Αφρική: Ορθόδοξοι & προτεστάντες ιεραπόστολοι στον ίδιο θάλαμο ενός νοσοκομείου - 500 αιρέσεις, υποκατάστατο της μαγείας...

Ιεραποστολή - Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Κοσμάς ο Αιτωλός"
 
Η Μαδαγασκάρη είναι μία χώρα η οποία συγκαταλέγεται στις φτωχότερες του κόσμου. Πολλές φορές τονίζεται, είτε μέσα από άρθρα είτε σε συζητήσεις, ότι δεν αρκεί ως Ιεραποστολικά Κλιμάκια να προσφέρουμε μόνο τη θεωρία, αλλά χρειάζεται και η πράξη της Πίστεως. Είναι το λεπτό σημείο το οποίο κάνει την Ορθοδοξία να λάμπει και να διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες χριστιανικές ομολογίες που έχουν κατακλύσει αυτή τη στιγμή όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της φτωχής χώρας. Η έμπρακτη εκδήλωση της Πίστεως και η διδασκαλία μέσα από τον προσωπικό τρόπο ζωής κάνουν έκδηλη την πνευματικότητα και αυτή με τη σειρά της την Αλήθεια, της οποίας μέτοχος και φορέας είναι η Εκκλησία μας. Νομίζω αυτό είναι και το πνεύμα μέσα στο οποίο κινείται, όπως πρέπει, τόσο ο Μητροπολίτης όσο και όλο γενικότερα το Ι. Κλιμάκιο της χώρας μας, της ταλαιπωρημένης πραγματικά αυτής γης και του λαού της, του οποίου ελάχιστοι διάκονοι τυγχάνουμε. 


Ορθόδοξη Ιεραποστολή στη Μαδαγασκάρη, 2014

Σε μία πρόσφατη συζήτηση που είχαμε με ένα νεαρό, αφού του εξηγήσαμε ποιά είναι η Εκκλησία μας, δεν θα ξεχάσω ποτέ το παράπονο το οποίο εξέφρασε απορημένος ταυτόχρονα: «Πάτερ, έχει γεμίσει ο κόσμος με Εκκλησίες. Δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε». Πραγματικά τραγική διαπίστωση, ειδικά για όσους ζούμε την αγωνία, τον πόθο σωτηρίας και, ανεξαρτήτως δόγματος, την καλή προαίρεση των περισσοτέρων ανθρώπων να ασπασθούν την Αλήθεια, όσον αφορά τον τόπο που μας έταξε ο Θεός να υπηρετήσουμε.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρέπει να προβάλει σαν μία ακόμη λύση μέσα στην πανσπερμία των εκκλησιών. Η απάντηση που έχει να δώσει σε μία τέτοια στιγμή είναι, κατά πρώτο λόγο, η ιστορία και το παρελθόν της και, κατά δεύτερο, το παράδειγμα ζωής της, το λεγόμενο «βίωμα». Είναι αυτό που πραγματικά απουσιάζει από όλες τις ομολογίες, οι οποίες πέφτουν σε λάθη αντιφατικά και θανάσιμα. 



Θα αναφερθώ εν συντομία σε ένα παράδειγμα, εμπειρία, από κάποια επίσκεψη σε νοσοκομείο. Βρεθήκαμε σε ένα θάλαμο ασθενών βαριά τραυματισμένων, κυρίως από τροχαία ατυχήματα. Καθίσαμε διακριτικά κοντά σε έναν άρρωστο, προσπαθώντας να διασκεδάσουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, τον πόνο και την αγωνία των ασθενών του θαλάμου, γιατί πρέπει να συνυπολογίσουμε, μέσα σ’ όλα, και την αγωνία των ανθρώπων. Σκεφτείτε το μαρτύριο ενός νέου είκοσι χρονών, που ξαφνικά χάνει το πόδι του σε τροχαίο και για να διαφύγει αρχικά τον κίνδυνο μπορεί να χρειάζεται ως και τριακόσια ευρώ, ενώ το μηνιάτικό του συνήθως δεν υπερβαίνει τα τριάντα με πενήντα ευρώ. Ως επί το πλείστον μάλιστα, πρόκειται για νέους που έχουν ήδη δύο-τρία παιδιά. 

Μέσα λοιπόν σ’ ένα σύμπλεγμα συγκινησιακών και εναγωνίων συναισθημάτων, καθόμαστε δίπλα στους ασθενείς, όχι σαν από μηχανής θεοί, ούτε ως αυθεντίες, αλλά σαν αδελφοί που πρέπει να δώσουμε την πολυζήτητη αγάπη, της οποίας χρήζει αρχικά οποιοσδήποτε πονά και υποφέρει. Μέσα από όλα αυτά φυσικά, τελείως διακριτικά και ανιδιοτελώς, περνούμε και τα μηνύματα της Πίστεως, μέσω της οποίας διοχετεύεται η τελική λύση στα προβλήματα των ανθρώπων. Δύο κουβέντες για την αγάπη του Θεού και το δικό μας έμπρακτο παράδειγμα. Σ’ αυτό το παράδειγμα, το οποίο αναφέρεται στην έμπρακτη συμπαράσταση, υλική και πνευματική συχρόνως, βρίσκεται όλη η φιλοσοφία της Πίστεως και το μεγαλείο της Ορθοδοξίας.
 
Καθώς συμβαίνουν όλα αυτά από τη δική μας πλευρά, μπαίνουν μέσα στο θάλαμο δύο προτεστάντες. Ανοίγουν τις Καινές Διαθήκες, ένας στη μία άκρη του θαλάμου και ο άλλος στην απέναντι, και αρχίζουν το «μάθημα». Ένας μονόλογος ο οποίος περιφέρεται γύρω από χωρία της Αγίας Γραφής. Μία καλά μεθοδευμένη διδασκαλία με συνεχή αναφορά σε αγιογραφικά αποσπάσματα. Τεκμηριωμένη, άλλοτε σωστά και άλλοτε με αρκετές πλάνες. Συχνά, πλησιάζουν στα κεφάλια των ασθενών και με ένταση και ζηλευτή ταχύτητα, συνεχώς επαναλαμβάνουν «ρήσεις και αινίγματα». Δεν βλέπουν, όμως, ότι από κάτω βασιλεύει ο πόνος και τα δάκρυα. Δεν βλέπουν την αγωνία και την εσωτερική θλίψη. Το «μάθημά» τους μετατρέπεται σε στυγνό μονόλογο, υστερούμενο της πράξης και του Πνεύματος. Δεν γίνεται να μιλώ για τη Σταυρική Θυσία αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο πόνο και λέγοντας απλά: «ο Θεός να σας κάνει καλά». Η Πίστη είναι κάτι πέρα από όλα αυτά. Είναι η συσταύρωση και η συμπάθεια στον προσωπικό Γολγοθά του κάθε ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα.
 
Στην πορεία, σ’ αυτόν τον δρόμο της Ιεραποστολής, πολλάκις τίθεται το ερώτημα αν υπάρχουν ορατά θαύματα. Πολλοί ομολογούν και είναι γεγονός, ότι όντως υπάρχουν προς στερέωση της Πίστεως. Το μεγάλο όμως θαύμα και η μεγίστη αλλοίωση έρχεται στον άνθρωπο όταν εφαρμόζει εκείνη την πρώτη και διττή εντολή του Πνευματικού Νόμου: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου… και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ. 12,30-31).
 
Η αγάπη και το πραγματικό κήρυγμα βρίσκεται στο προσκεφάλι του ασθενούς και στον λόγο παρηγοριάς που θα του δώσεις. Στην οικονομική βοήθεια στον άπορο που δεν έχει να ζήσει όχι μόνον τον εαυτό του αλλά και τα παιδιά του. Στη μάνα που δεν έχει σπίτι να κοιμίσει τα παιδιά της. Στον γέρο που συλλέγει τροφή από τους κάδους απορριμμάτων. Στον νέο που σε παρακαλά ν’ αγοράσεις τα μικρο-εμπορεύματά του στον δρόμο, για να ζήσει την οικογένειά του. Η αγάπη και ο Θεός είναι κρυμμένοι πίσω από εκείνη τη φλόγα που καίει μέσα στον άνθρωπο γι’ αυτόν τον συνάνθρωπο.
 
Αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ της ανιδιοτελούς Πίστεως της Ορθοδοξίας και του επιχειρησιακού καθολικισμού η του υποκριτικού προτεσταντισμού. Αυτό είναι συγχρόνως το μεγάλο θαύμα, που μιλάει σε καρδιές και κατευθύνει συνειδήσεις, ζωντανεύει την ως τώρα άγνωστη Εκκλησία μας στον χώρο τουλάχιστον της Μαδαγασκάρης, ανοίγοντας τις κεκλεισμένες ως τώρα πύλες της ψυχικής σωτηρίας που προσέφερε η πλάνη των αιρέσεων και το πλήθος των εκκλησιαστικών ομολογιών συνοδευόμενα από τον οικονομικό τυχοδιωκτισμό και τον θρησκευτικό επεκτατισμό της Δύσεως.
Εύχεσθε.

