ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ο μοναχός και τα ζωντανά



Ένα βράδυ, σε ένα μοναστήρι, πέρασε ο ηγούμενος από το κελλί ενός μοναχού και τον ρώτησε πώς πέρασε την ημέρα του.

-Ε, όπως όλες, δι’ ευχών σας, άγιε καθηγούμενε. Είχα πάρα πολλή δουλειά, μα πάρα πολλή δουλειά, γιατί πρέπει να φροντίζω ένα σωρό ζωντανά.

-Τί να κάνεις; ρώτησε ξαφνιασμένος ο ηγούμενος, γιατί ήξερε τί διακόνημα έκανε ο μοναχός και ότι δεν είχε καμιά σχέση με ζώα.

-Κάθε μέρα, απάντησε ο μοναχός, πρέπει να φυλάω δύο γεράκια, να συγκρατώ δύο ζαρκάδια, να γυμνάζω δύο κυνηγετικούς σκύλους, να κυνηγάω ένα φίδι, να δαμάζω μια αρκούδα και να περιποιούμαι έναν άρρωστο. Δεν θα κατάφερνα τίποτα απ’ όλα αυτά, αν δεν με βοηθούσε τόσο αποτελεσματικά ένας Δεσπότης.

-Τί είναι αυτά, που λες τώρα; Για ποιά ζώα μιλάς; Ζουρλάθηκες; Τέτοια πράγματα έχουμε εδώ; Και τον δεσπότη πού τον βρήκες;

-Κι όμως! Όλα αυτά έγιναν και γίνονται κάθε μέρα, άγιε Γέροντα!

Τα δύο γεράκια είναι τα μάτια μου, που πρέπει αδιάκοπα να τα προσέχω, γιατί μύρια δυο κακά ξεκινάνε απ’ αυτά.

Τα δύο ζαρκάδια είναι τα πόδια μου, που το βάδισμά τους πρέπει να το κανονίζω κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να με διακρίνει σύνεση, αν δεν θέλω να με οδηγούν στο δρόμο της αμαρτίας.

Τα δύο κυνηγετικά σκυλιά είναι τα χέρια μου, που οφείλω να τα υποχρεώνω να εργάζονται τις διακονίες που μου αναθέτετε εδώ, για το καλό μου και χάριν των αδελφών μου.

Το φίδι είναι η γλώσσα μου, που πρέπει να χαλιναγωγείται, να μη μιλά άσκοπα, να μη χύνει δηλητήριο εναντίον των άλλων, να μη κουτσομπολεύει, να μη κατακρίνει, να μη γογγύζει…

Αρκούδα είναι η καρδιά μου, που πρέπει να της δαμάζω τον εγωισμό και την κενοδοξία [=εγωισμό που τρέφεται από δήθεν αρετές].

Άρρωστος είναι το σώμα μου κι έχω υποχρέωση διαρκώς να το προσέχω, για να μη προσβληθεί από τη διαστροφή της επιθυμίας και γίνει έτσι ασθενές και φιλήδονο.

- Καλά όλα αυτά, αλλά ο δεσπότης ποιός είναι;

-Δεσπότης είναι ο Αρχιερέας Χριστός, που με το πανάγιο Αίμα Του κάθε μέρα με δυναμώνει, για να μπορώ να δαμάζω όλα αυτά τα άγρια θηρία, που έχω μέσα μου.

ΑΡΧΙΚΗ ΠΗΓΗ : ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Σχόλιο "Νεκρού": η εκπληκτική αυτή (για μένα) τοποθέτηση του σοφού μοναχού έχει ρίζες στην πατερική μας παράδοση. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αδελφός του Μ. Βασιλείου, στο έργο του Εις το ποιήσωμεν άνθρωπον, Α΄, P.G. (*) 44, 276-277 (όπου σχολιάζει τη δημιουργία του ανθρώπου, όπως περιγράφεται στη Γένεση) αναφέρει ότι η ευλογία του Θεού στους πρώτους ανθρώπους να εξουσιάζουν τα ζώα (Γένεσις 1, 26-28) δεν αναφέρεται κυρίως στην εξουσία του ανθρώπου πάνω στα άλλα πλάσματα, αλλά στην εξουσία του πάνω στα ζωώδη κομμάτια του εαυτού του, που καλείται να τα "εξανθρωπίσει"!
Εξυπακούεται ότι η τοποθέτηση αυτή έχει αξία, αν γίνεται με ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ κι όχι με διάθεση του μοναχού να το παίξει σοφός και δάσκαλος μπροστά στον ηγούμενο.

(*) P.G. = J. Migne, Patrologia Graeca, έκδοση των κειμένων των αγίων Πατέρων που είναι γραμμένα στα ελληνικά (υπάρχει και Patrologia Latina για τα λατνινικά). Βρίσκεται σε πολλές σοβαρές δημόσιες και πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

SE EYXARISTQ, ADELFE, POY MAS THYMIZEIS PANTA ME AGAPH KAI ME EGNOIA THN TAPINOTHTA...

H ELLEIPSH THS AMAVRQNEI /YPONOMEYEI THN PISTH.

EINAI KATI POY FAINETAI,ANTITHETA ME KAPOIES ALLES AMARTIES POY DEN FAINONTAI.

TWRA POY TO SKEFTOMAI,H TAPINOTHTA PREPEI NA AFEREI TO ANAKGAIO YPOBATHRO POY XREIAZONTAI POLLES ALLES AMARTIES QSTE NA EKDHLQTHOYN.

SQSTA?

ME AGAPH,
APO NYC

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Ευχαριστώ με τη σειρά μου, αδελφέ. Για την ταπείνωση δε μπορώ να μιλήσω, γιατί πάσχω από έλλειψή της (μην το σχολιάσει κανείς, τον έφαγα). Θα πω όμως ότι: κατά τους αγίους Πατέρες, η ταπείνωσις είναι "υψοποιός" (=δημιουργεί ύψος, δηλ. αρκεί από μόνη της για να φέρει κάποιον σε ύψος αγιότητας) και, όπως επισημαίνει ο άγ. Νεκτάριος, αυτό σημαίνει ότι συνοψίζει όλες τις αρετές, αφού χρειάζονται όλες για να έρθει κάποιος σε τέτοιο ύψος.
Και ο Γέροντας Παΐσιος λέει κάπου: "Μία είναι η αρετή: η ταπείνωση. Αλλά, επειδή δε θα το καταλάβετε, άντε, να πω και την αγάπη".
Επισημαίνω ότι χωρίς ταπείνωση δεν υπάρχει αγάπη, παρά μόνο μέσα σε όρια, άρα κουτσουρεμένη αγάπη, γήινη, όχι ουράνια και χριστιανική.
Και φυσικά, η κενοδοξία (που λέει κάπου το post) επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ότι κρύβεται παντού - και εδώ! Γράφει:
«Παντού λάμπει ο ήλιος, και σε κάθε προσπάθεια πανηγυρίζει η κενοδοξία. Π.χ., όταν νηστεύω, κενοδοξώ, αλλά κι όταν τρώγω για να μη φανεί ότι νηστεύω, πάλι κενοδοξώ. Όταν φορώ λαμπρά ρούχα, νικιέμαι απ’ την κενοδοξία, αλλά κι όταν βάζω ταπεινά, πάλι κενοδοξώ. Όταν μιλάω νικιέμαι, αλλά κι όταν σωπαίνω πάλι νικιέμαι. Όπως κι αν το ρίξεις αυτό το αγκάθι, στέκεται όρθιο!» (Κλίμαξ, ΚΑ΄, ε΄).
Συγγνώμη για την πολυλογία μου. Ευχαριστώ και πάλι.

Ανώνυμος είπε...

<< όταν νηστεύω, κενοδοξώ, αλλά κι όταν τρώγω για να μη φανεί ότι νηστεύω, πάλι κενοδοξώ. Όταν φορώ λαμπρά ρούχα, νικιέμαι απ’ την κενοδοξία, αλλά κι όταν βάζω ταπεινά, πάλι κενοδοξώ. Όταν μιλάω νικιέμαι, αλλά κι όταν σωπαίνω πάλι νικιέμαι. Όπως κι αν το ρίξεις αυτό το αγκάθι, στέκεται όρθιο!>>


TQRA MPERDEYTIKA...

O,TI KAI NA KANOYME, THN EXOYME BAMENH!;!;!;

XAMENOI APO XERI DHLADH;

TOTE, TI ELPIDA EXOYME;

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Η ελπίδα υπάρχει. Αφενός είναι η διαρκής επιφυλακή, ώστε να προλαβαίνω τους κενόδοξους λογισμούς, αν μπορώ, και να τους διώχνω από το νου μου πριν τρυπώσουν καλά καλά μέσα.
Αφετέρου, και κυρίως, είναι το απλό "Κύριε, ελέησον". "Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό". Είμαι αμαρτωλός, δεν έχω δική μου αρετή, ώστε να περηφανευτώ γι' αυτήν. Ό,τι έχω, είναι δώρο του Θεού (το σκάνδαλο του υπερόπτη - και γι' αυτό "άθεου").
Τον παράδεισο δεν τον ελπίζω γιατί είμαι ενάρετος ή αγωνιστής, αλλά γιατί φωνάζω στον Κύριο "ελέησόν με τον αμαρτωλό"... Ο παράδεισος, για όποιους έρθει, θα είναι το δώρο που ζήτησαν απ' το Θεό. Για όποιους δεν έρθει, θα είναι επειδή δεν τον ζήτησαν.
Η αγάπη και τα έργα αγάπης είναι οι καρποί αυτής της κραυγής "ελέησόν με, Κύριε" - όταν η κραυγή μπαίνει στην καρδιά και την ανοίγει (ή "ραγίζει") για να ευδοκιμήσει η αγία ταπείνωση.
Αυτός είναι ο λογισμός μου, μπορεί να κάνω και λάθος. Ο πνευματικός σας για τα υπόλοιπα. Ευχαριστώ για την επικοινωνία...