Θρησκευτικά... αλλιώς!, Προσκυνητής
«Εγώ, έλεγε, αγαπάω την ανθρωπότητα μα απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου: Όσο περισσότερο αγαπώ την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά.
Στις ονειροπολήσεις μου, έλεγε, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθος να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα και ίσως και στ’ αλήθεια να δεχόμουνα να σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη. Κι όμως, παρ’όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δύο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο μ’ άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πως μου πληγώνει την ατομικότητα μου και μου περιορίζει την ελευθερία μου. Μπορώ μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί τρώει αργά, άλλον γιατί έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του με το μαντήλι. Γίνομαι, έλεγε, εχθρός των ανθρώπων μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες.
Μα γι’ αυτό, όσο περισσότερο μισούσα ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπούσα την ανθρωπότητα στο σύνολο της. [...] Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και τον γενικό θαυμασμό. Στις τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά στο σημείο να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ’όνειρο τους. Και να’ναι σαν μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν. Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη».
Και:
Ντοστογιέφσκι (ενότητα άρθρων)
Το προφίλ του Ντοστογιέφσκι μέσα από το twitter (σημαντική ανάρτηση)
Ο ζητιάνος (Ντοστογιέφσκι)
Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων
Σχιζοφρένεια ή πίστη στο Χριστό δι' αγάπης ενεργουμένη;
Αντρέι Ταρκόφσκι, Η Θυσία
Ο συνάνθρωπος: κόλαση ή παράδεισος;
Στιγμιότυπο από την Κόλαση σε ορθόδοξη εικόνα
Υπέρ των αμαρτωλών
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους
Αν πιστεύεις πως θα βρεις μόνος σου την Αλήθεια...
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΖΗΖΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!
Μήπως είμαι υποκριτής;
Αυτογνωσία
Ένας παπάς στο Δαφνί
2 σχόλια:
an kapoios thisiasei tin zoi tou omos me viasini kai zilo paei na pei oti den agapaei? ego ithela palia na pao ethelontis diasostis ston erithro stavro.To ithela gia mena omologo gia na exei drasi i zoi moy kai akomi ki as kindineuo na exei noima kai gia na voithiso ston pono ton allon.Den einai ki ayto agapi me mia ennoia? den exo idea eilikrina rotao. Me berdeuoyn polu ayta genika ta kinitra ta dika mou kai ton allon anthropon. Isos akomi kai tis thusies apo egoismo na tis kanoume? den ksero.
Νομίζω ότι κι αυτό που περιγράφετε είναι μια αξιέπαινη αγάπη.
Τα βαθιά μας κίνητρα μάλλον τα ξέρει μόνο ο Θεός. Πάντως είναι ανθρώπινο να νιώθουμε ικανοποίηση από την αγάπη που νιώθουμε για τους άλλους.
Δεν πρέπει βέβαια να απολυτοποιούμε αυτό το κίνητρο, δηλ. να δίνουμε αγάπη μόνο όταν νιώθουμε καλά εμείς. Αλλά νομίζω πως είναι απάνθρωπο να απορρίπτουμε το συναίσθημα αυτό της χαράς που μας προσφέρει η αγάπη ως ιδιοτελές. Μην ξεχνάμε ότι κι ο Χριστός είναι χαρά και ο παράδεισος είναι χαρά κτλ.
Επίσης, ο Χριστός είπε "αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν", άρα προϋποθέτει ότι αγαπάμε και τον εαυτό μας. Ακόμη κι όταν τον θυσιάζουμε. Η αγάπη αυτή είναι ανθρώπινη, φυσική. Κι όταν μετανοούμε, αυτό που μισούμε είναι η αμαρτία, όχι ο εαυτός μας. Τον εαυτό μας θέλουμε να τον σώσουμε, και καλώς πράττουμε προφανώς.
Δεν πρέπει όμως αυτή η αγάπη - όπως και κάθε αγάπη - να γίνεται παράλογη και να καταντάει πάθος.
Όταν ο απ. Παύλος λέει ότι εύχεται να πάει ο ίδιος στην κόλαση αν είναι να σωθούν οι Εβραίοι, και τότε αγαπάει τον εαυτό του, δεν τον περιφρονεί. Γι' αυτό έχει τόση αξία αυτή η θυσία, γιατί θυσιάζει κάτι που αγαπά πολύ.
Έτσι το βλέπω τουλάχιστον, δεν ξέρω κι εγώ... Ο Θεός μαζί σας. Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου