Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Απομαγνητοφωνημένο κείμενο ομιλιών κατά την ακολουθία των Χαιρετισμών (Α' και Β' Παρασκευή 26-2-1999 και 5-3-1999) στον Ι. Ν. Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης. Απομαγνητοφώνησε ο Πρόδρομος Βασματζίδης. Πηγή: το υπέροχο site της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος.*****
Μας αξιώνει, ο Θεός και εφέτος να ακούσουμε τον θαυμάσιον αυτόν ύμνον που ονομάστηκε "Ακάθιστος Ύμνος", το υπέροχο αυτό φιλολογικό και λογοτεχνικό δημιούργημα, στου οποίου την δομή και τη σύνθεση αναφερθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι ένα έξοχο λογοτεχνικό κατασκεύασμα, το οποίο θαυμάζουν όλοι οι ειδικοί. Η Εκκλησία μας με πολλή σοφία και σύνεση έθεσε αυτήν την ακολουθία μέσα στην Αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή, ώστε μαζί με τις κατανυκτικές λειτουργίες των Προηγιασμένων, τα μεγάλα απόδειπνα κ.ά. να υπάρχει και αυτή η ανοιξιάτικη νότα. Αυτή η χαρούμενη νότα με τα πολλά χαίρε, για να γεμίσει τις καρδιές μας από χαρά, σαν ένα προανάκρουσμα της Αναστάσεως.
Δεν πρόκειται εφέτος κατά την διάρκεια των πέντε Παρασκευών να αναφερθούμε στο περιεχόμενο αυτού του Ύμνου και να αναλύσουμε τις βασικές γραμμές και κατευθύνσεις του, όπως κάναμε σε προηγούμενα χρόνια, ούτε επίσης πρόκειται να αναφερθούμε στον θαυμάσιο κανόνα του υμνογράφου Ιωσήφ, τα θαυμάσια τροπάρια του οποίου πέρυσι αναλύσαμε.
Εφέτος θα εκμεταλλευθώ αυτήν την ευκαιρία, την αφιερωμένη στην Παναγία μας, των πέντε Παρασκευών, και πολύ σύντομα, σε δεκάλεπτα περίπου κηρύγματα, θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω, ποια είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την Υπεραγία Θεοτόκο, τί πιστεύει η Εκκλησία μας, και ποια είναι η απάντηση σε ορισμένες άλλες διδασκαλίες και παρεκκλίσεις, οι οποίες παρερμηνεύουν την παράδοση και την πίστη της Εκκλησίας. Ένα από τα βασικά θέματα το οποίο η Εκκλησία μας προβάλλει για το σεπτό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ότι χαρακτηρίζεται ως Παναγία. Χαίρε Αγία, Αγίων μείζων. Είναι κατά πάντα Αγία, σε όλα είναι Αγία. δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτόν στη ζωή της, στις σκέψεις της, στις επιθυμίες της, στις πράξεις της, στις θελήσεις της, στα έργα της, στις κινήσεις και στην εμφάνισή της, στο παρουσιαστικό της, όλα είναι άγια και όλα είναι αγνά, "'Αγνείας θησαύρισμα", καθ' όλα Αγία, Παναγία.
1. Φυσική η γέννηση της Θεοτόκου
Πού όμως οφείλεται αυτή η αγιότης της Παναγίας μας; Μπορούμε άραγε εμείς οι θνητοί άνθρωποι, οι απλοί πιστοί να αποκτήσουμε αυτήν την αγιότητα; Κι αν δεν γίνουμε και εμείς πανάγιοι, κι' αν δεν γίνουμε παναγίες, μπορούμε τουλάχιστον να γίνουμε άγιοι ή να ακολουθήσουμε ένα δρόμο που οδηγεί προς την αγιότητα; Τί το εξαιρετικό είχε η Παναγία και κατόρθωσε και απέκτησε αυτήν την αγιότητα; Η Παναγία ως γνωστόν ήταν ένας άνθρωπος καθ' όλα όμοιος προς εμάς, γεννήθηκε από ένα γεροντικό άγιο ζευγάρι, τον Ιωακείμ και την Άννα ως καρπός προσευχής. Σε μεγάλη ηλικία, ώριμοι, άτεκνοι παρακάλεσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Κάποια φορά μάλιστα λέγει η παράδοση ότι ο Ιωακείμ εξεδιώχθη από τους ιερείς μέσα από τον Ναό του Σολομώντος, διότι πήγε να προσφέρει δώρα.
Επειδή στην Παλαιά Διαθήκη η ατεκνία εθεωρείτο όνειδος, όποιος δεν είχε παιδιά εθεωρείτο ατιμασμένος, πως δεν ήταν ευλογημένος από τον Θεό - δεν ισχύει αυτό για την Καινή Διαθήκη, ανατράπηκε αυτό, σημασία έχουν οι πράξεις, όχι τα παιδιά - επειδή λοιπόν έτσι επιστεύετο, ότι όποιος δεν έχει παιδιά δεν είναι ευλογημένος από τον Θεό, έδιωξαν οι ιερείς τον γέροντα Ιωακείμ από τον ναό, και εκείνος με δάκρυα στα μάτια, πήγε στην έρημο επί 40 ημέρες και παρακαλούσε θερμά το Θεό εν προσευχή και νηστεία να του δώσει παιδί. Το ίδιο έκαμε και η μητέρα της Παναγίας, η Άννα, στο σπίτι της. Και ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και τους χάρισε όχι απλώς ένα παιδί σαν όλα τα άλλα· τους χάρισε εκείνο το παιδί από το οποίο επρόκειτο να λυτρωθεί ο κόσμος, να γεννηθεί ο λυτρωτής του κόσμου. Δεν υπάρχουν άλλοι γονείς οι οποίοι να έχουν αυτό το προνόμιο που είχαν οι άγιοι Ιωακείμ και η Άννα, να γεννήσουν μια κόρη, να αποκτήσουν ένα παιδί από το οποίο επρόκειτο να γεννηθεί ο Θεός.
 |
| Η Παναγία με τους γονείς της (από εδώ). Στην κάτω μεριά της εικόνας εικονίζεται ο δίκαιος Ιεσσαί, πατέρας του προφήτη Δαβίδ και πρόγονος της Παναγίας. Συνδέονται με την Παναγία με ένα συμβολικό "δέντρο", επειδή ο προφήτης Ησαΐας στην Παλαιά Διαθήκη ονομάζει την Παναγία "ράβδο" (=κλαδί) από τη ρίζα του Ιεσσαί & το Χριστό άνθος απ' αυτή τη ράβδο (αναλυτικά εδώ). |
Ήταν λοιπόν καρπός προσευχής η γέννηση της Παναγίας μας. Κατά τα άλλα όμως η Παναγία ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος σαν όλους εμάς. Και κάνω αυτή την επισήμανση ότι η Παναγία προήλθε από συζυγία φυσιολογική δύο ανθρώπων, του Ιωακείμ και της Άννας, από μία εμπαθή θα έλεγα γέννηση, αφού στην συνάντηση ανδρός και γυναικός, όσο άγιοι και αν είναι οι άνθρωποι, υπάρχει η επιθυμία, υπάρχει η ηδονή, και υπάρχει πάθος· «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» λέγει ο ψαλμός. Η Παναγία λοιπόν γεννήθηκε από αυτήν την συνηθισμένη ανθρώπινη συνάντηση, από την συνηθισμένη συζυγία του Ιωακείμ και της Άννας, δεν είχε τίποτε διαφορετικό από όλους τους άλλους ανθρώπους. Το τονίζουμε αυτό, διότι τον περασμένο αιώνα ο πάπας διετύπωσε ένα δόγμα αντιπαραδοσιακό, εναντίον αυτών που διδάσκει η Αγία Γραφή και η Παράδοση της Εκκλησίας μας, το δόγμα της «ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου».
2. Η «άσπιλη σύλληψη» της Θεοτόκου
Το δόγμα αυτό, το οποίο διετύπωσε το 1854 ο Πάπας Πίος ο 9ος, σημαίνει ότι η Παναγία γεννήθηκε άσπιλη, αναμάρτητη, δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα, όπως το έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Η διδασκαλία αυτή βέβαια περί της ασπίλου συλλήψεως δεν στηρίζεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας και έχει επίσης πολλά τρωτά σημεία.
Ένα τρωτό σημείο αυτής της διδασκαλίας είναι ότι προσβάλλει την μοναδικότητα της γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μόνο ο Χριστός γεννήθηκε αναμάρτητος εκ Πνεύματος Αγίου, είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία δεν μεσολάβησε σάρκα και αίμα. Ο Χριστός μας γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, άνευ συναφείας ανδρός. Δεν ήλθε σε σαρκική ένωση η Παναγία με άνδρα. Το Άγιο Πνεύμα επεσκίασε την Παναγία και δι' Αγίου Πνεύματος εγεννήθηκε ο Κύριός μας· ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου από την Παρθένο Μαρία, γι' αυτό και είναι αναμάρτητος. Η Παναγία όμως δεν γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου. γεννήθηκε από γονείς φυσιολογικά, κανονικά, από τον Ιωακείμ και από την Άννα. Προσβάλλει επομένως η διδασκαλία αυτή την μοναδικότητα της γεννήσεως του Χριστού. Η μοναδική γέννηση, η οποία έγινε εκ Πνεύματος Αγίου και είναι γι' αυτό άσπιλη, είναι η γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
 |
| Η Στέψη της Παρθένου (The Coronation of the Virgin), μια μυθική σκηνή που υπάρχει στη ρωμαιοκαθολική θρησκευτική ζωγραφική (εδώ από τον El Greco) και εκφράζει την εσφαλμένη θεοποίηση της Παναγίας από τον Καθολικισμό. Το θέμα αυτό πέρασε και σε μερικές εικόνες στον ελλαδικό χώρο, λόγω δυτικοευρωπαϊκών επιδράσεων του παλιού καιρού (δες εδώ). |
3. Οι ακρότητες της Μαριολατρείας και του Αντιδικομαριανισμού
Το δεύτερο στοιχείο για το οποίο αυτή η διδασκαλία δεν είναι ορθή είναι ότι ουσιαστικώς δεν ανεβάζει την Παναγία, την μειώνει, ενώ οι Παπικοί [=ρωμαιοκαθολικοί] θέλουν να υψώσουν την Παναγία, υπερβολικά μάλιστα. Υπάρχουν εδώ ακρότητες, και ας πω για τις δύο αυτές ακρότητες και θα συνεχίσω τις σκέψεις που έκαμα προηγουμένως. Στην διδασκαλία για την Θεοτόκο υπάρχουν δύο ακρότητες. Η Ορθόδοξος εκκλησία είναι ανάμεσα, ακολουθεί τη χρυσή οδό. Ποιες είναι οι δύο αυτές ακρότητες; Η μια ακρότητα είναι αυτή η οποία υπερεξαίρει την Παναγία, κάνει την Παναγία Θεά, θεοποιεί την Παναγία, είναι η Μαριολατρεία. Διδάσκει ότι η Παναγία είναι Θεός, και αυτή την τάση υπηρετεί η διδασκαλία της Ρωμαϊκής εκκλησίας, της Παπικής εκκλησίας, περί του ότι η Παναγία είναι άσπιλη, την εξισώνει με τον Χριστό, ένα πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Στο άλλο άκρο είναι ο λεγόμενος Αντιδικομαριανισμός, οι αντίθετοι, οι αντίδικοι της Μαρίας, οι εχθροί της Μαρίας, στην εποχή μας οι Προτεστάντες [1]. Από την μία πλευρά οι παπικοί, οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν την Μαριολατρεία, κάνουν την Θεοτόκο Θεό, και από την άλλη πλευρά στη Δύση και πάλι, στην Ευρώπη, υπάρχει τελείως αντίθετη τάση, των εχθρών της Παναγίας. Ας αναφέρουμε εδώ, αυτό που είπαμε και άλλη φορά, ότι ο πατήρ Θεόκλητος ο Διονυσιάτης σ' ένα βιβλίο το οποίο έχει γράψει για την Παναγία δημοσιεύει ένα γράμμα του γέροντός του, Αθανασίου του Ιβηρίτη, ο οποίος αναφερόταν σ' αυτήν την εχθρότητα που έχουν οι Προτεστάντες εναντίον της Παναγίας. Εάν πάτε σ' έναν ναό προτεσταντικό-ευαγγελικό, υπάρχουν και εδώ στην πόλη μας, γιατί και εδώ υπάρχουν Ευαγγελικοί-Προτεστάντες, δεν θα δείτε πουθενά εικόνες, δεν έχουν καμμία τιμή, κανένα σεβασμό προς την Παναγία. Αντίθετα εκφράζονται υποτιμητικά γι' Αυτήν. Έχοντας λοιπόν κατά νουν ο Γέρων Αθανάσιος ο Ιβηρίτης την ασέβεια προς την Παναγία, εκφράζεται στο γράμμα αυτό πολύ σκληρά για τους Προτεστάντες και τους προτεσταντίζοντες [2]. Δεν διστάζουν οι Άγιοι να χρησιμοποιήσουν σκληρές λέξεις, όταν υβρίζονται άγια πρόσωπα. Για μας αυτό θα φαινότανε βαρύ, τους δήθεν ευγενείς, τους δήθεν προοδευμένους, τους ανθρώπους των σαλονιών. Μπορεί να υβρίζουμε αγίους, αλλά θέλουμε μια εκλεπτυσμένη γλώσσα στις μεταξύ μας σχέσεις. Ανάμεσα λοιπόν στις δύο αυτές τάσεις, από την μια πλευρά της Μαριολατρείας του Παπισμού και της εχθρότητος προς την Παναγία, της μειώσεως της Παναγίας, των Προτεσταντών είναι η δική μας η Ορθόδοξη εκκλησία, η οποία σέβεται και τιμά και υμνεί την Θεοτόκο με τόσους ύμνους, όπως ακούσαμε, δεν κάνει όμως την Παναγία Θεά [3]. Την τοποθετεί μετά τη Θεότητα. "τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα". Οι ιερείς μνημονεύουμε πρώτα τον Χριστό και μετά την Παναγία.
 |
| Στην Ορθοδοξία, δύο από τις κορυφαίες απεικονίσεις της Θεοτόκου είναι στον Τρούλο της εκκλησίας ανάμεσα στους αγγέλους (όχι όμως ανάμεσα στα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, όπως στην καθολική "Στέψη της Παρθένου") και στην αψίδα του Ιερού (η "Πλατυτέρα των Ουρανών" = πιο πλατειά από τον ουρανό, αφού χώρεσε μέσα της το Θεό, που ο ουρανός δεν Τον χωράει). Η Πλατυτέρα είναι η Γέφυρα που ενώνει τον Τρούλο (ουρανό) με το δάπεδο (γη), και ο Χριστός, που δεν Τον κρατάει αγκαλιά αλλά είναι μέσα σ' ένα "μετάλλιο" (κυκλικό πλαίσιο) συμβολίζει πως η Παναγία απεικονίζεται να Τον κυοφορεί. Φωτο από τον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό του Οχάιο. |
Ας επανέλθουμε όμως στο δεύτερο τρωτό σημείο της "άσπιλης σύλληψης". Ενώ λοιπόν νομίζουν ότι με την άσπιλη σύλληψη υπερυψώνουν την Παναγία, ουσιαστικώς την μειώνουν. Γιατί η Παναγία εξυψώνεται πιο πολύ αν παρουσιασθεί ότι αυτά που κατόρθωσε, αυτή η αγιότης την οποία κατόρθωσε, δεν τα κατόρθωσε γιατί ήταν αναμάρτητη εκ φύσεως, τα κατόρθωσε γιατί ενώ ήταν άνθρωπος σαν εμάς, γεννήθηκε από φυσικούς γονείς, από τον Ιωακείμ και την Άννα, ενώ ήταν άνθρωπος καθόλα φυσιολογικός, είχε αυτήν την δική μας τη φύση, η οποία ρέπει προς την αμαρτία, κατόρθωσε εν τούτοις να καλλιεργήσει τις αρετές με πολλή άσκηση, με προσευχή, με νηστείες, με εγκράτεια, με αγνότητα ιδιαιτέρως, και να φθάσει στα ύψη αυτά της αγιότητος, συνεργώντας και κοπιάζοντας η ίδια.
Εμείς, αγαπητοί μου, που ζούμε στον χώρο αυτό τον ευλογημένο της Εκκλησίας, θα πρέπει να την έχουμε ως παράδειγμα και ως δίδαγμα και ως στόχο. Εκείνη κατόρθωσε να φθάσει σ' αυτήν την αγιότητα και να υμνείται δι' όλων των αιώνων."Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί. Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός". Εκείνη ήταν σκεύος εκλογής λόγω της αγιότητός της κατόρθωσε και είλκυσε την προσοχή του Θεού και έγινε η αγαπητή του Θεού: «Χαίρε Κεχαριτωμένη. Ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί». Έδειξε με την αγία ζωή της, την άφθαστη υπακοή της, την πολλή ταπείνωση, την ανυπέρβλητη αγνότητα, μέχρι που μπορεί να υψωθεί ο άνθρωπος. Δεν πρόκειται βέβαια εμείς να φθάσουμε το μοναδικό μεγαλείο της Παναγίας. μπορούμε όμως να μπούμε σ' ένα δρόμο αγιότητος να υψωθούμε και εμείς αναλογικά, να καταπολεμήσουμε τα πάθη και τις κακίες μας, ώστε όταν ψάλλουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, να ψάλλουμε μέσα από αγνές καρδιές και άγια χείλη.
4. Η καθαρή και ασκητική ζωή της
 |
| Ερμηνεία της εικόνας του Ευαγγελισμού δες εδώ |
Θα επιμείνουμε λίγο στο θέμα της αγιότητος της Παναγίας και θα παρουσιάσουμε μερικές πτυχές της αγίας και ασκητικής ζωής της, θα δούμε πώς πέρασε τη ζωή της στα 60 περίπου χρόνια που έζησε (59 ετών εκοιμήθη η Παναγία). Πώς λοιπόν πέρασε η Παναγία μας την αγία και ασκητική ζωή της; Τα Ευαγγέλια παραλαμβάνουν τη ζωή της Παναγίας από τον Ευαγγελισμό, από την εμφάνιση του Αγγέλου Γαβριήλ στην Παναγία. Η Εκκλησία βέβαια δεν στηρίζεται μόνο στα Ευαγγέλια, αλλά και στην παράδοση την προφορική, σ' αυτά που προφορικά άφησαν ο Χριστός και οι Απόστολοι. δεν υπάρχουν όλα μέσα στα Ευαγγέλια. Βάσει λοιπόν αυτής της παραδόσεως η Εκκλησία διδάσκει ότι η Παναγία σε ηλικία τριών ετών παραδόθηκε, αφιερώθηκε, από τους γονείς της τον Ιωακείμ και την Άννα στον Ναό. Τί φοβερό μυστήριο αυτό! Μία ζωή παρακαλούσαν ο Ιωακείμ και η Άννα να αποκτήσουν παιδί, και σε γεροντική ηλικία απέκτησαν αυτό το παιδί, το οποίο τους έκανε να πλεονεκτούν σε σχέση με όλα τα άλλα ζεύγη. γιατί κανένα άλλο παιδί δεν μπορεί να συγκριθεί με το παιδί αυτό, την Παναγία μας4. Και όμως το παιδί αυτό σε ηλικία τριών ετών έρχονται και το παραδίδουν στο Ναό, το αφιερώνουν, το παραδίδουν στους ιερείς. Χάνουν τα παιδικά χαμόγελα, τις φωνές, τις χαρές αυτές της παιδικής ηλικίας.
Η Παναγία παραδίδεται, όπως γιορτάζουμε στα εισόδια της Θεοτόκου, εισέρχεται στα άγια των αγίων και εκεί μέσα στο Ναό, όπως διδάσκει πάλι η παράδοση, φυτεύεται ως ελαία, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Σαν ελιά φυτευμένη μέσα στο Ναό η Παναγία μας γίνεται κατάκαρπος [5], φορτωμένη από καρπούς αρετής και αγιότητος. τα έργα της, οι σκέψεις της και οι επιθυμίες της αποκόπτονται πλέον από τον κόσμο και από τις επιθυμίες του κόσμου, από αυτές τις μικροχαρές και τις τρέλλες της παιδικής ηλικίας. Αυτή η παιδούλα των τριών ετών μέχρι της ηλικίας των δέκα πέντε ετών, δώδεκα ολόκληρα χρόνια, γίνεται μέσα στο Ναό η μεγαλύτερη ασκήτρια, η μεγαλύτερη ησυχάστρια, όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς [6]. Γι' αυτό η Παναγία είναι πρότυπο των Μοναχών και την σέβονται τόσο πολύ οι Μοναχοί, διότι από βρεφικής ηλικίας εμόνασε, έγινε Μοναχή, ασκήτρια και ησυχάστρια μέσα εις τον Ναό.
 |
| Ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, μεγάλος ποιητής και μουσικός του 8ου αι., ασκητής και θεολόγος της τέχνης. Του έκοψαν το χέρι οι Εικονομάχοι και αποκαταστάθηκε θαυματουργικά μετά από ολονύκτια προσευχή του μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Από ευγνωμοσύνη έβαλε και του κατασκεύασαν την εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας. |
Δώδεκα ολόκληρα χρόνια μέσα στο Ναό συντροφιά μόνο με ιερείς, με την προσευχή, με τους ύμνους, με τις σκέψεις της και τις επιθυμίες όλες στραμμένες στο Θεό, μακριά από τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν αυτή η φυτευμένη μέσα εις τον Ναό ελαία κατέκτησε αυτούς τους καρπούς της αρετής και της αγιότητος, της ασκήσεως και της καθαρότητος, της αγιότητος και της ταπεινώσεως. Σε αυτήν την ηλικία των 15 ετών την επισκέφθηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, "Άγγελος Πρωτοστάτης" ακούσαμε την προηγουμένη Παρασκευή, για να της μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα, να την ονομάσει "κεχαριτωμένη"· "Χαίρε, Κεχαριτωμένη".
Παλαιά στην αρχή του Κόσμου μια άλλη γυναίκα, η Εύα, έφερε την κατάρα σ' όλο το ανθρώπινο γένος με την παρακοή της· τώρα η Παναγία με την αγία ζωή της, με την άσκηση, επισύρει την ευλογία και την χαρά και γίνεται η κεχαριτωμένη. Πόσο θαυμαστές είναι αυτές οι σκηνές του Ευαγγελισμού, όπως τις περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς [7], της μεταφέρει το μήνυμα ο Αρχάγγελος πως θα αποκτήσει υιόν, θα γεννήσει. Η Παναγία ταράχθηκε. "πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;". Εγώ όλη μου τη ζωή την πέρασα, παιδούλα, από τα μικρά μου χρόνια μέσα στο Ναό και άνδρα δεν εγνώρισα, για να ακούσει την απάντηση του Αγγέλου. "Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι". Δύναμις θεϊκή θα σε επισκιάσει, το παιδί το οποίο θα γεννηθεί από σένα δεν θα είναι όπως τα συνηθισμένα παιδιά, θα γεννηθεί ο Θεός, θα γίνεις Θεοτόκος, θα έλθει το Άγιον Πνεύμα και εξ αιτίας του Αγίου Πνεύματος θα κυοφορήσεις, θα εγκυμονήσεις, και δύναμις υψίστου θα σε επισκιάσει.
5. Η ταπείνωση και η υπακοή της
Ας φαντασθούν οι παριστάμενες εδώ γυναίκες μητέρες και αδελφές, πώς θα αντιδρούσαν σε μία παρόμοια περίπτωση. Τί παράξενα ρήματα, τί μυστήριο είναι αυτό που εξαγγέλλει ο Άγγελος, απίστευτα πράγματα, πώς θα γίνει αυτό; Και όμως η Παναγία μετά από αυτήν την πρώτη επιφύλαξη "πώς έσται μοι τούτο;" και μετά από την διαβεβαίωση του Αγγέλου για το θαύμα επιδεικνύει τώρα και μία άλλη μεγάλη αρετή. Μέχρι τότε επέδειξε την αγνότητα, την καθαρότητα, την άσκηση, τώρα επιδεικνύει και την μεγάλη της ταπείνωση· "Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου"· είμαι μπροστά σου Κύριε, στον απεσταλμένο Σου τον Άγγελο, και αφού εσύ έτσι προστάζεις, να γίνει το μεγάλο αυτό θαύμα, να γεννήσει μία γυναίκα χωρίς συνάφεια ανδρός, αφού το θέλημα Κυρίου είναι έτσι, "Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου". Και επεσκίασε το Άγιο Πνεύμα και ολοκλήρωσε την καθαρότητα της Παναγίας μας.
Διδάσκουν οι Πατέρες της εκκλησίας ότι μέχρι την εποχή εκείνη η καθαρότητα, η αγνότητα ήταν δική της κατάκτηση, δικό της έργο, δική της συνεργεία. Τώρα έρχεται το Άγιο Πνεύμα και ολοκληρώνει αυτή τη κάθαρση και ολοκληρώνει αυτήν την αγνότητα [8]. Αφαιρεί τον προπατορικό ρύπο, γιατί από εκεί μέσα επρόκειτο να γεννηθεί ο Θεός, ως επιβράβευση της υπακοής, της αγνότητος και της καθαρότητος.
 |
| Η Παναγία και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης που μίλησαν γι' αυτήν |
Σε μια άλλη περίπτωση επίσης, ενώ ο Χριστός εδίδασκε, κάποια γυναίκα από τον όχλο "επάρασα την φωνήν", είπε: "Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας". Επηρεασμένη από την διδασκαλία του Χριστού, -ποιος δεν θα ήθελε να ακούσει αυτά τα λόγια σωτηρίας από το στόμα του Κυρίου μας- ενθουσιάστηκε η γυναίκα αυτή και είπε: Μακαρία η μάνα σου, ευτυχισμένη η μάνα σου η οποία σε γέννησε και οι μαστοί τους οποίους εθήλασες.
Εδώ ό Χριστός επαινεί την μητέρα του, αλλά συγχρόνως δίδει και σε μας το κίνητρο της μιμήσεως της Παναγίας μας. Είναι συγκλονιστική αυτή η διδασκαλία του Κυρίου μας, αν την προσέξει κανείς. Απαντάει σ' αυτήν την εκφώνηση της γυναίκας και λέγει: "Μενούνγε, μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν" [10]. Το "μενούνγε" είναι βεβαιωτικό. σωστά είπες γυναίκα. είναι μακαρία η μητέρα μου, δίκαιο έχεις, γιατί σ' όλη της την ζωή έκανε υπακοή, ετήρησε το θέλημα του Θεού. Γι' αυτό και μπορούν να γίνουν όλοι μακάριοι, πάντες οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και τηρούντες αυτόν.
 |
| Ο γάμος στην Κανά. Η Παναγία ζητάει τη βοήθεια του Υιού Της για λογαριασμό των νεόνυμφων. Ο Χριστός, αν και φαινομενικά δε θέλει να κάνει θαύμα, υπακούει. Έτσι θεμελιώνεται στην Αγία Γραφή η προσευχή μας προς τη Θεοτόκο, που μπορεί να ζητήσει για λογιαριασμό μας βοήθεια από τον Υιό Της, όπως έκανε στην Κανά. |
Στο τέλος να θυμόμαστε πόσο διακριτικά η Παναγία στάθηκε στο πάθος του Κυρίου και στο κήρυγμα των Αποστόλων. Οι Απόστολοι εκήρυτταν εδώ και εκεί. Η Παναγία υπό την προστασία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, δεν αναμειγνύεται στο έργο, που δεν είναι δική της διακονία, όπως σήμερα επιχειρούν πολλές γυναίκες να ανατρέψουν το σύμπαν, δεν ανέχονται να είναι στο περιθώριο των ανδρικών δραστηριοτήτων ξεσηκωμένες από τα φεμινιστικά κινήματα προσπαθούν ακόμα και μέσα στο ιερό να εισέλθουν, και ιέρειες να γίνουν, και την Ιερωσύνη να κατακτήσουν. Η Παναγία ταπεινά και διακριτικά μένει στο περιθώριο και επιδεικνύει σ' όλη της τη ζωή αυτή την ταπείνωση και την αγιότητα, την καλωσύνη και επιείκεια [Σημ. του blog μας: για την προσφορά της Γυναίκας στην αρχαία Εκκλησία, αλλά και σε κάθε εποχή, ακόμη και ως ιεραποστόλου και δασκάλας της πίστης, δες αναλυτικά εδώ].
6. Ζωγραφισμένες όλες οι αρετές
Γι' αυτό και λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και τελειώνω μ' αυτό: Στο πρόσωπο της Παναγίας ο Θεός ζωγράφισε μια εικόνα, έκανε ένα πίνακα, επάνω στον οποίο ζωγράφισε ό,τι ωραιότερο υπήρχε, όποια αρετή υπάρχει, όποια καλωσύνη υπάρχει, όποιο κάλλος πνευματικό και υλικό υπάρχει, γιατί και σωματικά η Παναγία ήταν σεμνή και όμορφη. Όλα τα κάλλη, πνευματικά και σωματικά ζωγράφισε ο Θεός στο πρόσωπο της Παναγίας. Η Παναγία διέσωσε το "κατ' εικόνα" του ανθρώπου, είναι η πραγματική εικόνα του ανθρώπου.
Και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει, ότι αν συνέβαινε ποτέ, μια υπόθεση κάνει, αν συνέβαινε ποτέ τα εννέα τάγματα των Αγγέλων να επαναστατήσουν και να γκρεμισθούν από τον ουρανό και να γίνουν δαίμονες, αν συνέβαινε όλοι οι άνθρωποι να γίνουν κακοί, και αν συνέβαινε να επαναστατήσει ολόκληρη η κτίσις, ο ουρανός, η γη, τ' αστέρια. Όλα αυτά, λέγει, αν συνέβαιναν, αρκούσε η αγιότητα της Παναγίας μας για να είναι ευχαριστημένος ο Θεός. Όλα ας έλλειπαν, φτάνει η αγιότης της Παναγίας [11].
Αυτήν λοιπόν την αγιότητα της Παναγίας μας, μπορούμε και εμείς αγαπητοί μου να την μιμηθούμε, αρκεί όχι μόνο να ακούμε αλλά και να πράττουμε το θέλημα του Θεού. "Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν".
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Υπήρχαν και στην αρχαία Εκκλησία αντίδικοι της Μαρίας, οπαδοί του Αντιδικομαριανισμού, τους οποίους συνεχίζουν σήμερα οι Προτεστάντες. Περί αυτών βλ. την καλύτερη ορθόδοξη μελέτη που έχει γραφεί για την Υπεραγία Θεοτόκου, του καθηγητού I. Καλογηρου, Μαρία η αειπάρθενος Θεοτόκος κατά την Ορθόδοξον πίστιν, Θεσσαλονίκη 1957, σελ. 125 και εξής.
2. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιατου, Μαρία η Μητέρα του Θεού, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 31: «Πρόσεχε από τους κατακλύζοντας την Ελλάδα προτεστατίζοντας και φθάσαντας ακόμη πλησιστίους μέχρι των στηλών των θρησκευτικών οργάνων. Προσπαθούν και τους φθάνει εν πρώτοις αυτούς να θεωρούν την Παναγίαν (την λέγουν Μαρίαν), μίαν εκ των συνήθων αγίων και δεν δέχονται, ωσάν τον διάβολον, ιδιαιτέραν δι' Αυτήν τιμήν... Φοβερόν να έχη διαποτισθή μόνον η Ελλαδική Εκκλησία με τόσον πνεύμα Ορθολογικόν, Γερμανικόν, προτεσταντικόν ακόμη, ώστε να μου λέγουν ότι οι ύμνοι μας προς την Θεομήτορα είναι ποίησις. Αυτά εδιδάχθησαν από το Μόναχον. η Μαρία είναι (ήτο) μια καλή μητέρα (οι σκύλοι!!!)».
3. Ήδη ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός αποκρούει αυτήν την υπερβολική διδασκαλία, διότι υπενθυμίζει την πολυθεΐα της ειδωλολατρείας. Λόγος εις την Κοίμησιν 2,15, PG 96, 744: «Ούτω Θεού μητέρα την Παρθένον ταύτην γινώσκοντες την ταύτης πανηγυρίζομεν κοίμησιν, ου Θεόν ταύτην φημίζοντες· άπαγε, της ελληνικής τεθρείας τα τοιαύτα μυθεύματα». Προς τους διαβάλλοντας τας αγίας εικόνας 3, 41, PG 94,1357: «Προσκυνήσωμεν και λατρεύσωμεν μόνω τω κτίστη και Δημιουργώ ως φύσει προσκυνητώ Θεώ. Προσκυνήσωμεν και τη αγία Θεοτόκω, ουχ ως Θεώ, αλλ' ως μητρί Θεού κατά σάρκα».
4. Βλ. το προ του συναξαρίου της Γεννήσεως της Παναγίας δίστιχο (8 Σεπτεμβρίου):
Πάσας αληθώς, Άννα, νικάς μητέρας
Μήτηρ έως αν ση γένηται θυγάτηρ.
Αυτό σημαίνει ότι η Άννα με τη γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου νικά [=ξεπερνάει] όλες τις γυναίκες. Η νίκη όμως αυτή διαρκεί μέχρι της στιγμής που η κόρη της, η Παναγία, έγινε μητέρα. Νικήθηκε [=ξεπεράστηκε] από την κόρη της, που εγέννησε όχι άνθρωπο, αλλά Θεό· είναι όχι ανθρωποτόκος, αλλά Θεοτόκος.
5. Ιωάννου Δαμάσκηνου, Έκδοσις Ορθοδόξου πίστεως, PG 94, 1160Α:
"Είτα εν τω οίκω του Θεού φυτευθείσα τε και πιανθείσα τω Πνεύματι ωσεί ελαία κατάκαρπος, πάσης αρετής καταγώγιον γέγονε, πάσης βιοτικής και σαρκικής επιθυμίας τον νουν αποστήσασα συν τω σώματι ως έπρεπε, την Θεόν εγκόλπιον υποδέχεσθαι μέλλουσαν. άγιος γαρ ων εν αγίοις αναπαύεται. ούτω τοίνυν αγιωσύνην μετέρχεται και ναός άγιος και θαυμάσιος του υψίστου Θεού αναδείκνυται άξιος".
6. Γρηγοριου Παλαμά, Ομιλία 53, Εις τα Εισόδια, ΕΠΕ 11, 260ε.
7. Λουκά 1,26-38.
8. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις 17, 7, PG 33, 976: "Τούτο το Πνεύμα το Άγιον εστι, το ελθόν επί την αγίαν Παρθένον Μαρίαν. Επειδή γαρ Χριστός ην ο Μονογενής ο γεννώμενος, δύναμις Υψίστου επεσκίαζεν αυτή, και Πνεύμα Άγιον επελθόν επ' αυτήν ηγίαζεν αυτήν προς το δυνηθήναι δέξασθαι τον δι' ου τα πάντα εγένετο". Γρηγοριου Θεολόγου, Έπη Δογματικά 9, 68, PG 37, 462Α και 10, 5, PG 37, 469Α: "Την Πνεύμα ήγνισε πρόσθεν ανυμφέα μητέρα κεδνήν" και "Το Πνεύμα επήλθε Παρθένω καθάρσιον". Βλ. I. Καλογηρου, αυτόθι [=στο ίδιο έργο που είπαμε παραπάνω], σελ. 78-79.
9. Κατά Ιωάννην, 2,1-5.
10. Λουκά 11,28.
11. Βλ. Θεοκλήτου Διονυσιατου, αυτόθι [στο ίδιο έργο], σελ. 21.
ΠΗΓΗ: "ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ"
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ
ΤΕΥΧΟΣ 1 . ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 1999
20 σχόλια:
Ο π. Θ. Ζήσης αποδεικνύεται λαλίστατος για την δοξασία της αμώμου συλλήψεως, την οποία ανέπτυξε στην πορεία της η δυτική, ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αποδεικνύεται ωστόσο εξαιρετικά… εχέμυθος, στο να εξηγήσει το θεο-λογικό υπόστρωμα στο οποίο συνελήφθη μια τέτοια δοξασία και φυσικά, τις επίσης θεο-λογικές (ή μήπως ανθρωπο-λογικές) αιτίες που η δοξασία αυτή υιοθετήθηκε επίσημα.
Μιλάμε βεβαίως για το δόγμα της «ασπίλου συλλήψεως του Ιησού Χριστού» το οποίο υιοθετούν όλες οι χριστιανικές Εκκλησίες. Ένα δόγμα που, όλως περιέργως αγνοοούν ΟΛΟΙ οι απόστολοι στις επιστολές τους, συμπεριλαμβανομένου και του Ιακώβου - που ως γιος της Μαρίας (έστω και…υιοθετημένος κατά τις δύο μεγαλύτερες χριστιανικές Εκκλησίες!) θα έπρεπε να το μνημονεύει.
Το πράγμα είναι απλό: Αν ο Εμμανουήλ «Ιησούς» Χριστός συνελήφθη χωρίς φυσικό πατέρα, αν ο κάθε άνθρωπος φέρει το προπατορικό αμάρτημα από την σύλληψή του και εντεύθεν (κάτι σαν κληρονομικό στίγμα) και αν ο Θεάνθρωπος ήταν απαλλαγμένος από το προπατορικό αμάρτημα, τότε λογικά προκύπτει πως φορέας και δότης του «στίγματος» στον άνθρωπο, είναι ο πατέρας του. Αν πάλι και οι δύο γονείς είναι φορείς του προπατορικού αμαρτήματος, ο Ιησούς, φέροντας ανθρώπινη φύση - σώμα, ψυχή και θέλημα - εκ μητρός, θα έπρεπε λογικά να είναι φορέας του προπατορικού αμαρτήματος, όπως όλοι μας.
Ευρισκόμενη σε αδυναμία η Εκκλησία να αποδεχθεί πως φορέας του προπατορικού αμαρτήματος είναι μονάχα το σπέρμα του άνδρα, και πως οι γυναίκες απαλλάσσονται του στίγματος (πώς θα ήταν δυνατόν οι απόγονες της Εύας να αθωωθούν από τους αυστηρούς και πατριαρχικούς Πατέρες!), αλλά πολύ περισσότερο υποχρεωμένη να υποστηρίζει το δόγμα της «ασπίλου συλλήψεως του Ιησού Χριστού», όφειλε στην σχολαστική Δύση να απαντήσει στο καυτό ερώτημα: Πώς ο Χριστός ήταν απαλλαγμένος από το προπατορικό αμάρτημα, την ώρα που η μητέρα του δεν ήταν; Κι η απάντηση έπρεπε να δοθεί με τον μόνο δυνατό τρόπο που δόθηκε: «Η Μαρία, ναι μεν συνελήφθη με τον τρόπο που συλλαμβάνονται όλοι οι άνθρωποι, αλλά γεννήθηκε απηλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, μόνη μεταξύ των ανθρώπων, δια ειδικής θείας χάριτος,».
Ο π. Θ. Ζήσης (αλλά και ο Νεκρός για τον Κόσμο που τον αναπαράγει), θα προσέφεραν ουσιαστικές υπηρεσίες στους αναγνώστες τους, εάν έδιναν την απάντηση της Ορθοδοξίας στο καυτό θεολογικό ερώτημα, στο οποίο οι Παπικοί απάντησαν με τον τρόπο που απάντησαν και τους οποίους στηλιτεύουν με τον τρόπο που στηλιτεύουν.
Αν φυσικά υπάρχει απάντηση…
Η απάντηση της ορθοδοξίας είναι πασίγνωστη (στους ασχολούμενους με το θέμα, φυσικά) και δεν έχει σχέση με τους συνειρμούς σας.
Άντρες και γυναίκες εξίσου φέρουν τις συνέπειες του προπ. αμαρτήματος (όχι την ενοχή ή την ευθύνη γι' αυτό, όπως θεώρησε η ρωμαιοκαθολική θεολογία, αλλά τις συνέπειές του, δηλ. τη ροπή προς το κακό και το θάνατο, που χρειάζονται έντονο αγώνα για την κατανίκησή τους).
Ο Χριστός δεν έφερε το προπατορικό αμάρτημα, διότι είναι νέος Αδάμ, δηλ. πρωτόπλαστος της 2ης δημιουργίας του ανθρώπου. Ο απόστολος Παύλος ήδη τον χαρακτηρίζει έτσι, φέρνοντάς τον σε σύγκριση με τον παλαιό Αδάμ, άρα προϋποθέτει την άσπιλη σύλληψή Του. Εκτός αν ο Παύλος δεν σας αρέσει και δεν τον θεωρείτε απόστολο.
Η Θεοτόκος, έτσι, γίνεται νέα Εύα, επειδή έδωσε το σώμα του Χριστού από το δικό της και η ηθική καθαρότητά της => αγιότητα, που υπερέβη το προπ. αμάρτημα (όπως το υπερβαίνουν οι άγιοι), διαφύλαξε τον πολύτιμο μαργαρίτη του σώματος του Χριστού από κάθε σπίλο, ΑΝ φυσικά πρέπει να διυλίσουμε διανοητικά τι ζήτημα για να απαντήσουμε σε σχολαστικούς συλλογισμούς, όπως αυτούς που θέτετε.
Οι επιστολές των αποστόλων είναι κείμενα γραμμένα για συγκεκριμένες περιστάσεις και δεν αναμένεται να αναφέρονται σε όλα τα θέματα της χριστιανικής διδασκαλίας.
Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας.
Αλίμονο, ούτε η συγκεκαλυμμένη ειρωνεία, ούτε η λατινολογία αρκούν για να καλύψουν τα κενά της απολογητικής ρητορικής. Πόσο δε μάλλον, όταν αυτή αναγκάζεται να υποβιβάσει την άσπιλη σύλληψη του Θεανθρώπου, το πλέον χαρμόσυνο για τους Χριστιανούς γεγονός μαζί με την ανάσταση, σε απλό «θέμα της χριστιανικής διδασκαλίας», προκειμένου να δικαιολογήσει την σιωπή των αποστολικών επιστολών επί αυτού.
Πράγματι, ακριβώς επειδή ο Παύλος υπήρξε απόστολος και φαρισαίος νομοδιδάσκαλος των Εβραίων, αξιώνουμε απ’ αυτόν την δικαίωση της χριστιανικής αφήγησης περί της ασπίλου συλλήψεως σε σχέση με την περίφημη προφητεία του Ησαΐα Ζ:14 («ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει»). Και την αξιώνουμε, τουλάχιστον στην προς Εβραίους και την προς Γαλάτες επιστολή, όπου δεν φείδεται και θεολογικών ή συμβολιστικών ακροβασιών (η Άγαρ και η Σάρρα ως προφητική αλληγορία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης), προκειμένου να διεκδικήσει την εβραϊκή παράδοση, χάριν της νεότευκτης χριστιανικής. Αποτέλεσμα; Ούτε μία αναφορά.
Θα περιμέναμε μία αναφορά στην υπεραγία Θεοτόκο και την άσπιλη σύλληψη του Εμμανουήλ-Ιησού από τον υιό της, Ιάκωβο τον αδελφόθεο, ή έστω από τον Ιωάννη – τον μαθητή που ανέλαβε την προστασία της. Τίποτε απολύτως. Ούτε ένας χαιρετισμός στο όνομά της, ούτε μια μνεία στη μνήμη της, ή προσφυγή στις πρεσβείες της. Ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, ούτε καν το όνομά της δεν στέργει να αναφέρει. Αν δεν παρενέβαινε ο λαός (και μάλιστα ο ΕΘΝΙΚΟΣ λαός, της Ελλάδας και της Ρώμης), η Παναγία θα τύγχανε πιθανότατα, ακόμα μικρότερης προσοχής απ’ αυτήν που της επιτρέπουν και οι πλέον στυγνοί Προτεστάντες.
Γι’ αυτούς που διαπιστώνουν τα παραπάνω, επιστρατεύεται βεβαίως ένα άλλο επιχείρημα. Εφόσον ο Ιησούς αποκαλείται «νέος Αδάμ», η άσπιλη σύλληψή του προϋποτίθεται. Η διεύρυνση ωστόσο, της παυλικής αυτής μεταφοράς, προκειμένου να συμπεριλάβει στην κυριολεξία της την άσπιλη σύλληψη του Ιησού, γεννά νέα οντολογικά χάσματα. Πρώτ’ απ’ όλα, διότι ο Αδάμ δεν γεννήθηκε από γυναίκα, αλλά πλάστηκε. Δεύτερο και κυριότερο, διότι η ύλη από την οποία πλάστηκε ο Αδάμ, στην προπτωτική της λειτουργικότητα ήταν απηλλαγμένη της σαρκικής παρέκκλισης – κάτι που γεννά μοιραία την αναγκαιότητα μιας τέτοιας λειτουργικότητας του σώματος της Μαρίας για λόγους αντιστοίχισης.
Η λατινική μαριολογία, απαντά με τον τρόπο της στο ερώτημα τι απέγινε η σαρκικότητα που ενυπήρχε λογικά στη φύση της Μαρίας συνεπεία της Πτώσεως. Για την ημετέρα Εκκλησία, το σώμα της Μαρίας ήταν υποκείμενο στην τροπικότητα του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά ο Ιησούς είναι παντελώς απηλλαγμένος από την «σάρκα» εκ γενετής, παρότι εξέλαβε το σώμα αυτό. Η θεολογία αυτή, έχει απορρίψει κάθε ενδιάμεση λύση με εσωτερική συνοχή, συντηρώντας το χάσμα - και μαζί μια σειρά αντιφάσεων πρακτικής φύσεως, οι οποίες στη Δύση καλύπτονται τουλάχιστον κάτω από το πέπλο του νομικισμού: Γενιές και γενιές, καλούνται να αγαπούν αλλά και να ελεεινολογούν τον «εκ της σαρκός εσπιλωμένο χιτώνα τους», να τιμούν τον Δημιουργό μιας φύσης που αναγνωρίζουν ως αλλοιωμένη και προορισμένη να καταστραφεί χάριν μιας νέας, να μυστικοποιούν μία αγαπητική σχέση που δεν θα ισχύει στην Βασιλεία που προσδοκούν και την οποία δεν έζησε ούτε για μία στιγμή το πνευματικό τους πρότυπο – αν την έζησε ποτέ και η μητέρα του.
Ξεκινάτε από μια λάθος βάση: από τη βεβαιότητα ότι η χριστιανική διδασκαλία είναι "κατασκευασμένη" από το μυαλό κάποιων ανθρώπων, των Πατέρων της Εκκλησίας ενδεχομένως ή και των αποστόλων, κι όχι το αποτέλεσμα της θεοπτικής και αγιοπνευματικής εμπειρίας τους. Έτσι, παγιδεύεστε στο συλλογισμό: η Βίβλος λέει ή δεν λέει κάτι; Η "ημετέρα Εκκλησία" τί "θέλει να πει" με αυτό ή εκείνο; Κι όχι αν κάτι είναι αλήθεια ή όχι, που είναι το βασικό ζήτημα.
Ο Παύλος δεν σας αρέσει, που μιλάει για το νέο Αδάμ, γιατί είναι φαρισαίος, κάνει ακροβασίες κτλ... Οι Ιάκωβος και Ιωάννης δεν σας αρέσουν, γιατί... δεν τιμούν τη Θεοτόκο (παρότι ο Ιωάννης την είχε υπό την προστασία του, όπως ο ίδιος γράφει στο ευαγγέλιό του) κ.ο.κ.
Η ιδέα για την άσπιλη σύλληψης της Θεοτόκου είναι ένα ψεύτικο δόγμα, διότι είναι άγνωστο και στην Αγ. Γραφή (δεν θα "περιμένατε" μια αναφορά και σ' αυτήν, αν ήταν αληθινηή;) και στους αγίους Πατέρες όλων των εποχών, τους εμπνευσμένους από τον Άγ. Πνεύμα. Χρειάστηκε να αποσχιστεί ο καθολικισμός από την Εκκλησία και, μέσα σε πλήθος αιρετικών αποκλίσεων, να την "αποκαλύψει".
Το δόγμα αυτό δεν είναι καθόλου "χαρμόσυνο", όπως φαντάζεστε, αλλά αντιθέτως πολύ θλιβερό, γιατί ανάγει την Παναγία σε μη ανθρώπινο ον. Ο Χριστός διαφέρει από εμάς κατά το ότι είναι πρωτόπλαστος (Νέος Αδάμ), αλλά είναι αδελφός μας κατά το ότι γεννήθηκε από γυναίκα όμοια με εμάς. Η άσπιλη σύλληψη καταργεί αυτό το στοιχείο, κάνοντας την Παναγία ανόμοια προς εμάς.
Φυσικά οι συνέπειες της Πτώσης δεν υπάρχουν στη Θεοτόκο, λόγω της αρετής+αγιότητάς της. Κατά τον ίδιο τρόπο υπερβαίνονται στους αγίους όλων των εποχών. Τα προβλήματα που φαντάζεστε ότι υπάρχουν με "τη σάρκα" κτλ δεν έχουν βάση.
Η σάρκα και γενικά η ύλη είναι ιερή και προορισμένη για την αγιότητα. Το σαρκικό φρόνημα είναι πτωτικό και δίνεται αγώνας ενάντιά του. Αυτό εννοείται στον Παύλο ως "σαρξ" που επιθυμεί "κατά του πνεύματος".
Ο καθολικισμός επινόησε την άσπιλη σύλληψη επειδή δεν ανεχόταν το λαό. Η Παναγία έπρεπε να είναι "κάτι άλλο", όχι ένας άνθρωπος του λαού. Επίσης δεν ανεχόταν το σώμα, την ύλη, τη σάρκα, με τρόπο παρόμοιο που για σας (όχι για τους ορθόδοξους χριστιανούς) "υπάρχουν προβλήματα" στη σαρκικότητα. Ήθελε μια θρησκεία καθαρά πνευματική, τόσο που εξαφάνισε την ύλη και θεώρησε ότι μόνο το πνεύμα αξίζει. Τίποτα το χαρμόσυνο δεν υπάρχει σ' αυτά, αλλά μια διχοτόμηση του ανθρώπου, που οδήγησε σε πολλά παρανοϊκά συμπτώματα κατά το Μεσαίωνα.
Τέτοιες ακρότητες φάνηκαν και στην Ανατολή, αλλά πάντα απορρίφθηκαν ως αιρέσεις, π.χ. οι ιδέες των Μανιχαίων, των Μεσαλιανών, των Μονοφυσιτών κ.π.ά.
Ίσως δεν απάντησα σε όλα όσα θέσατε, αλλά προσπάθησα να υπογραμμίσω μερικά στοιχεία. Σας ευχαριστώ για τις παρεμβάσεις σας. θα συνεχίσουμε, αν θέλετε.
Ο άνθρωπος που θα θελήσει να διεκπεραιώσει δύο ευαγγελικές προτροπές - το «ερευνάτε τας γραφάς» (Κατά Ιωάννη Ε: 39) και το «γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Κατά Ιωάννη Η:32) - δεν έχει ανάγκη να ξεκινήσει από καμία βάση, άλλη από εκείνη που του προσφέρει η γνώση της γλώσσας και η κοινή λογική. Η ίδια η Αγία Γραφή άλλωστε, έθετε πάντα εξαιρετικά αυστηρά κριτήρια ελέγχου της θεοπτικής και αγιοπνευματικής εμπειρίας, που έφταναν ακόμα και μέχρι τη θανάτωση του προφήτη που δεν επαληθευόταν στην φυσική πραγματικότητα. (Δευτερονόμιον ΙΗ: 20-21).
Στο βαθμό που ο μελετητής θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, θα αποφύγει και την παγίδα στην οποία μοιραία πέφτει ο ζηλωτής: να προβάλλει δηλαδή τις δικές του δογματικές εντυπώσεις ή προκαταλήψεις πάνω στον συνομιλητή του, είτε αυτός είναι φυσικό πρόσωπο, είτε το ίδιο το κείμενο που αναγιγνώσκει. Ένα τέτοιο παράδειγμα, αποτελούν αδιαμφισβήτητα τα εξαρτημένα αντανακλαστικά που προκαλεί σε έναν χριστιανό ή νεοέλληνα, η όποια αναφορά στον «φαρισαίο». Αν καταφέρει ο αναγνώστης να τα παραμερίσει, θα διαπιστώσει πως η έννοια του «φαρισαίου» έχει αναγνωριστεί χωρίς πρόβλημα από τους ευαγγελιστές, σε σεβάσμια πρόσωπα όπως ο Νικόδημος ή ο Γαμαλιήλ. Και βεβαίως, θα διαπιστώσει πως και ο Απόστολος Παύλος τον οποίον επικαλεστήκαμε, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να διατρανώσει πως υπήρξε και ο ίδιος φαρισαίος νομοδιδάσκαλος - και πως ανδρώθηκε μάλιστα στο ρόλο του αυτό, «στα πόδια του Γαμαλιήλ» (Πράξεις Αποστόλων ΚΒ:3).
Η αναφορά αυτή του Παύλου, γίνεται ακριβώς για να προσδώσει κύρος στις αναλύσεις του επί της Παλαιάς Διαθήκης και στην προσπάθειά του να αποδείξει, πως ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη μαρτυρά για την αλήθεια της Καινής. Και είναι στις αναλύσεις του αυτές, ακόμα και τις πλέον ακραίες, όπου απουσιάζει και η παραμικρή αναφορά στην παρθενογένεση του Ιησού σε εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, ενώ αντιθέτως, προβάλλεται η ιδιότητα του Ιησού ως «γενόμενου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» (Προς Ρωμαίους Α:3) - μια μάλλον παράδοξη έκφραση για κάποιον θα ήθελε να υπογραμμίσει την απουσία ανθρωπίνου σπέρματος στην διαδικασία της σύλληψής του.
Άλλο τόσο, δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς σε μεταφυσικές εμπειρίες και αποκαλύψεις, για να διαπιστώσει ότι ο Ιωάννης, πέραν της πλήρους παραμέρισης του προσώπου της Μαρίας στο Ευαγγέλιό του, στην Αποκάλυψή του (την οποία ο ίδιος ονομάζει «Αποκάλυψη Ιησού Χριστού»), χαρακτηρίζει την Παναγία «γυνή» και όχι «παρθένο» (κεφ. ΙΒ). Ακόμα κι έτσι ωστόσο, το ίδιο το Σύμβολο της Πίστεως, ούτε στο «αειπάρθενο» της Παναγίας αναφέρεται, ούτε στην εκ γενετής αναμαρτησία της (στην οποία η Ορθοδοξία κατέληξε να πιστεύει). Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στην 44η ομιλία του επί του Κατά Ματθαίον ΙΒ: 46-49, καταλογίζει μάλιστα στην Μαρία την «ματαιοδοξία» να επιδείξει στο συγκεντρωμένο πλήθος πως η ίδια είχε ισχύ και επιρροή επί του υιού της – σίγουρα όχι μια προσέγγιση ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι «η Θεοτόκος ουδέποτε ήμαρτεν, ουδέ δια σκέψεως», όπως την θέλει ο μυστικιστής αγ. Σιλουανός. Και βεβαίως, κανένα Ευαγγέλιο και κανείς απόστολος δεν αναγράφει πουθενά το δόγμα του Δαμασκηνού, πως η σύλληψη της Μαρίας από την Άννα και τον Ιωακείμ, έγινε «σωφρόνως», δηλαδή «χωρίς καμία ηδονή και σαρκική έλξη», αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους ελληνορθόδοξους ζηλωτές να το αποδέχονται αδιαμαρτύρητα. (Το ερώτημα γιατί και πώς συνευρέθησαν οι δύο αυτοί άνθρωποι ενώ δεν ένοιωθαν καμία ηδονή και σαρκική έλξη ο ένας για τον άλλο, ίσως μπορέσει να το πραγματευθεί ο blogger μας σε ξεχωριστή ανάρτηση).
Τα κενά είναι προφανή – και η επιστράτευση της θεοψίας προκειμένου να καλυφθούν, καθίσταται εκ των πραγμάτων ελέγξιμη, ακόμα και αν αυτό στοιχίζει λίγες στιγμές εκνευρισμού σε ανθρώπους κατά τα άλλα «Νεκρούς για τον Κόσμο».
Με άξονα μονάχα τα ιστορικά κενά, η διαφορά μεταξύ του ρωμαιοκαθολικού δόγματος της άσπιλης σύλληψης της Θεοτόκου (που απ’ τους παπικούς ομολογείται ανοιχτά η καινοτομία του) και της εμμονής του «Νεκρού» στην άποψη πως «οι συνέπειες της Πτώσης δεν υπάρχουν στην Θεοτόκο, και κατά τον ίδιο τρόπο υπερβαίνονται στους αγίους όλων των εποχών», καθίσταται επουσιώδης, εφόσον και οι δύο προσεγγίσεις βασίζονται στο ίδιο σαθρό θεμέλιο, το οποίο δεν χρειαζόταν το σχίσμα των Εκκλησιών για να διαπιστωθεί. Στην περίπτωση όμως της Παναγίας, η ημετέρα Εκκλησία δεν μιλά απλώς για «υπέρβαση των συνεπειών της πτώσης», αλλά για «αναμαρτησία». Τι θα μπορούσε όμως να είχε κάνει στη ζωή της μια παιδούλα 15 χρόνων για να είναι κενή σαρκικής επιθυμίας, όταν μάλιστα η επιθυμία αυτή δεν καταδικαζόταν από την θρησκεία της; Τι παραπάνω απ’ ό,τι έκαναν οι όποιες ευλαβείς κόρες της τότε Παλαιστίνης, ή της σημερινής Ελλάδας;
Αυτό που υπερσκελίζει τον θεολογικό ακαδημαϊσμό, είναι η προβληματική της «σάρκας», πάνω στην οποία διακλαδώνεται το υπαρξιακό δράμα που σκιαγραφήσαμε στα προηγούμενα σχόλιά μας – και το οποίο, η μεν Δύση καλύπτει πίσω από τον νομικισμό της, η δε Ανατολή το συντηρεί, μεταθέτοντας την ενοχή στο ανθρώπινο βουλητικό. Η «σάρκα» στην οποία αναφέρεται η Εκκλησία, δεν είναι η ύλη, όπως λανθασμένα υποστηρίζει ο «Νεκρός για τον Κόσμο», αλλά η αμαρτία που έχει επικαθήσει στην ύλη-ψυχή, και την έχει διαστρέψει, καθιστάμενη Φύση. Η σάρκα κατά τους Πατέρες, είναι οι «δερμάτινοι χιτώνες» της Γενέσεως, άρρηκτα συνδεδεμένοι με την γενετήσια επιθυμία, αλλά και την φαντασία. Το ότι η Ορθοδοξία δεν ενστερνίστηκε τις ακρότητες του Γνωστικισμού, δεν σημαίνει πως δεν κράτησε ανοικτή την γραμμή διαλόγου μαζί του. Η σχετικά καινοφανής «άσπιλος σύλληψη» του Πίου, απαλλάσσει θεία χάριτι την Παναγία από την σαρκικότητα. Το ανατολικό όμως δόγμα, ενός κοριτσιού που δεν γνώρισε ποτέ στη ζωή του τι σημαίνει σεξουαλικός λογισμός, ενώ η σαρκικότητα υπήρξε γι’ αυτό φύση όπως σε όλους τους άλλους ανθρώπους, αποτελεί ένα σχιζοφρενικό παράδοξο, άγνωστο στην πρώιμη Εκκλησία:
• Πρώτον διότι η Παναγία με τον τρόπο αυτό, εμφανίζεται να επιδεικνύει ως άνθρωπος, άθλο αρετής ανώτερο εκείνου του Ιησού: Η Παναγία δεν αμαρτάνει, παρότι η σάρκα είναι ενεργή στη φύση της, ενώ ο Ιησούς δεν αμαρτάνει, όντας εκ γενετής απαλλαγμένος από την σάρκα.
• Δεύτερον διότι με τον τρόπο αυτό, εμφανίζεται να έχει «επιτύχει» ένας άνθρωπος μια πρωτοφανή κατάσταση αγιότητας, μια πλήρη αναμαρτησία, χωρίς την σωτήριο, καθαγιαστική σταυρική θυσία του Ιησού, το βάπτισμα, την θεία κοινωνία - πριν καν την ίδια την σύλληψή του. Με το δόγμα αυτό, υποδεικνύεται πως κατέστη δυνατόν, χωρίς καμία θεία παρέμβαση, να υπάρξει επί της γης έστω και ένας άνθρωπος που δεν χρειαζόταν την ενσάρκωση του Χριστού για να σωθεί, καθώς νίκησε η ίδια τον πνευματικό θάνατο. «Αλλά η Παρθένος νίκησε την πρωτάκουστη και θαυμαστή αυτή νίκη χρησιμοποιώντας μόνο τον εαυτό της και τα όπλα που έδωσε ο Θεός σε όλους τους ανθρώπους για τον αγώνα της αρετής» αναφέρει σχετικά ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας.
• Τρίτον, διότι το σχετικό δόγμα αντιβαίνει στις διδαχές του αποστόλου Παύλου: «Ενώ η Παρθένος ήταν μόνο άνθρωπος και δεν είχε τίποτε περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους, μπόρεσε να διαφύγη, μόνη αυτή, την κοινή αρρώστια» υποστηρίζει ο Καβάσιλας, 1300 χρόνια μετά τον Παύλο, που υποστήριζε πως «πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Προς Ρωμαίους Γ: 23), χωρίς να εξαιρεί κανέναν. Ή μήπως πρέπει να υπενθυμίσουμε τον διπλό αφορισμό του Παύλου, «αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (Προς Γαλάτας Α:8), για να αποφύγουμε και νέους κεραυνούς του «Νεκρού» ότι «ξεκινάμε από λάθος βάση»;
Ευχαριστώ για τις χειμαρώδεις επισημάνσεις σας, από τις οποίες θα σχολιάσω μόνο λίγα, που θεωρώ σημαντικά.
α) Η αποδοχή της Αγ. Γραφής ως αυθεντικού εκφραστή της αλήθειας για το Θεό, την ενανθρώπιση του Χριστού και τη σωτηρία, δεν αποτελεί μηδενική βάση, όπως αντιλαμβάνεστε. Η μηδενική βάση είναι ο λόγος, για τον οποίο γίνεται αυτή η αποδοχή. Και ο λόγος, όπως φαίνεται και στην ίδια τη Γραφή, είναι η θεοπτία.
β) Η Θεοτόκος δεν έφτασε στη θέωση ερήμην της ενσάρκωσης του Υιού της, αλλά ακριβώς εξαιτίας της ενσάρκωσης. Αλλιώς η όποια αρετή της θα απέβαινε κενή, γιατί πολύ απλά δε θα υπήρχε σωτηρία χωρίς την ενανθρώπιση.
γ) Στην περίπτωση του Χριστού δεν τίθεται θέμα άθλου αναμαρτησίας, αλλά μόνο του άθλου της υπακοής στον Πατέρα "μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού". Τον άθλο αυτό επαναλαμβάνουν όλοι οι μάρτυρες, ίσως μάλιστα και ανώτερο απ' του Χριστού, αφού Εκείνος ήταν Θεάνθρωπος, ενώ οι άλλοι κοινοί άνθρωποι που ξεκινούν από πτωτική κατάσταση. Δεν τίθεται όμως θέμα άθλου, δηλ. όποιος κάνει το μεγλαύτερο άθλο σώζεται. Ο Χριστός ήρθε ως σωτήρας, όχι ως πρωταθλητής ή ως προπονητής - είπε δε και ότι όποιος πιστεύει σ' Αυτόν θα κάνει "τα έργα που κάνει Εκείνος, και μεγαλύτερα ακόμη" (βλ. Ιω. 14, 12-15). Αυτό τι σημαίνει; Μεγαλύτερη αρετή από του Χριστού; Όχι, γιατί δεν τίθεται θέμα αρετής στο Χριστό.
Κάθε άνθρωπος που φτάνει στη θέωση διαπράττει άθλο και μάλιστα, θα έλεγα, ο άθλος κάποιου που έζησε χρόνια στην αμαρτία και κατόπιν αγίασε είναι ανώτερος από τον "άθλο" της Παναγίας, που έζησε ενάρετη ζωή εξ αρχής και ανατράφηκε ενάρετα. Η Παναγία είναι ανώτερη όλων στην αγιότητα λόγω της φωτεινής κατάστασής της (ας το πω έτσι), όχι λόγω άθλων. Ασφαλώς και τη βοήθησε η γέννησή της από ένα ζευγάρι αγίων και η παιδική ζωή της στο ναό. Ασφαλώς και καθαγιάστηκε επιπλέον και ως η Μητέρα του Θεανθρώπου, από την ενότητα με τον κυοφορούμενο Ιησού και η παροχή σάρκας από τη σάρκα της. Υπενθυμίζω όμως ότι οι μεγάλοι αγωνιστές που φεύγουν από την αμαρτία και αγιάζουν αναγνωρίζουν ως βοηθό και προστάτη τους την Παναγία και κανείς δεν θεωρεί ότι Εκείνη ευνοήθηκε και ότι "άδικα" την τιμούμε τόσο. Και δεν το θεωρούν, επειδή ακριβώς "βλέπουν" τι είναι η Παναγία στον ουρανό και τι σημαίνει η παρουσία της για μας.
δ) Φυσικά η "σάρκα" δεν εννοεί την ύλη, αλλά την αμαρτία που έχει επικαθίσει στην ύλη, δηλ. το "σαρκικό φρόνημα". Αυτό το θεωρώ σαφές. Όπως το διατυπώνεται, φαίνεται να συμφωνείτε.
ε) Δεν είστε όμως σαφής ως προς την άποψή σας για το θέμα. Ποιο είναι τελικά το "ευαγγέλιο που ευαγγελίστηκε ο Παύλος" -ή έστω, ο Παύλος και οι λοιποί απόστολοι- και πώς θα είμαστε συνεπείς μ' αυτό; Ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε από Παρθένο (εκ γυναικός λέει μάλιστα, μια που αναφερθήκατε στην Αποκάλυψη); (Και το ότι το λένε τα ευαγγέλια και το αποδέχονται όλοι οι άγιοι δεν έχει σημασία); Ότι ο Χριστός γεννήθηκε μεν από Παρθένο αλλά και η Παρθένος είχε άσπιλη σύλληψη; Ότι γενικά η Εκκλησία λέει ανοησίες και δεν ξέρει τι τις γίνεται (ή συνειδητά "κρύβει" την αλήθεια); Και τελικά ο Παύλος, για σας, λέει την αλήθεια για το Θεό και την ενανθρώπιση ή απλά κάνει αυθαίρετες ερμηνείες που μπορούμε να τις αγνοήσουμε ή και να τις απορρίψουμε; Ποιος λέει την αλήθεια γι' αυτά και ποια είναι, κατ' εσάς, αυτή η αλήθεια; (Και πόθεν αντλείται, φυσικά).
Θα ήθελα μια εξήγηση επ' αυτών, σας παρακαλώ.
Ευχαριστώ, εν αναμονή.
Τι ανάγκη σαρκικών επιθυμιών μπορεί να είχε Αυτή που έφερε στα σπλάχνα της τον ίδιο τον Θεό και Σωτήρα ημων Ιησού Χριστό; Οι μοναχοί τηρούν την παρθενία τους με την χάρη που έλαβαν κατά την κουρά τους. Πόση χάρη έλαβε η Παναγία μας κατά την κυοφόρια και γέννηση του Χριστού; Η σιωπή της στο Ευαγγέλιο μας δείχνει το παράδειγμα.
Να μας σκεπάζει η Θεοτόκος και αειπάρθενος Μαρία.
Κάτι ακόμα: α) Ίσως υπαινίσσεστε ότι κατά Παύλο και Ιωάννη η Παναγία δε γέννησε το Χριστό εκ Πνεύματος Αγίου, αλλά με κανονική συνεύρεση με το σύζυγό της (που σημαίνει βέβαια ότι ο Χριστός δεν έχει καμία σχέση με κάποια Τριαδική Θεότητα). Δε θα συμφωνήσω. Κάτι, όπου συμφωνούν οι λοιποί άγιοι συγγραφείς, και οι άγιοι όλων των εποχών, δεν αναιρείται απλά επειδή κάποιοι συγγραφείς της Βίβλου "δεν το αναφέρουν", ενώ, κατά τη γνώμη σας, "θα έπρεπε" να το αναφέρουν.
Εφόσον η Παναγία ήταν εκ σπέρματος Δαβίδ, είναι και ο Χριστός χωρίς να χρειάζεται να έχει γεννηθεί προσωπικά ο ίδιος εκ σπέρματος ανδρός. "Εκ σπέρματος" εξάλλου = εβραϊκός ιδιωματισμός που σημαίνει "απόγονος".
β) Στην εποχή μας υπάρχουν πολλά ζευγάρια που συνευρίσκονται χωρίς σαρκική έλξη και ηδονή, επειδή έχουν βάλει την ερωτική τους ζωή σε αυστηρό πρόγραμμα τεκνοποίησης. Έτσι, κάνουν έρωτα όχι όταν το επιθυμούν, αλλά όταν "πρέπει", π.χ. κάθε 2 μέρες ή όταν η γυναίκα έρθει σε "γόνιμες μέρες". Αυτό μάλιστα συνήθως προκαλεί διάφορα προβλήματα στη ζωή και τη σχέση τους, γιατί ο άντρας εξαντλείται ή γιατί ίσως "δε μπορεί" όταν είναι η "ώρα" ή γιατί η γυναίκα δε θέλει εκτός προγράμματος, για να μην εξασθενήσει το σπέρμα του συζύγου της - εκείνη, από πλευράς της, επίσης φθείρεται ψυχικά, ή και σωματικά, πικραίνεται κ.τ.λ.
Έτσι η συνεύρεσή τους γίνεται κυριολεκτικά χωρίς ηδονή - ακόμη κι αν υπάρξει αυτόματα το στιγμιαίο αίσθημα ηδονής, γίνεται ασήμαντο.
Δε λέω φυσικά ότι αυτή είναι η περίπτωση των αγίων Ιωακείμ και Άννας (παρότι το κίνητρο ήταν το ίδιο, η απόχτηση παιδιού), όμως αυτό το παράδειγμα δείχνει πως εκείνο το φαινομενικό παράδοξο δεν είναι και τόσο παράδοξο τελικά...
Όταν κάποιος αμφισβητεί (με συγκεκριμένα επιχειρήματα που δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνουμε διαρκώς) το δόγμα της θαυματουργής συλλήψεως του Ιησού δια του Ευαγγελισμού, προφανώς δεν είναι δυνατόν να υπεραμύνεται του δόγματος της ασπίλου συλλήψεως της Παναγίας που βασίζεται πάνω στο πρώτο. Υπάρχει ωστόσο μια ειδοποιός διαφορά:
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, επισήμως ομολογεί στην Εγκυκλοπαίδειά της πως «η θεολογία είναι μία εξελικτική επιστήμη» - και ως εκ τούτου διέπεται από μία εσωτερική συνέπεια: Αφ’ ενός παραδέχεται το αυτονόητο, πως μια γενιά θεολόγων οφείλει να ακολουθεί τα δόγματα που οικοδόμησαν οι προηγούμενες γενεές, και αφ’ ετέρου αναγνωρίζει το δικαίωμα γένεσης νέων δογμάτων, βασισμένων, είτε στην υποδομή των παλαιών, είτε στη ΣΙΩΠΗ τους, υπό την αίρεση πάντα, πως θα τύχουν της αναγνώρισης της Εκκλησίας.
Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, υποτίθεται πως δεν καινολογεί, αλλά κατ’ ουσίαν πράττει ακριβώς το ίδιο, όπως δείξαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις μας. Ομολογουμένως στο ζήτημα της Θεοτόκου, δεν έφτασε στον παροξυσμό των δυτικών που έχουν φτάσει σχεδόν να εξορίσουν από την αγαλματολατρεία τους τον Ιησού χάριν της Μητέρας του, αλλ’ η διαφορά αυτή είναι περισσότερο ιστορική και λιγότερο λειτουργική.
Την σκυτάλη παίρνουν στη συνέχεια οι πιστοί, οι οποίοι απλά οφείλουν να προσαρμόζουν την σκέψη τους και να ερμηνεύουν με κάθε δυνατό τρόπο τα κενά, ή τις αντιφάσεις που συναντούν. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιος που γνωρίζει πως κανείς από τους πατέρες της Εκκλησίας δεν υποστήριξε την παντελή αναμαρτησία της Παναγίας, είναι υποχρεωμένος να δεχθεί ένα δόγμα που διατυπώνεται 1300 ή 1800 χρόνια αργότερα, καθώς διαφορετικά θα αμφισβητήσει το κύρος της Εκκλησίας του και της καθοδήγησής της από το Άγιο Πνεύμα. Είναι τέτοιο το πλέγμα των δογμάτων, που αν κανείς τραβήξει μια κλωστή, η σύνθεση κινδυνεύει με διάλυση.
Η θέση μου θα έπρεπε να είναι σαφής μετά τα παραπάνω.
1) Η λατρεία της Θεοτόκου και τα δόγματα που συνοδεύουν το πρόσωπό της, (μέχρι και «υπέρμαχος στρατηγός» ανακηρύχθηκε!), είναι σαφέστατα μεταγενέστερη. Παρότι μετά την πρώτη γενιά αποστόλων η Εκκλησία φαίνεται να πιστεύει στον Ευαγγελισμό της Μαρίας, η Θεοτόκος εισέρχεται στο λατρευτικό-δογματικό προσκήνιο με τον μαζικό (και εν πολλοίς αναγκαστικό) εκχριστιανισμό εθνικών πληθυσμών, οι οποίοι σπεύδουν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο της θρηνούσας μητέρας του Θεού, την κλαίουσα Ίσιδα, ή Δήμητρα. Οι γυναίκες που παίζουν κομβικό ρόλο στη διάδοση του χριστιανισμού (όπως μαρτυρά η πληθώρα πηγών που διαθέτουμε), δεν θα ήταν δυνατόν να μην αναζητήσουν επίσης την εκπροσώπησή τους σε ένα νέο ιδιόμορφο πάνθεο, απ’ όπου η γυναίκα απουσίαζε παντελώς.
2) Οι μορφωμένοι εθνικοί, ιδίως όσοι είχαν φιλοσοφική, νεοπλατωνική παιδεία, δεν ήταν δύσκολο να διακρίνουν στην θεολογική μεταφορά Μαρία-Εκκλησία-Νύμφη του Χριστού, την δική τους μεταφορά Αφροδίτη(Ήρα) – Ψυχή του Κόσμου – Σύζυγος του Θείου Νου (Αγαθόν). Το δόγμα ότι η Εκκλησία είναι αναμάρτητη, παρότι τα μέλη που απαρτίζουν την Νύμφη του Χριστού είναι αμαρτωλά, βρίσκει την προφανή ομοίωσή του σε κείμενα των νεοπλατωνικών, όπως το «Περί Έρωτος» στην τρίτη Εννεάδα του Πλωτίνου.
3) Ο υποφαινόμενος νοιώθει υπέρμετρη αγάπη για την Μαρία, την οικογένειά της, τον δίκαιο Συμεών και όσους έζησαν «πεινώντες και διψώντες την Δικαιοσύνη». Είναι βέβαιος πως η Μαρία γέννησε και άλλα παιδιά μετά τον Ιησού, (όπως κατά την γνώμη του, σαφώς υποδεικνύεται στα Ευαγγέλια), καθώς πιστεύει πως η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν είναι ασύμβατη με την αγάπη, η οποία είναι θείο κατηγόρημα. Εκείνοι που από την μία δέονται στο γάμο υπέρ της «κοινωνίας ψυχών και σωμάτων» και από την άλλη ελεεινολογούν τον ερωτικό εναγκαλισμό, εκείνοι που θεωρούν θεμιτή επιθυμία για έναν άγιο την απόκτηση παιδιών, αλλά αθέμιτη την επιθυμία να αγκαλιάσει τον άνθρωπό του, δικαιούνται βεβαίως να εξερευνήσουνε το δρόμο αυτό του δυισμού, αλλά καλό θα είναι να μην τον προβάλλουν πάνω στους αλλοδόξους χριστιανούς, διαιωνίζοντας μια μισαλλοδοξία αχρείαστη.
4) Τέλος, όσο βλάσφημο και αν ακούγεται για τον μέσο αναγνώστη, ο υποφαινόμενος πιστεύει πως η ανθρωπότητα, δικαίως ένοιωθε την ανάγκη της σκέπης της Παναγίας, παρά της σκέπης του Ιησού. Κινήσεις ανθρώπων που «δεν ήλθαν για να βάλουν ειρήνη αλλά μάχαιρα», δεν έλειψαν από τον κόσμο, γιατί αυτός είναι ο νόμος της φυσικής εξέλιξης του ανθρώπου προς τα μπρος και τα άνω - δρόμος πολέμου και μάχης. Εκείνο που έλειπε πάντα από τον κόσμο, ήταν η θέρμη μιας αγάπης που νικά την σκληρότητα και απαλύνει τις πληγές της ψυχής, μιας αγάπης που μοιραία απέδωσε ο Λαός της Μεσογείου σε μια απλή, αγράμματη γυναίκα, που βγήκε απ’ τα δικά του σπλάχνα και που ένοιωσε στα δικά της σπλάχνα, τόσο δραματικά, τις ωδίνες της ζωής του κόσμου αυτού, και του θανάτου.-
Στα παραπάνω, για τα οποία σας ευχαριστώ, θα ήθελα να παρατηρήσω μόνο τα κάτωθι, αφήνοντας τα υπόλοιπα για τους αναγνώστες:
1. Γράφετε πως τα ευαγγέλια, κατά τη γνώμη σας, μαρτυρούν πως η Παναγία απόχτησε κι άλλα παιδιά εκτός από τον Ιησού. Αυτό είναι μια γνωστή ιδέα, που βασίζεται στο χαρακτηρισμό του κατά Λουκάν "υιός αυτής πρωτότοκος" και στη σαφή αναφορά ότι υπήρχαν αδελφοί & αδελφές του Ιησού.
Όμως τα ευαγγέλια επίσης μαρτυρούν για την παρθενική γέννηση του Ιησού, καθώς και για την ανάστασή Του. Σ' αυτά τα σημεία δέχεστε την αξιοπιστία των ευαγγελίων;
Οι Πατέρες της Εκκλησίας δε μπορεί να έρχονται σε τόσο κατάφωρη αντίθεση με τα ευαγγέλια (δεχόμενοι όλοι πως η Παναγία γέννησε παρθενικά και πως δεν ήρθε ποτέ σε ολοκληρωμένη συζυγική σχέση με τον άγ. Ιωσήφ, άρα δεν έκανε άλλα παιδιά) και αυτή η ανατροπή να επικρατήσει καθολικά χωρίς καμιά αντίδραση. Αν μια γενιά Πατέρων π.χ. ανέτρεπε μαρτυρίες των ευαγγελίων ή απόψεις που υπήρχαν ώς τότε, θα έπρεπε να έχει προκληθεί τεράστιο ζήτημα και να είχαμε τις αντιδράσεις της προηγούμενης γενιάς, ή έστω τις απαντήσεις σ' αυτές.
Η παρθενία της Θεοτόκου λοιπόν και το ότι ο Ιησούς ήταν μονογενής υιός της δε μπορεί παρά να αποτελούν μνήμη = παράδοση της Εκκλησίας συνεχώς, εξ αρχής.
Εξάλλου υπάρχουν οι παραδόσεις για τα αδέλφια του Ιησού ως παιδιά του Ιωσήφ από 1ο γάμο. Αυτές πολλοί "ορθολογιστές", που θεωρούν πως κομίζουν γλαύκα, τις απορρίπτουν εκ των προτέρων ως δήθεν μύθους. Κι όμως η Εκκλησία ονόμασε τους αγίους Ιάκωβο και Ιούδα "αδελφόθεους" (άρα δεν κρύβει τη συγγένειά τους με το Χριστό), ενώ εκείνοι δεν ονομάζουν τον εαυτό τους αδελφό του Ιησού στις επιστολές τους, μέσα στην Κ.Δ. Επίσης, αν ήταν παιδιά της Θεοτόκου, γιατί ο Ιησούς Την παρέδωσε στην Ιωάννη; Κ.τ.λ.
2. Η συσχέτιση της τιμής προς τη Θεοτόκο με τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς υπακούει στις θεωρίες νεώτερων ψυχολόγων και θρησκειολόγων, αλλά αγνοεί εντελώς τις εμφανίσεις και τα θαύματα της Παναγίας σε αγίους και κοινούς ανθρώπους όλων των γενεών. Για να ευσταθήσει (δηλ. ότι τιμάμε τη Θεοτόκο για να ικανοποιηθεί η ανάγκη μας για τη Μεγάλη Μητέρα κι όχι επειδή πράγματι είναι η Βασίλισσα των Ουρανών που προστατεύει τους ανθρώπους) πρέπει ΟΛΕΣ οι περιπτώσεις εμφάνισής της να κηρυχθούν ψεύδη. Και όχι μόνον είναι αμέτρητες, αλλά και δεν περιορίζονται στις καταγεγραμμένες. Και στην πόλη σας, αν όχι στην οικογένειά σας, αν ψάξετε, ίσως εντοπίσετε θαύματα και εμφανίσεις της Παναγίας που δεν υπάρχουν σε βιβλία.
Βέβαια κάποιος, λόγων των φιλοσοφικών ή θρησκευτικών του πεποιθήσεων, μπορεί να υποστηρίζει κάτι τέτοιο ενώπιον της συνείδησής του ή των συνανθρώπων του. Πρόκειται όμως για πεποιθήσεις και όχι για κάποιου είδους "γνώση" που προέκυψε από οποιαδήποτε έρευνα. Από την άλλη πλευρά έχουμε χιλιάδες μαρτυρίες, που ελαφρά τη καρδία ρίχνονται στον κάλαθο των αχρήστων...
Αυτά, και σας ευχαριστώ για την ωραία συζήτηση και την υπομονή σας. Χαίρομαι για το σεβασμό σας προς την Παναγία και εύχομαι ολόψυχα να σας συνοδεύει Εκείνη κατά το μελλοντικό ταξίδι σας στους ουρανούς.
1) Δεν μαρτυρούν γενικώς και αορίστως «τα Ευαγγέλια» την παρθενική γέννηση του Ιησού. Δύο Ευαγγέλια μονάχα αναφέρονται σ’ αυτήν – και το ένα από αυτά, υποτίθεται πως γράφηκε από έναν άνθρωπο που ουδέποτε γνώρισε τον Ιησού στη ζωή του – τον Μάρκο. Κατ’ ουσίαν, ο μόνος συνήγορος της παρθενογένεσης που γνώρισε τον Ιησού είναι υποτίθεται ο Ματθαίος. Αν σταθούμε στην καταγραφή του Ευσεβίου Καισαρείας πως ο Ματθαίος κατέγραψε τα «λόγια» του Ιησού, μπορούμε να αναλογιστούμε την απόσταση από την καταγραφή των «λόγων», ή «λογίων» του Ιησού, μέχρι την σύνταξη ενός «Ευαγγελίου Σύμφωνα με τον Ματθαίο», απ’ όπου το πρώτο πρόσωπο του αφηγητή απουσιάζει παντελώς. Από κει και πέρα, υπάρχουν ειδικότεροι ημών, για να τεκμηριώσουν την αυθεντικότητα του κειμένου πέραν των λόγων του Ιησού.
- Το ότι το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Α:25) αποκαλεί τον Ιησού «πρωτότοκο υιό της Μαρίας» και όχι «μονογενή», παραπέμπει λογικά σε κατοπινές γεννήσεις της. Υπενθυμίζεται πως η Μαρία ήταν άνθρωπος – και ακόμα και η Εκκλησία παραδέχεται πως οι άνθρωποι γενούν ανθρώπους μονάχα με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
- Όποιος επικαλείται τους Πατέρες της Εκκλησίας για οτιδήποτε πέραν της παρθενογένεσης, ας παραθέσει τις σχετικές αναφορές τους – και το ίδιο ισχύει για το λεγόμενο «αειπάρθενο». Υπενθυμίζεται πως το θέμα της παρούσας ανάρτησης, δεν είναι η παρθενογένεση, αλλά μια σειρά από δόγματα που προστέθηκαν στη συνέχεια.
- Το θέμα της σώματι αναστάσεως του Ιησού, ξεπερνά τα όρια της εδώ συζήτησης.
2) Το ζήτημα των όποιων αγιοφανείων, ή και νεκροφανείων, μπορεί να το χειριστεί μονάχα κάποιος που κατέχει τους νόμους που τα διέπουν. Η θαυματουργός εμφάνιση της Παναγίας, έχει το ίδιο κύρος ως επιχείρημα για το θέμα της παρούσας συζήτησης, με την θαυματουργό εμφάνιση του Ασκληπιού στο ιερό του στην Επίδαυρο (σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες που εκτίθενται στον αρχαιολογικό χώρο).
Σταματούμε εδώ. Δεν θα επανέλθουμε, ακόμα και αν ο "Νεκρός" επανέλθει με νέες ερωτήσεις.
Διευκρινίζω μόνον ότι η χρήση του "πρωτότοκος" στο ευαγγέλιο έχει αναλυθεί πολλάκις, είναι εβραϊκός ιδιωματισμός & δεν παραπέμπει αναγκαστικά σε επόμενες γέννες. Αυτό φυσικά -όπως και η παράδοση για την καταγωγή των αδελφών του Ιησού, η αποφυγή του χαρακτηρισμού "αδελφός του Ιησού" στις επιστολές Ιακώβου και Ιούδα και σύνολη η παράδοση της Εκκλησίας από την αρχαιότητα- αφήνει αδιάφορο όποιον θέλει να ερμηνεύσει την ταυτότητα του Ιησού με τα δικά του κριτήρια, ο οποίος μπορεί να αγνοήσει ό,τι θέλει από τις πηγές...
Ποιος είπε εξάλλου πως μια εμφάνιση του Ασκληπιού ή ενός άλλου αρχαίου πνεύματος (θεού κατά τους αρχαίους, αλλά πάντως πνεύματος) είναι εξ ορισμού ψευδής; Αυτό το ισχυρίζεται αναπόδεικτα ο νεωτερικός άνθρωπος, που θεωρώντας αυθαίρετα τον εαυτό του σοφότερο των προγόνων του, κι αν ακόμα δει ένα πνεύμα θα πείσει την καρδιά του πως έχει παραισθήσεις. Κι αν το δει μια ομάδα ανθρώπων, θα ισχυριστεί πως πρόκειται για "ομαδική παραίσθηση" κ.ο.κ.
Το ποια είναι η ταυτότητα εκείνου του πνεύματος (αρχαίου θεού) είναι κάτι που μπορεί να διερευνηθεί από τις πράξεις του - αγαθές ή πονηρές.
Κατά τα άλλα, ουδέν σχόλιον. Σας ευχαριστώ και πάλι για τις παρεμβάσεις σας, που σίγουρα είναι χρήσιμες και για μας και για τους αναγνώστες. Ο Θεός να σας ευλογεί.
Το κατά Λουκάν (όχι το κατά Μάρκον) αφηγείται τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τη γέννηση του Χριστού.
Ο Λουκάς ίσως δεν είχε γνωρίσει το Χριστό (αν και υπάρχει υποψία ότι ήταν από τους 70 Αποστόλους, τους οποίους μόνον αυτός αναφέρει), αλλά κατά τους μελετητές, από φιλολογική άποψη, είναι σίγουρο ότι είχε γνωρίσει την Παναγία και είχε πάρει πληροφορίες από την ίδια. Γι' αυτό εξάλλου η αρχαία παράδοση θέλει να έχει ζωγραφίσει τις πρώτες εικόνες της Παναγίας.
Δεδομένου μάλιστα ότι το ευαγγέλιό του είναι μεταγενέστερο του κατά Ματθαίον (το οποίο χρησιμοποιεί σε αρκετά σημεία) είναι φανερό ότι τα ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ νωρίς, αντίθετα από ό,τι υπαινίσσεται ο συζητητής σας.
ΜΗΝΥΜΑ 1 ΑΠΟ 2
Ο «Ανώνυμος» χρήστης έγραψε παραπάνω:
«Θεοτόκος εισέρχεται στο λατρευτικό-δογματικό προσκήνιο με τον μαζικό (και εν πολλοίς αναγκαστικό) εκχριστιανισμό εθνικών πληθυσμών, οι οποίοι σπεύδουν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο της θρηνούσας μητέρας του Θεού, την κλαίουσα Ίσιδα, ή Δήμητρα».
Αυτό δεν έχει καμία απολύτως βάση.
Ο «Ανώνυμος» χρήστης υπονοεί ότι η Εκκλησία επηρεάστηκε από την ειδωλολατρία, όπως λένε οι παμπάλαιες και αποτυχημένες συγκριτιστικές θεωρίες του 19ου αιώνα, δεν γνωρίζει όμως ότι το ζήτημα είναι όχι τι λέει ο καθένας από το μυαλό του, αλλά τι λένε οι πηγές. Και η μαρτυρία του Γρηγορίου Νύσσης τον 4ο αιώνα είναι σαφής (PG 46,912C): η τιμή προς την Θεοτόκο ήταν τόσο μεγάλη ήδη από τον 3ο αιώνα μ.Χ., που η Παράδοση αποδίδει σε ενέργεια της Παναγίας την αποκάλυψη προς τον Γρηγόριο τον Θαυματουργό, ενός πρώιμου Τριαδικού δογματικού Συμβόλου, το οποίο διατυπώθηκε γύρω στα 260-265 μ.Χ.), άρα πολύ πριν την εποχή που φαντάζεται ο «Ανώνυμος» χρήστης.
Το μέγα δόγμα της Ορθοδοξίας για την Θεοτόκο είναι ήδη διατυπωμένο στην Καινή Διαθήκη από τον ευαγγελιστή Λουκά που μας λέει ότι η Μαρία ήταν «Μήτηρ του Κυρίου» (Λουκ. 1,43) δηλαδή Θεοτόκος.
Η θέση της Παναγίας λοιπόν είναι απολύτως φυσιολογική για τα Χριστιανισκά δεδομένα, χωρίς να υπάρχει ουδεμία ανάγκη συγκριτισμού: Εφόσον η Θεοτόκος προφητεύει σαφώς ότι «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. 1,48) και όταν γνωρίζουμε ότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ιακ. 5,16) και πως οι δίκαιοι προσεύχονται ακόμα και κεκοιμημένοι στον ουρανό (Αποκ. 5,8. 8,3-4), για ποιον λόγο να θεωρηθεί παράδοξη και καινοφανής η έκκληση των πιστών προς τη Θεοτόκο να ζητήσει από τον Υιό της να μας ελεήσει, όταν αναγνωρίζεται ως Κεχαριτωμένη, Ευλογημένη (Λουκ. 1, 28) και Μακαρία (Λουκ. 1,45);
Και η πλάνη περί δήθεν «λατρείας» της Θεοτόκου, καλό είναι να μην αναφέρεται, διότι όταν χρησιμοποιούνται ψευδείς διδασκαλίες ως επιχειρήματα, αυτός που τις φέρνει στη συζήτηση τελικά αποτυγχάνει διότι παρουσιάζεται να αγνοεί το θέμα με το οποίο ασχολείται.
Λατρεία της Θεοτόκου απορρίπτεται από την Εκκλησία και από τους Πατέρες. Η απάντηση σε αυτά δόθηκε με κάθε επισημότητα στους προτεστάντες πριν από 300 χρόνια με τις «Αποκρίσεις των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τους Αγγλικανούς Ανωμότους» (1716/25). Βλέπε ΕΔΩ.
Δηλαδή, δεν ζητάμε από την Θεοτόκο, αυτόνομα, να μας σώσει, αλλά ζητάμε να προσεύχεται για εμάς διότι έχει παρρησία προς τον Υιό της. Εμείς οι Ορθόδοξοι λοιπόν, όταν λέμε π.χ. «Παναγία μου βοήθησέ μας», αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συντομευμένη προσευχή που ολοκληρωμένη θα ήταν ως εξής: «Παναγία μου, βοήθησέ μας προσευχόμενη προς τον Χριστό για εμάς, ώστε ο Κύριος να μας σώσει» (ή να μας βοηθήσει, να μας θεραπεύσει κ.λπ.).
Επίσης, αρκετά ιστορικά στοιχεία, πάντα τεκμηριωμένα, υπάρχουν ΕΔΩ για την παρθενία της Θεοτόκου αλλά και για διάφορες σχετικές κακοδοξίες όπως τα «αδέλφια» του Χριστού και άλλα.
Γιώργος Α.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ...
ΜΗΝΥΜΑ 2 ΑΠΟ 2
Όσο για τους «βίαιους εκχριστιανισμούς» που με κούραση διαβάζουμε από τις μίζερες νεοπαγανιστικές ιστοσελίδες , να πούμε ότι στη βιβλιογραφία είναι σαφές ότι ο εκχριστιανισμός οφείλεται πρώτον στο ανυποχώρητο των Χριστιανών μπροστά στη βιαιότητα των διωγμών οι οποίοι προτιμούσαν τον θάνατο από την αλλαξοπιστία, και δεύτερον στην παρακμή της ειδωλολατρίας. Η απόλυτη κατάρρευση του επιχειρήματος περί «βίαιου εκχριστιανισμού» βεβαιώνεται από ίδιο τον Ιουλιανό, ο οποίος, ενώ είναι ήδη εδραιωμένος αυτοκράτορας δεν μπορεί με τίποτα ν’ αναστυλώσει τον πεθαμένο παγανισμό, και γράφει απειλώντας μέχρι και τους ειδωλολάτρες ιερείς:
«Φιλοτίμησε τους ή πείσε τους να σοβαρευτούν ή, τέλος, καθαίρεσέ τους από το ιερατικό αξίωμα, αν, αντί να πηγαίνουν να προσεύχονται στους θεούς με τις γυναίκες, τα παιδιά και τους υπηρέτες τους, ισχυρίζονται ότι οι δούλοι ή τα παιδιά τους ή οι Γαλιλαίες [δηλ. Χριστιανές] σύζυγοί τους περιφρονούν τους θεούς και προτιμούν την αθεΐα [δηλ. τον Χριστιανισμό] από την ευσέβεια» (Επιστολαί, αρ.84: «Προς τον Αρσάκιο, αρχιερέα της Γαλατίας»).
Φυσικά υπήρξαν φανατικοί Χριστιανοί όπως υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα και παντού, κάτι που ο Ιησούς Χριστός το προφήτευσε και το δίδαξε για να το γνωρίζουμε ότι Εκκλησία δεν σημαίνει μια ομάδα «καθαρών» ανθρώπων (Ματθ. 13,30), αλλά μια κοινωνία ανθρώπων αμαρτωλών όπως όλοι (Α΄ Ιωάν. 1,8), οι οποίοι όμως πιστεύουν στον Χριστό, στην Ανάσταση του και όσα Αυτός μας δίδαξε για τον Θεό, τον Κόσμο, τον Άνθρωπο και τη Σωτηρία του.
Άλλωστε, κι αν υπήρξαν φανατισμοί, και αυτό στα ανθρώπινα όρια έχει λογική βάση, διότι οι ειδωλολάτρες ήταν αυτοί που επί τρεις ολόκληρους αιώνες, σε διωγμούς που κατά καιρούς διεξάγονταν, αποκεφάλιζαν χριστιανούς, τους πέταγαν στα θηρία, τους έκοβαν σε κομμάτια, τους έκαιγαν ζωντανούς και αυτά την ώρα που οι χριστιανοί ζούσαν σαν άκακα αρνάκια χωρίς να πειράζουν κανέναν. Άρα, οι χριστιανοί όταν ελευθερώθηκαν, δεν επέβαλαν περιορισμούς σε αθώους, αλλά σε αποδεδειγμένα εγκληματίες όπως οι ειδωλολάτρες που ήταν ικανοί να σφάζουν αθώους. Οι χριστιανοί είχαν και αυτοί το δικαίωμα να ζήσουν και έτσι αυτονόητα επέβαλαν περιορισμούς στους σφαγείς τους.
Γενικά για την ανοδική πορεία του Χριστιανισμού υπάρχουν ΕΔΩ στοιχεία τεκμηριωμένα, με βιβλιογραφία και αριθμό σελίδας και όχι χύμα όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των αθεο-νεοπαγανιστικών ιστοστελίδων.
Επίσης τεκμηριωμένα μπορεί κάποιος να διαβάσει ΕΔΩ για την άνοδο του Χριστιανισμού στη χώρα μας, την Ελλάδα , άνοδος που έγινε πάλι χωρίς βία. Μάλιστα, η Εκκλησία της Αθήνας ήταν επαρκώς αναγνωρισμένη ώστε να εκπροσωπείται στα 325 μ.Χ. στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο.
Γιώργος Α.
Σας ευχαριστώ για το μακροσκελές σχόλιό σας και τα αρκετά Links, και θεωρώ απαραίτητο να προσθέσω μια παραπομπή σε σειρά άρθρων περί της "βίαιης" εξάπλωσης του χριστιανισμού επί των εθνικών:
http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/diogmoi.htm
Τα άρθρα βέβαια αυτά - επαρκώς τελμηριωμένα - είναι γνωστά στην "απέναντι" όχθη, η οποία τα αντιμετωπίζει με δήθεν ειρωνεία, αλλά δε βλέπω να τα ανασκευάζει...
Ευχαριστώ και πάλι. Ο Θεός μαζί σας.
Δημοσίευση σχολίου