ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΩ;


 
Μα πως είναι δυνατόν να συγχωρούνται όλες οι αμαρτίες; Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά!!

Η εξομολόγηση είναι θέμα πίστεως [=εμπιστοσύνης]. Όποιος δεν πιστεύει στον Ιατρό Ιησού Χριστό, ασφαλώς δεν δέχεται και το φάρμακο Του. Όποιος όμως δέχεται απόλυτα, έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και στην αγάπη και τη δύναμη του Ιατρού, αυτός ανεπιφύλακτα δέχεται και το φάρμακο, που Εκείνος χαρίζει, δηλαδή την εξομολόγηση. Όχι μόνο το δέχεται αλλά και ευγνωμονεί για τη μεγάλη δωρεά που λέγεται εξομολόγηση. 
Είναι όμως απορίας άξιο. Όσον αφορά ανίατες σωματικές ασθένειες είμαστε διατεθειμένοι να δοκιμάσουμε τα πάντα πιστεύοντας σε αυτά λέγοντας μάλιστα ότι δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα (π.χ νερό Καματερού, δηλητήριο μπλε σκορπιού κ.λ.π). Για την ανίατη όμως ασθένεια της ψυχής μας, δεν εμπιστευόμαστε τον ίδιο το Χριστό, δεν εμπιστευόμαστε τους συνανθρώπους μας που πέρασαν ταπεινά από το εξομολογητήριο και άλλαξε η ζωή τους και μας δίνουν τη μαρτυρία τους. Εκεί θέλουμε και άλλες αποδείξεις!!! Περνώντας άραγε από το εξομολογητήριο ΤΙ έχουμε να χάσουμε;
 
Πιστεύω στη δύναμη της εξομολόγησης, αλλά τα αμαρτήματα μου είναι βαριά και αμέτρητα. Πώς είναι δυνατόν να συγχωρεθώ;

Ο Ιησούς Χριστός μας βεβαιώνει ότι δεν ήλθε για τους δικαίους αλλά για τους αμαρτωλούς. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον τελώνη Ματθαίο; Αξιώθηκε να γίνει Απόστολος και Ευαγγελιστής. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον Παύλο, που κυνήγησε την Εκκλησία, που έσυρε Χριστιανούς σε βασανιστήρια, που συμμετείχε και ο ίδιος στη δολοφονία του πρωτομάρτυρα Στεφάνου; Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από το ληστή που σταυρώθηκε μαζί με το Χριστό; Αυτός σίγουρα λήστεψε και κατά πάσα πιθανότητα και σκότωσε. Κι όμως, ένα «ήμαρτον» είπε και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στον Παράδεισο.

Να εξομολογηθώ; Μα δεν έχω κάνει τίποτα. Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν αδίκησα, είμαι ήρεμος κι έχω ήσυχη τη συνείδηση μου.

Άρα ψέματα πρέπει να είπε ο Ιησούς Χριστός όταν έλεγε στο Ματθ. 19,17 ότι «Ουδείς αγαθός, ει μη εις, ο Θεός»; Μήπως όμως ξεχνάμε ότι δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης όπου εκεί ισχύει το όχι και το μη. Μη κλέψεις, μη φονεύσεις κ.λ.π. Βρισκόμαστε πια στην εποχή της Καινής Διαθήκης όπου είμαστε υπεύθυνοι, δηλαδή αμαρτωλοί, εάν δεν φερθούμε στον συνάνθρωπο μας όπως θα θέλαμε να μας φερθεί και αυτός. Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε κλέψει από το συνάνθρωπο μας, αλλά είμαστε ένοχοι, γιατί δεν ελεήσαμε το φτωχό, ή γιατί δεν επισκεφτήκαμε τον ασθενή, ή γιατί δεν χαρήκαμε μαζί του στη χαρά του ή γιατί δεν κλάψαμε μαζί του στη στενοχώρια του. 
 
 
Αισθάνομαι βέβαια πως είμαι αμαρτωλός. Γονατίζω λοιπόν μπροστά στις εικόνες και τα λέω τα αμαρτήματα μου. Έτσι κι αλλιώς ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών;

Όταν αρρωστήσουμε αυτό κάνουμε; Πηγαίνουμε μπροστά στη φωτογραφία κάποιου σπουδαίου γιατρού και λέμε εκεί τον πόνο μας; Όχι φυσικά, αλλά πηγαίνουμε στο γιατρό το συντομότερο δυνατό. Έτσι και για την υγεία της ψυχής μας. Πρέπει να πάμε στον κατάλληλο άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον εξομολόγο. Ο ίδιος ο Χριστός απευθυνόμενος στους Αποστόλους, τους έδωσε την εξουσία της αφέσεως των αμαρτιών. «Σε όποιον εσείς δίνετε συγχώρεση, θα είναι συγχωρημένος. Και σε όποιον δεν θα δίνετε την άφεση δεν θα είναι συγχωρημένος» (Ιωάν. 20,23). 
 
Σιγά, μην πάω και πω ότι έχω κάνει, στους παπάδες, που είναι χειρότεροι από εμένα, που το μυαλό τους είναι μόνο στο πώς θα τα αρπάξουνε, που οι περισσότεροι είναι ανήθικοι.

Αλήθεια, όταν ασθενήσουμε και ο γιατρός μας εξετάσει και μας δώσει κάποια φάρμακα, θα εξετάσουμε το χαρακτήρα του φαρμακοποιού όταν του ζητήσουμε να αγοράσουμε τα φάρμακα; Γνωρίζουμε ότι, το φάρμακο είναι σφραγισμένο και με εγγύηση καλής ποιότητας από την κατασκευάστρια εταιρία, και σίγουρα δεν θα είναι αλλοιωμένη η ποιότητα του αν π.χ. ο φαρμακοποιός απατά την γυναίκα του.
Έτσι και εδώ. Ο φαρμακοποιός είναι ο κληρικός-εξομολόγος. Ιατρός είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Σε αυτόν δείχνουμε εμπιστοσύνη για την θεραπεία της ψυχής μας. Βέβαια, θα πρέπει να διαλέξουμε προσεκτικά τον εξομολόγο που θα πάμε γιατί εκτός από την άφεση των αμαρτιών που μας τη δίνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός διαμέσου του κληρικού, θα χρειαστεί να μας συμβουλεύσει ως νεοσύλλεκτους στον πνευματικό αγώνα. 
Και αν ακόμα δεν βρούμε κληρικούς με ενάρετο βίο, σίγουρα θα βρούμε κάποιους που συμβουλεύουν σωστά και ας μην τα τηρούν οι ίδιοι. Να κάνουμε αυτό που μας είπε ο Χριστός, « Όσα σας πουν οι Φαρισαίοι να τηρήσετε, τηρήστε τα. Μην ενεργείτε όμως όπως ενεργούν αυτοί» (Ματθ. 23,3). [Σημείωση του blog μας: Όμως πρέπει να ξέρουμε πως υπάρχουν πάρα πολλοί ιερείς με ενάρετο βίο, σοφία και αγαθή καρδιά, όπως αντίστοιχα υπάρχουν και γιατροί ασυνείδητοι ή και πλημμελείς στην άσκηση των καθηκόντων τους. Τις πιο πολλές φορές δε γνωρίζουμε καν τους παπάδες τις ενορίας μας και, αν τους γνωρίσουμε, θα εκπλαγούμε ευχάριστα.]
 
Θέλω να πάω να εξομολογηθώ. Αισθάνομαι την ανάγκη αλλά ντρέπομαι. Θα εξευτελιστώ. Δεν πάω!

Καλά, όταν αμαρτάναμε δεν ντρεπόμασταν, και τώρα που πάμε να καθαριστούμε τώρα ντρεπόμαστε; Μα ο Θεός ήδη ξέρει το τι έχουμε κάνει. Δεν περιμένει εμάς να πάμε να εξομολογηθούμε για να τα μάθει. Από εμάς περιμένει μόνο να πούμε το «ήμαρτον» και να παρακαλέσουμε για συγχώρεση, να ζητήσουμε το φάρμακο από το φαρμακείο του Θεού. Αν τώρα ντρεπόμαστε τον εξομολόγο, ας έχουμε υπόψη μας ότι και αυτός άνθρωπος αμαρτωλός σαν και εμάς είναι, ομοιοπαθής. Δεν είναι πρωτάκουστα για αυτόν αυτά που θα του πούμε. Και εν πάσει περιπτώσει δεν είναι προτιμότερο να εξευτελιστούμε σε αυτή τη ζωή παρά στη μέλλουσα; 
 
Ωραία φωτο από αυτό το άρθρο για την αμαρτία
 
Μα αφού θα ξανακάνω τα ίδια. Ποιο το όφελος να πηγαίνω να λέω τα ίδια και τα ίδια;

Όταν αρρωστήσουμε και πάρουμε κάποιο φάρμακο, δεν θα ξαναπάρουμε το ίδιο φάρμακο όταν ξαναρρωστήσουμε; Όχι μόνο θα το ξαναπάρουμε αλλά θα πληρώσουμε και για αυτό. Και μάλιστα θα το πάρουμε και σε πολλές δόσεις προκειμένου να θεραπευθούμε. Γιατί λοιπόν για την πνευματική μας θεραπεία έχουμε την απαίτηση ότι θα γίνουμε με την πρώτη δόση, το φάρμακο της μετανοίας, εντελώς καλά και για πάντα; 
 
Έχω καιρό. Κάποτε θα εξομολογηθώ. Ας γεράσω και βλέπουμε…

Η εξομολόγηση δεν είναι για τους μελλοθάνατους. Είναι για όσους θέλουν να ζήσουν. Άραγε, αν κάποιο παιδί αρρωστήσει, θα πει η μητέρα του «Έχει καιρό το παιδί μου. Θα το πάω όταν γεράσει στο γιατρό! Αν το πάω τώρα θα τρομάξει. Θα νομίσει ότι θα πεθάνει;» Και εκτός των άλλων, είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε;

Πηγή: «Πότε και πώς να εξομολογείσαι» Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη
 
*****
 
Σημ. του blog μας: Εδώ θα ήθελα να προσθέσω μερικές σκέψεις για την εξομολόγηση από το post μας Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά:

Η εξομολόγηση. Ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια στον εγωισμό μας, που μας σκανδαλίζει αφάνταστα, είναι ότι η Εκκλησία μας ζητάει να βρούμε έναν άνθρωπο αμαρτωλό σαν εμάς και να του αποκαλύψουμε τις αμαρτωλές πράξεις και σκέψεις μας. Φυσικά ήδη καταλάβατε το σκοπό αυτής της πράξης, που είναι το να γίνουμε ταπεινοί. Η «εξομολόγηση στην εικόνα» ή «απευθείας στο Θεό» ή «στην Παναγία» δεν μας ταπεινώνει, εκτός αν είμαστε ήδη ταπεινοί. Μπορεί να μας βοηθήσει, κάτω από ειδικές συνθήκες (π.χ. αν δεν υπάρχει ιερέας), όμως δεν υποκαθιστά την πραγματική εξομολόγηση.
 
Εκτός όμως από την καλλιέργεια της ταπείνωσης (που είναι τόσο οδυνηρή στα πρώτα στάδια, ώστε να καθυστερούμε για χρόνια το μεγάλο βήμα, ακριβώς όπως δυσκολευόμαστε να πάμε στον οδοντίατρο ή να δώσουμε αίμα), υπάρχουν και οι εξής σοβαροί λόγοι, που κάνουν την εξομολόγηση απαραίτητη:
 
α) Ο ιερέας διαβάζει στον εξομολογούμενο τη «συγχωρητική ευχή», με την οποία οι εξομολογημένες αμαρτίες του συγχωρούνται και δε θα τον βαραίνουν κατά την ώρα του θανάτου και κατά την ημέρα της κρίσεως. Οι απόστολοι είχαν λάβει από το Χριστό την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, εξουσία που ανήκει μόνο στο Θεό («όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ», Ματθ. 18, 18)˙ εκείνοι κληροδότησαν αυτή τη χάρη στους μαθητές τους (τους πρώτους επισκόπους), κι έτσι, από ιερέα σε ιερέα, έφτασε ώς τις μέρες μας. Έτσι ο ιερέας γίνεται χοάνη που δέχεται μέσα της κάθε αμαρτία και την αδειάζει στο κενό. [...]
 
β) Η εξομολόγηση δεν είναι μια «ανάκριση θρησκευτικού τύπου», αλλά μια βαθιά και διαρκής σχέση πνευματικής πατρότητας, στην οποία ο «πνευματικός» ή «γέροντας» (δηλαδή ο πνευματικός δάσκαλος) καλείται να στηρίξει τον άνθρωπο που τον πλησιάζει και θέτει τον εαυτό του στα χέρια του ως παιδί προς το γονιό, να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα πάθη του (δηλαδή να νικήσει την αμαρτία εντός του) και όσο το δυνατόν πιο καθαρός να πλησιάσει το Θεό. 
 
Αυτή η πνευματική πατρότητα δεν είναι επίσημος «θεσμός» και μπορεί να την ασκήσει και λαϊκός, άντρας ή γυναίκα, με την προϋπόθεση ότι διαθέτει σοφία Θεού: ή είναι άγιος –αυτό θα ήταν το ιδανικότερο– ή έχει την ταπείνωση και τη σύνεση να μελετά του βίους και τα έργα των αγίων και να διδάσκει από τα υποδείγματά τους και όχι μόνο λέγοντας την ανθρώπινη γνώμη του. Τότε αυτός ο γέροντας ή η γερόντισσα μπορεί να διδάσκει ανθρώπους, και να τους στέλνει σε ιερέα για την (ας την πούμε έτσι) «συγχωρητική εξομολόγηση», αυτήν που περιλαμβάνει την ευχή της άφεσης των αμαρτιών. Τέτοιοι λαϊκοί γέροντες συνήθως κατοικούν στα μοναστήρια ή τις ερήμους (είναι δηλαδή απλοί μοναχοί, χωρίς χειροτονία ιερέα, που δε μπορούν να λειτουργήσουν, ή μοναχές), αλλά μπορεί να ζουν και δίπλα μας, να είναι μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, πλούσιοι ή φτωχοί, πιθανόν παραμελημένοι γέροι ή φαινομενικά αλλοπρόσαλλοι, αλλά οπωσδήποτε ευσεβείς, ταπεινοί και γεμάτοι αγάπη για το συνάνθρωπό τους. Επίσης μπορεί να είναι στην ηλικία νέοι ή και παιδιά («παιδιογέροντες»), αν και συνήθως έχουν κάποια ηλικία, αφού η πρόοδος στην πίστη, την αγάπη και τη σοφία μπορεί να προϋποθέτει χρόνια.

Η γιαγιά Λαμπρινή από την Άρτα, μια αυθεντική "αγία της διπλανής πόρτας". Παντρεμένη και μάνα, & συνάμα πνευματική μητέρα δεκάδων ανθρώπων (από εδώ).

Η πνευματική πατρότητα είναι η ανώτερη εκδοχή του μυστηρίου της εξομολόγησης, την οποία χρειάζεται απαραίτητα κάθε άνθρωπος, όπως χρειάζεται τον προσωπικό και τον οικογενειακό του γιατρό. Αυτή η σχέση, όταν λειτουργεί σωστά, απελευθερώνει, δυναμώνει, εξισορροπεί, ειρηνεύει, προλαμβάνει συμφορές, και τελικά θεραπεύει. Αυτή η σχέση, μια ιδιαίτερα εξελιγμένη θεραπευτική επιστήμη του ορθόδοξου χώρου, είναι που αντικαταστάθηκε με την ψυχοθεραπεία δυτικού τύπου στις σύγχρονες κοινωνίες [σημ. "ΝΕΚΡΟΥ": & όχι το αντίθετο, όπως νομίζουν κάποιοι], παρόλο που οι επιδιώξεις τους δεν είναι κοινές˙ ο ψυχίατρος ή ο ψυχολόγος αποσκοπεί στην αποκατάσταση της ψυχικής υγείας, ενώ ο πνευματικός στη θεραπεία από την αμαρτία, δηλαδή στην αιώνια σωτηρία.
 
Εννοείται ότι ψάχνεις για τον κατάλληλο πνευματικό, όπως ψάχνεις για τον κατάλληλο γιατρό, μπορεί να διανύσεις χιλιόμετρα για να τον βρεις, δοκιμάζεις, πιθανώς απορρίπτεις, προσεύχεσαι και προσέχεις. Αρκεί να μην εξαπατάς τον εαυτό σου, λέγοντας στη συνείδησή σου πως είναι ανάξιος για πνευματικός σου κάποιος που σου λέει την αλήθεια χωρίς να σε κολακεύει. Και φυσικά είναι δικαίωμά σου να μην αναζητήσεις ποτέ πνευματικό και να μην προσέλθεις ποτέ για εξομολόγηση (ιδίως αν «δεν αισθάνεσαι αμαρτωλός»), όπως και να μην πας ποτέ σε γιατρό και να μην κάνεις εξετάσεις, ιδίως αν «δεν αισθάνεσαι άρρωστος». Μπορείς να κάνεις ο ίδιος διάγνωση στον εαυτό σου διαβάζοντας βιβλία, περιφρονώντας τη ζεστή πραγματική επικοινωνία μ’ έναν άλλο άνθρωπο και χωρίς ν’ ανοίγεσαι σε μια «δεύτερη γνώμη».
 
Μπορεί έτσι να μην αρρωστήσεις ποτέ και να ζήσεις μέχρι βαθύ γήρας˙ το πιθανότερο όμως είναι ότι θα υποφέρεις και θα πεθάνεις πρόωρα. Στην περίπτωση του πνευματικού, μπορεί να πλησιάσεις «μόνος σου» το Θεό και να σωθείς˙ το πιθανότερο όμως είναι πως θα περιπλανηθείς σε άγνωστα μονοπάτια και μάλιστα ίσως –το χειρότερο– να νομίζεις ότι Τον βρήκες ή και ότι Εσύ είσαι ο κατάλληλος πνευματικός άλλων ή ακόμη και ότι, με κάποιο παράξενο τρόπο, είσαι ο Θεός ή ένας θεός. Κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος, όταν είναι μόνος˙ χρειάζεται τη συμβουλή έμπειρων, που δεν τον κολακεύουν. Και, για να τη ζητήσει, κάνει το πρώτο βήμα προς την ταπείνωση.

Δες και:

13 σχόλια:

Yasemin Coplan είπε...

Aν μου επιτρέπετε ένα αθροιστικό σχόλιο στα όσα γράφετε.Στην εξομολόγηση ανοίγουμε την καρδιά μας στόν Κύριο,με ομοιοπαθή ακροατή τον εκκλησιαστικό διάκονο.Η εξομολόγηση είναι μερική κρίση εν ζωή, πρίν τον θάνατο. Καλή δύναμη.

Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου είπε...

Νεκρούλη μου συγχαρητήρια για την
μεστή ανάρτηση!
Θυμίζω στους νέους αναγνώστες σου και την ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΌΓΗΣΗΣ που έγραψε παλιότερα η Σαλογραία στο:

http://salograia.blogspot.com/2009/10/blog-post_15.html

Χαίρε και υγίαινε πάντοτε!

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Yasemin, μου αρέσει ο τρόπος που το θέσατε.
Σαλογραία μου, το όμορφο post σου το έχουμε αναδημοσιεύσει εδώ: http://o-nekros.blogspot.com/2011/08/blog-post_14.html.
Ευχαριστώ όλους. Ο Χριστός να σας ευλογεί, και όλο τον κόσμο, "πιστούς" & "άπιστους".

Andrew είπε...

Πήγα πρώτη φορά για εξομολόγηση 34 χρονών (πέρυσι). Η ντροπή που ένιωσα την πρώτη φορά δε λέγεται. Απο τότε έχω πάει καμμια 20αριά φορές και αισθάνομαι 500 κιλά ελαφρύτερος.

ΥΓ: Αυτός που κάνει απόλυτη υπακοή στον (έγκυρο, όχι ΓΟΧ) πνευματικό του, έχει βάλει την σωτηρία του στον αυτόματο πιλότο.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Έχετε δίκιο για την απόλυτη υπακοή. Φυσικά είναι άθλημα για λίγους, όπως όλα τα δύσκολα.
Αφερέγγυοι πνευματικοί βεβαίως υπάρχουν και στην Εκκλησία του νέου ημερολογίου... Επίσης, δεν είναι όλοι οι πνευματικοί κατάλληλοι για όλους - εξαρτάται από το βάρος που θέλεις ν' αφήσεις.
Αυτά είναι γνωστά, αλλά νομίζω καλό είναι να τα επισημαίνουμε. Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.

Ανώνυμος είπε...

Για την αφερεγγυότητα των πνευματικών. Δεν ταιριάζει η λέξη. Καθόλου. Το ζήτημα είναι αν πρόκειται για καταρισμένους πνευματικά και έμπειρους στην πνευματική ζωή ή διακατ΄΄εχονται από εσωτερικά κενά κι άντε μετά να κλείνει ο επόμενος πληγές. Μιλώ από προσωπική εμπειρία. Κι έχω ασφαλώς ακούσει ατελείωτες παρεμβάσεις πνευματικών σε θέματα που δεν έχουν λόγο.
Όσο για τους Γοχ το πρόβλημα είναι στο αν τελείται μυστήριο ή όχι. Όχι μόνο για το συγκεκριμένο μυστήριο αλλά και για τη Θεία Κοινωνία, και τη Θεία Λειτουργία κι όλα γενικά.
Η απουσία κανονικής χειροτονίας είναι ένα μεγάλο πρόβλημα πια στις κατακερματισμένες παλιοημερολογίτικες ομάδες που όσο κι αν ισχυρίζονται πως είναι κανονικές οι χειροτονίες, δυστυχώς δεν είναι.
Μακάρι οι καλοπροαίρετοι να βρουν το δρόμο τους και τη σωτηρία τους. Κι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο νέο να χουν την "τΎχη" να πέσουν σε ικανούς πνευματικούς που δε θα τους χειραγωγούν αλλά θα τους ελευθερώνουν!

Andrew είπε...

Διευκρίνηση: δεν έχω κάτι εναντίον των ΓΟΧ όμως το θέμα είναι καθαρά πρακτικό. Υπάρχουν ελάχιστοι έγκυροι ιερείς ΓΟΧ, είναι κάποιοι γηραιοί που χειροτονήθηκαν από έγκυρο επίσκοπο προ του σχίσματος. Είναι πραγματικά κρίμα να έχεις εξομολογηθεί τις αμαρτίες σου σε μη κανονικό ιερέα και αυτές να μην έχουν σβηστεί με αποτέλεσμα να οδηγηθείς στην απώλεια. Υπάρχει βέβαια περίπτωση αυτές να σβηστούν κατά Θεία Οικονομία, αλλά αυτό μόνο ο Θεός το γνωρίζει.

Ελένη Μαντέ είπε...

ποιοι είναι οι ΓΟΧ ;

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

ΓΟΧ = Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Έτσι αυτοαποκαλούνται οι Παλαιοημερολογίτες, δηλ. ομάδες ορθόδοξων χριστιανών που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, έχοντας διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία τους με την Εκκλησία του νέου ημερολογίου, την οποία κατηγορούν για οικουμενισμό, δηλ. για ισοπέδωση και ανακάτεμα ορθοδοξίας και αιρέσεων.
Μεταξύ των ΓΟΧ υπάρχουν πιο αυστηρές και πιο μετριοπαθείς ομάδες.

Ελένη Μαντέ είπε...

τι γινεται στην ακραια περιπτωση που ο ιερεας δεν συγχωρεσει τον εξομολογούμενο παρόλο που μετανιωσε ειλικρινα παραμενει δεμενη η αμαρτία του σε περίπτωση θανάτου κατα τα λόγια του Χριστού; αναφερομαι με αφορμη την αληθινη ιστορία του ιερεα σαπρίκιου που δεν συγχωρεσε τον Νικηφόρο και ο τελευταίος εγινε μάρτυρας. Εαν αυτο λαμβανε χωρα την ωρα της εξομολόγησης η εξομολογουμενη αμαρτία θα παρέμενε δεμενη; ευχαριστω

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Αν ένας ιερέας κάνει κάτι τέτοιο από εμπάθεια, ασφαλώς οι αμαρτίες του εξομολογούμενου είναι συγχωρημένες, γιατί ο Θεός συγχωρεί, όχι ο παπάς. Μια τέτοια περίπτωση βέβαια είναι πολύ ακραία.
Ωστόσο πρέπει να πούμε και ότι ο ιερέας διαβάζει συγχωρητική ευχή στον εξομολογούμενο και στην αρχή του μυστηρίου, πριν ακόμη εκείνος εξομολογηθεί. Συνεπώς, οι αμαρτίες του θα είναι συγχωρημένες έτσι κι αλλιώς.
Σας ευχαριστώ.

Ελένη Μαντέ είπε...

στην περιπτωση που ο ιερεας δεν ειναι ορθος δογματικα ( δεν ορθοδοξεί) εχει εκεινος την ευθυνη απέναντι του θεού σε περίπτωση αγνοιας του εξομολογούμενου; επισης ηθελα να ρωτησω πια είναι η διαφορα μεταξυ της Θειας Χάρης και της αγάπης του θεού. Σας ευχαριστώ πολύ

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Φυσικά, ο ιερέας έχει την ευθύνη, όχι ο εξομολογούμενος.
Η διαφορά θείας χάριτος και αγάπης του Θεού είναι ένα λεπτό θεολογικό ζήτημα. Θεία χάρις είναι, ας πούμε, η αγαθή ενέργεια του Θεού. Επίσης, για την αγάπη λέμε ότι "ο Θεός ΕΙΝΑΙ αγάπη". Ώς εδώ μπορώ να φτάσω. Δεν αποτολμώ μια πιο λεπτομερειακή απάντηση.
Σας ευχαριστώ. Ο Θεός μαζί σας.