Σχόλια δύο σύγχρονων μεγάλων αγίων διδασκάλων του πνευματικού αγώνα, για τα λόγια του Ιησού Χριστού: "Χωρίς εμένα, δε μπορείτε να κάνετε τίποτε" (κατά Ιωάννην, κεφ. 15, στίχος 15).
Τα λόγια αυτά τα είπε ο Ιησούς προς τους μαθητές Του, και κατ' επέκτασιν προς όλους τους ανθρώπους, κατά το Μυστικό Δείπνο. Δεν είναι κάποια εγωιστική διακήρυξη από πλευράς Του (ήταν απόλυτα Ταπεινός, γι' αυτό και σταυρώθηκε για τους αμαρτωλούς, ακόμη και για εκείνους που δε θα Τον πιστέψουν και δε θα Τον σεβαστούν ποτέ), αλλά η αποκάλυψη μιας μεγάλης αλήθειας. Αλήθειας, που συχνά την ξεχνάμε, μέσα στην εγωιστική λαχτάρα μας να "βρούμε ένα νέο δρόμο", "ν' ανοίξουμε το δικό μας δρόμο" κ.τ.λ., ενώ ο Δρόμος είναι ένας: ο Χριστός.
Το θέμα είναι πως δεν αρκεί ν' αποδεχτούμε μέσα μας τη διδασκαλία του Ιησού ή ακόμη και το πρόσωπό Του. Χρειάζεται αγώνας για την κάθαρση της καρδιάς μας από τα πάθη, που, σαν παράσιτα, είναι ριζωμένα μέσα της και τη βυζαίνουν. Και για τον αγώνα αυτόν, όσο κι αν ο εγωισμός μας (ένα από τα χειρότερα πάθη) μας ψιθυρίζει πως θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας (αυτό νομίζει κι ο υποψήφιος ναρκωμανής, όταν σκέφτεται να "δοκιμάσει"), δε μπορούμε. Χρειαζόμαστε τη βοήθεια της θείας χάριτος, και σ' αυτό αποσκοπούν όλα τα στοιχεία της χριστιανικής πνευματικής ζωής (ο εκκλησιασμός, η προσευχή, τα μυστήρια κ.τ.λ.).
Μη σου φαίνεται παράξενο αυτό. Ξέρω πως πρέπει ν' αδυνατίσω, αλλά αν δε μπω σε πρόγραμμα δίαιτας, δε θα τα καταφέρω. Ξέρω πως πρέπει να προσέχω το περιβάλλον, αλλά χρειάζομαι διαφημιστική εκστρατεία από τα ΜΜΕ κ.τ.λ. για να το κάνω (κι αν το κάνω...). Ή μήπως εσύ, ήρωά μου, "δε χρειάζεσαι τέτοια βοηθήματα"; Τι να κάνουμε, δε γίνεται να είμαστε όλοι τέλειοι...
Ο φαρισαίος της παραβολής του Χριστού βέβαια ήταν "τέλειος", αλλά αποδείχτηκε τενεκές, γι' αυτό καλό είναι να προσέχεις...
Ας δούμε λοιπόν τι λένε δύο σύγχρονοι άνθρωποι που βάδισαν αυτό το Δρόμο και προχώρησαν πολύ μακριά.
Ο Γέροντας Παΐσιος
Βιογραφία και διδασκαλία του εδώ.
Σχετική ενότητα στο blog μας εδώ.
Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι».
Ακόμη και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους, για αυτό και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια του Θεού, ελπίζουν στον Θεό και απελπίζονται μόνον από το «εγώ» τους, διότι το «εγώ» φέρνει στον άνθρωπο όλη την πνευματική δυστυχία.
Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός μας, γιατί μας τινάζει ξαφνικά αλύπητα στον αέρα και μας αφήνη δυστυχισμένους στους δρόμους. Όταν ο άνθρωπος έχη αυτοπεποίθηση, δένεται και δεν μπορεί να κάνη τίποτε ή παλεύει μόνος του. Τότε επόμενο είναι να νικηθή από τον εχθρό [=διάβολο] ή να αποτύχη και να συντριβή το εγώ του. Ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δούμε και την θεία Του επέμβαση και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθησή μας. Όταν κανείς παρακολουθή και εξετάζη κάθε γεγονός που συμβαίνει στην ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει και έτσι προοδεύει.
Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στην δύναμη του Θεού και ύστερα έκανε το θαύμα. «Αν πιστεύης στην δύναμη του Θεού, θα γιατρευθής», έλεγε. Όχι όπως λένε λανθασμένα μερικοί σήμερα: « Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις, και αν πιστεύη στις δυνάμεις του, μπορεί να κάνη τα πάντα. "Να πιστεύης" δεν λέει και το Ευαγγέλιο; Συμφωνούμε επομένως». Ναι, και ο Χριστός έλεγε «πιστεύεις;», αλλά εννοούσε: «Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις ότι μπορεί ο Θεός;». Ζητούσε την διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Θεό, και τότε βοηθούσε. Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήση, να με θεραπεύση. Αυτοί όμως τα παίρνουν ανάποδα και λένε: « Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και πρέπει να πιστεύη στον εαυτό του» . Το να πιστεύη κανείς στον εαυτό του έχει ή εγωισμό ή δαιμονισμό. ["Νεκρός": πωπω! τι σκανδαλώδη λόγια για τον εγωιστή και ορθολογιστή σύγχρονο άνθρωπο, ε αναγνώστη μου; επαναστάτησες ή ακόμη;].
- Γέροντα, αυτοί οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένα θαύμα, λένε ότι αυτό συνέβη, επειδή πίστευε ο άνθρωπος ότι θα γίνη.
- Πίσω από αυτήν την εγωιστική τοποθέτηση κρύβεται η ενέργεια του διαβόλου. Μπλέκουν αυτό που είπε ο Χριστός «πιστεύεις;» με το δικό τους «πιστεύω». Από εκεί ξεκινάει όλος αυτός ο δαιμονισμός που υπάρχει στον κόσμο. Σου λένε μετά «να μη σέβεσαι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, για να αποκτήσης προσωπικότητα». Για αυτό ακούς κάτι συνθήματα: «Πάτησέ τους , σύντριψέ τους, για να πετύχης». Ο σεβασμός θεωρείται κατεστημένο και ο διάβολος θριαμβεύει. Εδώ ένα παιδί, λίγο αν μιλήση με αναίδεια στους γονείς ή στους μεγαλυτέρους, το εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και δέχεται επιδράσεις δαιμονικές, πόσο μάλλον να το κάνη «τυπικό» [=καθημερινή συνήθεια] αυτό ο άνθρωπος!
- Γέροντα, όταν κάποιος λέη ότι πιστεύει στον Θεό , αλλά δεν πιστεύει ότι ο Θεός μας προστατεύει;
- Τότε κάνει τον εαυτό του Θεό. Πώς πιστεύει στον Θεό;
- Κάνει κάθε πρωί τον σταυρό του κ.λ.π.
- Αυτός λέει: «Πιστεύω στον Θεό, αλλά ο Θεός μας έδωσε μυαλό για να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε». Ή λέει: «Είμαι Θεός. Η Γραφή δεν λέει "θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες";». Δεν σκέφτεται ότι για να είναι κανείς κατά χάριν Θεός, πρέπει να έχη Χάρη Θεού. Αλλά με το μυαλό του κάνει τον εαυτό του θεό. Άλλο να έχει Χάρη Θεού και να γίνη κατά χάριν Θεός , και άλλο να κάνη τον εαυτό του θεό. Αυτό είναι το μπέρδεμα: Τον εαυτό του τον κάνει θεό και τελικά καταλήγει να είναι άθεος.
Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Βιογραφία και διδασκαλία του εδώ.
Βοήθησέ με.
Παράμεινε μαζί μου. Συ είπες:
Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν.
Ακριβώς αυτό το έχω καταλάβει.
Το έκαμα συνείδηση.
Γι' αυτό επιμένω.
Κρούω, ζητώ, αιτώ, δεν θα παύσω να ενοχλώ.
Δεν μπορώ χωρίς Εσένα. Δεν πρόκειται να φύγω.
Εάν δεν βαρύνονται τα ώτα Σου να με ακούουν
Δεν θα βαρεθεί και το στόμα μου να φωνάζει.
Επιμένω, είναι αλάνθαστος η κρίσι Σου
Στο να με ανακαλέσεις σε μετάνοια.
Τούτο το έκανες Συ, θεία Παναγαθότης, δεν το έκανα εγώ.
Ούτε ήξερα τον Θεό, ούτε ήταν δυνατό να τον ανακαλύψω.
Συ, Κύριε, Πανάγαθε, ήρθες και με ευρήκες
Και με εφώναξες να σε ακολουθήσω.
Αυτό το επήρα, το θέλω, το επιθυμώ.
Δεν τα καταφέρνω όμως.
Γι' αυτό επιμένω, θέλω να με βοηθήσεις.
Πρέπει αυτό που εχάρισες να μην το απολέσω.
Δες και: Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Η πολιορκία της καρδιάς
Η θεραπεία των πνευματικών μας δυνάμεων
1 σχόλιο:
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συνάντηση με το γέροντα Παΐσιο και τη μη λεκτική επικοινωνία που είχαμε! Ανεξίτηλα χαραγμένη στην καρδιά μου. Ίσως είναι ο πιο κακοποιημένος γέροντας των ημερών μας. Από άσχετα φυσικά άτομα αλλά κι από πολλούς τάχα σχετικούς. Ο γεροντας ήταν απλός, διεισδυτικός και βαθιά αληθινός. Διακριτικός δε στο έπακρο. Ας μας σκέφτεται και μας κι αυτούς π αγαπάμε και τους φίλους μας κι όλο τον κόσμο.Αμήν..
Δημοσίευση σχολίου