Περί Γιάνη Βαρουφάκη και κάρτας του πολίτη

Το βίντεο από εδώ (το είδαμε εδώ).



Το παραπάνω έκανε το γύρο της μπλογκόσφαιρας και προκάλεσε ανησυχίες και αντιδράσεις. Από τον καλό αδελφό, που το ανέβασε στο ΥΤ, σχολιάζεται έτσι:

27.2.2015. Συνεχίζοντας την πολιτικη ΓΑΠ και υπηρετώντας τα πιο σκοτεινά σχέδια της τραπεζο/εταιρειοκρατίας, ο «αντιμνημονιακός» ΥΠΟΙΚ Βαρουφάκης αναγγέλλει την θέσπιση της έξυπνης καρτοταυτότητας για όλους.

Φυσικά, η αναφορά αυτή συναντά τη γνωστή προφητεία από τη βιογραφία του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη (ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγγελόγλου, «Σκεύος εκλογής», 1996, σελ. 421):

Φωτο από εδώ

«Επέβαλαν στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος,τόσο μεγάλο που, όχι μόνον να μη μπορούμε να το ξεχρεώσουμε, αλλά ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε· με αυτό καταφέρνουν με εύλογη δικαιολογία να επιβάλλουν στο λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων. Θα επιβάλλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα, δυσβάστακτα, φόρους ασήκωτους και πάρα πολλά άλλα μέτρα, έτσι ώστε να κάνουν το λαό να αγανακτήσει. Και τι θα πετύχουν με αυτό; Ακούστε· Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα θα ζητάει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να του τη χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει το κεφάλι του εντελώς στο έδαφος, δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούργιο τους σύστημα. Θα λένε: Έχετε δίκιο που διαμαρτύρεσθε, όμως έχετε μεγάλο εξωτερικό χρέος και αυτοί που έχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν· για να μη σας επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους κτλ. πρέπει να αποδεχθείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου. Έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες και ποιοί οι φοροφυγάδες. Ταυτόχρονα θα παρέχουν μέσω του ηλεκτρονικού οικονομικού συστήματος πολλές διευκολύνσεις.
Αδελφοί, μας εξαπατούν με τερατώδη ψέμματα. Δεν πρόκειται με όσα αυστηρά οικονομικά μέτρα κι αν λάβουν να ξεχρεώσουμε το χρέος μας αυτό. Γιατί δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους η ύπαρξη μιας εύρωστης οικονομικά Ελλάδας. Τι κάνουν λοιπόν; Ενώ βρισκόμαστε σε οικονομικό χάος και δεν μπορούμε ούτε τους τρέχοντας τόκους του χρέους να πληρώσουμε, δημιουργούν τεχνητές κρίσεις με τις γειτονικές μας χώρες έτσι ώστε, φοβούμενοι από τις απειλές τους να ξοδεύουμε τρισεκατομμύρια δραχμές για την αγορά πολεμικών αεροπλάνων, πλοίων κτλ. Ακούμε συνεχώς για θερμά επεισόδια, αμφισβητούνται τα σύνορά μας, τα νησιά μας..... Με όλα αυτά μας αποπροσανατολίζουν για να μπορέσουν με πολύ εύσχημο τρόπο και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί να μπουν στο σπίτι μας..... Να γνωρίζετε ότι θα ασκήσουν πιέσεις με πολλούς τρόπους, ιδιαίτερα στους πολιτικούς μας άρχοντες..... Εμείς όμως ας μη βλέπουμε τους δικούς μας πολιτικούς, αλλά αυτούς που τους τα επιβάλλουν από το παρασκήνιο με τη βία, ύπουλα και εξαπατώντας τους».

Το είχαμε δημοσιεύσει και εδώ, όπου και σχετικές τοποθετήσεις μας.

Το σχόλιό μας: την ηλεκτρονική διακυβέρνηση & τη βιοπολιτική, που δίνει τη δυνατότητα στα κέντρα εξουσίας να ελέγχουν 100% τη ζωή μας, δεν πρόκειται να την αποφύγουμε. Εφαρμόζεται ήδη - εφόσον έχω στην τσέπη μου κινητό τηλέφωνο ή smartphone και στο σπίτι μου laptop, είμαι στα χέρια εκείνων που διαχειρίζονται την τεχνολογία σε παγκόσμια κλίμακα. Και αυτοί, συγχωρέστε με που το λέω έτσι, δεν είναι άνθρωποι του Θεού. Ούτε είναι απλώς κυβερνήσεις χωρών, αλλά πρόκειται για κύκλους γιγαντιαίων οικονομικών συμφερόντων, που κρύβονται πίσω από τις κυβερνήσεις. Με διαμορφώνουν όπως θέλουν και μπορούν να με εντοπίσουν όποτε θέλουν - ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές φυσικά.
Ναι, χρειάζονται αντιδράσεις. Και προσευχή βέβαια και χριστιανική πνευματική ζωή! Και αντιδράσεις. Ιδού μια πρόσφατη τοποθέτηση του πατριάρχη Μόσχας, που νομίζω ότι αποτελεί θετικό βήμα και καλό θα ήταν να τη βλέπαμε και στη χώρα μας (αν και είναι χλιαρή και "διαλλακτική").
Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται αντίδραση από πλευράς της θεσμικής Εκκλησίας. Τι αντίδραση όμως; Ένας ολομέτωπος πνευματικός πόλεμος ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα εκμετάλλευσης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ενάντια στις πολυεθνικές που χειρίζονται τη ζωή μας και χειραγωγούν τη σκέψη μας και φυσικά ενάντια στους πολιτικούς που αποτελούν όργανά τους.
Δεν εννοώ έναν στενά πολιτικό αγώνα, αλλά έναν πνευματικό αγώνα, που βέβαια, τρόπον τινά, θα είναι αναγκαστικά και πολιτικός (όχι κομματικός) και κοινωνικός, αλλά πρώτιστα θα αποσκοπεί στη σωτηρία των ψυχών, που είναι το μεγάλο διακύβευμα.
Αυτός ο αγώνας θα σημαίνει στέρηση της θεσμικής Εκκλησίας από διευκολύνσεις που της παρέχει τώρα η σιωπή της (ή η "διαλλακτικότητά της"). Θα σημαίνει πιθανόν καταφυγή στις κατακόμβες και μαρτύριο (ίσως όχι αίματος, αλλά οπωσδήποτε συνείδησης). Αλλά θα είναι η πίστη "η νικήσασα τον κόσμον", η πίστη που "την οικουμένην εστήριξεν". Τώρα, έχουμε μια πίστη εθιμοτυπική, συγχωρέστε με, της ταραμοσαλάτας και του οβελία...

Επιτρέψτε μου να πω και πως τότε, κατά τη γνώμη μου, η Εκκλησία θα γεμίσει νιάτα - τώρα, τα νιάτα θέλουν να δραπετεύσουν απ' αυτό τον αντίχριστο κόσμο που μοιάζει με κόλαση, αλλά δεν ξέρουν πού να πάνε και πέφτουν σε χειρότερη κόλαση. Γιατί να 'ρθουν στην Εκκλησία, αφού η Εκκλησία έχει σχεδόν γίνει μέρος του κόσμου; Αυτοί θέλουν ν' αποδράσουν, για να γλιτώσουν από τα θηρία (ή το Θηρίο), δε θέλουν ένα συμβιβασμένο όμιλο απόλεμων, που διαφυλάσσουν κάποια έθιμα και παραδόσεις.
Βέβαια η Εκκλησία έχει και την αυθεντική της πλευρά (σύγχρονους αγίους και παπάδες που "λένε"), που δεν είναι μέρος του κόσμου, αλλά αγωνίζεται αληθινά για τη θεραπεία και τη σωτηρία του κόσμου, όμως δεν βλέπουμε την ηγεσία της να περνάει σ' αυτή την πλευρά, πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων. Κάνω λάθος; ΜΑΚΑΡΙ...
Το χειρότερο είναι ότι δεν ελπίζω και πολλά ως προς αυτό το ζήτημα. Ας βάλει ο Χριστός το χέρι Του και όσοι πιστοί ας προσπαθήσουμε, μαζί με το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους μας, με ταπείνωση και ΑΓΑΠΗ και συγχώρηση ακόμη και για τους εχθρούς της πίστης μας, ας προσπαθήσουμε - λέω - να ξεκολλήσουμε απ' τον κόσμο, όχι για να φύγουμε απ' τον κόσμο*, επειδή τον περιφρονούμε για το σκοτάδι που τον πληγώνει (τότε νομίζω πως θα προδίδαμε τον κόσμο, δηλ. τους αδελφούς μας - βλ. και το Ιω. 17, 15), αλλά για να σωθούμε οι ίδιοι, οι δικοί μας άνθρωποι και όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, που τόση ανάγκη έχει από τον πνευματικό αγώνα των χριστιανών, έστω κι αν δεν το ξέρει ή δε θέλει να το παραδεχτεί...

(*Και οι μοναχοί ακόμη - οι αληθινοί μοναχοί - είναι πνευματικά "εκτός του κόσμου", αλλά αποτελούν ένεση σωτηρίας του κόσμου).