Ο Μελ Γκίμπσον στο Άγιο Όρος

 

Αμφοτεροδέξιος

Mel Gibson... Το μόνο για το οποίο όμως είμαστε σίγουροι είναι πως αυτό το μόνιμο χαμόγελο, που φωτίζει το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα video και τις φωτογραφίες που έχουν διαρρεύσει και βλέπουμε καθημερινά, δεν είναι ψεύτικο ή προσποιητό. Δεν είναι ένα συνηθισμένο χαμόγελο "του κόσμου τούτου"...

Ναι, σύμΦωνοι!

Το γνωρίζετε πως

ο εν-Θουσιασμός

δεν είναι κάτι που μας λείπει...

Δεν είμαστε όμως απ' αυτούς,

που βγάζουμε γρήγορα και βιαστικά συμπεράσματα.

Η "δουλειά" της Σωτηρίας άλλωστε,

είναι πολύ μεγάλο Πράγμα

και έγκειται αποκλειστικά στον Θεό.

Kαι μόνο...

Σε μας τους κ. Τίποτες

δεν μας πέφτει ο παραμικρός λόγος.

Να ξεκινήσουμε γρήγορα γρήγορα

(του σκοτωμού...)

να κοιτάξουμε ο καθείς

τα δικά του απερίγραπτα χάλια...

Αυτή (θα΄πρεπε να) είναι

η αποκλειστική μας μέριμνα.

Δεν θα ισχυριστούμε λοιπόν πως ο Mel Gibson,

που βρίσκεται αυτές τις μέρες σε προσκύνημα στο Αγιονόρος,

βαφτίστηκε στα κρυφά Ορθόδοξος

ή θα γίνει στα σίγουρα.

Είναι αλήθεια πως το ευχόμαστε

και πως πολύ θα το ευχαριστιόμασταν,

αν και όταν συμβεί.

 

 

Όπως και για κάθε ψυχή που ψάχνει την Αλήθεια

και είναι εκτός Ορθοδοξίας

και Ορθοπραξίας

(εδώ εγκύπτουμε και όλοι εμείς,

που αυτοαποθεωνόμαστε ως "σεσωσμένοι",

τρομάρα μας...)

Το μόνο για το οποίο όμως είμαστε σίγουροι είναι

πως αυτό το μόνιμο χαμόγελο,

που φωτίζει το πρόσωπό του

σε όλα αυτά τα video...

(ζούληξε πάνω στο screenshot μέσα στην "αμΦ. ανάρτηση...)

...και τις φωτογραφίες που έχουν διαρρεύσει

και βλέπουμε καθημερινά...

δεν είναι ψεύτικο ή προσποιητό.

Δεν είναι ένα συνηθισμένο χαμόγελο

"του κόσμου τούτου"...

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε η,

ούτως ή άλλως πέρα από τα συνηθισμένα

στο HollyWood

(που μόνο Holly δεν είναι...)

πορεία του ως Ηθοποιού και Σκηνοθέτη

να καταλήξει

και να βρει απάγκιο στο Χριστό

και στην Ορθοδοξία...

Αυτό και μόνο.

Αμήν!

Γένοιτο...

 

amfoterodexios.blogspot.com

 

 

Πέτρος και Παύλος: απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης

Ι. Ναός Αναλήψεως του Κυρίου, διασταύρωση Ραφήνας (απόσπασμα)

(...) Τι έχουν κοινό οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος; 

Το ουσιαστικό και την πληρότητα, δηλαδή τη ζεστή πίστη στο Χριστό και τη ζωντανή κοινωνία με Αυτόν. ΟΆγιος Πέτρος ομολόγησε τη θεότητα του Ιησού Χριστού: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16,16), και ο Άγιος Παύλος ομολόγησε ότι στον Χριστό «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ. 2,9) και μυστικώς, η χριστιανική πίστη είναι το μυστήριο του Θεού, ο οποίος «εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. 3,16). Και οι δύο Απόστολοι είχαν μια δυνατή εμπειρία της μετάνοιας και της αλλαγής: ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ύστερα έκλαυσε πικρώς (Λκ. 22, 62) και αγάπησε τον Χριστό μέχρι το μαρτυρικό θάνατό του, ενώ ο Παύλος εδίωκε την Εκκλησία του Χριστού, ύστερα μετανόησε γι’ αυτό σε όλη του τη ζωή και εργάστηκε για να πλένει το σφάλμα του στην Εκκλησία και για την Εκκλησία, περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο.

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, έχουν κοινή και την δυνατή τους αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη επάνω στην πέτρα της ομολογουμένης από τον Πέτρο πίστης, δηλαδή επάνω στην ομολογία της θεότητας του Ιησού Χριστού (Μθ. 16, 13-20). 

Γι’ αυτό ο Άγιος Πέτρος ο ίδιος ομολογεί ότι όχι αυτός, αλλά ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που ενώνει, μέσα στην Εκκλησία, τους Ιουδαίους με τους άλλους λαούς του κόσμου: «προς ον προσερχόμενοι, λίθον ζώντα, υπό ανθρώπων μεν αποδεδοκιμασμένον. παρά δε Θεώ εκλεκτόν, έντιμον και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε, οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπρόσδεκτους τω Θεώ διά Ιησού Χριστού… υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως οι ποτέ ου λαός, νυν δε λαός Θεού, οι ουκ ηλεημένοι, νυν δε ελεηθέντες (Α’ Πέ. 22, 4-5, 9-10). 

Γι’ αυτό, ο Άγιος Πέτρος απαιτεί να διατηρηθεί η σωστή πίστη και η ενότητα της Εκκλησίας, μη δίνοντας σημασία στις ψευδοπροφητείες: «Εγένετο δε και ψευδοπροφήται, εν τω λαώ ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν…» (Β’ Πέ. 2,1-22).

Ο Άγιος Παύλος, δείχνοντας την αγάπη προς τον Χριστό λέει: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; …πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Και σε άλλο σημείο ενδιαφέρεται για την Εκκλησία στο ιεραποστολικό του έργο: «χωρίς των παρεκτός η επισύστασίς μου η καθ’ ημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών» (Β’ Κορ. 11, 28).

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος έχουν κοινό και το μαρτύριό τους στη Ρώμη, την εποχή των διωγμών του αυτοκράτορα Νέρωνα εναντίον των χριστιανών, το έτος 67, το οποίο μαρτύριο γιορτάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας κάθε 29 Ιουνίου. Έτσι, αυτοί μπορούν να ονομαστούν Απόστολοι της Ευρώπης και Μάρτυρες της Ευρώπης.

 

Ο χάρτης από εδώ

 

Τι αντιμετώπισαν στην Ευρώπη την εποχή τους;

Πρώτον, μια πολυθεϊστική θρησκευτικότητα, ειδωλολατρική και ασαφή, η όποια συγχύζει τον Κτίστη και την κτίση (Ρωμ. 2,25) εξουδετερώνει την ελευθερία και μειώνει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, πολλαπλασιάζοντας τις μορφές της πνευματικής και κοινωνικής δουλείας.

Δεύτερον, αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την υπερηφάνεια της ελληνορωμαϊκής φιλοσοφίας, η οποία δεν μπορούσε να δεχθεί τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή την ταπεινή αγάπη του Παντοδύναμου και την Ανάσταση του σώματος, επειδή ο θάνατος κρατούσε όλο τον αρχαίο κόσμο σε μια δουλεία του πνεύματος: «και απαλλάξη τούτους, όσοι θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ. 2,15). Επομένως, η πίστη στον Θεό, η οποία δεν ταυτίζεται με τον φθαρτό κόσμο και νίκησε τον θάνατο, δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά την ελευθερία των ανθρώπων.

Τρίτον, αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την εχθρότητα της αυτοκρατορικής πολιτικής εξουσίας. Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος απαιτούν στις επιστολές τους σεβασμό στην αυτοκρατορική πολιτική εξουσία καθώς και τη διοικητική και στρατιωτική εξουσία. Επιπλέον, τις ονομάζουν υπηρέτες του κοινωνικού καλού και όργανο που τιμωρεί τους κακοποιούς (Α’ Πέτρου 2,13-14, Ρωμ. 13,1-13). Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι δεν ταύτιζαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τη Βασιλεία των ουρανών και τον αυτοκράτορα με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι αιωνίως ζωντανός. Γι’ αυτό έχουν υποφέρει για τον Χριστό μέχρι τον θάνατο. Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι για μας διδάσκαλοι της πίστεως, παραδείγματα ιεραποστόλων και πρεσβευτές για τη ζωή και την ενότητα της Εκκλησίας. 

Διά της ζωής, των πράξεων και των συγγραμμάτων τους, μας διδάσκουν να αγαπάμε τον Χριστό, το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία Του, να δουλεύουμε για τη θεραπεία και τη σωτηρία όλων των ανθρώπων χωρίς διάκριση όσον αφορά τη φυλή και το φύλο, το έθνος και την κοινωνική τάξη. Αυτοί είναι για μας διδάσκαλοι της συμφιλίωσης, της συγχώρησης, της ενότητας και της αγιότητας. Μας διδάσκουν να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, να πράττουμε συνεχώς καλά έργα και να μην βασιστούμε ποτέ στον εαυτό μας, αλλά στη χάρη του Θεού του ζώντος, ο οποίος φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. 

Στην ορθόδοξη εικονογραφία, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, ο πρώτος και ο τελευταίος των Αποστόλων, συμβολίζουν την κοινωνία του Ισραήλ (Πέτρος) με όλους τους λαούς του κόσμου (Παύλος). Τα κλειδιά του Αγίου Πέτρου συμβολίζουν τη μετάνοια και τη συγχώρηση, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη που διευκολύνουν την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού. Το σπαθί του Αγίου Παύλου συμβολίζει τη δύναμη του πνευματικού λόγου που διακρίνει μεταξύ αιρέσεως και αληθείας, εγωισμού και αγάπης, θανάτου και ζωής.

Ας ικετεύουμε τους Αγίους Πέτρο και Παύλο, κορυφαίους των Αποστόλων, να μας βοηθούν να είμαστε και εμείς ζηλωτές ιεραπόστολοι της σημερινής Ευρώπης, όπως υπήρξαν αυτοί, ιεραπόστολοι της Ευρώπης της εποχής τους, για να μπορούμε να λέμε σ’ όλες τις Εκκλησίες της Ευρώπης: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4).

πηγή: Μητροπ. Μολδαβίας Δανιήλ (Daniel Ciobotea), Καθηγητού στο Παν/μιου του Ιασίου, «Πέτρος και Παύλος: απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης», ΙΑ΄Παύλεια - Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου Ι. Μ. Βεροίας και Ναούσης, «Εκκλησία και κοινωνία κατά τον Απ. Παύλο», σ.101-105.

Συμπλήρωμα

 

Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο σήμερα
 

Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

Τό Εὐαγγέλιο καί ὁ Ἀπόστολος τῆς ἑορτῆς ΠΕΤΡΟΥ καί ΠΑΥΛΟΥ τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων (29 Ἰουνίου) — Ἀφιέρωμα στήν ἑορτή

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Ματθ. ιστ΄ 13-19) 

13 Ἐλθὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· Τίνα λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; ·

14 οἱ δὲ εἶπον· Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλείαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν.

15 λέγει αὐτοῖς· Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;

16 ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπεν· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.

17 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέν σοι, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.

19 καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖδας τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Ἀπόδοση

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἦλθε εἰς τὰ μέρη τῆς Καισαρείας τοῦ Φιλίππου, ἐρωτοῦσε τοὺς μαθητάς του, " Ποιός, λέγουν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου; ”. Αὐτοὶ δὲ ἀπήντησαν, “ Μερικοί λέγουν ὅτι εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι ὁ Ἠλίας, καὶ
ἄλλοι ὁ Ἱερεμίας ἢ ἕνας ἀπό τούς προφήτας ". Λέγει εἰς αὐτούς, "Σεῖς, ποιός λέτε ὅτι εἶμαι; ”. Ὁ Σίμων Πέτρος ἀπεκρίθη, Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ”. Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, “ Μακάριος εἶσαι, Σίμων υἱὲ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι ἄνθρωπος δὲν σοῦ τὸ ἀπεκάλυψε αὐτό, ἀλλ᾽ ὁ Πατέρας μου ὁ οὐράνιος. Καὶ ἐγὼ σοῦ λέγω, Σὺ εἶσαι Πέτρος καὶ ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν αὐτὴν θὰ οἰκοδομήσω τὴν ἐκκλησίαν μου καὶ αἱ πύλαι τοῦ ᾿Αδη δὲν θὰ τὴν καταβάλουν. Καὶ θὰ σοῦ δώσω τὰ κλειδιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ ὅ, τι δέσῃς εἰς τὴν γῆν, θὰ εἶναι δεμένο εἰς τοὺς οὐρανούς. Καὶ ὅ, τι λύσης εἰς τὴν γῆν, θὰ εἶναι λυμένο εἰς τοὺς οὐρανούς”.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Β΄ Κορινθίους ια΄ 21-33, ιβ΄ 1-9)

ια΄ 21 Κατ’ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήκαμεν· ἐν ᾧ δ’ ἄν τις τολμᾷ ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ·

22 Ἑβραῖοί εἰσιν; κἀγώ. Ἰσραηλῖταί εἰσιν; κἀγώ. Σπέρμα Ἀβραάμ εἰσιν; κἀγώ.

23 Διάκονοι Χριστοῦ εἰσιν; παραφρονῶν λέγω, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσότερον, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν δεσμοῖς περισσότερον, ἐν θανάτοις πολλάκις.

24 ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσεράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον,

25 τρὶς ἐραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα•

26 ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις·

27 ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι·

28 χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπίστασις μοι ἡ καθ’ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν.

29 τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;

30 εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι.

31 Ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας ὅτι οὐ ψεύδομαι.

32 ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν πόλιν Δαμασκηνῶν πιάσαί με,

33 καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.

ιβ΄ 1 Καυχᾶσθαι δεῖ, οὐ συμφέρον μέν, ἐλεύσομαι δὲ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου.

2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων, εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν, ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ.

3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον, εἴτε ἐν σώματι εἴτε χωρὶς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν,

4 ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλήσαι.

5 ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι· ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι, εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου.

6 ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δέ, μή τις εἰς ἐμὲ λογίσῃται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ.

7 καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων, διὸ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος Σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι.

8 ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστείλῃ ἀπ’ ἐμοῦ·

9 καὶ εἴρηκέν μοι· Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελεῖται. Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπόδοση

Μὲ ἐντροπήν μου το λέγω, σὰν νὰ ἐφανήκαμε ἐμεῖς ἀδύνατοι. Ἀλλὰ γιὰ ὅ, τιδήποτε πρᾶγμα καὶ ἂν τολμᾷ κανεὶς νὰ καυχηθῇ – ὁμιλῶ σὰν ἀνόητος - θὰ τολμήσω καὶ ἐγώ. Ἑβραῖοι εἶναι αὐτοί; Καὶ ἐγὼ εἶμαι. Ἰσραηλῖται εἶναι; Καὶ ἐγώ. ᾿Απόγονοι τοῦ Ἀβραὰμ εἶναι; Καὶ ἐγώ. Ὑπηρέται τοῦ Χριστοῦ εἶναι; Μιλῶ σὰν παράφρων, ἐγώ τοὺς ὑπερτερῶ σὲ κόπους πολύ περισσότερον, σὲ μαστιγώσεις σὲ μεγάλον βαθμόν, σὲ φυλακίσεις πολὺ περισσότερον, πολλὲς φορὲς ἐκινδύνευσα να θανατωθῶ. 

Από τους Ιουδαίους πέντε φορὲς ὑπέστην σαράντα παρά μίαν μαστιγώσεις, τρεῖς φορὲς μὲ ἐρράβδισαν, μιά φορά μέ ἐλιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ἐναυάγησα, ένα εικοσιτετράωρον παρασυρόμουν εἰς τὸ πέλαγος. Σὲ ὁδοιπορίες πολλές φορές, μὲ κινδύνους ἀπὸ ποταμούς, μὲ κινδύνους ἀπὸ ληστάς, κινδύνους ἀπὸ τοὺς ὁμοεθνείς μου, κινδύνους ἀπὸ τοὺς ἐθνικούς, κινδύνους εἰς τὴν πόλιν, κινδύνους σὲ ἔρημα μέρη, κινδύνους εἰς τὴν θάλασσαν, κινδύνους μεταξύ ψευδαδέλφων, μὲ κόπον καὶ μόχθον, πολλές φορές αύπνος, με πεῖναν καὶ δίψαν, πολλὲς φορὲς νηστικός, εἰς τὸ κρύο χωρίς ἐπαρκῇ ἐνδύματα. 

Εκτός τῶν ἄλλων, ἡ καθημερινή μου πίεσις, ἡ μέριμνα δι᾿ ὅλας τὰς ἐκκλησίας. Ποιός ἀσθενεῖ καὶ δὲν ἀσθενῶ καὶ ἐγώ; Ποιός πέφτει καὶ ἐγὼ δὲν καίομαι; Ἐὰν πρέπει νὰ καυχηθῶ, θὰ καυχηθῶ διά πράγματα που δείχνουν την ἀδυναμίαν μου. Ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ιησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι εὐλογητὸς αἰωνίως, ξέρει ὅτι δὲν ψεύδομαι. Εἰς τὴν Δαμασκὸν ὁ ἐθνάρχης τοῦ βασιλέως ᾿Αρέτα ἐφρουροῦσε τὴν πόλιν τῆς Δαμασκοῦ, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ μὲ πιάσῃ, ἀλλὰ μὲ κατέβασαν ἀπὸ ἕνα παράθυρο μέσα σὲ καλάθι, ἀπὸ τὸ τεῖχος, καὶ ξέφυγα ἀπὸ τὰ χέρια του.

Τὸ νὰ καυχῶμαι λοιπὸν δὲν εἶναι συμφέρον μου, ἀλλὰ θὰ ἔλθω εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις τοῦ Κυρίου. Ξέρω ένα ἄνθρωπον χριστιανὸν ὁ ὁποῖος πρὸ δεκατεσσάρων ἐτῶν – εἴτε μὲ τὸ σῶμα, δὲν ξέρω, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος, δὲν ξέρω, ὁ Θεὸς ξέρει – ἁρπάχθηκε ἕως τὸν τρίτον οὐρανόν. Καὶ ξέρω ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος - εἴτε μὲ τὸ σῶμα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος δὲν ξέρω, ὁ Θεὸς ξέρει – ἁρπάχθηκε εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἄκουσε ἀνέκφραστα λόγια τὰ ὁποῖα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐπαναλάβῃ ἄνθρωπος. 

Δι' ἕνα τέτοιον ἄνθρωπον θὰ καυχηθῶ, διὰ τὸν ἑαυτόν μου ὅμως δὲν θὰ καυχηθῶ, παρὰ μόνον διὰ τὰς ἀδυναμίας μου. ᾿Αλλὰ καὶ ἐὰν θελήσω νὰ καυχηθῶ, δὲν θὰ εἶμαι ἀνόητος, διότι θὰ πῶ τὴν ἀλήθειαν, τὸ ἀποφεύγω όμως μήπως μὲ θεωρήσῃ κανεὶς ἀνώτερον ἀπὸ ὅ, τι βλέπει σ' ἐμέ ἢ ἀκούει ἀπό ἐμέ. Καὶ διὰ νὰ ὑπερηφανεύωμαι διὰ τὰς πολλὰς ἀποκαλύψεις, μοῦ ἐδόθηκε ἕνα ἀγκάθι εἰς τό σῶμα, ἕνας ἄγγελος τοῦ Σατανᾶ, διὰ νὰ μὲ ραπίζη, διὰ νὰ μὴ ὑπερηφανεύωμαι. Τρεις φορές παρεκάλεσα τὸν Κύριον γι' αυτό, διά να φύγῃ ἀπό ἐμέ. Καὶ μοῦ εἶπε, «Σοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ χάρις μου, διότι ἡ δύναμίς μου φανερώνεται τελεία ἐκεῖ πού ὑπάρχει άδυναμία». Πολύ εὐχαριίστως λοιπόν θα καυχηθῶ μᾶλλον διά τάς ἀδυναμίας μου, διά να κατασκηνώση εἰς ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

Σημ.: Ἀπόδοση ἀπό τό βιβλίο «Καινή Διαθήκη» τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ἐκδ. 1992)
Τό Εὐαγγέλιο και ὁ Ἀπόστολος κάθε Κυριακῆς συγκεντρώνονται ἐδώ: https://www.facebook.com/groups/1287665715669478

Ἐπιμέλεια: Ἰωάννης Κων. Νεονάκης⁩

Αφιέρωμα στην εορτή των δύο αγίων Πρωτοκορυφαίων αποστόλων και στην εορτή της Σύναξης των αγίων 12 Αποστόλων (30 Ιουνίου)

29 Ιουνίου: των αγίων αποστόλων Πέτρου & Παύλου

Βιογραφία αποστόλου Πέτρου
 
Πέτρος, ο Αρνητής που Αγάπησε

Η διδασκαλία του αποστόλου Πέτρου για το Χριστό (σε αντιπαραβολή με τη διδασκαλία του Ισλάμ γι' Αυτόν)
 
Ο εναγκαλισμός των αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου (από εκεί η εικ. - οι δύο άγγελοι κρατούν το μέσο με το οποίο θανατώθηκε καθένας από τους δύο αποστόλους) 
 
Βιογραφία αποστόλου Παύλου

Αγάπη, ελευθερία και δουλεία στον απόστολο Παύλο
 
Ο απόστολος Παύλος και οι γυναίκες

Μήπως ο Παύλος έκαψε τη Ρώμη;

Παύλος, το χριστιανικό ανάλογο του Μωάμεθ

Paul, the Christian equivalent to Mohammed

Ο απόστολος των δακρύων

Ο απόστολος Παύλος στην Ελλάδα (σε μορφή δισέλιδου κόμικ)

Οι Πράξεις των Αποστόλων (σε νεοελληνική μετάφραση, με πολλές εικόνες) 

30 Ιουνίου: Η Σύναξη των 12 αποστόλων

 
Οι απόστολοι που θυσιάστηκαν για την πίστη τους

Το κήρυγμα των αποστόλων (αγίου Κοσμά του Αιτωλού)

Δείτε και την ενότητά μας: Πρωτοχριστιανισμός 

Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη (& εδώ σε νεοελληνική μετάφραση)

Η θριαμβευτική ζωή των Αποστόλων | π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Όρος Αλατόμητον

 

Ομιλία του μακαριστού πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, κατά τη Θεία Λειτουργία της 28ης Ιουνίου 1997, στην εορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
------------------------------------
Ο μακαριστός π. Κωσταντίνος Στρατηγόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεολογία στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές  και διδακτορικές σπουδές στον τομέα της Ιεραποστολής στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας και στα Οικονομικά.

Ο π. Κωνσταντίνος ως λαϊκός υπήρξε συνεργάτης και μάλιστα προσωπική επιλογή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου Γιαννουλάτου, όταν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος ήταν Διευθυντής Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αργότερα όταν ανέλαβε την θέση αυτή ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Γαβριήλ Τσάφος, εις διαδοχή του αρχιεπισκόπου Αλβανίας, ο πατήρ Κωνσταντίνος συνδέθηκε με τον μακαριστό Γέροντα Γραβριήλ, αναλαμβάνοντας παραλλήλως και την διακονία του λόγου εβδομαδιαίως, επί μία οχταετία, στο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέου (πλατεία Αμερικής) με ευλογία του π. Γαβριήλ, ο οποίος ήταν και εφημέριος του ναού.

Στη συνέχεια ο π. Κωνσταντίνος διετέλεσε επί 30 έτη Διευθυντής του Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής και του Φροντιστηρίου Κατηχητών της Αποστολικής Διακονίας. Τέλος υπήρξε εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου (Δικηγορικών Γλυφάδας).

Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 2018. Υπήρξε ένας ξεχωριστός κληρικός, στο πετραχήλι του οποίου πολλές ψυχές βρήκαν παρηγορία, και τόσες άλλες αναπαύθηκαν από τον παραμυθητικό λόγο. 
Υπήρξε ένας ξεχωριστός κληρικός, ο οποίος θα συνεχίσει να διδάσκει στην ψυχή των πιστών μέσα από τον λόγο του και τα κείμενα του!

Ο Ιάπωνας ορθόδοξος άγιος Σέργιος Σουγκιχάρα († 31 Ιουλίου, 1986)

Άγιος Σέργιος Σουγκιχάρα (Τσιούνε Σουγκιχάρα / Chiune Sugihara) της Ιαπωνίας, Ιάπωνας διπλωμάτης (+1986)

Orthodox Japan

Ο Τσιούνε Σουγκιχάρα (Chiune Sugihara, 1900–1986) ήταν Ιάπωνας διπλωμάτης που έμεινε στην ιστορία για την ηρωική του δράση κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπηρετώντας ως αντιπρόξενος της Ιαπωνίας στο Κάουνας της Λιθουανίας από το 1939 έως το 1940, αγνόησε τις εντολές της ιαπωνικής κυβέρνησης και εξέδωσε χιλιάδες θεωρήσεις διέλευσης σε Εβραίους πρόσφυγες από τη Λιθουανία και την Πολωνία, οι οποίοι προσπαθούσαν να διαφύγουν από την επερχόμενη ναζιστική κατοχή. Με αυτόν τον τρόπο, υπολογίζεται ότι έσωσε περισσότερους από 6.000 ανθρώπους μέσω της Ιαπωνίας. Προς το τέλος του πολέμου πάνω από 30.000 Εβραίοι είχαν συγκεντρωθεί στη Κίνα όπου βρήκαν καταφύγιο.

Ο Σουγκιχάρα, κάτι όχι ευρέως γνωστό, ήταν πιστός της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (βαπτίστηκε Sergei Pavlovich) λόγω της ρωσιδας πρώτης του γυναίκας και τιμάται ως άγιος από την Ιαπωνική Ορθόδοξη Εκκλησία της οποίας την επιστασία έχει το ρωσικό πατριαρχείο. (Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει δραστηριότητα στην Ιαπωνία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο). [Ν: Εδώ θα σχολιάσουμε ότι είναι άκρως λυπηρό να εμπλέκεται στα πνευματικά ζητήματα ο εθνικισμός (που έχει καταδικαστεί άλλωστε από την Ορθόδοξη Εκκλησία) και να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ Ορθοδόξων Εκκλησιών, αντί ομοψυχία και αλληλοστήριξη. Ευχόμαστε ο Χριστός μας, η Παναγία & οι άγιοί μας να βοηθήσουν, ώστε να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα και να γιατρευτούν οι πληγές και τα πάθη].

Η βαθιά του πίστη και η αίσθηση ηθικής ευθύνης αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη πίσω από τις πράξεις του. Χαρακτηριστικά είχε δηλώσει πως «έπρεπε να κάνω το σωστό, ακόμη κι αν παραβίαζα εντολές».

Το 1985 τιμήθηκε από το Yad Vashem στο Ισραήλ με τον τίτλο του «Δικαίου των Εθνών» για τη συμβολή του στη διάσωση Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Πέθανε στην Ιαπωνία το 1986, αρχικά σχεδόν άγνωστος στη χώρα του, αλλά η αναγνώρισή του αυξήθηκε με τα χρόνια και σήμερα θεωρείται παγκόσμιο σύμβολο ανθρωπιάς, ανιδιοτέλειας και θάρρους. Παράλληλα αποκαταστάθηκε πλήρως από την Ιαπωνική κυβέρνηση και το ιαπωνικό ΥΠΕΞ για την απόλυσή του, κάτι σπάνιο για τα ιαπωνικά δεδομένα.

Συμπλήρωμα από εδώ

(αυτόματη μετάφραση - εικ. από εδώ)

Ο Sugihara Chiune ήταν ο Ιάπωνας υποπρόξενος στη Λιθουανία κατά τα τελευταία χρόνια της ανεξαρτησίας της χώρας κατά τον Μεσοπόλεμο. 

Ως εκπαιδευμένος διπλωμάτης, ο Sugihara ενδιαφέρθηκε για τον ρωσικό πολιτισμό από νεαρή ηλικία και ασπάστηκε την Ορθόδοξη Εκκλησία ενώ υπηρετούσε σε σημαντική θέση στο Χαρμπίν, το οποίο είχε μεγάλο ρωσικό πληθυσμό.  

Ο Sugihara είχε μια έντονη ουμανιστική χροιά, πιθανώς επηρεασμένη από τη θρησκεία του, η οποία τον οδήγησε να παραιτηθεί από τη σημαντική του θέση στο Machukuo, το ιαπωνικό κράτος-μαριονέτα στη Μαντζουρία, λόγω της καταπιεστικής φύσης του ιαπωνικού καθεστώτος εκεί. Ενώ βρισκόταν πίσω στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1930, παντρεύτηκε τη σύζυγό του Yukiko, η οποία επίσης ασπάστηκε την Ορθοδοξία και η οποία αποδείχθηκε ηθική επιρροή στον σύζυγό της σε δύσκολες στιγμές. 

 Ενώ βρισκόταν στο Κάουνας, τότε πρωτεύουσα της Λιθουανίας, το 1940, η πόλη κατακλύστηκε από Εβραίους πρόσφυγες που εγκατέλειπαν τη ναζιστική εισβολή στην Πολωνία. Εκείνη την εποχή, ουσιαστικά καμία χώρα εκτός Ευρώπης δεν επέτρεπε στους Εβραίους πρόσφυγες να μεταναστεύσουν και η παραμονή στην ήπειρο φαινόταν όλο και περισσότερο ως παγίδα θανάτου.  

Όταν οι Εβραίοι που έψαχναν για ένα ασφαλές λιμάνι ενημερώθηκαν ότι η ολλανδική αποικία του Κουρασάο στην Καραϊβική θα τους επέτρεπε την είσοδο, χάρηκαν πολύ - αλλά εξακολουθούσαν να χρειάζονται βίζες διέλευσης για να περάσουν από τη Σοβιετική Ένωση. Στράφηκαν στον Σουγκιχάρα - ο οποίος, παρά το γεγονός ότι του είπαν επανειλημμένα να μην δίνει βίζες σε Εβραίους, το έκανε ούτως ή άλλως, εργαζόμενος ακούραστα για εβδομάδες ολόκληρες για να παράσχει όσο το δυνατόν περισσότερες βίζες.  

Όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη Λιθουανία, τελικά έκλεισαν το προξενείο του - αλλά όχι πριν καταφέρει να μοιράσει βίζες που έσωσαν ζωές σε 6.000 άτομα. Ο Σουγκιχάρα και η οικογένειά του κατέληξαν σε σοβιετικό εγκλεισμό για πάνω από ένα χρόνο μετά τον πόλεμο, και έζησε μια θλιβερή ζωή στη συνέχεια, έχοντας απολυθεί από το διπλωματικό σώμα (σύμφωνα με τη σύζυγό του, ως τιμωρία για την ανυπακοή του σε εντολές). Μόνο αργότερα στη ζωή του ανακάλυψε ότι τόσοι πολλοί είχαν επιβιώσει χάρη σε αυτόν. Σήμερα, περίπου 40.000 απόγονοι ανθρώπων που έλαβαν τις βίζες του είναι ζωντανοί - εν μέρει χάρη σε αυτόν. Είναι γνωστοί ως οι «επιζώντες του Σουγκιχάρα».

 

Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο

 

Sugihara Chiune: The Orthodox Christian and WWII-era Japanese diplomat who went against his government’s orders and saved 6000 Jews from the Holocaust  

 

Photo: Chiune Sugihara, The “Japanese Schindler”

 

Sugihara Chiune was the Japanese vice-consul to Lithuania during the last years of that country’s interwar independence. A trained diplomatic, Sugihara became interested in Russian culture from a young age, and converted Orthodox Christianity while serving in an important position in Harbin, which had a large Russian population. Sugihara had a major humanist streak, likely influenced by his religion, which lead him to step down from his important position in Machukuo, the Japanese puppet state in Manchuria, over the oppressive nature of the Japanese regime there. While back in Japan in the 1930s, he married his wife Yukiko, who also converted to Orthodoxy, and who proved to be a moral influence on her husband in difficult times.

While stationed in Kaunas, then-capital of Lithuania, in 1940, the city was inundated by Jewish refugees fleeing the Nazi invasion of Poland. At the time, essentially no country outside of Europe would allow Jewish refugees to immigrate, and staying in the continent was more and more appearing to be a death trap. When Jews looking for a safe harbor where told that the Dutch colony of Curacao in the Carribean would allow them in, they were overjoyed - but still needed transit visas in order to pass through the Soviet Union. They turned to Sugihara - who, despite being told multiple times not to give visas to Jews, did so anyway, working tirelessly for weeks on end to provide as many visas as possible. When the Soviet’s invaded Lithuania, they eventually shut down his consulate - but not before he’d managed to hand out life-saving visas to 6000 individuals. Sugihara and his family ended up in Soviet internment for well over a year post-war, and he lived a dreary life thereafter, having been fired from the diplomatic corps (according to his wife, as punishment for his disobeying of orders). Only later in life did he discover that so many had survived because of him.

Today, approximately 40,000 descendents of people who received his visas are alive - thanks in part to him. They are known as the “Sugihara survivors.”

ΚΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ

 

BHMATA

 Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «η κακία την κακία δεν την καταβάλλει καθόλου. Αλλά, αν κάποιος σου κάμει κακό, συ κάμε του καλό, ώστε με την ευεργεσία να εξουδετερώσεις την κακία» (από το «Γεροντικό»)

Η κοινωνία ασχολείται ιδιαιτέρως με το φαινόμενο της βίας. Στα σχολεία πολλές συζητήσεις, προγράμματα για την αντιμετώπιση, αλλά και την πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού, με στήριξη στη οικογένεια, με προβληματισμούς για τα πρότυπα των παιδιών και των νέων και δικαίως γίνονται όλα αυτά και πρέπει. Υπάρχει όμως μία διάσταση, η οποία δεν συζητιέται, είτε διότι θεωρείται ξεπερασμένη ηθικολογία είτε διότι «δεν πουλάει» στον κόσμο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Είναι το να πράττουμε το καλό.

Ο ασκητικός λόγος της Εκκλησίας, σε συνέχεια της διδασκαλίας του Χριστού για την αγάπη και στους εχθρούς μας, επισημαίνει κάτι που οι σύγχρονοι ειδικοί δεν θέλουν να δούνε: η κακία δεν καταβάλλει την κακία. Και αυτός που τιμωρείται, συνήθως εκλαμβάνει την τιμωρία ως κακία απέναντι στη δική του κακή στάση ή συμπεριφορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται το κακό να μην οριοθετείται και να μην αποδοκιμάζεται. Και δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, αλλά και η παιδαγωγία, κάποτε και πιο αυστηρή, βοηθά στην συναίσθηση ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όμως το κακό χτυπιέται στη ρίζα του όταν ο άνθρωπος μάθει να κάμει το καλό. Διότι το καλό χτυπά μία ευαίσθητη χορδή της ψυχής που ονομάζεται φιλότιμο. Και το φιλότιμο γεννά εσωτερικό διάλογο στον άνθρωπο, για το αν πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται με την κακία ως βάση της ζωής του.

Η κακία στην πραγματικότητα είναι ένα προσωπείο της επιθυμίας του ανθρώπου για δύναμη και εξουσία. Όποιος πράττει το κακό έχει την αίσθηση ότι επικρατεί εις βάρος του αδύναμου, αποδεικνύει την αξία του, εκτονώνεται, εκδικείται την οικογένειά του ή τους φίλους του ή το σύστημα που δεν αναγνωρίζουν το πρόσωπό του και αισθάνεται καλά. Από τη άλλη, αυτός που εξουσιάζει διότι έχει τη δύναμη, υποκύπτει στη δίψα της απληστίας. Αισθάνεται ότι μπορεί να αποδείξει ότι υπερέχει όλο και πιο πολύ. Ότι ο κόσμος στέκεται κάτω από τα πόδια του. Ότι μπορεί, χάρις στη δύναμή του, να εξαγοράσει τα πάντα, ακόμη και τον θαυμασμό. Κάποτε, τρέφεται και από τον φόβο που προκαλεί η δύναμή του. Όσο πιο πολύ δείχνουν οι άλλοι ότι τον φοβούνται, τόσο πιο δυνατός αισθάνεται.

Είναι πραγματικά δαιμονική η νοοτροπία αυτή. Διότι, όσο δυνατός κι αν είναι κανείς, υπάρχουν η περιπέτεια της ζωής, η μεταστροφή από το ευχάριστο στο δυσάρεστο, το ευμετάβολο. Κυρίως όμως υπάρχει ο θάνατος, ο οποίος δεν κάνει καμία διάκριση. Ο παντοδύναμος θα παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού με μοναδικό αληθινό του όπλο την καλοσύνη και την αγάπη. Αλλά δεν είναι μόνο μεταφυσική η θεώρηση της καλοσύνης. Το να κάμεις το καλό είναι αληθινός πολιτισμός. Προϋποθέτει καρδιά που παλεύει εναντίον της αυτοδικαίωσης και βλέπει τον άλλο ως πρόσωπο που έχει αξία μοναδική και αναφαίρετη. Η καλοσύνη γίνεται ευκαιρία αφύπνισης και μετάνοιας, αλλαγής δηλαδή νοοτροπίας.

Μπορεί η καλοσύνη να περιφρονείται. Ας την διδάξουμε όμως με το παράδειγμά μας στην νέα γενιά, ακόμη και σε δύσκολες αποφάσεις. Οι δεύτερες ευκαιρίες βοηθούν. Η έγνοια όμως και το να κάμεις το καλό γιατρεύουν αληθινά τις πληγές της κακίας, διότι όλα μπορούν να ξεκινήσουν από την αρχή. Και ο Θεός ενισχύει. 

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 25 Ιουνίου 2025

Η συγκλονιστική ομίλια του Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη στη Δαμασκό για τους σύγχρονους μάρτυρες της βομβιστικής επίθεσης (22 Ιουνίου 2025)

Μια συγκινητική χειροθεσία αδελφού με σύνδρομο Down

Μαρία Σαμουηλίδου

Ν: Όπως φαίνεται, δεν πρόκειται για χειροτονία, αλλά για χειροθεσία αναγνώστη. Όμως η σπουδαιότητα και η αξία της ισχύει. Και ασφαλώς δεν είναι η πρώτη στα χρονικά. Στον τόπο μου έχουμε αδελφό με σύνδρομο Ντάουν που εδώ και δεκαετίες βοηθάει στο ιερό, χωρίς να γνωρίζω αν έχει και χειροθεσία ή όχι.

Άξιος ο αδελφός, όλοι οι αδελφοί μας, και άξιοι όσοι τους αγαπούν, τους σέβονται και τους φροντίζουν! Ο Θεός να ευλογεί και να δυναμώνει όλους τους και όλους μας. 

Νατσιός: να κηρυχθεί εθνικό πένθος για τη δολοφονία των ορθοδόξων αδελφών μας Ρωμηών στη Δαμασκό της Συρίας!

Πατρίδος Δόξα 

Ἡ προχθεσινή σφαγή τῶν Ρωμηῶν στὴν Δαμασκό

«Οἱ Ρωμηοὶ τῆς Συρίας δὲν εἶναι ξένοι. Εἶναι σάρκα ἀπὸ τὴν σάρκα τοῦ Γένους μας, εἶναι ἀδέλφια μας, εἶναι ἡ ζῶσα συνέχεια τῆς κοινῆς μας πατρίδας· εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι».

Ἰωάννης Κων. Νεονάκης

ὑπεύθυνος τῆς Θεματικῆς Ὁμάδας τῆς ΝΙΚΗΣ γιὰ τὴ Ρωμηοσύνη 

Ἐκφράζω προσωπικά (ἀλλά νομίζω ἀντιπροσωπεύω καί τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας) τὸν ἀποτροπιασμό καὶ τὴν βαθειά μου ὀδύνη γιὰ τὴν νέα, ἀνίερη τρομοκρατικὴ ἐπίθεση ποὺ δέχθηκε ἡ Ρωμηοσύνη μας στὴν καρδιὰ τῆς μαρτυρικῆς Συρίας. Ἡ βομβιστικὴ ἐπίθεση αὐτοκτονίας στὸν ἑλληνορθόδοξο ναὸ τοῦ Προφήτη Ἠλία στὴν Δαμασκὸ τήν περασμένη Κυριακή 22-6-2025, ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὸν τραγικὸ θάνατο δεκάδων ἀδελφῶν μας, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἀθώων παιδιῶν, ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη κρίκο στὴν μακραίωνη ἀλυσίδα τῶν διωγμῶν κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ Γένους μας. Ὁ ἱερὸς ναὸς μετατράπηκε σὲ Γολγοθὰ, καὶ οἱ ἀδελφοί μας, ὡς νέοι μάρτυρες, πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὴν πονεμένη γῆ τῆς Ἀνατολῆς.·

Οἱ Ρωμηοὶ τῆς Συρίας δὲν εἶναι ξένοι. Εἶναι σάρκα ἀπὸ τὴν σάρκα τοῦ Γένους μας, εἶναι ἀδέλφια μας, εἶναι ἡ ζῶσα συνέχεια τῆς κοινῆς μας πατρίδας· εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Καὶ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ, οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τῆς μισαλλοδοξίας μᾶς στοχοποιοῦν. Ἡ ἐπίθεση αὐτὴ δὲν εἶναι ἕνα μεμονωμένο περιστατικό. Εἶναι ἡ βάρβαρη ἔκφραση μιᾶς ἰδεολογίας ποὺ ἐπιδιώκει τὸν ἀφανισμὸ κάθε τί τοῦ Ρωμαίικου, κάθε τί τοῦ Ἑλληνορθόδοξου.

Ἀγωνιζόμουν και ἀγωνίζομαι συνεχῶς κυρίως μέσω ἂρθρων καί τῆς ἐνημέρωσης νά ἀναδείξω τό θέμα τῶν Ρωμηῶν τῆς Συρίας καί γενικότερα ταῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἐλπίζω ὃλοι οἱ συνέλληνες νά συνειδητοποιήσουν ὃτι αὐτοί οἱ ἂνθρωποι εἶναι ἀδέλφια μας, ὃτι κινδυνεύουν ἄμεσα καὶ ὃτι χρειάζονται προστασία.

’Ελπίζω ἐπίσης καί εὒχομαι ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση, ὄχι μόνον νά καταδικάσει την θηριωδία, ἀλλὰ νά προβεῖ καί σέ οὐσιαστικὲς ἐνέργειες γιὰ τὴν προστασία τῆς ζωῆς τῶν Ρωμηῶν τῆς Συρίας.

Ἡ Κυριακή 22-6-2025 ἦταν ἡμέρα πένθους γιὰ τὸ Γένος μας. Ὅμως ἐμεῖς ὃλοι μας δὲν θὰ συνηθίσουμε στὴν σφαγὴ τῶν Ρωμηῶν, δὲν θὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ μας εὐθύνη καὶ τὸν ἀγῶνα μας, καὶ δὲν θὰ συνθηκολογήσομε.

Ἔχομε πάντα στὴν καρδιὰ μας ὅτι ὅπου κι ἂν βρίσκονται Ρωμηοὶ, εἶναι πατρίδα μας, καὶ θὰ ἀγωνιστοῦμε μὲ ἀκόμα μεγαλύτερο σθένος γιὰ τὴν ἀνάσταση τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τοῦ Γένους μας.

Ἡ σκέψη ὃλων μας εἶναι μὲ τὶς οἰκογένειες τῶν θυμάτων. Προσευχόμαστε γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν μας, καὶ γιὰ τὴν ταχεία ἀνάρρωση τῶν τραυματιῶν.

Του ίδιου:

Τὸ Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ εἶναι δικό μας Μοναστήρι, γιατί εἶναι ρωμαίικο Μοναστήρι

Ἡ Ρωμανία κι ἄν πέρασε ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο

Κοντά στούς Ρωμηούς τοῦ Χαλεπίου καί τῆς Συρίας!

 

Τά ξεχασμένα ἀδέλφια μας: οἱ Ρωμηοί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς

 

Νά δοθεῖ status ὁμογενοῦς στούς Ὀρθοδόξους Ρωμηούς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς

Οι κηδείες των νέων μαρτύρων της Εκκλησίας.

 

Χριστός Ανέστη και αιωνία τους η μνήμη λένε.

Δεν καλούν σε εκδίκηση!

Για όσους ξέρουν και για όσους καταλαβαίνουν

Π. Ασημακόπουλος

 

Συμπληρώνω ταπεινά

 

Επίθεση αυτοκτονίας σε ελληνορθόδοξη εκκλησία στη Δαμασκό // ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ: Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τα λείψανα των Μαρτύρων μας

Μνήμη των αγίων Μαρτύρων του Αυγούστου 2013 στη Συρία

 

Ο Νατσιός, η ΝΙΚΗ και οι Ελληνορθόδοξοι (Ρωμιοί) της Συρίας!

ΝΙΚΗ: Η Συραγώ Τσιάρα στο τιμόνι της Εθνικής Πινακοθήκης έως το 2030 – «Άξιος» ο μισθός της!

 

ΝΙΚΗ 

Το Υπουργείο Πολιτισμού με φωτογραφική διάταξη στο ν. 5179/2025 διατήρησε την Συραγώ Τσιάρα στη θέση της Διευθύντριας της Εθνικής μας Πινακοθήκης, μέχρι τον διορισμό του Γενικού Διευθυντή που προβλέπεται στη νέα οργανωτική δομή της Πινακοθήκης.

Την προηγούμενη εβδομάδα το παζλ των χαριστικών ρυθμίσεων ολοκληρώθηκε:

Με κοινή απόφαση της Λίνας Μενδώνη και του Ιάσωνα Φωτήλα (17-6-2025) η εκλεκτή του Υπουργείου Πολιτισμού Συραγώ Τσιάρα παρέμεινε ακλόνητη, πλέον ως Γενική Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, με νέα θητεία έως το 2030!
Με απευθείας υπουργικό διορισμό, χωρίς διαγωνισμό, χωρίς πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος από προσωπικότητες των τεχνών και του πολιτισμού.

Άξιος λοιπόν ο μισθός της!

«Άξιος», γιατί σε αυτή τη χώρα επιβραβεύονται όσοι προκαλούν το χριστιανικό αίσθημα, την ευλάβεια, τη συλλογική μνήμη, την ευαισθησία για τα ιερά και όσια μας.

«Άξιος», γιατί επέτρεψε να βλασφημείται το Άγιο Πνεύμα με βίντεο πορνογραφικού χαρακτήρα υπό τον ήχο του «Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε…».

«Άξιος» γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος και Άγιοι μας παρουσιάζονται ως «γκροτέσκο» παραμορφωμένες φιγούρες!

«Άξιος», γιατί την στιγμή που λαμβάνουν χώρα όλα αυτά τα τερατώδη, ένα φωτεινό πορτρέτο της Άννας Παναγιωταρέα, επιστήθιας φίλης της Υπουργού Λίνας Μενδώνη, εκτίθεται με κάθε μεγαλοπρέπεια σε άλλη αίθουσα της Πινακοθήκης, ως εικονική επιβράβευση πολιτικών δεσμών και κομματικών επιλογών.

«Άξιος», γιατί μεταχειρίζεται την Πινακοθήκη όλων των Ελλήνων ως ιδιωτική γκαλερί – φέουδο των εκλεκτών της Κυβέρνησης και των εκφραστών του πολιτιστικού εκφυλισμού της Πατρίδας μας.
Είναι φαιδρό μέσα σε αυτό το πλαίσιο δοσοληψιών να μιλάμε για απόλυτη ελευθερία της Τέχνης και να καταδικάζουμε ως σκοταδιστές όσους πονάνε, όταν θίγεται η πίστη τους. Η Τέχνη εξ ορισμού δεν είναι ελεύθερη, διότι κρίνεται, επιλέγεται και επιδοτείται αυτό που κρίνει η εξουσία πως το «αξίζει». Η επιλογή της Κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρη: η κυρία Παναγιωταρέα λευκοντυμένη και εξιδανικευμένα παρουσιασμένη και η Παναγία παραμορφωμένη.

Καλούμε τον Ελληνικό Λαό να γυρίσει την πλάτη του στην κατάντια αυτή και να διεκδικήσουν ξανά μια Εθνική Πινακοθήκη που θα είναι πραγματικά κτήμα όλων των Ελλήνων, απαλλαγμένη από τα δεσμά της ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ

To βίντεο της ΝΙΚΗΣ για την κατάντια της Εθνικής Πινακοθήκης & η κατάθεση Νατσιού στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης 

*** 

Νίκος Φλώρος: "Μου είπαν ότι για να παρουσιαστεί στην Ελλάδα το γλυπτό της Μαρίας Κάλλας, έπρεπε να αφαιρέσω την ελληνική σημαία" - "Με στεναχώρησε που η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης δεν είχε πέντε λεπτά να με συναντήσει" σημείωσε ο διεθνούς φήμης καλλιτέχνης (φωτο)

Εκτεθειμένη η Εθνική Πινακοθήκη | Ναι στη «Σαγήνη του Αλλόκοτου», όχι στα έργα του Νίκου Φλώρου για το 1821!

 

Η Χαρίτα Μάντολες έκανε τους Ευρωπαίους να κλάψουν

Σάββας Καλεντερίδης

Η γυναίκα-σύμβολο του αγώνα των Αγνοουμένων της Κύπρου για Δικαιοσύνη, μίλησε στην Επιτροπή Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μαζί της και ο Ερμπάι Ακανσόι, από τον Διακοινοτικό Σύνδεσμο Συγγενών Αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου "Μαζί μπορουμε".

«Ήρθα εδώ για να μας βοηθήσετε. Θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια, τι έγιναν οι άνθρωποί μας. Και την Τουρκία να μην τη βάλετε στην Ευρώπη αν δεν μας πει πρώτα που είναι οι ζωντανοί και οι νεκροί μας».

Αυτό το δυνατό μήνυμα μετέφερε στους ευρωβουλευτές της Επιτροπή Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η γυναίκα-σύμβολο της Κύπρου Χαρίτα Μάντολες.

Η γυναίκα που δεν σταμάτησε ποτέ να παλεύει για τη δικαιοσύνη των οικογενειών των θυμάτων και των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής, καταχειροκροτήθηκε για τα λόγια αλλά και την παρουσία της.

«Οι τουρκοκύπριοι να πάνε στα σπίτια τους και εμείς στα δικά μας, να ζούμε αγαπημένοι και ενωμένοι χωρίς στρατιώτες και στρατούς κατοχής, και οι έποικοι να πάνε στο σπίτι τους!», είπε συνοψίζοντας χρόνια πόνου και αγώνα.

Η μαρτυρία που συγκλονίζει

Προηγήθηκε η συγκλονιστική μαρτυρία της για όσα έγιναν στις 20 Ιουλίου του 1974, την ημέρα που Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάστηκαν στο χωριό της, το Πεντεμίλι της Κερύνειας.

Η «γυναίκα με τους περισσότερους Αγνοούμενους» έβγαλε για λίγο μόνο τις φωτογραφίες με τους ανθρώπους της που κρατάει συνήθως στο μαυροφορεμένο στήθος της. Κάθισε δίπλα στον συντονιστή της LIBE, αλλά και στον Εισηγητή του Ευρωκοινοβουλίου για το θέμα των Αγνοουμένων Φρανσουά Χαβιέ Μπελαμί και εκπροσωπώντας την Παγκύπρια Οργάνωση Συγγενών Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων μετέφερε τα μηνύματα των συγγενών.

Με απλά λόγια, σταράτα, είπε την ιστορία της. «Έχω χάσει το σύζυγό μου 25 χρονών, τον πατέρα μου, την 23χρονη αδερφή μου που ήταν η μικρότερη, αλλά και τη μεγαλύτερη αδερφή μου ηλικίας 32 χρονών, τον ξάδελφό μου…», είπε.

«Στις 20 Ιουλίου ακούσαμε εκρήξεις και βγήκαμε έξω. Εγώ πήρα αγκαλιά την κόρη μου και ο άνδρας μου το γιο μας, μόλις ενός έτους. Βγήκαμε στα λεμονόδεντρα και εκεί είδαμε κι άλλους γείτονες. Οι Τούρκοι έβγαιναν από τη θάλασσα και πυροβολούσαν, τα αεροπλάνα πετούσαν χαμηλά και έριχναν βόμβες. Αποφασίσαμε να κρυφτούμε σε ένα υπόγειο στάβλο για να σωθούμε. Μαζί μας είχαμε ηλικιωμένους και παιδιά, βρέφη», διηγήθηκε.

«Την επόμενη μέρα, στις 5.20 μας βρήκαν οι Τούρκοι», συνέχισε. «Ήμασταν αιχμάλωτοι. Μας χτυπούσαν ανελέητα, μας ποδοπάτησαν τα γάλατα και τα μπιμπερό των παιδιών. Μας πήγαν σε ένα χωράφι με ελιές και μας είπαν να περιμένουμε. Όταν ήρθε ο αξιωματικός έδωσε εντολή να μας εκτελέσουν όλους…».

«Είδα να δολοφονούν έναν άνδρα μπροστά μου και έπεσα κάτω. Ύστερα από λίγο κάποιος με κλωτσούσε να σηκωθώ. Φώναζα τον σύζυγό μου. Αλλά τον σκότωσαν. Έπεσε κάτω, δεν με άφησαν να τον αγγίξω να δω αν ήταν νεκρός ή ζωντανός… Το μωρό μου όμως ήταν πάνω στο σβέρκο του πληγωμένο, έτρεχαν τα αίματα του, φώναζε “μπαμ μπαμ παπά μου”, κοιτούσε γουρλωμένα γύρω-γύρω, δεν περπατούσε, κι Τούρκοι δεν με άφηναν να το πιάσω», είπε σα να τα ζούσε ξανά.

«Εγώ φώναζα, “θέλω τον γιο μου, θέλω τον μωρό μου, το μωρό μου”, οι Τούρκοι με έσπρωχναν πίσω. Κουράστηκε ένας Τούρκος να με ακούει και έπιασε το μωρό από το χεράκι και μου το πέταξε μακριά μέσα στα αγκάθια. Μια κοπέλα έτρεξε και τον πήρε. Και ο Τούρκος το πήρε το μωρό απ’ τα χέρια της και τη βίασε μπροστά μας. Ακόμα ακούω τις κραυγές στα αυτιά μου», είπε.

Το γιο της τον διεκδίκησε και τον πήρε. Αλλά δεν είπε πολλά άλλα η Χαρίτα Μάντολες. Τι ακολούθησε, πώς τόσα χρόνια δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά τους δικούς της. Ζήτησε την αλήθεια, τη Δικαιοσύνη από τους ευρωβουλευτές. Και πάλι συγκλόνισε.

Ὁ Ὅσιος Μεθόδιος ὁ ἐν Νιβρύτῳ – Ἕνας ἐν πολλοῖς ἄγνωστος Ἃγιος τῆς Κρήτης

 

Ἰωάννης Κων. Νεονάκης

 

Ἑορτάζει ἡ Κρήτη, σήμερα 25η τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, τὴν μνήμη ἑνὸς Ὁσίου σχεδὸν ἀγνώστου, ἀλλ’ ὅλως φωτεινοῦ: τοῦ Ὁσίου Μεθοδίου τοῦ ἐν Νιβρίτῳ. Ἀπὸ τὴν ταπεινὴ ἐρημικὴ σπηλιὰ του στὰ ριζώματα τοῦ Ψηλορείτη, ἔλαμψε ὡς ἄστρο ὑπομονῆς, ἁγνείας καὶ προσευχῆς, καὶ ἔγινε ἕνα ἀθόρυβο σήμαντρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅσος λίγος κι ἂν εἶναι ὁ γνωστὸς του βίος, τόσο βαθεῖα εἶναι ἡ σφραγίδα του στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ.

Ὁ Ὅσιος γεννήθηκε, κατά τὴν παράδοση, στὸ Ρέθυμνο. Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἔδειξε τὴν κλίση του στὰ ἱερὰ γράμματα, τὴν ἀγάπη στὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἡσυχία. Καθοδηγήθηκε ἀπὸ τὸν πνευματικὸ του πατέρα, τὸν ἐρημίτη Εὐθύμιο, ποὺ ἀσκήτευε στὶς χαράδρες καὶ σπηλιὲς τῆς Νιβρύτου, καὶ σύντομα ἀκολούθησε τὰ χνάρια του. Ἀναχώρησε ἀπὸ τὰ κοσμικὰ καὶ ἔζησε ἐντός τῆς φύσεως, μέσα στὴν σιωπή, σε σπήλαιο ἐρημικὸ, ζῶντας ἀφιερωμένος στὸν Χριστό.

Δέν ἔχομε πληροφορίες γιὰ την μοναχικὴ του κουρὰ, ἢ τήν ὀνομασία τῆς μονῆς του. Μετὰ τὴν κοίμησή του, ὁ λαὸς τῆς περιοχῆς τὸν ἐτίμησε ὡς ὅσιο. Τὰ τίμια λείψανά του ἐνταφιάσθηκαν μὲ σεβασμὸ καὶ προσευχὴ. Ὅμως, ὅταν ὁ τόπος κινδύνευσε ἀπὸ καταστροφὴ κατὰ τὸν ξεσηκωμὸ τοῦ 1866, λέγεται ὅτι ἡ Παναγία ἤ ὁ Ἅγιος ἐνεφανίσθησαν μὲ ὅραμα σὲ μοναχὸ τῆς Μονῆς Ἐπανωσήφη καὶ τοῦ ὑπέδειξαν τὴν ἀνάγκη μεταφορᾶς τῶν ἱερῶν λειψάνων. Ἔτσι διεσώθησαν καὶ ἀπετέθησαν στὴν Μονὴ Ἐπανωσήφη, ὅπου το μεγαλύτερο μέρος τους φυλάσσεται ἕως σήμερα.

 

Ἡ μνήμη του τελεῖται κάθε 25 Ἰουνίου μὲ μεγάλη πανήγυρη στὸ χωριὸ Νίβρυτος, ὅπου ψάλλονται ὕμνοι, τελεῖται ἡ θεία λειτουργία καὶ γίνονται λιτανείες μὲ κατάνυξη. Τά τελευταῖα χρόνια, τήν παραμονή τῆς εορτῆς του τό ἀπόγευμα γίνεται μεταφορά της τιμίας του εἰκόνας από μεγάλη ομάδα καβαλάρηδων ἀπὸ τὴν Μονὴ Ἐπανωσήφη στὴν Νιβρύτο συνδέοντας ἀρρηκτα τους δύο τόπους.

Ὁ Ὅσιος Μεθόδιος δίδει τὴν δική του σφραγίδα στόν σκληρό τούτο τόπο· ἀκολούθησε μία ὁδὸ ἁγιότητος, μέσα ἀπὸ πέτρες, σιωπὴ καὶ νύχτες ἄγρυπνες. Ἒγινε φίλος τοῦ Θεοῦ και σήμερα θαυματουργεῖ και συμπαραστέκεται σε ὃλους ὃσους προστρέχουν σ’ αύτόν.

Ἡ σπηλιά πού ἀσκήτευσε και ἡ λαμπρή ἐκκλησία πού ἒχει χτισθεῖ σε συνέχεια τοῦ βραχώδους τόπου δεσπόζει στην κορυφή τοῦ χωριοῦ. Φτάνει κανείς εκεί ἀνεβαίνωντας ἓναν πολύ ἀνηφορικό δρόμο μέσα ἀπό το χωριό.

Ἃγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὓπέρ ἡμῶν!

Ἀπολυτίκιο

Ἦχος α. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐκ Νιβρύτου ὡς ἄστρον, πολιτείας τῆς κρείτονος, δι’ ἀσκητικῆς συντονίας, μυστικῶς ἐξανέτειλας, φαιδρύνων τᾶς χορείας τῶν Κρητῶν, αὐγαίς θεουργικῶν σού ἀρετῶν, καί θαυμάτων ἀγλαϊαις, ἠγιασμένε Μεθόδιε. Δόξα τῷ σέ ἰσχύσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διά σου, χάριν ἀέναον.

[ΣΗΜ.: Οἱ φωτογραφίες εἶναι χθεσινές 24-6-2025 (Ν: στην αρχική πηγή έχει κι άλλες)]