Ένας γκρινιάρης που λέει αλήθειες...

Το παρακάτω κείμενο, από το κλασικό & εξαιρετικό Αντίφωνο, αν και σε κάποιους φάνηκε υπερβολικά αυστηρό, νομίζω πως έχει να πει πολλά για τον τρόπο που πολλοί "πιστοί", σαν εμένα, βλέπουν τον κόσμο. Ένα τρόπο που δεν είναι ο χριστιανικός τρόπος, ο τρόπος του Χριστού και των αγίων, γι' αυτό και δε βοηθάμε τον κόσμο να γιατρευτεί από τις πληγές του και να πλησιάσει το Χριστό.

Πώς να βοηθήσουμε, αφού δεν αφήνουμε ούτε τις δικές μας πληγές (ηθικές και πνευματικές) να γιατρευτούν; Αφού δεν αφήνουμε το μεγάλο Γιατρό, το Χριστό, να έρθει κοντά μας και να μας γιατρέψει; Εκείνος αυτό γυρεύει, όχι τόσο "να πάμε κοντά Του", όσο να Τον αφήσουμε να 'ρθει κοντά μας. Αυτό κάνει σε κάθε χαμένο του πρόβατο, για να το πάρει αγκαλιά, εξαντλημένο όπως είναι, να το ξεκουράσει.

Το post είναι του Κωνσταντίνου Μαυροματάκη κι έχει τίτλο "Ο κρυφοχριστιανός". Ανεβάζω τον πρόλογό του, μπείτε να το διαβάσετε ολόκληρο. Είναι λίγο μεγάλο, αλλά αξίζει. Και ας πάρει ο καθένας απ' αυτά που λέει ό,τι του ταιριάζει...

Πριν 10 περίπου χρόνια ένας ιερέας  με είχε ρωτήσει αν αισθάνομαι άνετα ανάμεσα στα άτομα της ηλικίας μου που είμαι παπαδοπαίδι. Τότε του είχα απαντήσει πως ναι, πλέον είμαι άνετος με το θέμα. Μου απάντησε πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατον να συμβαίνει και πως κάποια στιγμή θα αναδυθεί και πάλι το προηγούμενο αίσθημα. Διαφώνησα μαζί του και έφυγα...

Έχει λίγο καιρό τώρα που αντιλήφθηκα πως ο ιερέας είχε δίκιο. Έπιασα τον εαυτό μου όχι μόνο να μην είναι άνετος με την ιδιότητα του παιδιού ιερέα και των στοιχείων που φέρει αυτή η ιδιότητα αλλά  πολλές φορές να κρύβω από τους γύρω με τεχνάσματα την ίδια μου την πίστη, ομοιάζοντας σχεδόν με αυτούς τους κρυφοχριστιανούς που ζουν σε μη χριστιανικά κράτη.

 

Άλλες φορές πάλι κινούμενος από τον λόγο του ευαγγελίου που λέει: “Αν ντραπεί κάποιος για Μένα ενώπιον των ανθρώπων, θα ντραπώ και Εγώ για αυτόν ενώπιον του πατέρα μου” Πίεζα τον εαυτό μου να κάνω το σταυρό μου περνώντας μπροστά από εκκλησίες, να αποκαλύπτω ότι πηγαίνω στην εκκλησία και άλλα πράγματα που όμως ποτέ δεν τα έκανα με αίσθημα άνεσης και ελευθερίας.

Η εναλλαγή μεταξύ των καταστάσεων του κρυφοχριστιανού και του "ανθρώπου της εκκλησίας που το ομολογεί". που και οι δυο από αυτές δεν εκπληρώνουν το αίτημα του Χριστού καθώς και οι δυο διέπονται από ντροπή, πίεση και όχι αίσθημα ελευθερίας. Αυτές οι καταστάσεις με έσπρωξαν σε  προβληματισμούς, ψάξιμο, πάλη με τον εαυτό μου, σκέψεις, συγκρούσεις με τον κόσμο, αλλαγές παρέας  και δημιουργία ερωτηματικών στα οποία δεν μπόρεσα να βρω ακόμα απάντηση και έτσι είπα να τα γράψω και να τα κάνω άρθρο.

Διαβάστε τη συνέχεια...