Τράπεζα Ιδεών
Ήρθα εδώ απόψε να σας μιλήσω ως ένας που ήρθε στην Μία Αγία Εκκλησία και στην Πίστη του Χριστού αργά στη ζωή, περίπου 21-22 χρονών. Είμαι εδώ ως ένας που μεγάλωσε στην Προτεσταντική Αγγλικανική κοινωνία, αλλά στα χρόνια στο πανεπιστήμιο έφυγα από την Αγγλικανική ‘εκκλησία’ και άρχισα να πηγαίνω σε Ρωμαιοκαθολική / Παπική ‘εκκλησία’, πριν γνωρίσω την Ορθοδοξία.
Να σας πω δυο λόγια προσωπικά για την προέλευσή μου, για την αποκάλυψη του Θεού σε μένα προσωπικά, σαν αφορμή, για να μπούμε πιο γενικά στο θέμα των ετεροδόξων και της Ορθοδοξίας· πως οι ετερόδοξοι μπορούν να βρουν την Πίστη και να γίνουν και αυτοί Ορθόδοξοι.
Ο πατέρας μου ήταν Αγγλικανός ιερέας για 28 χρόνια. Ήμασταν παραδοσιακοί Αγγλικανοί θα λέγαμε, δηλαδή αυτοί που ήταν πιο κοντά στην Ορθοδοξία, όχι βέβαια με την έννοια του Προσώπου του Θεού, του Χριστού -αυτήν την εγγύτητα δεν την είχαμε- αλλά με την έννοια κοντά στην αλήθεια ως ιδέα, δηλαδή την θεολογία και την παράδοση. Ήταν τότε τέλος της δεκαετίας του ’80, όταν ο αγώνας των φεμινιστών μεταξύ των Αγγλικανών για την χειροτονία των γυναικών προχώρησε, και σχεδόν είχαν νικήσει οι πρωταγωνιστές για να γίνει και η χειροτονία των γυναικών στην Αμερική.
Οι γονείς μου είχαν κουραστεί με τον αγώνα για πράγματα που έπρεπε να είναι δεδομένα. Είχαν κουραστεί και ήταν ανοιχτοί στο θέλημα του Θεού προς την Ορθοδοξία. Και ο Θεός έστειλε έναν ιερέα στη ζωή τους. Εγώ τότε ήμουν στο πανεπιστήμιο μακριά. Αυτός [σ.σ. ο ιερέας] ο ίδιος πριν από λίγα χρόνια, 3-4 χρόνια, ήταν και αυτός προσήλυτος στην Ορθοδοξία μεταξύ 2,000 ανθρώπων από τον Προτεσταντισμό, και έγιναν Ορθόδοξοι στο Πατριαρχείο Αντιοχείας το ’88. Τότε στο πανεπιστήμιο μάλιστα ήμουν πολύ απασχολημένος με τον αγώνα εναντίων των εκτρώσεων μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών. Οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δίνουν μεγάλη μάχη στην Αμερική για τα ηθικά θέματα, εναντίων των εκτρώσεων και άλλα.
Εγώ ήμουν μεταξύ τους τότε όταν με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου και μου είπε στο τηλέφωνο, θα γίνουμε Ορθόδοξοι. Κι εγώ απάντησα, και τί είναι η Ορθοδοξία; Δεν είχα ιδέα για την Ορθοδοξία, γιατί οι περισσότεροι ετερόδοξοι στην Αμερική τουλάχιστον δεν γνωρίζουν την ιστορία της Εκκλησίας, δεν γνωρίζουν καν για την Ορθοδοξία. Δυστυχώς, η μαρτυρία των Ορθοδόξων μέχρι πρόσφατα, ήταν μία παρουσία εθνικιστική. Δηλαδή, ήξεραν για την Ορθόδοξη Εκκλησία γιατί υπήρχε κάποιο φεστιβάλ, κάποιο γλέντι στην περιοχή τους και πήγαιναν να δοκιμάσουν τα φαγητά και άλλα. Δεν ήξεραν όμως την Ορθοδοξία ως την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Η μητέρα μου απάντησε, είναι το κάτι άλλο, είναι άλλος κόσμος που δεν ξέραμε που δεν γνωρίζαμε. Και της είπα στο τηλέφωνο, θα το δω, θα πάω σε μία τοπική Εκκλησία, θα δω για τον εαυτό μου τι είναι αυτή η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Είχα βέβαια πίεση από τους Ρωμαιοκαθολικούς φίλους μου, που και αυτοί όταν είδαν ότι άρχισα να ψάχνω είχαν ανασφάλειες ότι θα γίνω και εγώ Ορθόδοξος, παρ’ ότι και αυτοί δεν ήξεραν τι είναι η Ορθοδοξία.
Πήγα την πρώτη φορά σε μία Ακολουθία του Εσπερινού, Σάββατο βράδυ, σε μία απλή Ορθόδοξη Εκκλησία που έτυχε να είναι και Ελληνική. Στην ακολουθία ήταν ένας ιερέας, ένας ψάλτης, μία γιαγιά. Αλλά για μένα, αυτή η απλή Ακολουθία ήταν αποκάλυψη. Θυμάμαι πολύ καλά όταν μπήκα στην Εκκλησία .. και έκλεισε η πόρτα πίσω μου και στεκόμουν εκεί μπροστά στις εικόνες, ένοιωσα ότι έφυγα από έναν κόσμο και μπήκα σ’ έναν άλλον κόσμο. Ακολούθησα την Ακολουθία, δεν κατάλαβα τίποτα βέβαια, μου έκανε εντύπωση όμως το Πνεύμα, η παρουσία δηλαδή του Θεού. Τότε δεν κατάλαβα αλλά τώρα καταλαβαίνω. Και όταν έφυγα πάλι στο τέλος της Ακολουθίας, χωρίς να μιλήσω με κανέναν, χωρίς να υπάρχει μία προσπάθεια των ανθρώπων εκεί να με πείσουν για την Ορθοδοξία, έκλεισα την πόρτα και ένοιωσα πάλι ότι έφυγα από έναν κόσμο και μπήκα σ’ έναν άλλον, τον παλιό, τον γνωστό.
Και εδώ θέλω να σημειώσω και να τονίσω για εσάς κάτι.
Ο Θεός καλεί και παρουσιάζει τον εαυτό Του σε κάθε αναζητούντα Αυτόν. Ο Θεός. Ο Θεός σώζει, ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα, κυνηγάει τους πάντες για να τους φέρει στην αλήθεια. Εμείς όπως θα πούμε παρακάτω, η δουλειά μας είναι να μην εμποδίζουμε το Άγιο Πνεύμα να σώζει τον κόσμο με τα πάθη μας, να βοηθούμε με τις αρετές μας. Δεν ανήκει σ’ εμάς δηλαδή ως διάκονοι του Χριστού να τραβήξουμε κόσμο και νέους. Το ακούμε κι αυτό. ‘Πάτερ, η δουλειά μας είναι να τραβήξουμε κόσμο, ας κάνουμε πιο σύντομη την Ακολουθία, ας κάνουμε αυτό και το άλλο να τραβήξουμε κόσμο’. Δεν είναι σ’ εμάς να τραβήξουμε κόσμο και νέους κοντά στην Εκκλησία. Η δουλειά μας είναι να είμαστε πιστοί στον Χριστό, στην Παράδοση, στην Εκκλησία και να τηρούμε τις εντολές Του και Αυτός φέρνει όποιον θέλει να μπει στην Εκκλησία.
Στην περίπτωσή μου που περιέγραψα, ο ιερέας και ο ψάλτης δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από τα καθήκοντά τους, δηλαδή, να προσφέρουν λατρεία στον Θεό, ούτε και είχα προσωπική επαφή μαζί τους. Κι όμως, το ότι είχαν Εσπερινό -γιατί πολλές φορές στο εξωτερικό δεν κάνουν Εσπερινό το Σάββατο βράδυ οι Εκκλησίες- το ότι είχαν Εσπερινό την ημέρα εκείνη, άνοιξε την πόρτα να μπω εγώ μέσα στην Εκκλησία και να ζω την παρουσία του Θεού στην Εκκλησία Του.
Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι είναι δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Ένας άλλος κόσμος η Εκκλησία. Αυτά που έλεγε η μητέρα μου, «Άλλος κόσμος η Εκκλησία». Καμία σχέση. Καμία σχέση με τους Προτεστάντες, καμία σχέση με τους Παπικούς. Ή καλύτερα, καμία σχέση με τους Προτεστάντες, είτε αυτοί είναι με τη μεταρρύθμιση, είτε αυτοί είναι του Πάπα, γιατί και τα δύο είναι Προτεστάντες. Όπως το ύψος του ουρανού από τη γη και η Ανατολή από τη Δύση, τόσο είναι το χάσμα μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας. Αυτό σας λέω από την προσωπική μου εμπειρία, όχι από κανένα βιβλίο. Τυγχάνει βέβαια να είναι και σύμφωνη με τα λεγόμενα των Αγίων μας. Αυτό είναι το δεύτερο μήνυμα. Να μην ξεχνάτε ότι είναι δύο διαφορετικές πραγματικότητες και ότι υπάρχει μεγάλο χάσμα εμπειρικά μεταξύ των δύο.
Η αποδοχή της Ορθοδοξίας στην καρδιά μου έγινε εκείνη την ημέρα, εκείνη την στιγμή που έκλεισα την πόρτα του Ναού. Κατάλαβα χωρίς να μπορώ να εξηγήσω εκείνη την ώρα .. Κατάλαβα όμως πού είναι η αλήθεια.
Πήρα ακόμα 8 μήνες διαβάζοντας αρκετά βιβλία για να επιτρέψω την σταύρωση της λογικής μου, δηλαδή να μπω στην Πίστη, στην υπερ-λογική και να δεχθώ ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Δηλαδή .. έζησα την πραγματικότητα αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω, και ως ορθολογιστής έπρεπε να καταλάβω αυτό που δεν εξηγείται με λόγια. Αλλά το κατάλαβα στο τέλος, το δέχτηκα χωρίς βέβαια να έχω επιχειρήματα. Σε αυτό το επίπεδο δεν είναι [αυτό] το ζήτημα.
[Για] να γίνει κανείς Ορθόδοξος πραγματικά σημαίνει να πιστεύει στην Εκκλησία, όχι μόνο στο Πρόσωπο του Χριστού ως ιστορικό Πρόσωπο, ή στην Καινή Διαθήκη, ή στην διδασκαλία των Πατέρων. Να πιστεύω στην Εκκλησία. Εδώ είναι το ζητούμενο σήμερα. Εδώ, στην εκκλησίολογία είναι όλο το ζητούμενο και η αίρεση της εποχής μας και η πρόκληση για εμάς. Πρέπει να πιστέψει ο ετερόδοξος στην Εκκλησία ως Σώμα του Χριστού, ακόμα και ως ο ίδιος ο Χριστός. Η Εκκλησία. Θεανθρώπινος οργανισμός. Τίποτα λιγότερο. Και αυτό σημαίνει υπέρβαση της λογικής, υπέρ-λογική, δηλαδή θεωρία της Πίστεως.
Από τότε δεν αμφισβήτησα ποτέ αυτήν την αλήθεια. Ακόμη και μετά από ατελείωτες ώρες μελέτης των πηγών των Ρωμαιοκαθολικών για την διδακτορική μου διατριβή. Μάλλον βγήκα ακόμη πιο στερεωμένος στην Πίστη και στην ομολογία της Μίας Εκκλησίας του Χριστού. Και αυτό είναι φυσιολογικό γιατί σας είπα δεν είναι θέμα λογικής. Είναι θέμα βιώματος. Είχα το βίωμα, δεν υπήρχε περίπτωση να έχω αμφισβήτηση για αυτό το βίωμα.
Απομαγνητοφώνηση [02:10 – 14:42 ] Φαίη για το Αβέρωφ
Πηγή: Αβέρωφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου