Στο μάθημα των Θρησκευτικών αξιοποιώ κάθε μορφή τέχνης: ζωγραφική, γλυπτική, χορό, θέατρο, κινηματογράφο.
Πέρσι ήταν το θέατρο, φέτος έχει την τιμητική της η Έβδομη τέχνη.
"Θρησκευτικά και κινηματογράφος" και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο με τους μαθητές και τις μαθήτριες (ο όμιλος είναι ανοιχτός, οπότε καμιά φορά έρχονται και γονείς, κουμπάροι, ξαδέρφες και ..."ξαδέρφες") βλέπουμε σε τοπικούς κινηματογράφους ταινίες πρώτης προβολής με σχετικό περιεχόμενο (το μότο μας είναι "όλα είναι θεολογία"), τις οποίες μετά συζητάμε και συμπροβληματιζόμαστε!
Θέλω να σταθώ στην τελευταία, που είδαμε το περασμένο Σάββατο (και θα ξαναδούμε αυτή την Κυριακή, καθώς το ζήτησαν παιδιά που δεν μπορούσαν την περασμένη εβδομάδα).
Αριστούργημα!!
Είναι δύσκολο να σταθεί μια ταινία, που εκ των προτέρων ξέρεις το plot twist και το τέλος. Η συγκεκριμένη ταινία είναι η ελληνική μεταφορά του γνωστού παραμυθιού του Τσαρλς Ντίκενς.
Η ταινία είναι υπέροχη! Και για την παραγωγή, την εικόνα, τον ήχο, αλλά (εδώ θα σταθώ εγώ) για τα μηνύματα και τις θεολογικές προσεγγίσεις!
Άνετα θα μπορούσε να στηθεί ένα ολόκληρο (τουλάχιστον 3ωρο) μάθημα Θρησκευτικών πάνω στην ταινία.
Κοινωνική αδικία, σχέση με το Θεό και το επέκεινα, τι παίρνουμε μαζί μετά το θάνατο, που είναι δίκαιος για όλους και τόσα άλλα!
Αποκαλύπτω μόνο ένα:
Ο Σκρουτζ (Λυκούργος επί το ελληνικόν) θεωρεί κλέφτη ένα μικρό παιδί.
Και τού λέει το πνεύμα (του Θεού):
"Κλέφτης είναι αυτός που κλέβει μια κολοκύθα κι ένα λουκάνικο για την άρρωστη μητέρα του ή αυτός που βάζει υπογραφές σε χαρτιά για να συνεχίζεται η ανισότητα;"
Και μονολογώ στο σινεμά:
- Αυτό είναι σκέτος άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!
Κοιτάζω δίπλα μου μήπως ενόχλησα τα παιδιά μου, αλλά αυτά είχαν άλλη προσέγγιση: ήταν δακρυσμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου