Είσαι πιο ευτυχισμένος από εκατομμύρια ανθρώπους...

Άδοντες

Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί και έχεις την υγειά σου, είσαι πιο ευτυχισμένος από 1 εκατομμύριο ανθρώπους που δεν θα ζήσουν μέχρι την επόμενη εβδομάδα.

Αν ποτέ δεν έχεις βιώσει τον πόλεμο, τη φωτιά, ή την πείνα είσαι πιο ευτυχισμένος από 500 εκατομμύρια ανθρώπους σ’ αυτόν τον κόσμο.

Αν μπορείς να πας στην εκκλησία και να ανάψεις ένα κερί, είσαι πιο ευτυχισμένος από τρία δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω σε αυτόν τον κόσμο.

Αν έχεις στο ψυγείο σου τρόφιμα, έχεις κρεββάτι να κοιμηθείς, έχεις μία στέγη να σε σκεπάζει, είσαι πιο πλούσιος από το 75% των ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο.

Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι και κάποια ψιλά μέσα στο σπίτι, τότε ανήκεις στο 8% ευκατάστατους ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο.

Άμα το ακούς αυτό, είσαι πολύ τυχερός γιατί κάποιος υπολόγισε όλους αυτούς τους αριθμούς για σένα και δεν... ανήκεις στα 500 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν ακοή, εσύ έχεις υπολογιστή, laptop ή κινητό.

Κάποτε ένας σοφός είπε:

«δούλεψε έτσι σαν να μην έχεις ανάγκη τα λεφτά,
αγάπα σαν να μη σου προξένησε κανένας πόνο,
χόρεψε σαν να μη σε κοιτάζει κανένας,
τραγούδα σαν να μην σε ακούει κανένας,
με κάθε άνθρωπο που συναναστρέφεσαι να είσαι σαν τη μέλισσα, να παίρνεις μόνο τα καλά από τον καθένα.
μην ασχολείσαι και μην κρίνεις κανέναν, τότε θα είσαι ήρεμος μέσα σου γιατί θα κοιτάς το καλύτερο για τον εαυτό σου.
Αν προσπαθήσεις να ζήσεις με αυτόν τον τρόπο, τότε να δεις την πραγματική ευτυχία πάνω στη γη.
Άλλαξε τρόπο σκέψης, άλλαξε εσύ ο ίδιος, και θα δεις ότι τα πάντα θα αλλάξουν γύρω σου!»

Πηγή: oikohouse
El romio.gr

Ταξιδιωτικά και παύλεια...

 

Εικ.: Ο απόστολος Παύλος στη Βέροια

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Η «Οδύσσεια» του Αποστόλου Παύλου – Αφιέρωμα στη μνήμη του

Οι γυναίκες που αναφέρονται στις επιστολές του αποστόλου Παύλου  

Συν αυτοίς:

Πέτρος και Παύλος + οι άγιοι 12 απόστολοι (29 & 30 Ιουνίου)
 
Πέτρου + Παύλου, των 12 Αποστόλων & άλλων φίλων...
 
«Δεν τουρκεύω - Χτύπα για την πίστη»: Άγιος Μιχαήλ Πακνανάς της Αθήνας, ο 18χρονος νεομάρτυρας, ο Κηπουρός (30 Ιουνίου & 9 Ιουλίου)

Η αγία Μαρία, μητέρα του Ευαγγελιστή Μάρκου
 
Άγιοι στις 29 και τις 30 του Ιούνη!
 
Ο άγιος Πέτρος Ορντίνσκυ, πρίγκηπας της Χρυσής Ορδής των Μογγόλων 

Οι Πράξεις των Αποστόλων 

Καφετέρια έλαβε online παραγγελία όπoυ μία κοπέλα ζητούσε βοήθεια γιατί την βiαζαν (ΗΠΑ)

 

 

Όλα για τη γυναίκα

Μία 24χρονη κοπέλα θύμα βιαστού, κατάφερε να γλιτώσει από τον 42χρονο δράστη χάρη στην online παραγγελία της σε καφετέρια.

Στο The Chipper Truck Cafe (Νέα Υόρκη) φτάνουν καθημερινά πολλές online παραγγελίες, όμως μία αυτές δεν θύμιζε σε τίποτα τις συνηθισμένες.

Και αυτό γιατί ο άνθρωπος που έκανε την παραγγελία, μία 24χρονη κοπέλα δηλαδή, ζητούσε βοήθεια από την αστυνομία γιατί είχε πέσει θύμα βιασμού από έναν άνδρα που ήταν μαζί της.

Το περιστατικό έγινε την προηγούμενη Κυριακή περίπου στις 17:00, όταν στην συγκεκριμένη καφετέρια έφτασε μία παραγγελία για ένα σάντουιτς και ένα τζίσμπεργκερ, με ένα ανορθόγραφο μήνυμα στο οποίο αδυνατούσε να βγάλει κανείς νόημα, με εξαίρεση το κομμάτι που ανέφερε «Σας παρακαλώ καλέστε την αστυνομία».

«Οι πελάτες συνήθως μας γράφουν στα σχόλια, αλλά ποτέ κάτι τέτοιο», ανέφερε στο CBS, η Alicia Berme που εργάζεται εκεί, ενώ η Alice Bermejo τόνισε: «Όταν ήρθε η παραγγελία και την διάβασαν τα κορίτσια, πήραν τηλέφωνο τον σύζυγό μου για το τι θα κάνουν. Τους είπε να καλέσουν την αστυνομία, καθώς δεν μπορούμε να ρισκάρουμε».

Το κατάστημα παρέδωσε κανονικά την παραγγελία για να μην κινήσει τις υποψίες, ενώ λίγο αργότερα έκανε την επέμβασή της και η αστυνομία που συνέλαβε τον 42χρονο δράστη.

Άμβλωση: Δέκα γυναίκες αφηγούνται...

 

Της ψυχολόγου Ειρήνης Λεβεντάκη 

iatronet.gr (φωτο από εδώ)

Σπαράσσεται η μνήμη μέσα από τις αφηγήσεις δέκα γυναικών - η καθεμία με διαφορετική ηλικία, από δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών - που έχουν κάνει άμβλωση. Όλες με διαφορετική προέλευση και αίσθηση του φοβερού χορού της γονιμότητας.

Σε όλες χαράχτηκε κάτι κοινό. Δεν ξέχασαν αυτή την εμπειρία.

Η πρώτη¹ λέει: 'Θυμάμαι τα στρογγυλά φώτα από πάνω μου, τη φωνή του γιατρού που έλεγε 'ανάπνεε αργά'… το σβήσιμο των αισθήσεων… και τη φρίκη στην ψυχή μου όταν ξανάνοιξα τα μάτια. Ο Θεός να με συγχωρέσει! Δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια, ποτέ!

Βλέπω τα παιδάκια κι έχω μια μόνιμη πίκρα στην καρδιά μου… Τώρα, βέβαια, βλέπω την κόρη μου και τη χαίρομαι, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε λεπτό εκείνη την 'εμπειρία'… δηλαδή την ψυχή που σκότωσα… Πώς θα ήταν αν ζούσε τώρα; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι; Θα μου έμοιαζε; Ερωτηματικά ατελείωτα'.

Η δεύτερη έχει σκληρή έκφραση στο πρόσωπο κι ενώ μου μιλά το βλέμμα της είναι καθηλωμένο. 'Έχω κάνει δεκατέσσερις εκτρώσεις! Δυο αποτυχημένους γάμους, με δυο υπέροχους ανθρώπους. Για τα διαζύγια απ’ ότι καταλαβαίνετε, φταίω εγώ.

Η δασκάλα μου στο άσραμ² μου λέει συνέχεια ότι έτσι έπρεπε να γίνει, καρμικά δηλαδή, με καταλαβαίνετε; Προσπαθώ με τον διαλογισμό να βοηθηθώ, μήπως και σταματήσουν αυτά τα όνειρα. Είναι δεκατέσσερις σκιές που έρχονται κάθε βράδυ στον ύπνο μου.

Ξυπνώ τόσο βαριά και δεν χαίρομαι πια τίποτα. Δεν καταλαβαίνω, πώς ζει ο κόσμος; Πού βρίσκει τη δύναμη να περνά την κάθε μέρα, την κάθε ώρα. Δεν χαίρομαι τίποτα, με ακούτε, τίποτα! Ούτε τα παιδιά μου ούτε τη δουλειά μου… τίποτα.

Τώρα πείτε μου, τι έχω, κατάθλιψη, τι, έχω τρελαθεί; Θα με βοηθήσετε; Τι ψυχοθεραπευτική μέθοδο χρησιμοποιείτε';

Η τρίτη: 'Τι ταλαιπωρία, δεν σας λέω. Άγχος, ένταση, ενοχές. Ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει; Βέβαια δεν μιλάω καθόλου. Τι να πω στον άντρα μου, ότι έχω κάνει έκτρωση στα είκοσι εφτά μου; Αδύνατον! Να, τότε συνέλαβα αμέσως, τώρα δεν αντέχω άλλο με τις εξωσωματικές.

Αχ! Αν το είχα κρατήσει δεν θα ήταν του Βαγγέλη, δεν θα τον γνώριζα ποτέ με ένα παιδί. Ίσως ο Αντώνης να με είχε παντρευτεί, ίσως – χίλια δύο. Αν το ήξερα πριν, Θεέ μου αν το ήξερα. Τι να πω η ζωή είναι μυστήριο, πού να ξέρεις πώς θα πάνε τα πράγματα.

Τώρα θέλω τόσο πολύ ένα παιδί, μακάρι να πιάσει αυτή η προσπάθεια γιατί αυτή η θεραπεία με έχει κουράσει'.

Η Κλεοπάτρα είναι πολύ θυμωμένη. 'Μ’ έστειλε η μάνα μου, έλεγε όλη την ώρα 'είναι αδύνατον να το κρατήσουμε, δουλεύω μέρα-νύχτα και δεν βγαίνουμε, είσαι μικρή ακόμη, έχεις καιρό να κάνεις όσα θέλεις, θα δεις, ούτε που θα το θυμάσαι…' Καπάκι βρέθηκε και ο Τόλης.

Τι δεν μου έταξε … φορέματα, ότι θέλω, club, τα καλύτερα, είχε και μια κούρσα φοβερή, πολλά λεφτά. Τα πλήρωσε όλα εκείνος. Τότε νόμιζα ότι ήταν ο άγγελός μου, τώρα, μετά από δυο χρόνια στα δεκάξι μου, πιστεύω ότι είναι διάβολος.

Η Κλεοπάτρα φυσά τον καπνό από το τσιγάρο που ρουφά με μανία, και συνεχίζει: 'Με κορόιδεψε, γίνονται διάφορα τώρα και δεν ξέρω πώς θα ξεμπλέξω. Σταμάτησα το σχολείο, έμενα συνέχεια από απουσίες. Έχω φοβερά νεύρα, φοβερά! Άμα μου τη δώσει μπορώ να πλακώσω στο ξύλο άνθρωπο στο δρόμο.

Κάποιες φορές κάθομαι στο σπίτι και κλαίω ασταμάτητα. Ουφ! Βοήθεια! Αν είχα κρατήσει το μωρό τώρα θα ήμουν καλύτερα, είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Γιατί το έκανα Θεέ μου; Η μάνα μου τα φταίει όλα'.

Η Αντιγόνη μιλά και κλαίει. 'Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, είχα μια αίσθηση αμφιβολίας, πώς να το πω; Να, έλεγα τώρα τι γίνεται; Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πολλά γιατί ήρθε ο γιατρός για να πάρει τα χρήματα και  να δει πώς είμαι.

Του είπα ότι είμαι ανακουφισμένη, μου έφυγε ένα βάρος, ότι τώρα είμαι ελεύθερη! Μάλιστα, τώρα μπορώ να διαλέξω κάποιον που με αγαπάει αληθινά. Θα χωρίσω από αυτόν τον ψεύτη, που έχω μπλέξει. Επιτέλους! Θα κάνω τη ζωή μου όπως την έχω ονειρευτεί.

Φεύγοντας από το μαιευτήριο, στο πρώτο φανάρι μ’ έπιασε κόκκινο. Πέρασε μια κυρία που περπατούσε αργά, με το νεογέννητο, στο καροτσάκι. Ήταν πανέμορφο, σαν αγγελούδι! Καρφώθηκε πάνω του το βλέμμα μου. Άκουσα μια φωνή μέσα μου.

'Θα μπορούσε να ήταν δικό σου, αλλά εσύ μόλις το πέταξες στα σκουπίδια! Κι αν δεν αποκτήσεις άλλο ποτέ;' Η ψεύτικη ανακούφιση έγινε μονομιάς βράχος στην ψυχή μου. Έχει μείνει πολύ βαθιά χαραγμένο μέσα μου αυτό το βίωμα'.

Η Λίτσα έχει κάπως παγερό ύφος, όταν μου λέει: 'Έχω δυο παιδιά, το δεύτερό μου ο Μανώλης βγήκε άρρωστο. Πριν πέντε χρόνια, αφού το τρέχαμε σε χίλιους δυο γιατρούς, στο τέλος μας ανακοίνωσαν ότι έχει αυτισμό. Δεν προλαβαίναμε να το πηγαίνουμε στα διάφορα.

Πότε στον παιδοψυχίατρο, πότε στη λογοθεραπεία, πότε στην ψυχοκινητική. Βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, όλα αυτά έχουν και έξοδα. Όταν ο Μανώλης ήταν σχεδόν δύο ετών και δεν γνωρίζαμε ακόμα την πάθησή του, είχα μείνει έγκυος.

Εκείνη την εποχή ήμουν κουρασμένη, παρότι δεν μπορώ να πω, έχω βοήθεια. Έχω τη μάνα μου, την πεθερά μου, τη γυναίκα για το σπίτι, την κοπέλα για τα παιδιά, ναι, δεν μπορώ να πω. Αλλά πού να φανταστώ τι με περίμενε; Τι να πω; Μήπως με τιμώρησε ο Θεός; Δεν πιστεύω κιόλας! Δεν θέλω να τα σκέφτομαι γιατί με πιάνει απελπισία.

Να, επί παραδείγματι, αναρωτιέμαι, αν είχα το τρίτο, τώρα θα είχα δυο χαρές, κι ο Ντίνος μου δεν θα ήταν μόνος του με έναν άρρωστο αδελφό'.

Η Ελεάνα είναι καλλιτέχνις. 'Έμεινα έγκυος στην πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μου. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε. Είχα προβλήματα όλων των ειδών. Δεν είχα δουλειά, ανακάλυψα ότι ο άνδρας μου με απατάει συστηματικά με διάφορες.

Όταν του ανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος, έκανε σαν τρελός. Άρχισε να λέει ότι δεν πιστεύει ότι είναι δικό του. Είχε τους λόγους του βέβαια… Ένιωθα τόσο ανασφαλής, όσο ποτέ στη ζωή μου. Σκεφτόμουν, τι φταίει τώρα αυτό το πλάσμα να γεννηθεί μέσα σε όσα προβλήματα; Πήγαμε λοιπόν και το έριξα.

Τα πράγματα όμως δεν καλυτέρεψαν, χειροτέρεψαν τόσο, που κατέληξα με ψυχοφάρμακα. Ο άλλος άρχισε να σηκώνει και χέρι. Κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο, είχα μεγάλο βάρος στην ψυχή μου. Πήγα κι εξομολογήθηκα. Δεν είχα ξαναπάει σε παπά.

Ούτε που το φανταζόμουν, εγώ αυτά τα κορόιδευα. Σιγά-σιγά όμως έκοψα τα ψυχοφάρμακα κι έτσι πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου, ή μάλλον, την άφησα στα χέρια του Θεού'.

Η Δανάη κοντεύει τα εξήντα. 'Το ξέρω ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Ούτε ψυχή έχει τους πρώτους μήνες. Είναι ένα τόσο δα πραματάκι… σιγά! Κάποιοι λένε ότι είναι φόνος. Σιγά! Έλα όμως που τα θυμάμαι όλα. Τόσα πράγματα έχω ξεχάσει, αυτό με τίποτα.

Κάθε λεπτομέρεια θυμάμαι. Σαν να βλέπω ταινία. Λέτε να είναι γιατί δεν έκανα παιδιά; Μα αφού δεν ήθελα, τι λέω. Κάποιες στιγμές της ζωής μου σκέφτομαι πώς θα ήταν τώρα, εάν είχα αυτά τα τέσσερα παιδιά. Τέλος πάντων. Με ενοχλεί που δεν μπορώ να τα ξεχάσω.

Τα φάρμακα που παίρνω μ’ έχουν βοηθήσει πολύ, δε λέω. Είμαι καλά, αλλά γιατί να μη με βοηθούν στο να ξεχάσω; Εσείς θα ξέρετε κάποιο τρόπο, δεν μπορεί;'

Η κυρία Βούλα είναι πολύ γλυκειά και ταπεινή, μου λέει: 'Είχα τρία αγόρια στην εφηβεία, δεν άντεχα άλλο. Δουλειά και σπίτι και με τον άντρα μου που μόνος του δεν τα κατάφερνε, και είναι και μέσα στη γκρίνια… Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, γνωρίζοντας πολύ καλά τι πάω να κάνω, το έριξα.

Ήμουν τριάντα εννέα ετών στη μετέπειτα εγκυμοσύνη. Η Μαρία μου έχει σύνδρομο Ντάουν όπως είδατε. Ευτυχώς που πληρώνω κάθε μέρα σ’ αυτήν εδώ τη ζωή'.

Η Ιφιγένεια είναι εξήντα ετών. 'Τι κι αν πέρασαν τριάντα ολόκληρα χρόνια από τότε; Δεν το έχω ξεχάσει ούτε λεπτό. Νόμιζα ότι ήταν η πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μου, αποδείχτηκε, εκ των υστέρων βέβαια, ότι ήταν η τελειότερη! Τότε, ήμουν και πολύ σίγουρη για την απόφασή μου.

Ούτε που μπορούσα να φανταστώ πώς θα ένιωθα μετά. Ένα μετά που έχει μείνει ανεξίτηλο'.

Από τη στιγμή της σύλληψης η ζωή πάλλεται, μετασχηματίζεται και μένει στην αιωνιότητα. Ευχές πολλές σε όλες τις γυναίκες, ούτως ώστε να φωτιστούν έγκαιρα και να λυτρωθούν μέσα από τις ζωές που θα γεννήσουν.

----------------------------------------------------------------------

1. Τα ονόματα στις αφηγήσεις αυτές δεν είναι τα πραγματικά, και λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να 'φωτογραφίσουν' τα συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν σκόπιμα παραλειφθεί, ώστε να τηρηθεί η επαγγελματική δεοντολογία.

Οι γυναίκες που μιλούν δεν ζήτησαν ψυχολογική βοήθεια για την άμβλωση, αλλά για άλλα προβλήματα.

2. Άσραμ: 'Κέντρο απομόνωσης' όπου κατοικούν και δέχονται τους μαθητές τους ή τυχόν επισκέπτες οι δάσκαλοι γιόγκα. Συχνά τα άσραμ στεγάζουν κοινόβια μαθητών κι επισκεπτών.

Συμπλήρωμα

Το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο

Πόσο κοστίζει μια έκτρωση;  

Αμβλώσεις και φτώχεια

Λίγα λουλούδια για την Ημέρα της Γυναίκας...

Είσαι έγκυος ανήλικη και σε πιέζουν να το βγάλεις; Ζήτα βοήθεια!

Σύλλογος "Η Αγκαλιά", για τη μητέρα και το παιδί

Αντιδράσεις στο νόμο κατά των αμβλώσεων, ΗΠΑ - Τα (αγέννητα) μωρά κηρύσσονται εχθροί των γυναικών!...

Ευχαριστούμε, γυναίκες, που θα μας κάνετε να πάψουμε να πιστεύουμε στην αυθεντικότητα της μητρότητας.

ΗΠΑ - Roe v. Wade: Το Ανώτατο Δικαστήριο κατάργησε το δικαίωμα στην άμβλωση (ενώ έξω διαδήλωναν έντονα οι υποστηρίκτριες - και υποστηρικτές - του "δικαιώματος"...)

Ντίσνευ και Αλάσκα Airlines θα πληρώνουν τα ταξιδιωτικά έξοδα των υπαλλήλων τους που θέλουν να ταξιδέψουν για να υποβληθούν σε άμβλωση

Αμβλώσεις στις ΗΠΑ: Και η Starbucks καλύπτει τα έξοδα των υπαλλήλων της

Δηλαδή ντε και καλά να τα σκοτώσουμε τα μωράκια. Αν δεν μπορούμε εδώ, να πάμε όσο μακριά χρειάζεται, φτάνει να μπορέσουμε.

«Η άμβλωση είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα για όλες τις γυναίκες. Πρέπει να το προστατεύσουμε. Θα ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη μου σε όλες εκείνες τις γυναίκες των οποίων οι ελευθερίες τέθηκαν σήμερα σε κίνδυνο από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ», έγραψε ο Μακρόν σε ανάρτηση στο twitter. >>>>>>>>> Από Εδώ.

Μπάιντεν: Οργή για την απαγόρευση των αμβλώσεων - H υγεία των γυναικών βρίσκεται σε κίνδυνο

Μπ. Τζόνσον: «Μεγάλη οπισθοδρόμηση» η απόφαση των ΗΠΑ για την άμβλωση - Tριντό: «Φρικιαστική» απόφαση

 

Ασφαλή πρόσβαση στην άμβλωση ζητά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

"Ν": Είναι απίστευτο με πόση ευκολία γράφουν πολλοί ότι το θέμα αφορά το "τι θα κάνουν οι γυναίκες με το σώμα τους". Το μωρό, παιδιά, δεν είναι μέρος του σώματος της γυναίκας, αλλά μια άλλη ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ύπαρξη!

Από ανάρτηση: "Η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζάνετ Γέλεν έχει δηλώσει σχετικά ότι η απαγόρευση των αμβλώσεων θα μπορούσε να έχει «πολύ επιζήμιες επιπτώσεις» στην αμερικανική οικονομία, αφού ορισμένες γυναίκες δεν θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους, θα μειώνονταν τα έσοδα που θα αποκόμιζαν κατά τον εργασιακό βίο τους ενώ άλλες θα έμεναν εκτός του εργατικού δυναμικού".

Λεφτά στη μία πλευρά της ζυγαριάς, αγέννητα παιδιά από την άλλη. Ας τα σκοτώσουμε, τι τα θέλουμε; Α, ξέχασα, "δεν είναι παιδιά"... Και φυσικά αξίζουν λιγότερο από ένα σκυλί, γιατί τα σκυλιά ο νόμος "πρέπει να τα προστατεύει" (δε διαφωνούμε σ' αυτό), ενώ τα έμβρυα όχι.

Τα μωρά δηλαδή κηρύσσονται εχθροί των γυναικών (τα αγέννητα, ενώ τα γεννημένα είναι καλοί καταναλωτές, άρα επιθυμητά από εκείνους που καθορίζουν τη ζωή και τη συνείδησή μας). Εχθροί των γυναικών - όχι απλά των γυναικών, αλλά των ίδιων τους των μανάδων. Τι ωραίος κόσμος!...

Επίσης αναφέρεται σε ανάρτηση πόσες χιλιάδες γυναίκες ζουν σε πολιτείες εχθρικές προς τις εκτρώσεις. Λες και εκεί έχουν κηρυχθεί συνολικά οι γυναίκες σε διωγμό! Δηλαδή όλες οι γυναίκες, κατά την άποψη αυτή, είναι υποψήφιες Μήδειες. Ο Θεός ας είναι βοηθός.

Ως αντίβαρο, προτείνουμε τα παρακάτω από την ενότητα άρθρων του "Νεκρού" για τις εκτρώσεις: 

Συγκινεί η 14χρονη Δαβιδούλα: «Ευχαριστώ τους γονείς μου που δεν με σκότωσαν»

Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ και αμβλώσεις   

Ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος για τις αμβλώσεις: «Αν η μητέρα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος, θα με σκότωνε ή όχι;»

Το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο

Μπαμπά, μ' αγαπάς; Μαμά, μ' αγαπάς;: Επιστολή σε γονιό που η έφηβη κόρη του έμεινε έγκυος.  

Είσαι έγκυος ανήλικη και σε πιέζουν να το βγάλεις; Ζήτα βοήθεια!

 

Εκκλησία, Μητρότητα και Έκτρωση
Πόσο κοστίζει μια έκτρωση;
Προγεννητική διάγνωση - μερικοί επιτρεπτοί προβληματισμοί 

 

Αμβλώσεις και φτώχεια - Ημέρα του αγέννητου παιδιού η πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

Πρώην ιδιοκτήτρια κλινικής αμβλώσεων: “Υποστηρίζουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα παιδιά για να δημιουργούμε αγορά για τις αμβλώσεις”

Λίγες σκέψεις περί Ὀρθοδόξων καί οἰκονομικῶν

Γράφει ο Ιωάννης Νεονάκης

cognoscoteam.gr

Οἱ προβληματισμοί καί οἱ σκέψεις μου πού ἀκολουθοῦν εἶναι ἀπόρροια τῆς ἀγωνίας μου καί ἐντάσσονται στή ζύμωση καί στό δημόσιο διάλογο ἐμᾶς τῶν Ὀρθοδόξων γιά νά βροῦμε καί πάλι στόν 21ο αἰώνα τόν σύγχρονο ρωμαίικο βηματισμό μας ξεφεύγοντας ἀπό δυτικόφερτες ἀγκυλώσεις δεκαετιῶν, πού μᾶς ὁδήγησαν στήν υποστροφή καί στή σημερινή ἐμπερίστατη κατάστασή μας. 

Οἱ πρῶτες χριστιανικές κοινότητες εἶναι ἀξιομνημόνευτες γιά πολλά χαρακτηριστικά τους ὅπως ἡ ἑνότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ συνεχής Λειτουργική Ζωή καί Θεία Κοινωνία, ἡ ὕπαρξη ἐντέλει ὡς ἕνα ἑνιαῖο σῶμα. Στό παρόν σημείωμα θά ἤθελα ἁπλῶς νά σταθῶ κάπως στήν οἰκονομική διάσταση καί διάρθρωση τῶν κοινοτήτων αὐτῶν, ὅπως φυσικά τήν προσλαμβάνω καί τήν προσεγγίζω ἐγώ στήν προσπάθειά μου νά ἀντλήσω ἰδέες καί σκέψεις ὡς πρός τόν σύγχρονο κόσμο. 

Καταρχάς θά πρέπει νά τονιστεῖ (σέ ἀντίθεση μέ τήν ἐπικρατοῦσα ἄποψη) ὅτι ὁ τομέας τῶν οἰκονομικῶν, τῆς αὔξησης καί τῆς διαχείρισης τῶν πόρων ἀπό τούς χριστιανούς εἶναι μεγίστης σημασίας. Ἡ βέλτιστη παραγωγική διαχείριση τῶν πόρων, τῶν δυνατοτήτων καί τῶν ταλάντων τοῦ καθενός χριστιανοῦ ξεχωριστά εἶναι οὐσιαστική νομίζω προτροπή καί συμβουλή τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀπό τή γνωστή Παύλεια ρήση γιά τήν ἐργασία, μέχρι τίς παραβολές τῶν Δέκα Παρθένων καί τῶν Ταλάντων ἡ προτροπή τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ὄχι μόνο ἡ συνεχής ἐργασία, ἀλλά μιά ἐργασία ἐν ἐλευθερία, βασισμένη στά ταλέντα τοῦ καθενός καί κατά τό δυνατόν συστηματική, μέ ἐνθουσιασμό, εὐχαριστιακά καί μέ πλήρη ἐκμετάλλευση τοῦ χρόνου μας. 

Ὁ Θεός εἶναι ποιητής καί ἐμεῖς ὡς εἰκόνες Του εἴμαστε κατεξοχήν ὄντα δημιουργίας καί ποίησης. Ὁλοκληρωνόμαστε καί γινόμαστε καί ἐμεῖς συνδημιουργοί τοῦ κόσμου μέ τό ἔργο μας καί εἰδικά τό καινοτόμο ἔργο μας, τό ἔργο πού πρωτοπορεῖ καί ξεφεύγει τῶν γνωστῶν καί ἐσκαμμένων. Πόση τιμή δέν ἀποδίδει ἡ Ἐκκλησία μας στήν “καλή” ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ, τοῦ ὁποίου ἡ προσωπική ἀγωνία καί ἄποψη ἐπέτρεψε στήν Ἐκκλησία ὑπερβαίνοντας τά εἰωθότα τήν νέα γνώση καί τή νέα ἐμπειρία τῆς ψαύσης. 

Πόση χαρά δέν νιώθουμε ὅταν πᾶμε προσωπικά ἕνα βῆμα παραπέρα, ὅταν δημιουργοῦμε κάτι νέο, κάτι τό ὁποῖο προσφέρει μιάν ἄλλη διάσταση στόν κόσμο; Καί φυσικά ἡ ποίηση καί ἡ δημιουργία δέν ἀναφέρεται μόνο στά πνευματικά, στίς σκέψεις καί στίς ἰδέες, ἀλλά καί στόν ὑλικό τομέα. Γιά τούς Ὀρθοδόξους ὁ ὑλικός κόσμος εἶναι ἐξίσου σημαντικός καί δέν ὑπολείπεται καθόλου τοῦ πνευματικοῦ. Οἱ ὑλικές ἀνάγκες εἶναι καί αὐτές ἐξίσου σημαντικές μέ τίς πνευματικές. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁλότητα καί δέν μπορεῖ νά κατατμηθεῖ. Ἐλευθερία λοιπόν, ποίηση, ἐργασία, προσωπική σφραγίδα καί δημιουργία. 

Ἐκτός ὅμως ἀπό τό προσωπικό ἐπίπεδο τά οἰκονομικά εἶναι γιά τούς Ὀρθοδόξους ἐξαιρετικά σημαντικός τομέας καί σέ ἐπίπεδο ὁμάδας, κοινότητας ἤ εὐρύτερης συλλογικότητας. Ἡ ὁμάδα διαχειρίζεται ὀργανωμένα καί μεθοδικά τά οἰκονομικά της, μέ τάξη καί σύστημα ὅπως καί κάθε ἄλλη ἔκφανση τῆς λειτουργικῆς της ζωῆς. Ἀσχολεῖται μέ τά οἰκονομικά της μέ προγραμματισμό καί σχέδιο, ἀκόμα τοποθετώντας καί ἐξειδικευμένα ἄτομα γιά τήν καλύτερη καί βέλτιστη διαχείριση τῶν πόρων, ὅπως ἔγινε καί στήν ὁμάδα τῶν Ἀποστόλων, μέ τήν περίπτωση τοῦ Ἀποστόλου Ἰούδα. 

Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπηρεασμένοι τίς τελευταῖες πολλές δεκαετίες ἀπό τίς εὐσεβιστικές ἀλλά καί οὐσιαστικά «νεοπλατωνικές» ἀπόψεις τοῦ δυτικοῦ «χριστιανισμοῦ» θεωρήσαμε τόν ὑλικό κόσμο ὑποδεέστερο τοῦ πνευματικοῦ, τό σῶμα ὡς «δεσμωτήριο» τῆς ψυχῆς καί τίς οἰκονομικές ἀσχολίες ἐν πολλοῖς ὡς ἐκκοσμίκευση, ξεπεσμό καί ἁμαρτία. Θεωρήσαμε κατά κάποιο τρόπο ὅτι μόνο ἡ ψυχή εἶναι τό σημαντικό καί εἴχαμε τήν ἀντίληψη ὅτι τό οἰκονομικό πεδίο εἶναι ἀσήμαντο γιά τή σωτηρία μας, θεωρώντας τό ὡς ἀναγκαῖο μέν ἀλλά κακό καί ἐν τέλει ὡς πάρεργο. Ἀντί νά προσλάβομε τό οἰκονομικό πεδίο καί νά τό νοηματοδοτήσομε ὀρθόδοξα, νά τό ἀνυψώσουμε στόν ρόλο μιᾶς σημαντικῆς διακονίας, ἐμεῖς ἐν πολλοῖς τό ἀπορρίψαμε. Μέγα λάθος κατά τήν ἄποψή μου. Γιατί πέρα ἀπό τόν λανθασμένο, μανιχαϊκό τρόπο ἀντίληψής μας, ἐμεῖς σέ πρακτικό ἐπίπεδο ὑστερήσαμε πολύ, καί ἄλλοι, μέ ἄλλες ἀντιλήψεις προχώρησαν. Καί αὐτή ἡ ἀνισορροπία, ὁδηγεῖ πάντα σέ ἐκμετάλλευση, ὑποδούλωση καί ἐξανδραποδισμό. Ἡ οἰκονομική ἔνδεια καί ἡ ἀδυναμία μας, μᾶς κατέστησε εὔκολα ὑποχείρια καί δούλους τοῦ κάθε δυνάστη καί σέ προσωπικό καί σέ συλλογικό ἐπίπεδο.  

Ἄς τό θέσομε ὅμως σέ ἄλλη βάση: κατά τούς πατέρες τί εἶναι πλοῦτος μέ τήν ἀρνητική ἔννοια; Τί εἶναι πλοῦτος ὡς παράγοντας καί αἰτία ἀπώλειας τῆς σωτηρίας; Πλοῦτος λοιπόν μέ τήν ἀρνητική ἔννοια εἶναι τό ὁτιδήποτε θεωροῦμε ὅτι θά πρέπει νά ἔχομε σέ ἐπάρκεια γιά νά αἰσθανόμαστε ἐξασφαλισμένοι καί πέραν τοῦ λεπτοῦ αὐτοῦ πού ζοῦμε τώρα. Ὁ προσανατολισμός, ἡ προσκόλληση καί ὁ ἐγκλωβισμός τοῦ νοῦ σέ κάτι ὑλικό εἶναι ὁ πλοῦτος, ὁ ὁποῖος καί μᾶς καθιστᾶ σκλάβους του. Εἶναι τό ὁτιδήποτε ἀπό τόν κόσμο τοῦτο, τό ὁποῖο ἐμεῖς θεωροῦμε ἀπαραίτητο γιά νά μᾶς χαρίσει αὐτό καθαυτό (ὡς αὐταξία) τήν ἀσφάλεια καί κυρίως τήν αὐθυπαρξία, χάνωντας παράλληλα τόν προσανατολισμό καί τήν ἐμπιστοσύνη μας στό Θεό. Ἔτσι λοιπόν, μέ αὐτήν τή διάκριση καί προοπτική μπορεῖ ἕνας ἑκατομμυριοῦχος, ὁ ὁποῖος ὅμως δέν εἶναι ἐγκλωβισμένος στήν ἰδέα τοῦ πλούτου, ἀλλά τόν διαχειρίζεται ὡς διακονία, χρηστά, παραγωγικά, γιά τό καλό τῆς οἰκογένειας του καί τῶν ἀνθρώπων νά εἶναι πολύ πιό κοντά στόν Θεό ἀπό κάποιον ἄλλο πάμπτωχο, τοῦ ὁποίου ὅμως ὁ νοῦς εἶναι συνεχῶς ἐγκλωβισμένος στόν ὑλικό πλοῦτο. 

Ἀξίζει νά θυμηθοῦμε στό σημεῖο αὐτό, τήν πολύ μεγάλη σημασία πού εἶχε γιά τήν πατρίδα μας τή Ρωμανία ["Ν": δηλ. το Βυζάντιο] ἡ οἰκονομία. Πόσο συστηματικοί, πειθαρχημένοι καί πώς σχεδίαζαν τά οἰκονομικά τούς βήματα οἱ προγονοί μας οἱ Ρωμηοί. Τό πόσο ἀκμαία ἦταν ἡ πατρίδα μας ὅταν τά οἰκονομικά της ἔβαιναν καλῶς καί πόσο ὑπέφερε ἡ Ρωμανία ὅταν ἡ διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν τοῦ κράτους ἦταν ἀνεπαρκής. Μιά οἰκονομία, ἡ πρώτη ὅλου τοῦ κόσμου πού ἄντεξε γιά πάνω ἀπό χίλια χρόνια, ἐνῶ ἡ ἐξασθένιση τῆς οἰκονομίας ἀπετέλεσε ἕναν ἀπό τούς βασικούς λόγους τῆς τελικῆς κατάρρευσης τοῦ κράτους. 

Ἀφοῦ ἀναφερθήκαμε στή σπουδαιότητα τῶν οἰκονομικῶν σέ προσωπικό ἀλλά καί συλλογικό ἐπίπεδο ἀξίζει νά σταθοῦμε ἀκόμα σέ ἄλλη μιά παράμετρο. Ἀπό τό κοινό ταμεῖο τῶν πρώτων κοινοτήτων τά χρήματα δέν δίνονταν στά μέλη μέ «ἰσότητα», τό ἴδιο δηλαδή στόν καθένα, ἀλλά δίνονταν μέ βάση τίς πραγματικές ἀνάγκες τοῦκαθενός ξεχωριστά. Ἡ «ὁριζόντια», ἴση κατανομή μπορεῖ ἐκ πρώτης ὄψεως νά φαίνεται κάτι τό δίκαιο, ὅμως ἐπί τῆς οὐσίας δέν εἶναι. Καί αὐτό γιατί δέν κάνει διάκριση καί δέν λαμβάνει ὑπόψιν ἑν ἕκαστο τῶν ἀτόμων. Τό κάθε ἄτομο εἶναι ξεχωριστό, καί οἱ ἀνάγκες του δέν μποροῦν νά ἐνταχθοῦν σέ ἕνα συγκεκριμένο πλαίσιο καί μάλιστα κεντρικά ἑτεροκαθοριζόμενο. Καί ὄχι μόνο οἱ ἀνάγκες κάθε ἀτόμου εἶναι ξεχωριστές, ἀλλά δέν εἶναι οὔτε καί σταθερές, τροποποιούμενες καί ἀλλάζοντας συνεχῶς μέ τήν πρόοδο τοῦ χρόνου. Δέν μπορεῖ λοιπόν νά εἶναι συμβατό μέ τήν ὀρθόδοξη ἀντίληψη ἕνα πλαίσιο ἀπόμακρου, κεντρικοῦ σχεδιασμοῦ τῶν ἀναγκῶν μιᾶς συλλογικότητας, οὔτε ἕνα πλαίσιο ἴσων παροχῶν χωρίς διάκριση. 

Ἀναλογιζόμαστε τή σπουδαιότητα πού ἔχει γιά τόν κάθε χριστιανό καί σέ προσωπικό καί σέ συλλογικό ἐπίπεδο ἡ ἐργασία, ἡ παραγωγή, ἡ ἐλευθερία, ἡ κοινοκτημοσύνη, ἡ ἀνάπτυξη τῶν ταλέντων, ἡ καινοτομία, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ οἰκονομική πρόοδος καί ἐξέλιξη, ἡ κάλυψη τῶν προσωπικῶν ἀναγκῶν. 

Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι: μποροῦν ὅλα αὐτά νά ἐφαρμοστοῦν σέ ἕνα εὐρύτερο συλλογικό πλαίσιο ὅπως αὐτό ἑνός κράτους καί δή σύγχρονου; Τό ἐρώτημα εἶναι δύσκολο. Κατά τήν ἄποψή μου θά πρέπει νά λάβομε ὑπόψιν ὅτι τήν ἔνταξη σέ μιά χριστιανική κοινότητα τήν ἐπιλέγει ἀπολύτως ἐλεύθερα κάθε μέλος. Καί αὐτό εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν διασφάλιση τῆς ἐλευθερίας. Ἕνα τέτοιο σύστημα λοιπόν μπορεῖ νά ἐφαρμοστεῖ σέ μιά μοναστική κοινότητα, ὅπου ἀπολύτως ὅλοι εἰσέρχονται ἐνσυνείδητα, σέ ὥριμη ἡλικία καί ἐλεύθερα. Ὅμως σέ ἕνα κράτος, εἰδικά σύγχρονο, πολυπολιτισμικό ὅπου οἱ χριστιανοί ἀποτελοῦν ἕνα μέρος μόνο τοῦ συνόλου, ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πάλι τούς χριστιανούς πολλοί δέν θά συμφωνοῦσαν, εἶναι ἐξαιρετικά δύσκολο νά ἐφαρμοστεῖ καθ′ ὁλοκληρίαν κάτι τέτοιο.

Ἀντίθετα ὅμως μποροῦν νά ἀναδειχτοῦν οἱ βασικοί ἄξονες στούς ὁποίους θά μποροῦσε νά στηριχθεῖ ἕνα σύγχρονο οἰκονομικό σύστημα. Τέτοιοι φυσικά εἶναι: ἡ ἐλευθερία ἐπιλογῶν τοῦ κάθε ἀτόμου· ἡ δυνατότητα κάθε ἀτόμου νά ἐργαστεῖ ὅσο θέλει καί νά ἀμειφθεῖ ἀνάλογα· ἕνα σύστημα πού θά δίνει τίς δυνατότητες στά μέλη νά ἀναπτύξουν πλήρως τά προσωπικά ταλέντα καί δεξιότητες· ἕνα σύστημα πού ὄχι μόνο θά ἐπιτρέπει, ἀλλά θά ἐνισχύει τήν καινοτομία καί τήν πρωτοπορία· ἕνα σύστημα πού θά ἐπιτρέπει στό κάθε ἄτομο νά καλύψει τίς ἀνάγκες τοῦ ὅπως αὐτό κρίνει· ἕνα σύστημα μέ ἰσχυρή ἀλληλεγγύη καί προστασία τῶν ἀναξιοπαθούντων. 

Κατά τήν ἄποψή μου, ὁ σύγχρονος ρωμηός τοῦ 21ου αἰώνα, ζώντας σέ ἕνα φιλευλευθεροποιημένο καί παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, ἐάν ἐντάξει, ἐάν νοηματοδοτήσει πνευματικά καί ὡς διακονία καί ἐάν ἀγωνιστεῖ μέ ἐνθουσιασμό καί ὄχι σάν πάρεργο γιά τήν οἰκονομική του πρόοδο ἔχει πολλά νά προσφέρει καί στόν ἑαυτό του καί στούς δικούς του καί στήν παραγωγική καί οἰκονομική ἀνασυγκρότηση καί ἀκμή τῆς χώρας. Ἡ ἀλλαγή τῆς νοοτροπίας τῶν Ὀρθοδόξων καί ἡ ἐν Θεῶ πρόσληψη τῆς οἰκονομικῆς προόδου καί σέ προσωπικό καί σέ συλλογικό ἐπίπεδο μέ ἐνθουσιαστική, εὐχαριστιακή καί ἀγωνιστική διάθεση θά ἀποτελέσει σημεῖο καμπῆς στήν ἀνάκαμψη, ἀκμή καί πρωτοπορία τῆς χώρας μας σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο.

Δείτε περισσότερα στο βιβλίο του Οικουμενική Ρωμανία  

Του ίδιου 

Ορθοδοξία. Thinking outside the box.

Ο Γιάννης Νεονάκης είναι Ιατρός Βιοπαθολόγος με μετεκπαίδευση στην Γερμανία, ο οποίος εργάζεται ως Διευθυντής Ε.Σ.Υ. Κατέχει Μεταπτυχιακό Τίτλο Ειδίκευσης (Master), ενώ είναι Διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης (PhD). Έχει 46 δημοσιεύσεις σε διεθνή ιατρικά περιοδικά και δύο πρώτα βραβεία στο Ετήσιο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο (2004, 2007). Σημαντική διεθνής επιτυχία ήταν η ανακάλυψη ενός νέου μικροβίου (Mycobacterium heraklionense). Είναι Associate Member του World Academy of Sciences. Ομιλεί Αγγλικά και Γερμανικά. Το 2009 εξελέγη πανεπιστημιακός στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών. Υπηρέτησε την θητεία του ως Έφεδρος Αξιωματικός εκπαιδευθείς στην Σ.Ε.Α.Π. Είναι έγγαμος με δύο παιδιά. Τελευταία του βιβλία: (α) "Οἰκουμενική Ρωμανία" (2019), (β) "Εἰσήγηση" (2016) και (γ) "Τό Εὐσεβές Γένος τῶν Ρωμηῶν" (2015).

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης

Άγιος Ιωακείμ ο Βατοπαιδινός, ο Παπουλάκης, το στήριγμα του λαού (2 Μαρτίου)  
Πάτερ, τι θέλει ο Θεός να γίνω στη ζωή μου;
Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός... άλλου τύπου!
Ο άγ. Νεκτάριος & το σύγχρονο μάνατζμεντ

Ο ταχυδρόμος του Θεού (Πανελλαδικές εξετάσεις) - Σ’ ένα δάσος του Όρεγκον μ' ένα πιστόλι... 

ΟΙ «ΕΠΤΑ» ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ  

Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΗΓΕΤΗ

Ιωάννης Γ΄ Δούκας-Βατάτζης: Ο αυτοκράτορας που έγινε άγιος

Θεέ μου, δώσε μου αυτά που κανένας δεν θέλει από Σένα…

Σημεία των καιρών

Θεέ μου δε σου ζητώ ξεκούραση και ηρεμία, της ψυχής ή του σώματος… Δεν ζητώ πλούτη, επιτυχία ή ακόμη υγεία.

Αυτά τα πράγματα τα ζητούν τόσο πολύ και άρα δε θα έχεις άλλα να δώσεις. Δώσε μου, Θεέ μου, αυτά που σου έχουν περισσέψει. Δώσε μου αυτά που κανένας δε θέλει από εσένα…

Και εδώ είναι αυτά που προσεύχομαι σε σένα Θεέ μου:

…να έχω το κουράγιο να μην αρκούμαι στην εύκολη λύση

…να μπορώ να προστατεύω τα ανέφικτα και υπερβολικά όνειρά μου και να μάχομαι για αυτά.

….να μην κάνω την παραίτηση επιλογή

…να μην θεωρώ το «αδύνατον» δεδομένο αλλά προσωρινό

…να είναι η έκπληξη ο σύμμαχος της αυριανής μου μέρας.

…η ήρεμη και σιωπηλή απελπισία να δώσει την θέση της σε ακατάπαυστο αγώνα ακόμα και αν δεν τον κερδίσω.

…να μην κάνω τον φόβο επιλογή γιατί ο φόβος είναι φυλακή που παγώνει την σκέψη και το συναίσθημα.Να μπορώ να αντιστέκομαι στην εξαθλίωση του φόβου γιατί ο έμφοβος άνθρωπος είναι ανελεύθερος άνθρωπος

…να ζω και όχι απλά να επιζώ

…να κρατάω την ελπίδα λάβαρο ακόμη και αν όλα έχουν γύρω μου καταρρεύσει. Να στέκει εκεί ματωμένη, σκισμένη, κουρελιασμένη, να συντροφεύει την ψυχή μου και να οδηγεί τον αγώνα μου.

Αμήν.

Κατηχητικό Οινόης

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Συμπλήρωμα 

Τι δεν έχεις, Κύριε, να Σου το δώσω...

