Γεώργιος Π. Παύλος, Γεωπολιτική της Ρωμανίας και Πολιτειολογία της Ρωμηοσύνης – Ελληνική και Ορθόδοξη Πρόταση για την Άμεση Δημοκρατία, εκδόσεις Λόγιος, Αθήνα 2020, σελ. 494 – 497.
«…Όπως επί Τουρκοκρατίας η Ορθόδοξος Εκκλησία έσωσε τον ελληνικό λαό και την ελληνική ταυτότητα και συνείδηση, έτσι πρέπει να πράξει και σήμερα. Δεν πρέπει ο εκκλησιαστικός κόσμος να παραπλανηθεί από την επιβαλλόμενη προπαγάνδα, πως η Εκκλησία είναι μόνο για τα μνημόσυνα και το κράτος για τη ζωή των ανθρώπων.
Η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να δείξει και να διδάξει την ορθή πολιτική θεωρία και πράξη. Δεν θα κάνει η ίδια πολιτική, όπως επεχείρησε και επιχειρεί ο Παπισμός. Αλλά αντίθετα, παραμένοντας στο ορθόδοξο εκκλησιαστικό της ήθος, η Εκκλησία οφείλει να μιλήσει για τον κόσμο. Πώς πρέπει να ζει ο κόσμος εάν θέλει να είναι σύμφωνος με το ορθόδοξο ήθος. (…)
Η διοικούσα Εκκλησία μπορεί να αποτελέσει, όπως ήδη αποτελεί πάντα, στήριγμα και μπορεί να εμψυχώσει τον ελληνικό λαό και να τον στηρίξει, να βρει την ελευθερία του και τον ορθόδοξο δρόμο του. Η διοικούσα Εκκλησία έχει δικαίωμα, αλλά και χρέος, να μιλήσει για όλη τη ζωή των Ελλήνων, πνευματική, πολιτική, οικονομική, εκπαιδευτική, γεωπολιτική. Η σημερινή Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδας οφείλει να ομιλήσει για όλα, ως άλλος Ιωάννης Πρόδρομος, αλλά όπως και ο Κύριος. Να ομιλήσει δημόσια για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο. (…)
Εμείς θα προτείναμε η διοικούσα Ορθόδοξος Εκκλησία να εργαστεί στα δικά της μέτρα με τρόπο διδακτικό και παιδαγωγικό, για να αναγεννηθεί η πολιτική ζωή στην Ελλάδα, η οποία διά των κομμάτων και των αρχηγών των στρέφεται εναντίον της Ελλάδας, εναντίον του ελληνικού λαού και εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας και πίστης.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία, μολονότι δεν έχει ως έργο της την πολιτική , όμως μπορεί και πρέπει να έχει ως έργο της την εξυγίανση της πολιτικής, όπως και κάθε ανθρώπινης ενέργειας. Η Εκκλησία έχει ευθύνη για τον όλον άνθρωπο. Ως άτομο και ως κοινωνία. Ως σώμα και ως ψυχή. Ως επίγειο και ως ουράνιο πλάσμα. Μπορεί και οφείλει επομένως να ομιλήσει περί του Όλου, ως έχουσα το βασιλικό αξίωμα του Χριστού [«Ν»: ορθότερα, κατά τη γνώμη μας, το θέμα αυτό ανήκει στο προφητικό αξίωμα του Κυρίου]. (…)
Βεβαίως η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει ρόλο να κυβερνά και να εξουσιάζει ανθρώπους και λαούς. Έχει έναν πολύ ουσιωδέστερο και παγκόσμιο ρόλο. Να εισάγει τον κόσμο και τους ανθρώπους στην Βασιλεία του Χριστού και να διαδόσει το ευαγγέλιό του σε όλη την ανθρωπότητα. Χωρίς όμως την δική της έμπνευση και παιδεία δεν μπορεί να υφίσταται υγιώς δημοκρατικό και φιλάνθρωπο πολίτευμα. Χωρίς την ορθόδοξη αλήθεια η πολιτική χωρίζει, διχάζει και φέρνει το μίσος και την εγκληματική εκμετάλλευση ανθρώπων και λαών. Δηλαδή αχρηστεύει την πόλη, τους πολίτες και την πολιτική. Σήμερα, εν μέσω των νέων φεουδαρχικών αντιλήψεων και ιδεολογιών των κομμάτων, εν μέσω της απάνθρωπης και απανθρωποποιού παγκοσμιοποίησης, καθίσταται φανερή η παγκοσμιότητα και η ανάγκη της Ορθόδοξης Αλήθειας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, για να ζήσει ο κόσμος. (…)
Η πολιτική αφορά την οικονομία, την παιδεία, την κοινωνία, της σχέσεις ανδρός και γυναικός και όλες εν γένει τις ανθρώπινες σχέσεις. Συγχρόνως όλα αυτά είναι και αντικείμενο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία έχει συνολική αντίληψη και θεωρία για τον άνθρωπο, τόσο σε αυτή την ζωή του όσο και σε κάθε άλλη μεταϊστορική ζωή του.
Αν η Εκκλησία αδιαφορεί για την κοινωνική αδικία και για κάθε άλλη μορφή κακίας, κοινωνικής, πολιτικής, εθνικής κ.λ.π., τότε χάνει την εκκλησιαστικότητά της και ενώ ασχολείται με τα επουράνια συγχρόνως εκκοσμικεύεται και διαπλέκεται. Διότι, αν αδιαφορεί για την ιστορική πραγματικότητα, σαφώς, έστω και μη ηθελημένα, αλλά εν τοις πράγμασι συμπράττει με την κοσμική εξουσία, όταν αυτή είναι αίτιος κάθε αδικίας και κακίας, ενώ η Εκκλησία αδιαφορεί, δεν την παιδαγωγεί και δεν την νουθετεί. Η Εκκλησία ως ανθρώπινη συμπεριφορά οφείλει να μιμείται τους προφήτες και τους μάρτυρες, που δεν εδονούντο να καυτηριάζουν κάθε κακία και ασέβεια. Σήμερα όντως κινδυνεύει η Ορθόδοξος Εκκλησία, και τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσης και τον κίνδυνο δυτικοποίησης και θρησκειοποίησης…».
Περί του βιβλίου (το οποίο προτείνω) εδώ.
Ο Γεώργιος Π. Παύλος είναι Καθηγητής Φυσικής στο Δημοκρίτειο
Πανεπιστήμιο Θράκης (Δ.Π.Θ.) και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Αριστοτέλειου
Παν. Θεσ/κης (Α.Π.Θ.). Διδάσκει μαθήματα Φυσικών Επιστημών και
Φιλοσοφίας στην Πολυτεχνική και άλλες σχολές του Δ.Π.Θ (από εδώ, όπου & απόσπασμα του βιβλίου). Επίσης είναι ιδρυτής του Δικτύου Ελληνισμού.
Περιεχόμενα
Μέρος πρώτο: Ανίχνευση του Νεοελληνικού Εθνικού Προβλήματος
Κεφάλαιο 1: Δύση και Ανατολή. Το πρόβλημα της Ελλάδας.
Κεφάλαιο 2: Γυρνώντας πίσω στον Χρόνο (προσωπικός εντοπισμός του νεοελληνικού προβλήματος και της παρούσας ελληνικής κρίσης).
Κεφάλαιο 3: Πολιτική και Ορθόδοξος πολιτισμός
Μέρος δεύτερο: Πρόταση Ορθόδοξης Πολιτειολογίας και Λύσης του Νεοελληνικού Προβλήματος
Κεφάλαιο 4: Σχέδιο πρότασης για τη Νέα Πολιτειολογία.
Κεφάλαιο 5: Ολιστική, Ελληνική και Ορθόδοξη Πολιτειολογία.
Κεφάλαιο 6: Κραυγές αγωνίας για τη Μακεδονία και την Ελλάδα
Παραρτήματα
Παράρτημα Α. Μικρασιατική εκστρατεία: Πώς αντέδρασε ο Κεμάλ όταν είδε τους Έληνες να υποχωρούν.
Παράρτημα Β. Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και Ορθόδοξη Πολιτειολογία. Ανοικτή επιστολή προς Εκκλησιαστικά πρόσωπα.
Παράρτημα Γ. Ακαδημία Ελληνισμού και Ρωμηοσύνης.
Παράρτημα Δ. Ορθόδοξη Τριαδική Πολιτειολογία και η Γεωπολιτική της Ρωμανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου