένας παπάς δεν τα έχει.
Αλλά και οι πιστοί γονείς, που θέλουν να συνυπάρχει το επάγγελμα με την προσφορά, που βαπτίζουν το επάγγελμα«εργασία στην υπηρεσία του ανθρώπου» ή το ονοματίζουν «λειτούργημα», κι αυτοί ακόμα δε θέλουν να γίνει παπάς το παιδί τους. Άκουγα μια μάνα πιστή να λέει:

«Γίνε γιατρός, θα κάνεις καλά το σώμα του άρρωστου καί ταυτόχρονα θα του γιατρεύεις την ψυχή του. Μαζί με την ένεση καί τα φάρμακα θα του δίνεις Χριστό».
Ναι, να προσφέρει το παιδί μας, αλλά σαν επιστήμονας, όχι σαν Ιερέας.
Βέβαια, δεν αναφέρομαι στα βιβλία ή στους σταθμούς που ασχολούνται με τον επαγγελματικό προσανατολισμό καί που αγνοούν τον ιερατικό κλάδο. Έχει η παιδεία μας μια υλιστική στάση για τη ζωή. Η κοινωνία μας εκτιμάει την κατάθεση στην Τράπεζα, την ιδιόκτητη κατοικία, σέβεται τις πολλές σπουδές καί δε μπορεί να συλλάβει το τι προσφέρει ο παπάς. 

Καλά η κοινωνία μας. Αλλά εμείς;
Εμείς, αν θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά, καί τις σπουδές στη θεολογική Σχολή απλώς τις ανεχόμαστε για τα παιδιά μας. Γνωστής μου οικογένειας ο γιος είπε πως θα πάει στη Θεολογική. Καί κάποια φίλη, πιστή φίλη, παρηγόρησε τη μάνα:
«Μη στενοχωριέσαι. Πολλοί στα παιδικά μας είπαμε πράγματα πού δεν τα ακολουθήσαμε ποτέ».
Κι άλλη περίπτωση πιστής μάνας:
«Με τέτοιο μυαλό θα δώσεις, παιδί μου, Θεολογία; Την Ιατρική καί το Πολυτεχνείο έχεις στην τσέπη σου».
«Γεννηθήτω το θέλημα Σου», λέμε κάθε μέρα. Ναί, να γίνει το θέλημα του Κυρίου, αρκεί βεβαίως το θέλημα Του νάναι απόλυτα συνταιριασμένο με το δικό μας. Καί εμείς θέλουμε να γίνει το παιδί μας ό,τιδήποτε εκτός από ιερέας.

Κι έτσι με αυτή τή δικιά μας υποτίμηση απομακρύνονται δικαίως τα παιδιά μας από το να γίνονται υπηρέτες του Θυσιαστηρίου. Μ' αυτό τον τρόπο έχουμε περιπτώσεις πού γίνεται ιερέας κάποιος που «έτσι τοφερε η ευχή ή η κατάρα» ή άτομα δεύτερης, ας πούμε, διαλογής.
Οι μανάδες πολλές φορές τη μέρα προσευχόμαστε για τα παιδιά μας. Είναι μια συγκινητική προσευχή που αρχίζει από τότε που νιώθουμε το πρώτο σκίρτημά του. Καί όπως μεγαλώνει εκείνο καί μεγαλώνουν καί οι δυσκολίες μας, τόσο καί πιο θερμές γίνονται οί προσευχές μας για φωτισμό. Σκέπτομαι πως ίσως στις προσευχές μας αυτές, λείπει το αίτημα για να κληθεί το παιδί μας να υπηρετήσει στο Θυσιαστήριο. Να ευλογηθεί αυτό το παιδί, για να κάνει εκείνο που κανείς άλλος δε μπορεί να πετύχει: τη μετουσίωση του ψωμιού καί του κρασιού σε Σώμα καί Αίμα του Κυρίου μας.
Καί λείπει το όνειρο της αγιασμένης ώρας που προχωρώντας προς την Ωραία Πύλη, απ' τα χέρια του δικού μας παιδιού θα πάρουμε το Σώμα καί το Αίμα του Κυρίου μας.
Σκέφτομαι κείνη την ευλογημένη μάνα που, όταν κάποτε θα ψελλίσει το «ιδού εγώ καί τα παιδία μου...», κάποιο άπ'αυτά τα παιδιά της θά 'ναι εκείνο που από τη γη ακόμα θα φορούσε το αγγελικό ένδυμα.
 

Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη

περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία

 

Νεκρός για τον κόσμο: συνιστώ την ανάγνωση και αυτού του post, για την αντιμετώπιση κάποιου που θέλει να γίνει μοναχός & την προσφορά των μοναχών (αν και το παρόν αναφέρεται στους ιερείς, ΟΧΙ στους μοναχούς).