Κύριε... μήπως είστε ο Χριστός;

Ένας άστεγος, μια τυρόπιτα & μια πνευματική σόμπα, δώρο του Χριστού...

"Θέλω να γίνω χριστιανός"

Ο άγιος, η αφέντρα και μια δούλα...

Αυτό που δεν γράφει στους τοίχους είναι ότι...

Η παιδεία του Κυρίου και οι Άγιοι Πάντες

 

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

«διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχὴν»[1]

Με την Πεντηκοστή συμπληρώθηκε ο κύκλος των μεγάλων εορτών της Οικονομίας του Κυρίου. Το Πνεύμα το Άγιο επεδήμησε, για να δοξάσει και να σφραγίσει το έργο του Κυρίου Ιησού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας διδάσκει ότι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι οι Άγιοι. Ο Ουράνιος Πατέρας την ημέρα της Πεντηκοστής εξαπέστειλε ως βροχή τα δόματα του Αγίου Πνεύματος. Όπου αυτές οι δωρεές βρήκαν γη αγαθή, καρποφόρησαν άγια ζωή.

Η Πεντηκοστή επομένως δεν αποτελεί μόνο τη γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, αλλά και όλων των Αγίων της. Οι Άγιοι Πάντες είναι ο καρπός του Πνεύματος του αγιασμού, τα κατεξοχήν φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας, της οποίας το έργο είναι να παράγει εικόνες και μιμήματα Χριστού. Για την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης το έργο αυτό ήταν αδύνατον. Παραμένοντας προσκολλημένη στο γράμμα του νόμου, αδυνατούσε να συλλάβει στα σπλάγχνα της το Πνεύμα που «όπου θέλει πνεί»[2]. Γι’ αυτό απέτυχε να αποδώσει καρπό αγιασμού και αποδοκιμάσθηκε από τον Κύριο[3].

«Δεί άρξασθαι το κρίμα του Θεού από του οίκου του Θεού»[4]. «Οίκος του Θεού» είναι κατεξοχήν ο Χριστός. Το «κρίμα του Θεού», δηλαδή το κρίμα της εξαλείψεως του θανάτου και της φανερώσεως της «εις τέλος» θείας αγάπης έλαβε χώρα με τον άδικο θάνατο του Κυρίου Ιησού για χάρη της σωτηρίας του κόσμου.

Οίκος του Θεού είναι και κάθε πιστός που ακολουθεί τον Κύριο Ιησού[5] και επομένως, το κρίμα του Θεού πρέπει να επαναληφθεί στη ζωή του. Αυτό το κρίμα ενεργεί στη διάρκεια της ιστορίας και διαιωνίζει τη χάρη της σωτηρίας από γενεά σε γενεά, διότι ο Θεός, όπως η Γραφή μαρτυρεί, είναι Θεός Πατέρων. Έπλασε Πατέρες και τέκνα και τα τέκνα με τη σειρά τους γίνονται Πατέρες. Ο Χριστός είναι ο «Πατήρ του μέλλοντος αιώνος»[6], είναι ο Γενάρχης μιάς νέας ανθρωπότητας, που αναγεννάται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, χωρίς να έχει προπομπό την αμαρτία. Με τον θάνατο και την Ανάστασή Του ο Χριστός έδωσε τη χάρη της αναγεννήσεως στους μετόχους της Πατρότητάς Του. «Όσοι δε έλαβον Αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα Αυτού, οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν»[7].

Ο Θεός δεν εντέλλεται φυσική ζωή, αλλά υπερφυσική. Επιθυμώντας να αποδώσει στους εκλεκτούς Του ίση τιμή με τον Χριστό, τους υποβάλλει στην παιδεία που παρέδωσε τον Μονογενή και Ηγαπημένο Υιό Του. Πολλές φορές ο Κύριος οδηγεί τους εκλεκτούς Του μέχρι το κατώφλι του θανάτου, ώστε να θανατωθεί μέσα τους κάθε επιθυμία, όχι μόνο προς τα πάθη, αλλά ακόμη και η επιθυμία της ζωής μέσα σε αυτό τον κόσμο. Τότε μόνο καθίσταται δυνατό το θαύμα της πνευματικής αναγεννήσεως[8].

Η παιδεία του Κυρίου, όπως διαπιστώνουμε στους βίους των Αγίων, ενίοτε είναι φοβερή. «Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος»[9]. Ο Θεός παραχωρεί να εύρουν τους πιστούς δούλους Του θλίψεις, παθήματα, δοκιμασίες, ώστε να κατέρχονται οι ψυχές των Αγίων, ήδη από αυτή τη ζωή, στα βάθη των κολάσεων. Ωστόσο, στον ζοφερό αυτό χώρο συναντούν τον Κύριο Ιησού, διότι με την κάθοδό Του στον άδη και την ανάβασή Του υπεράνω των ουρανών «επλήρωσεν Εαυτού τα πάντα»[10]. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο πιστός να ενωθεί με τον Χριστό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, γεγονός που καταργεί τα αδιέξοδα και θέτει τις τραγωδίες και τα παθήματα σε άλλο επίπεδο. «Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά ότι συ μετ’ εμού ει· η ράβδος σου και η βακτηρία σου αύται με παρεκάλεσαν»[11].

Η συνάντηση με τον Κύριο σημαδεύει ανεξίτηλα με τη χάρη της τον πιστό. Η ψυχή πλέον ζει με την πεποίθηση ότι τίποτε δεν μπορεί να τη χωρίσει από την αγάπη του Χριστού, «θλίψις η στενοχωρία η διωγμός… ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε τις κτίσις ετέρα»[12]. Επιστρέφοντας στην καθημερινότητα, ο άνθρωπος είναι πλέον νεκρός σε κάθε δέλεαρ και κάθε πειρασμό αυτού του κόσμου, διότι γνώρισε κάτι που είναι απερίγραπτα πιο μεγάλο, απερίγραπτα πιο ένδοξο.

Οι Άγιοι, κατά τη διάρκεια της παιδείας και των δοκιμασιών που διέρχονται, για να εισέλθουν στον δοξασμένο χώρο της παρουσίας του Θεού, μαθαίνουν πολλά μυστήρια της πνευματικής ζωής. Το μεγαλύτερο ίσως είναι αυτό που ο άγιος Σιλουανός ονομάζει «Μεγάλη Επιστήμη». Συνίσταται στο πως να ταπεινώνει ο άνθρωπος το πνεύμα του, ώστε να παραμένει απρόσιτος στις προσβολές του εχθρού και έτσι να μπορεί να αγαπά με ελεύθερη καρδιά τον Θεό.

Τα μιμήματα του Χριστού, οι Άγιοι, ακολουθούν τον «Αμνόν τον εσφαγμένον προ καταβολής κόσμου»[13], που επείγεται να πάθει για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η προοπτική του Ευαγγελίου ανατρέπει κάθε πτυχή του κατεστημένου. Όσα είναι πολύτιμα στα μάτια των ανθρώπων, ενώπιον του Θεού είναι βδελυκτά. Όποιος ασπασθεί την ανεστραμμένη Ευαγγελική προοπτική, αναπόφευκτα σταυρώνει τον νού και τη λογική του. Η σταύρωση όμως αυτή ελκύει τη χάρη, η οποία ενεργεί στην ψυχή αυτομίσος για το «βδέλυγμα της ερημώσεως» που εναποκρύβει στον κόρφο της. Η ενέργεια αυτή, ορμητική από τη φύση της, αποσπά τον άνθρωπο από κάθε κτιστό και τον συνάπτει στο Πρόσωπο του Χριστού, ωσότου φθάσει στην τελειότητα της ομοιώσεως.

 

Εικ. από εδώ, όπου και σχετικό άρθρο (μπείτε)

 

Ακολουθώντας στα χνάρια του Χριστού οι Άγιοι όλων των αιώνων, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι Όσιοι γεύθηκαν εκούσιο θάνατο κατά τις εντολές του Θεού, ώστε να νικήσουν στη φθαρτή σάρκα τους τον ακούσιο, αλλά δίκαιο λόγω της αμαρτίας που προηγήθηκε θάνατο, στον οποίο ήταν καταδικασμένο το ανθρώπινο γένος. Με τέλεια υπακοή και παράδοση στο άγιο θέλημα του Θεού, θανάτωσαν κάθε ίχνος φιλαυτίας. Βίωναν διαρκώς τη διάβαση από τον θάνατο στη ζωή και ζούσαν μόνο για τον Λυτρωτή και Σωτήρα Ιησού.

Η ζωή των Αγίων στέφθηκε με το μαρτύριο είτε το εξωτερικό είτε το εσωτερικό, το «εν τω κρυπτώ». Οι Όσιοι με όμβρους δακρύων εργάσθηκαν έως αίματος για την κάθαρση της καρδιάς τους από τα πάθη, για να την ευπρεπίσουν και να δώσουν όλο τον χώρο της στον Θεό να «περιπατήση και να ενοικήση εν αυτή»[14]. Στο διάβα της ζωής τους ήταν ως επιθανάτιοι, παλεύοντας ενάντια στο πνεύμα της υπερηφανείας, διότι η πείρα τους δίδαξε την απαράβατη αλήθεια της αποκαλύψεως του Κυρίου, ότι «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν»[15]. Γνώρισαν ότι όταν ταπεινώνουν το πνεύμα τους και θέτουν τον εαυτό τους κάτω από κάθε κτίσμα, λαμβάνουν χάρη, η οποία επιτελεί το μέγα θαύμα της διαβάσεως από το σκότος στο φως και διαφυλάσσει άρρηκτη την ένωση της καρδιάς του ανθρώπου με το Πνεύμα του Θεού.

Η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η είσοδος του πιστού στην κοινωνία των Αγίων. Βεβαίως, ελάχιστοι ανά γενεά λαμβάνουν τη χάρη των Αγίων, αλλά όταν ο άνθρωπος με εμπιστοσύνη αποδέχεται τον λόγο τους, έστω και αν δεν αντιλαμβάνεται το βάθος του, και με πιστότητα τον ακολουθεί, λαμβάνει δόση χάριτος, η οποία γίνεται κλειδί, για να εισέλθει στη θεσπέσια σύναξή τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι πτωχοί και ταπεινοί πλουτίζουν από τα δοξασμένα και ολοτελώς αγιασμένα μέλη αυτής της κοινωνίας. Η μετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας, και κατεξοχήν στη Θεία Λειτουργία, ανοίγει τη θύρα του Παραδείσου, όπου μέσα στην κοινωνία Θεού, Αγγέλων και Αγίων απολαμβάνουν οι πιστοί τη θεία τρυφή και αποθησαυρίζουν τη χάρη της σωτηρίας.

«Πολλά υμών τα ονόματα και μείζονα τα χαρίσματα». Παρά τη γενική κατάπτωση των εσχάτων ημερών, η Εκκλησία δεν παύει να έχει ακόμη τη δύναμη να παράγει μορφές Χριστού. Είναι μια χάρη οφθαλμοφανής, που δεν συναντάται σε καμιά άλλη ομολογία. Ακόμη και όταν δεν θαυματουργούν εκδήλως, καθημερινά στη ζωή τους επιτελούν το μεγαλύτερο, κατά τον άγιο Σιλουανό, θαύμα, «αγαπούν τον αμαρτωλό στην πτώση του»[16]. Και μόνο αυτό το γεγονός, το οποίο ενεργείται με τη χάρη της Εκκλησίας, διαλύει κάθε αμφιβολία και δυσπιστία, που θα εμπόδιζαν τον άνθρωπο να παραδοθεί με εμπιστοσύνη σε όσα διδάσκει ο Χριστός και οι Άγιοι Του. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού»[17].

Οι Άγιοι σε αυτό τον κόσμο είναι «οσμή ευωδίας πνευματικής». Είναι οι πολύφωτοι αστέρες του νοητού στερεώματος της Εκκλησίας που πιστοποιούν ότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας»[18] και ότι «μεθ’ ημών έσται πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος»[19]. Δίνουν τύπο και υπόδειγμα. Με τον εκούσιο θάνατο αναδεικνύονται νικητές του ακούσιου θανάτου. Όπως οι Εβραίοι πριν από την έξοδό τους από τη δουλεία των Αιγυπτίων έφαγαν το Πάσχα «εν σπουδή», έτσι και οι σεσωσμένοι περπατούν στη γη και ζούν σε αυτό τον κόσμο σπεύδοντας προς τα ασάλευτα και αιώνια. Η διαλογή τους είναι με τον Ουρανό. Σταθερά προσανατολίζουν τα μάτια της ψυχής εκεί, από όπου απεκδέχονται Σωτήρα και Λυτρωτή. 

Κάπου – κάπου ρίχνουν μια ματιά στη γη, μόνο για να διαπιστώσουν πόσο μίζερη και φτωχή είναι η πρόσκαιρη ζωή που προσφέρει, και στρέφονται πάλι με σφοδρότερο πόθο προς τον πλούτο του Ουρανού, τον μόνο που μπορεί να γεμίσει τα φαράγγια της καρδιάς. Αυτό ήταν το πολίτευμα των Αγίων ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, όταν οι πιστοί διακατέχονταν από την επίγνωση ότι ήταν πάροικοι και παρεπιδημούντες σε αυτό τον κόσμο. Έχοντας βιώσει το πέρασμα «από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού»[20], γνώρισαν τον Θεό όχι μόνο ως Κριτή και τιμωρό, αλλά ως Πατέρα «γνησιότατο, πλησιέστατο, τον πιο αγαπημένο, τον πιο αγαθό»[21].

«Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω στρέφεται με ορμή προς Αυτόν. Η μνήμη Του αρπάζει με δύναμη το νού, και αυτός λησμονεί τον κόσμο. Και όταν πάλι θυμηθεί τον κόσμο, τότε ποθεί για όλους την ίδια χάρη, και προσεύχεται για όλον τον κόσμο να μετανοήσουν όλοι και να γνωρίσουν πόσο ελεήμων είναι ο Θεός»[22].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ψαλμ. 65,12.
[2] Ἰωάν. 3,8.
[3] Πρβλ. Ματθ. 21,18-19· Μάρκ. 11,12-14 καὶ 20-21.
[4] Α’ Πέτρ. 4,17.
[5] Βλ. Ἑβρ. 3,6.
[6] Πρβλ. Ἡσ. 8,18.
[7] Ἰωάν. 1,12-13.
[8] Πρβλ. Ἰωάν. 3,3.
[9] Ἑβρ. 10,31.
[10] Βλ. Ἐφ. 4,10· βλ. Ἀναφορὰ Λειτουργίας Μεγάλου Βασιλείου.
[11] Ψαλμ. 22,4.
[12] Βλ. Ρωμ. 8,35-39.
[14] Βλ. Ἀποκ. 13,8.
[15] Βλ. Λευϊτ. 26,12· Β’ Κορ. 6,16.
[16] Βλ. Παροιμ. 3,34· Ἰακ. 4,6.
[17] Βλ. Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, σ. 422.
[18] Ψαλμ. 67,36.
[19] Ἑβρ. 13,8.
[20] Ματθ. 28,20.
[21] Ρωμ. 8,21.
[22] Βλ. Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, σ. 450.
[23] Ὅ.π., σσ. 405-406.

Διαβάστε παρακαλώ:

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων & η νηστεία των Αγίων Αποστόλων 
 
Οι Άγιοι Πάντες και τα παιδιά μας

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων

H παρεξηγημένη αγιότητα

Ευκαιρία για πρώτο βήμα: Αρχή της νηστείας των Αγίων Αποστόλων

Από το Πάσχα ώς του Αγίου Πνεύματος 

 

Ο άγιος απόστολος Ιούδας ο Θαδδαίος & ο άγιος Παΐσιος ο Μέγας (19 Ιουνίου)

Holy Apostle Jude Thaddeus, the Brother of the Lord
 
St. Paisius the Great of Egypt