Abel Gkiouzelis - Smile in your heart
Ἕνας ἐργάτης σ᾽ ἕνα ἐργοστάσιο κατεψυγμένων ψαριῶν, βίωσε ἕνα γεγονός τό ὁποῖο δέν θά ξεχνοῦσε ποτέ.
Κατά τή διάρκεια τῆς βάρδιας του ἐγκλωβίστηκε κατά λάθος μέσα στό βιομηχανικό καταψύκτη.
Ἀπελπισμένος, φώναξε γιά βοήθεια, ἀλλά ἡ βάρδια εἶχε τελειώσει καί τό ἐργοστάσιο ἦταν ἐντελῶς ἄδειο.
Καθώς τό κρύο τόν κυρίευε, συνειδητοποίησε ὅτι τό μοιραῖο ἦταν ἀναπόφευκτο.
Ὅταν κάθε ἐλπίδα φαινόταν χαμένη, συνέβη κάτι ἀπροσδόκητο.
Ἡ πόρτα ἄνοιξε καί ὁ φύλακας τοῦ ἐργοστασίου τόν ἔβγαλε ἔξω τήν τελευταία στιγμή, σώζοντάς τόν ἀπό βέβαιο θάνατο.
Τήν ἐπόμενη μέρα, ὁ διευθυντής, σοκαρισμένος ἀπό αὐτό πού εἶχε συμβεῖ, ρώτησε τό φρουρό:
—Πῶς ἤξερες ὅτι ἦταν μέσα καί δέν εἶχε φύγει μέ τούς ἄλλους;
Ὁ φύλακας ἀπάντησε μέ ἁπλότητα ἀλλά μέ βαθύ νόημα:
—Ἀπό ὅλους τούς ἐργάτες, ἦταν ὁ μόνος πού μέ χαιρετοῦσε κάθε μέρα. Πάντα μοῦ χαμογελοῦσε καί μέ ρωτοῦσε πῶς τά πάω. Ἐκεῖνο τό βράδυ παρατήρησα τήν ἀπουσία του. Δέν εἶχα ἀκούσει τή φωνή του οὔτε τό χαμόγελό του. Ἤξερα ὅτι κάτι δέν πήγαινε καλά, ὁπότε τόν ἔψαξα καί τόν βρῆκα.
Τό χαμόγελο δέν μᾶς κοστίζει τίποτε ἀλλά ἀνοίγει πόρτες καί καρδιές. Στην συγκεκριμένη περίπτωση κυριολεκτικά ἄνοιξε τήν πόρτα τοῦ ψυγείου. Μια μικρή πράξι καλοσύνης ἔκανε τή διαφορά μεταξύ ζωῆς καί θανάτου.
Κατά τή διάρκεια τῆς βάρδιας του ἐγκλωβίστηκε κατά λάθος μέσα στό βιομηχανικό καταψύκτη.
Ἀπελπισμένος, φώναξε γιά βοήθεια, ἀλλά ἡ βάρδια εἶχε τελειώσει καί τό ἐργοστάσιο ἦταν ἐντελῶς ἄδειο.
Καθώς τό κρύο τόν κυρίευε, συνειδητοποίησε ὅτι τό μοιραῖο ἦταν ἀναπόφευκτο.
Ὅταν κάθε ἐλπίδα φαινόταν χαμένη, συνέβη κάτι ἀπροσδόκητο.
Ἡ πόρτα ἄνοιξε καί ὁ φύλακας τοῦ ἐργοστασίου τόν ἔβγαλε ἔξω τήν τελευταία στιγμή, σώζοντάς τόν ἀπό βέβαιο θάνατο.
Τήν ἐπόμενη μέρα, ὁ διευθυντής, σοκαρισμένος ἀπό αὐτό πού εἶχε συμβεῖ, ρώτησε τό φρουρό:
—Πῶς ἤξερες ὅτι ἦταν μέσα καί δέν εἶχε φύγει μέ τούς ἄλλους;
Ὁ φύλακας ἀπάντησε μέ ἁπλότητα ἀλλά μέ βαθύ νόημα:
—Ἀπό ὅλους τούς ἐργάτες, ἦταν ὁ μόνος πού μέ χαιρετοῦσε κάθε μέρα. Πάντα μοῦ χαμογελοῦσε καί μέ ρωτοῦσε πῶς τά πάω. Ἐκεῖνο τό βράδυ παρατήρησα τήν ἀπουσία του. Δέν εἶχα ἀκούσει τή φωνή του οὔτε τό χαμόγελό του. Ἤξερα ὅτι κάτι δέν πήγαινε καλά, ὁπότε τόν ἔψαξα καί τόν βρῆκα.
Τό χαμόγελο δέν μᾶς κοστίζει τίποτε ἀλλά ἀνοίγει πόρτες καί καρδιές. Στην συγκεκριμένη περίπτωση κυριολεκτικά ἄνοιξε τήν πόρτα τοῦ ψυγείου. Μια μικρή πράξι καλοσύνης ἔκανε τή διαφορά μεταξύ ζωῆς καί θανάτου.
<>
Μητρ. Anthony Bloom: «Θυμᾶμαι ἕνα ἄντρα στά σαράντα του πού ἦρθε ἐδῶ. Ἦταν ἄπιστος, καί μάλιστα ἐνεργᾶ. Καί ὅταν ἦρθε σέ αὐτή τήν ἐκκλησία καί κάθισε πίσω ἐπειδή εἶχε φέρει ἕνα δέμα γιά ἕνα ἐνορίτη μας, ὅπως τό εἶπε, συνειδητοποίησε ὅτι μιά παρουσία γέμιζε τό χῶρο. Ἐπέστρεψε ὅταν δέν γινόταν κάποια ἀκολουθία, καί ἀνακάλυψε ὅτι ἡ παρουσία ἦταν ἀκόμα ἐκεῖ —πραγματική, ἀντικειμενική, χωρίς νά δημιουργῆται ἀπ᾽ τά ψαλσίματα, τά κεριά, τίς εἰκόνες, τήν προσευχή τῶν ἀνθρώπων— μιά παρουσία πού δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά ἡ παρουσία τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ.
Αὐτό εἶναι ξανά
ἔνας τρόπος μέ τόν ὁποίο κάτι τόν ἄγγιξε.
Θυμᾶμαι καί μιά νέα γυναῖκα, ἡ ὁποία μετέλαβε Θ. Κοινωνία ὡς μιά πράξι προκλήσεως πρός τό Θεό: “Ἡ οἰκογένειά μου, οἱ ἱερεῖς Σου, ἡ Ἐκκλησία Σου δέν ἔχουν καταφέρει ποτέ νά μοῦ μεταδώσουν κάτι. Βαπτίστηκα ἀλλά δέν ὑπάρχεις γιά μένα. Δῶσε μου ἕνα σημάδι!”. Μετέλαβε Θ. Κοινωνία, καί μοῦ ἔγραψε, “Δέν ξέρω ἀκόμα ἄν ὁ Θεός ὑπάρχει, ἀλλά ξέρω ὅτι αὐτό πού μετέλαβα στή Θ. Κοινωνία δέν ἦταν ἁπλά ἄρτος καί οἶνος”. Aὐτό ἦταν ξανά ἕνα ξεκίνημα» (ΜΑ, 31).
Θυμᾶμαι καί μιά νέα γυναῖκα, ἡ ὁποία μετέλαβε Θ. Κοινωνία ὡς μιά πράξι προκλήσεως πρός τό Θεό: “Ἡ οἰκογένειά μου, οἱ ἱερεῖς Σου, ἡ Ἐκκλησία Σου δέν ἔχουν καταφέρει ποτέ νά μοῦ μεταδώσουν κάτι. Βαπτίστηκα ἀλλά δέν ὑπάρχεις γιά μένα. Δῶσε μου ἕνα σημάδι!”. Μετέλαβε Θ. Κοινωνία, καί μοῦ ἔγραψε, “Δέν ξέρω ἀκόμα ἄν ὁ Θεός ὑπάρχει, ἀλλά ξέρω ὅτι αὐτό πού μετέλαβα στή Θ. Κοινωνία δέν ἦταν ἁπλά ἄρτος καί οἶνος”. Aὐτό ἦταν ξανά ἕνα ξεκίνημα» (ΜΑ, 31).
<>
Μετά ἀπό μιά δύσκολη μέρα στή δουλειά, σταμάτησα γιά λίγα ψώνια. Πῆρα ὅ,τι ἤθελα καί διάλεξα τό ταμεῖο μέ τή μικρότερη οὐρά. Ὁ ἄντρας μπροστά μου εἶχε ἕνα καλάθι γεμάτο ψώνια. Κατάλαβα πώς πρέπει νά εἶχε κάρτα γιά ἐπιδότησι τροφίμων, ἐπειδή εἶπε στήν ὑπάλληλο ὅτι θά χρειαζόταν νά πληρώση μόνο γιά τό κουτάκι μέ τό ἀναψυκτικό. Ἡ ταμίας ἔλεγξε τή λίστα χωρίς νά βιάζεται. Ἐγώ ἁπλά ἤθελα νά πληρώσω καί νά πάω σπίτι μου.
Τελικά, ἡ ταμίας βρῆκε ὅτι οἱ φράουλες δέν ἦταν στή λίστα μέ τά πράγματα πού μποροῦσε νά ἀγοράση μέ τήν κάρτα. Ὁ ἄνδρας τῆς ζήτησε νά τό ἐλέγξη ξανά. Στό σημεῖο ἐκεῖνο ἄρχισα νά σκέφτωμαι. “Πόση ὥρα ἀκόμα θά πάρη;”. Τότε ὁ ἄνδρας πίσω ἀπό μένα εἶπε:
—Δῶστε του τίς φράουλες, θά τίς πληρώσω ἐγώ.
Ὁ ἄνδρας μέ τήν κάρτα ἐπιδοτήσεως τοῦ εἶπε:
—Εὐχαριστῶ. Χθές βράδυ ἔμεινα ἄστεγος.
Ντράπηκα γιά τόν ἑαυτό μου, γιά τίς ἐγωϊστικές σκέψεις μου καί γιά τήν ἀπραξία μου. Γιατί νά μήν μοιάσω μέ τόν ἄνδρα πίσω μου καί νά προθυμοποιηθῶ νά πληρώσω τίς φράουλες; Ἡ ἐμπειρία αὐτή μοῦ θύμισε πώς πρέπει νά ἔχουμε εὐσπλαχνία κάι ταπεινοφροσύνη, πάντα νά προθυμοποιούμαστε νά ὑπηρετήσουμε τούς ἄλλους ὅπως μᾶς λέει ὁ Χριστός. Ὁ Θεός θά μᾶς δίνη πάντα εὐκαιρίες γιά ὑπηρεσία. Τό μόνο πού χρειάζεται εἶναι νά πάψουμε νά σκεφτόμαστε μόνο τόν ἑαυτό μας καί νά ἀρχίσουμε νά σκεφτόμαστε τούς ἀνθρώπους μπροστά καί γύρω μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου