Η Χαρίτα Μάντολες έκανε τους Ευρωπαίους να κλάψουν

Σάββας Καλεντερίδης

Η γυναίκα-σύμβολο του αγώνα των Αγνοουμένων της Κύπρου για Δικαιοσύνη, μίλησε στην Επιτροπή Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μαζί της και ο Ερμπάι Ακανσόι, από τον Διακοινοτικό Σύνδεσμο Συγγενών Αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου "Μαζί μπορουμε".

«Ήρθα εδώ για να μας βοηθήσετε. Θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια, τι έγιναν οι άνθρωποί μας. Και την Τουρκία να μην τη βάλετε στην Ευρώπη αν δεν μας πει πρώτα που είναι οι ζωντανοί και οι νεκροί μας».

Αυτό το δυνατό μήνυμα μετέφερε στους ευρωβουλευτές της Επιτροπή Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η γυναίκα-σύμβολο της Κύπρου Χαρίτα Μάντολες.

Η γυναίκα που δεν σταμάτησε ποτέ να παλεύει για τη δικαιοσύνη των οικογενειών των θυμάτων και των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής, καταχειροκροτήθηκε για τα λόγια αλλά και την παρουσία της.

«Οι τουρκοκύπριοι να πάνε στα σπίτια τους και εμείς στα δικά μας, να ζούμε αγαπημένοι και ενωμένοι χωρίς στρατιώτες και στρατούς κατοχής, και οι έποικοι να πάνε στο σπίτι τους!», είπε συνοψίζοντας χρόνια πόνου και αγώνα.

Η μαρτυρία που συγκλονίζει

Προηγήθηκε η συγκλονιστική μαρτυρία της για όσα έγιναν στις 20 Ιουλίου του 1974, την ημέρα που Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάστηκαν στο χωριό της, το Πεντεμίλι της Κερύνειας.

Η «γυναίκα με τους περισσότερους Αγνοούμενους» έβγαλε για λίγο μόνο τις φωτογραφίες με τους ανθρώπους της που κρατάει συνήθως στο μαυροφορεμένο στήθος της. Κάθισε δίπλα στον συντονιστή της LIBE, αλλά και στον Εισηγητή του Ευρωκοινοβουλίου για το θέμα των Αγνοουμένων Φρανσουά Χαβιέ Μπελαμί και εκπροσωπώντας την Παγκύπρια Οργάνωση Συγγενών Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων μετέφερε τα μηνύματα των συγγενών.

Με απλά λόγια, σταράτα, είπε την ιστορία της. «Έχω χάσει το σύζυγό μου 25 χρονών, τον πατέρα μου, την 23χρονη αδερφή μου που ήταν η μικρότερη, αλλά και τη μεγαλύτερη αδερφή μου ηλικίας 32 χρονών, τον ξάδελφό μου…», είπε.

«Στις 20 Ιουλίου ακούσαμε εκρήξεις και βγήκαμε έξω. Εγώ πήρα αγκαλιά την κόρη μου και ο άνδρας μου το γιο μας, μόλις ενός έτους. Βγήκαμε στα λεμονόδεντρα και εκεί είδαμε κι άλλους γείτονες. Οι Τούρκοι έβγαιναν από τη θάλασσα και πυροβολούσαν, τα αεροπλάνα πετούσαν χαμηλά και έριχναν βόμβες. Αποφασίσαμε να κρυφτούμε σε ένα υπόγειο στάβλο για να σωθούμε. Μαζί μας είχαμε ηλικιωμένους και παιδιά, βρέφη», διηγήθηκε.

«Την επόμενη μέρα, στις 5.20 μας βρήκαν οι Τούρκοι», συνέχισε. «Ήμασταν αιχμάλωτοι. Μας χτυπούσαν ανελέητα, μας ποδοπάτησαν τα γάλατα και τα μπιμπερό των παιδιών. Μας πήγαν σε ένα χωράφι με ελιές και μας είπαν να περιμένουμε. Όταν ήρθε ο αξιωματικός έδωσε εντολή να μας εκτελέσουν όλους…».

«Είδα να δολοφονούν έναν άνδρα μπροστά μου και έπεσα κάτω. Ύστερα από λίγο κάποιος με κλωτσούσε να σηκωθώ. Φώναζα τον σύζυγό μου. Αλλά τον σκότωσαν. Έπεσε κάτω, δεν με άφησαν να τον αγγίξω να δω αν ήταν νεκρός ή ζωντανός… Το μωρό μου όμως ήταν πάνω στο σβέρκο του πληγωμένο, έτρεχαν τα αίματα του, φώναζε “μπαμ μπαμ παπά μου”, κοιτούσε γουρλωμένα γύρω-γύρω, δεν περπατούσε, κι Τούρκοι δεν με άφηναν να το πιάσω», είπε σα να τα ζούσε ξανά.

«Εγώ φώναζα, “θέλω τον γιο μου, θέλω τον μωρό μου, το μωρό μου”, οι Τούρκοι με έσπρωχναν πίσω. Κουράστηκε ένας Τούρκος να με ακούει και έπιασε το μωρό από το χεράκι και μου το πέταξε μακριά μέσα στα αγκάθια. Μια κοπέλα έτρεξε και τον πήρε. Και ο Τούρκος το πήρε το μωρό απ’ τα χέρια της και τη βίασε μπροστά μας. Ακόμα ακούω τις κραυγές στα αυτιά μου», είπε.

Το γιο της τον διεκδίκησε και τον πήρε. Αλλά δεν είπε πολλά άλλα η Χαρίτα Μάντολες. Τι ακολούθησε, πώς τόσα χρόνια δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά τους δικούς της. Ζήτησε την αλήθεια, τη Δικαιοσύνη από τους ευρωβουλευτές. Και πάλι συγκλόνισε.