Είναι μυροβλύτης ο άγιος Δημήτριος;

Σε μια γιαγιά, που κοιμήθηκε σήμερα (25.10.2011) στη Μεγάλη Φτωχομάνα, τη Θεσσαλονίκη. Χρυσάνθεμα στη μνήμη της.

Τα σημάδια της παρουσίας τους, που δίνουν οι άγιοι, σπάνια κάνουν την καρδιά κάποιου που δεν πιστεύει να στραφεί προς το Θεό. Και τούτο, όχι γιατί είναι ξύπνιος, ορθολογιστής, κάτοχος πολλών γνώσεων & ευρείας αντίληψης κ.τ.λ., αλλά απλώς γιατί είναι πολύ εύκολο από τον καναπέ σου να παριστάνεις τον αμφισβητία, βέβαιος για τις απόψεις σου, χωρίς καμιά αγωνία για την αλήθεια και χωρίς καμιά πραγματική έρευνα για τα πράγματα που χιλιάδες άνθρωποι, διαχρονικά, μαρτυρούν ότι έχουν βιώσει και που εσύ, αγαπητέ μου αδελφέ, με μια κίνηση τα πετάς στον κάλαθο των αχρήστων χαμογελώντας περιφρονητικά.

"Πόσες χιλιάδες άνθρωποι λένε ψέματα" και πόσο σημαντικός είσαι εσύ, που το 'πιασες (χωρίς να το ερευνήσεις, επαναλαμβάνω) και δεν έπεσες στην παγίδα!... Ο εαυτός σου συγκαταλέγεται στα φωτεινά πνεύματα της ανθρωπότητας, αντίθετα με τους τιποτένιους τους παπάδες, που άλλο δεν κάνουν παρά να εξαπατούν και να ληστεύουν τον κοσμάκη!

 

Αυτό γίνεται και με το μύρο του αγίου Δημητρίου. Σιγά να μην πιστέψουμε πως ο Δημήτριος είναι άγιος. Σιγά να μην πιστέψουμε γενικά πως υπάρχουν άγιοι! Και βέβαια σιγά να μη μυροβλύζει! Απάτη των παπάδων, όπως κι όλα τ' άλλα.

Προσωπικά, έχω μερικές μαρτυρίες από αυτόπτες για σύγχρονες μυροβλυσίες του αγίου Δημητρίου. Θα δημοσιεύσω δύο, που τις έχω γραπτές. Ευχαριστώ τους φίλους, που μου έδωσαν την άδεια να δημοσιοποιήσω τα ονόματά τους - όποιος αληθινά ερευνά την αλήθεια, ας ερευνήσει και την αξιοπιστία τους. Βέβαια, ο άπιστος θα παραμείνει άπιστος, ενώ ο "δύσπιστος" θ' αποδείξει αν είναι "επαγγελματίας δύσπιστος" ή ειλικρινής, που μπορεί να αναθεωρήσει τις απόψεις του μετά από έρευνα.

Α, να μην ξεχάσω να διεκρινίσω πως δεν έχει καμιά σημασία για τη ζωή μου αν οποιοσδήποτε αποδέχεται ή όχι πως ο άγ. Δημήτριος είναι μυροβλύτης ή ακόμα και πως είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ούτε λεφτά κερδίζω ή χάνω ούτε τίποτα... Το πρόβλημα είναι δικό του και, αν μερικοί παλαβοί του διαδικτύου γράφουμε κάτι, είναι καθαρά και μόνο από χαζό ενδιαφέρον για την ψυχούλα του. Κατά τα άλλα, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ καθενός να αρνείται το Θεό, το Χριστό, τους αγίους, τη μετά θάνατον ζωή, να αρνείται τις χιλιάδες μαρτυρίες εκείνων που είδαν και επίστευσαν, ακόμα και να αρνείται να το ψάξει και να παραμένει στον καναπέ του. Καλά κάνει, μπράβο του. Κι ας βρει χίλιες δικαιολογίες για τη στάση του - αν θέλει, να σκαρφιστώ κι εγώ να του γράψω ένα κατεβατό...

ΜΗΝ πιστέψεις, αγαπητέ μπλογκοναύτη. Μην πιστέψεις μέχρι να δεις. Ο χριστιανός βλέπει, δεν πιστεύει τυφλά. Αλλά για να δεις χρειάζεται κάποια προσπάθεια (όπως για να δεις αν λέει αλήθεια η σύγχρονη φυσική, χρειάζεται επίσης κάποια προσπάθεια) και δεν ξέρω αν είσαι διατεθειμένος να την καταβάλεις, αντί να σκέφτεσαι πόσο σοφός είσαι, πόσο ηθικός και πόσο ευχαριστημένος με το υψηλό επίπεδό σου θα 'ταν ο Χριστός, αν ζούσε τώρα και σε συναντούσε...

Γράφουν λοιπόν κάποιοι επαγγελματίες αμφισβητίες πως το μύρο ριχνόταν στον τάφο του αγίου από αγωγούς - εννοώντας προφανώς τους αγωγούς που έφερναν νερό από ένα πηγάδι, το οποίο θεωρείται αγίασμα, αλλά δεν μετέφεραν το μύρο του αγίου. Εντάξει, εδώ θα περιοριστούμε σε δύο μαρτυρίες, όπως είπα, σύγχρονης μυροβλυσίας, μαρτυρίες που εύκολα απορρίπτονται αλλά προκαλούν σε έρευνα. Ε, κι ο άγιος ας ευλογεί όλο τον κόσμο, πιστούς και "απίστους". Μη λογαριάζεις αν σε πιστεύουν ή όχι, δίνε την ευλογία σου - ξέρεις εσύ. Εντάξει, άγιέ μου; Σ' ευχαριστώ.

Α΄

Σχετικά με το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου το έτος 1987

            Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό. Μια ομήγυρις περίπου δέκα γυναικών, μπροστά στην λάρνακα, έψελνε την παράκληση του Αγίου. Μοναδικός κληρικός που παρευρισκόταν, ο νεαρός και νεοχειροτονηθείς διάκονος του ιερού ναού μαζί με την διακόνισσα-σύζυγό του. Ο τότε προϊστάμενος του ναού και νυν μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων, τους είχε παραγγείλει να βρίσκονται εκεί και να τον περιμένουν.

Ξαφνικά, οι γυναίκες που έψελναν την παράκληση άρχισαν να φωνάζουν! Ο διάκονος έτρεξε κοντά τους και αυτές, με ανάμικτα συναισθήματα, του έδειξαν την λάρνακα! Ήταν λουσμένη κυριολεκτικά με ένα ελαιώδους συστάσεως μύρο (λέω μύρο γιατί η ευωδία του ήταν ασύγκριτη). Θα έλεγε κανείς με σιγουριά, ότι κάποιος άδειασε επάνω της τουλάχιστον δυο "κουβάδες" αρωματικό υγρό (χρησιμοποιώ την λέξη "κουβάδες" για να γίνει κατανοητό ότι η ποσότητα του μύρου που γλυστρούσε στα συμπαγή τοιχώματα της αργυρής λάρνακας με τις ανάγλυφες παραστάσεις, ήταν μεγάλη).

Ο διάκονος για μια στιγμή σάστισε: ο Άγιος μυροβλύζει! Χωρίς να αμφιβάλει καθόλου για το θαύμα, και ευρισκόμενος σε μια κατάσταση χαράς, έκπληξης και ενθουσιασμού, έτρεξε να φέρει βαμβάκι από κάποιο έπιπλο του ιερού βήματος. Επέστεψε τρέχοντας και άρχισε να σκουπίζει με το βαμβάκι το μύρο από τα εξωτερικά τοιχώματα της λάρνακας και να δίνει τμήματα από μυρωμένο αυτό βαμβάκι στους προσκυνητές. Σκούπιζε και το μύρο δεν τελείωνε, αλλά συνέχισε να αναβλύζει μυστικά, χωρίς να υπάρχει κάποια ορατή πηγή. Χαρακτηριστικά, του έκανε πολύ εντύπωση ένα γεγονός: με ένα μεγάλο κομμάτι βαμβάκι σκούπισε το μύρο από μια λεία περιοχή της λάρνακας. Το βαμβάκι σκούπισε καλά όλο το μύρο, όπως όταν σκουπίζουμε ένα τζάμι με ένα στεγνό πανί πιέζοντάς το καλά και αφαιρούμε την υγρασία που μπορεί να υπάρχει επάνω. Μια γυναίκα έσυρε την παλάμη του χεριού της πάνω στο τμήμα της λάρνακας που μόλις είχε σπογγιστεί. Ο διάκονος, με θαυμασμό, είδε το χέρι της βρεγμένο από το ελαιώδες κιτρινοπράσινο μύρο!!!

            Εν τω μεταξύ η ευωδία είχε πλημμυρίσει όλον τον ναό και ξεχείλιζε από τις ανοιχτές πόρτες προς την οδό Αγίου Δημητρίου, προσελκύοντας τους περαστικούς, που έσπευδαν να δουν τι συμβαίνει και από που προέρχεται η ευωδία αυτή. Όλοι κατευθύνονταν προς την λάρνακα με τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου, που ήταν τοποθετημένη όχι στο κιβώριό της (ακόμα δεν είχε κατασκευαστεί) αλλά μπροστά στο τέμπλο του ναού. 

            Οι ευχάριστες όμως εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί!  Οι προσκυνητές διαπίστωσαν ότι όλες οι εικόνες του ναού, οπουδήποτε κι αν βρίσκονταν, σε προσκυνητάρια ή στο τέμπλο, ανέβλυζαν μύρο. Μάλιστα ο διάκονος είδε προσκυνητές να βγάζουν χαρτομάντηλα και να σκουπίζουν τα τζάμια τα προστατευτικά των εικόνων του τέμπλου και τα χαρτομάντηλα να κιτρινίζουν από το μύρο το οποίο "έτρεχε" και από τις δύο πλευρές του τζαμιού, εσωτερική και εξωτερική. Το μέγεθος του θαύματος ήταν τέτοιο που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Δεν καταλαβαίναμε τί ζούσαμε, ήταν κάτι σαν όνειρο μέσα στην ομίχλη, αλλά το ζούσαμε!!! Το ψηλάφιζαν τα χέρια μας, το έβλεπαν τα μάτια μας, το μύριζαν τα αισθητήρια της όσφρησής μας!!!

            Σε λίγο χρόνο δημιουργήθηκε μια "ουρά" από ανθρώπους που με δάκρυα στα μάτια προσκυνούσαν την λάρνακα του Μυροβλύτη και συνειδητοποιούσαν γιατί του δόθηκε το προσωνύμιο αυτό.

            Εν τω μεταξύ έφθασε στον ναό και ο προϊστάμενος ιερεύς με άλλους κληρικούς. Ξεκλείδωσαν τα ανοίγματα της λάρνακας και αποκαλύφθηκαν τα άγια λείψανα του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Ευωδίαζαν μεν, αλλά ήταν η ευωδία των ιερών λειψάνων. Η ευωδία του μύρου ήταν διαφορετική και χαρακτηριστική.

            Ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων ο Β΄, ο Χρυσοφάκης, απέδωσε το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου στο εξής γεγονός: Εκείνο το βράδυ, στην εορταστική τελετή του Πανεπιστημίου για τα ελευθέρια της Θεσσαλονίκης, ο κεντρικός ομιλητής αγνόησε στην ομιλία του παντελώς τον Άγιο, και δεν αναφέρθηκε καθόλου σ’ αυτόν. Ο Άγιος Δημήτριος όμως δήλωσε με την μυρόβλυσή του ότι, όπως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πόλη του Θεσσαλονίκη έτσι και τώρα είναι πάντοτε παρών και αυτός είναι που την έσωσε και από την σκλαβιά και από τους σεισμούς, αλλά και διαμαρτύρεται όταν οι Θεσσαλονικείς αποδεικνύονται αχάριστοι και απομακρύνονται από τον Χριστό και τους Αγίους Του.

Πέρασαν 24 χρόνια από τότε. Είμαι ο τότε διάκονος του ναού, τώρα ιερεύς στην Θεσσαλονίκη και σας γράφω τα γεγονότα όπως τα θυμάμαι. Την ώρα εκείνη ήταν σαν να ζούσα ένα μυστήριο. Δεν μπορώ να περιγράψω τί αισθανόμουν! Χαρά, έκπληξη, συγκίνηση, ενθουσιασμό... δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς. Πάντως είναι από τα γεγονότα που ενισχύουν την πίστη, που μας γεμίζουν χαρά, ελπίδα και αίσθηση της παρουσίας του Χριστού και των Αγίων. Η πίστη μας είναι "ζωντανή". 

π. Χρήστος Κότιος

Εφημέριος ιερού ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου,

Σαράντα Εκκλησιές Θεσσαλονίκης

Σημείωση του blog μας: ότι δεν πρόκειται για απάτη φαίνεται κι από το γεγονός ότι συνέβη ΜΕΤΑ τον εορτασμό του αγίου, όχι κατά τη διάρκεια.

Β΄

Ένας δύσπιστος που το 'ψαξε τελικά...

Τον Άγιο, τον φυλάκισαν για περίπου ένα χρόνο σε μια φυλακή που στην κυριολεξία ήταν ΒΟΘΡΟΣ!! Τα περιττώματα χύνονταν στο μέρος που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος. Απορεί κανείς γιατί ο Θεός τον χαρίτωσε και το έδωσε το χάρισμα της μυροβλυσίας;

Τοιχογραφία του Θ. Βογδάνου

 
Ακόμα και απάτη και εμπόριο να γινόταν με το Μύρο του Αγίου [όπως διατείνονται κάποιοι], ας μας εξηγήσουν τουλάχιστον το σήμερα. Γιατί ο Άγιος Δημήτριος δεν ήταν ΚΑΠΟΤΕ Μυροβλήτης. Είναι και ΤΩΡΑ! Δεν έπαψε να είναι ποτέ. Απλά, για τους λόγους που ο Θεός γνωρίζει δεν ρέει σε τόση μεγάλη ποσότητα. Όποιος θέλει μπορεί να πάει ΟΠΟΤΕ θέλει, να βάλει την αφεντομουτσουνάρα του στην λάρνακα του Αγίου και να ευχαριστηθεί Θεία ευωδία. Μάλιστα, επειδή οι "απατεώνες" οι παπάδες έχουν βάλει και ένα πλεξιγκλάς γύρω γύρω από την λάρνακα, να ψάξει κάποιο γωνιακο σημείο που δεν ενώνεται καλά το πλεξιγκλάς και να πάρει βαθειές εισπνοές.
Κάθε χρόνο, περίπου μια εβδομάδα μετά την γιορτή του Αγίου, οι "απατεώνες" παπάδες, στη διάρκεια κάποιου εσπερινού, ανοίγουν τη λάρνακα και μοιράζουν Μύρο στον κόσμο. Μάλιστα μια χρονιά, όντας δύσπιστος, πήγα με την κάμερα μου στο Ναό, ανέβηκα στον γυναικωνίτη και στήθηκα για να δω τι θα γίνει. Άρχισα να καταγράφω, κάποια στιγμή άνοιξαν τη λάρνακα και εκεί με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι οι "απατεώνες" οι παπάδες, είχαν και άλλο πλεξιγκλάς από μέσα, το οποίο απομόνωνε τα Άγια λείψανα. Αλλά τι πείραζε; Είδα με τα ματάκια και με την κάμερα μου, να έχει ποτίσει όλη η λάρνακα (αλυσίδες, πλεξιγκλάς, πλαϊνά τοιχώματα) με μια υγρή καφέ ουσία, που γέμισε σε χρόνο dt ΟΛΟ το Ναό με απίστευτης ομορφιάς ΕΥΩΔΙΑ.
Πήρα κι εγώ ευλογία λίγο από το Μύρο του, το οποίο φυσικά, μετά από πολλά χρόνια, αν δεν κάνω λάθος πρέπει να πέρασαν έξι χρόνια, ευωδιάζει ακόμη. Και μάλιστα, τώρα που σας τα γράφω αυτά, πήγα και το ξαναμύρισα. Μου ευωδίασε, και είμαι και κρυωμένος με βουλωμένη μύτη. Μάλιστα, είχα στείλει και λίγο στον μακαρίτη τον π. Ε[...]. Προφανώς μύρισε πολύ στους τελωνειακούς, άνοιξαν το δέμα, που είχε και κάτι βιβλία, και αφαίρεσαν το επιμελώς συσκευασμένο σακκουλάκι με το Μύρο του Αγίου.

Γιώργος Γιαννίκης

Θεολόγος, Θεσσαλονίκη

Ποιον σκοτώνει ο άγιος Δημήτριος στη γνωστή εικόνα του;

Ο άγ. Δημήτριος στην εικόνα του δε σκοτώνει το βάρβαρο παλαιστή Λυαίο (όπως εσφαλμένα έχει γραφτεί), αλλά τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν "Σκυλογιάννη", ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1206 ή 7. Η εικόνα και το γεγονός από εδώ.

Πώς όμως ένας άγιος εικονίζεται να σκοτώνει έναν άνθρωπο;

Λεπτομέρειες μας παρέχει αυτή η αναλυτική μελέτη για τη ζωή του αγίου Δημητρίου και την τιμή προς το πρόσωπό του στο πέρασμα των αιώνων. Ο Σκυλογιάννης πέθανε από πλευρίτιδα, αλλά ο θάνατός του αποδόθηκε σε θεία δίκη. Σε ιστορικό κείμενο (Σταυράκιος) αναφέρεται όραμα, όπου ο άγιος εμφανίστηκε να ρίχνει το κοντάρι του στο σκληρό πολιορκητή, για να σώσει το λαό της πόλης του. Δε σκότωσε λοιπόν με τα όπλα του ο άγιος το Σκυλογιάννη, αλλά ο θάνατός του από ασθένεια λίγο πριν χτυπήσει τη Θεσσαλονίκη αποδόθηκε σε θεία παρέμβαση, που σταμάτησε τους κατακτητικούς πολέμους του, με τη μεσιτεία του αγίου Δημητρίου προς το Θεό (συμβολικά, "τον κοντάρεψε").

Το παράδοξο είναι ότι το βουλγαρικό έθνος τίμησε τρομερά τον άγιο, τον θεώρησε προστάτη του, εμψυχωτή του κατά την τουρκοκρατία, και μάλιστα βουλγαρική βιογραφία του αναφέρει, κάνοντας αναχρονισμό, πως ο πατέρας του ήταν Βούλγαρος. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το πώς οι Βούλγαροι έβλεπαν το Σκυλογιάννη - τίμησαν και "βουλγαροποίησαν" (οικειοποιήθηκαν) τον άγιο που, κατά τους Βυζαντινούς, έβαλε τέρμα στη βασιλεία του δικού τους βασιλιά.

Για τον άγιο Δημήτριο μπορείτε να διαβάσετε επίσης εδώ & εδώ. Και τα θαύματα του αγίου στους μουσουλμάνους, στο προσκύνημά του στην ΚΠολη (Κουρού Τσεσμέ)

Προσωπογραφία του αγίου που μου αρέσει πολύ και την ψάρεψα σ' αυτό το όμορφο blog