Το κοινωνικό πρόβλημα, η Εκκλησία και η Αριστερά

 

Φωτο από εδώ

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησής μας για το Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, και με αφορμή τα αναμενόμενα σχόλια που έγιναν (έξω από αυτό το ιστολόγιο), στα οποία δεν θεωρώ χρήσιμο να απαντήσω λέξη προς λέξη (ισχύει η προτροπή μας για ανάγνωση κάποιων βιβλίων και αυτό είναι αρκετό), ας μου επιτραπεί να διατυπώσω, με σεβασμό προς κάθε κατεύθυνση, μερικές φιλικές σκέψεις.

1. Είναι δεδομένο ότι παγκόσμια κυριαρχούν οι ισχυροί του πλούτου. Τον κόσμο τον κυβερνούν οι Εταιρίες, όχι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις των χωρών (και τον κυβερνούν μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας και όχι μέσω της θρησκείας).

Το πρόβλημα αυτό, η θεσμική Εκκλησία (δηλαδή εκείνοι που φορούν το ράσο) δεν είναι αρμόδια να το λύσει. Η δουλειά της δεν είναι να έχει πολιτικό λόγο και, όταν τον έχει, κατηγορείται για υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της. Δουλειά – δηλ. αποστολή – της Εκκλησίας είναι να μεταδίδει στον άνθρωπο το σώμα και το αίμα του Χριστού, για να τον βοηθήσει να γίνει άγιος. Δουλειά της επίσης είναι να καλεί κάθε άνθρωπο (πλούσιο ή φτωχό, μορφωμένο ή αγράμματο, πολιτικό ή ιδιώτη κ.τ.λ.) σε μετάνοια.

Αυτή η μετάνοια θα φέρει και τη δίκαιη κατανομή του πλούτου. Θα φέρει και τη δικαιοσύνη και την ειρήνη στα σπίτια μας, στην κοινωνία και στις καρδιές μας.

Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους δυνατούς, αλλά για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μετάνοια χρειάζεται και ο εργάτης και ο αγρότης, όχι μόνο ο εφοπλιστής και ο βιομήχανος. Ο εργάτης και ο αγρότης δεν κάνει τα εγκλήματα που πιθανόν κάνει ο εφοπλιστής κι ο βιομήχανος, αλλά κάνει άλλες ανήθικες πράξεις (όχι μόνο οικονομικής φύσης, αλλά και οτιδήποτε άλλο, π.χ. από το να απατά τη γυναίκα του μέχρι να βλαστημάει το Χριστό και την Παναγία), ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός.

2. Όμως ένα μέρος της Εκκλησίας είναι αρμόδιο να έχει πολιτικό λόγο και να παλέψει για την αλλαγή στην κοινωνία με πολιτική δράση: είναι οι ορθόδοξοι χριστιανοί πολιτικοί. Άραγε, υπάρχουν;

Χριστιανοί πολιτικοί (που μπορεί να βρίσκονται σε όλους τους πολιτικούς χώρους και φυσικά και στην Αριστερά) είναι εκείνοι που αγωνίζονται για το λαό, όχι για την τσέπη τους, ούτε για την εξουσία τους, ούτε για ξένα συμφέροντα που μπορούν να τους αγοράσουν ή να τους εκβιάσουν.

Υπάρχουν αυτοί οι άγιοι πολιτικοί; Αυτούς ψάχνω. Αν δεν υπάρχουν, τότε ποιους να υποστηρίξω; Ούτε εκείνους που μας χρέωσαν, ούτε εκείνους που μας παρέδωσαν στην εξουσία της Τρόικας, ούτε εκείνους που αφήνουν ανυπεράσπιστο το λαό και τη νεολαία μας να διαφθείρεται με κάθε τρόπο, ούτε εκείνους που κάνουν υποκλίσεις στις πολυεθνικές, ούτε τους αθεΐσκους που απορρίπτουν την πνευματική κληρονομιά του έθνους μας (την Ορθοδοξία) και στρέφονται εναντίον της με διάφορους τρόπους παριστάνοντας τους «προοδευτικούς», λες και υπάρχει τίποτα πιο προοδευτικό ή πιο ανθρωπιστικό από το Χριστό.

Όλοι αυτοί, για μένα, είναι τυχοδιώκτες και το ότι βρίσκουν υποστήριξη μέσα στο λαό αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα για την ίδια την κοινωνία μας.

Οι χριστιανοί πολιτικοί είναι μέρος της Εκκλησίας (όσο και κάθε ορθόδοξος χριστιανός – η Ορθοδοξία δεν έχει διοικητές και ηγέτες, παρά μόνο πνευματικούς ηγέτες), έχουν στα χέρια τους την εξαιρετική αλλά και τρομερή διδασκαλία του Χριστού και των αγίων για την αγάπη και τη δικαιοσύνη και καλούνται να μην είναι κότες – συγγνώμη, ήθελα να πω δειλοί – αλλά να κάνουν το καθήκον τους, έστω κι αν αυτό σημαίνει την αυτοθυσία τους. Ο ίδιος ο Χριστός θα τους βοηθήσει να κάνουν το καθήκον τους, αρκεί να ορθώσουν το ανάστημά τους επικαλούμενοι το όνομά Του.

Τώρα κάποιοι πολιτικοί ίσως διαβάζουν το παρόν άρθρο. Ας γίνουν αυτοί τέτοιοι πολιτικοί. Αλλιώς, τι παρίστανται στις δοξολογίες και τις τελετές και τι πάνε και υποβάλλουν τα σέβη τους στους μητροπολίτες; Για τα μάτια του κόσμου;

Τα μάτια του Θεού πάντως (και τα μάτια της Ιστορίας) δεν ξεγελιούνται.

3. Στην Εκκλησία υπάρχει και δίδεται δωρεάν αυτό που φέρνει την αληθινή ευτυχία στον άνθρωπο: το σώμα και το αίμα του Χριστού, η θεία χάρη, η αγιότητα. Όχι ο πλούτος σε χρήμα, αλλά σε θεία χάρη, δηλαδή τη μεταμόρφωση που δίνει στον άνθρωπο η ένωσή του με το Θεό – μεταμόρφωση, η οποία, στο βαθμό που επιτυγχάνεται, λύνει και το κοινωνικό πρόβλημα, όπως βλέπουμε από τη δράση των μεγάλων αγίων υπερασπιστών των φτωχών κατά των αρχόντων, αλλά και από την ασκητική διδασκαλία των αγίων διδασκάλων της Ορθοδοξίας, που, αν την παίρναμε στα σοβαρά (και χωρίς να γίνουμε καλόγεροι), πολύ λιγότερα χρήματα θα χρειαζόμασταν στη ζωή μας.

Τα λεφτά ποτέ δεν μας ανήκαν, ούτε θα μας ανήκουν στο μέλλον. Ανήκουν στους λίγους, που μας εκμεταλλεύονται. Αυτοί τα επινόησαν και αυτοί τα έχουν και τα αναδιανέμουν όπως θέλουν.

Σε μας ανήκει κάτι άλλο: ο Χριστός. Τον θέλουμε; Αν ναι, στη ζωή μας θα μπει η ποιότητα του παραδείσου, ακόμα και μέσα σε μεγάλα οικονομικά ή άλλα προβλήματα (υγείας, οικογενειακά κ.τ.λ.). Αν όχι, η ζούγκλα του κόσμου θα παραμείνει ζούγκλα, όσες επαναστάσεις κι αν κηρύσσουμε.

Η Εκκλησία δεν θα πει ποτέ «πάρτε τα όπλα, σκοτώστε τους πλούσιους, επειδή σας αδικούν, και μοιράστε στο λαό τα πλούτη τους, που είναι κλεμμένα από το δικό σας ιδρώτα», γιατί εκεί όπου τραβιέται το μαχαίρι, κυριαρχούν η απληστία και το μίσος, όχι η λογική και κυρίως όχι ο σεβασμός στον άνθρωπο. Το πολύ να γίνεται σημαία ο σεβασμός σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο ή μοντέλο ανθρώπου (π.χ. στον προλετάριο – γενικά και αόριστα). Όμως όποιος θεωρείται ότι βλάπτει τους «σκοπούς της επανάστασης», εξοντώνεται ανελέητα. Και καταλήγουμε στα ίδια, όπως φάνηκε καθαρά στη ματωμένη ιστορική σελίδα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» (παρότι, όπως καταλαβαίνω, οι κομουνιστές αδελφοί μας έχουν άλλη άποψη γι’ αυτή την ιστορική περίοδο).

4. Λέμε ότι το πρόβλημά μας είναι οικονομικό, όμως στην κοινωνία μας υπάρχει τόση διαφθορά: τόσοι απατεώνες, ψεύτες, αεριτζήδες, παραγωγοί που εν γνώσει τους εμπορεύονται προϊόντα ποτισμένα με χημικά, μέχρι και έμποροι ναρκωτικών, παιδεραστές ή αιμομίκτες ή και κυκλώματα παιδεραστών… Για όλα αυτά δε βλέπω να μιλάει κανένας. Το να προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε «το σύστημα» είναι εύκολα λόγια, αλλά τι γίνεται με την ηθική αλλαγή του εαυτού μας;

Αν σταματήσει ο καθένας να κάνει το κακό (στον τομέα που βρίσκεται) η ζωή μας θα γίνει καλύτερη, χωρίς ν’ αλλάξουν οι οικονομικές συνθήκες. Αν όμως συνεχίζουμε (ας το πω ευθέως) να ζούμε μακριά απ’ το Χριστό και απλά φωνάζουμε «Δώστε μας λεφτά! Χαμηλώστε τις τιμές! Αυξήστε τους μισθούς!», τίποτα δε θ’ αλλάξει. Ακόμα κι αν πετύχουμε το σκοπό μας, θα μείνουμε στα ίδια χάλια που ήμασταν και πριν την οικονομική κρίση, όταν τα πολλά λεφτά – και όχι τα λίγα, όπως τώρα – κατέστρεφαν τη ζωή και την ψυχή μας και την ψυχή των παιδιών μας. Τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να παίρνουν ναρκωτικά και να τρελαίνονται καλωδιωμένα στο Internet και το Facbook χωρίς ρίζες, χωρίς ηθική και χωρίς ελπίδα, ούτε τώρα ούτε στην αιωνιότητα.

5. Υπενθυμίζω ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν ήταν αρνάκια, αλλά έδωσαν μάχες υπερασπίζοντας τους φτωχούς και κάποιοι πέθαναν στη φυλακή ή στην εξορία λόγω της αντίστασής τους στην εξουσία της εποχής τους. Η σημερινή Εκκλησία στην Ελλάδα δε φαίνεται να δίνει τέτοιες τιτάνιες μάχες (δηλ. δεν έχει γίνει επικίνδυνη για το σύστημα – ούτε όμως το ΚΚΕ είναι επικίνδυνο, πόσω μάλλον τα άλλα αριστερά σχήματα, αλλιώς θα ήταν παράνομο*), αλλά βοηθάει όσο μπορεί τον άνθρωπο που έχει ανάγκη.

Υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες Μητρόπολεων (π.χ. Ρεθύμνου), που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την απλή φιλανθρωπία και δημιουργούν υποδομές κοινωνικής και ψυχικής στήριξης του ανθρώπου, αλλά και επανένταξης.

Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα και σε όλη την Ορθοδοξία. Δύο χαρακτηριστικές και γνωστές (δεν είναι μόνο ο π. Αντώνιος της «Κιβωτού του Κόσμου») είναι ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, στη Γλυφάδα, που δίνει ποιότητα ζωής σε εκατοντάδες νέους (όχι κάνοντας «φιλανθρωπία»), και ο π. Θέμις Αδαμόπουλος στη Σιέρα Λεόνε, που αυτή την περίοδο παλεύει με τον ιό Έμπολα. Και υπάρχουν δεκάδες όμοιοί τους.

* Βέβαια σήμερα, όταν ένας παπάς ή όποιος άλλος γίνει επικίνδυνος για το σύστημα, δε θα τον σκοτώσουν. Θα αναθέσουν στην τηλεόραση να τον συκοφαντήσει και να τον γελοιοποιήσει. Ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (για τον οποίο εμείς ξέρουμε μόνο ότι μας έλεγαν τα ΜΜΕ) μάλλον τελικά είναι μια τέτοια περίπτωση. Και υπάρχουν κι άλλοι, π.χ. ο μητροπολίτης Πειραιώς ή ο Θεσσαλονίκης, αν και φυσικά δεν είναι αλάνθαστοι – αν διαφωνείτε, δεν πειράζει, καλή καρδιά.

Σας ευχαριστώ και συγγνώμη αν στενοχώρησα κάποιους. Με αγάπη.

Διαβάστε και την ανάρτησή μας Το χριστιανικό Κράτος.