Αρχιμ. Πολύκαρπος Γερασίμου 

*****

Φως στα σκοτάδια της μαγείας και των αιρέσεων

 
Massive Orthodox Baptism in Koluezi, Congo 2014
 
Εδώ & εδώ
 
Ευρισκόμενοι στην Αφρική, διακονώντας τους Αφρικανούς αδελφούς μας και ευελπιστώντας στον Ευαγγελισμό τους, γινόμαστε πολλές φορές μάρτυρες καταστάσεων και γεγονότων που για κάποιους μπορεί να ακουστούν μυθώδη και εξωπραγματικά.
Όπως είναι γνωστό, εδώ είναι διαδεδομένη η μαγεία που παλαιότερα επικρατούσε σχεδόν επίσημα. Σήμερα, όμως, μετά την έλευση Χριστιανικών Ιεραποστολών, έχει περιορισθεί κατά πολύ και οι περισσότεροι έχουν κατανοήσει ότι είναι κάτι δαιμονικό στο οποίο δεν πρέπει να καταφεύγουν. Η παράδοση, όμως, που έχει δημιουργηθεί αιώνες τώρα, είναι κατά τα φαινόμενα βαθιά ριζωμένη μέσα τους και σε κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής τους, από ανθρώπινη αδυναμία, μπορεί να επανέλθει και να καταφύγουν πάλι σ’ αυτήν.

Το πόσο τους επηρεάζει και τη φοβούνται, φαίνεται από το γεγονός ότι όλες τις ατυχίες, που καθημερινά τους συμβαίνουν, τις αποδίδουν στα μάγια, ακόμα και τους πιο απλούς πονοκεφάλους η τις αϋπνίες που μπορεί να έχουν. Θεωρούν, δηλαδή, ότι κάποιος τους έκανε μάγια και τους συνέβησαν αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα και αυτό τους δημιουργεί μία αφόρητη πνευματική κατάσταση, άγχος και φοβία για όλους και για όλα.
Έχοντας την ορθόδοξη εμπειρία στο θέμα αυτό, παρατηρούμε ότι στον εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας χώρο τα μάγια μπορεί να φέρουν αποτελέσματα. Εκεί όμως, όπου υπάρχει η Χάρις του Θεού, με τα Άγια Μυστήρια, τις διάφορες αγιαστικές πράξεις όπως είναι ο Αγιασμός, η ανάγνωση ευχών υπό του Ιερέως, τα Άγια Λείψανα, η προσευχή και το κομποσχοίνι, δεν βρίσκει τόπο ο διάβολος να εισέλθει και να μας πειράξει με τα μάγια. Αναφερόμαστε ασφαλώς στους συνειδητούς Ορθόδοξους Χριστιανούς και όχι στους κατ’ όνομα μόνο.
Εσχάτως, παρουσιάστηκαν ως «υποκατάστατο» της μαγείας οι αιρέσεις, ώστε είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο ο διάβολος να κρατάει δέσμιο τον κόσμο στο πνευματικό σκοτάδι.
 
Στο Κολουέζι υπάρχουν περί τις πεντακόσιες αιρέσεις! Στην πλειοψηφία τους αποτελούν παρακλάδια Πεντηκοστιανών και άλλων προτεσταντικών ομάδων, με αποτέλεσμα κάθε τόσο να συναντάς τέτοιου είδους «εκκλησίες» με περίεργες η φαιδρές ονομασίες, όπως λ.χ. «εκκλησία ροκ του Χριστού». Όλοι βέβαια ως βάση έχουν την Αγία Γραφή, την οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Η λατρεία τους γίνεται συνήθως σε μακρόστενες αίθουσες, που μοιάζουν με αποθήκες με πολλές καρέκλες, χωρίς κάποια παράσταση από την Αγία Γραφή, την οποία δεν αποδέχονται, έχοντας πιθανόν ένα Σταυρό πίσω από την εξέδρα του ομιλητή. Ο τρόπος λατρείας τους έχει εισαχθεί από τη Δύση. Ξεκινά, δηλαδή, με μουσική σε δυνατή ένταση, τραγούδια η και χορό ακόμη και κατόπιν ομιλία του πάστορα. 

Στην αρχή η ομιλία γίνεται σε φυσιολογικό τόνο. Σταδιακά όμως ο τόνος αυξάνεται και τελικά καταλήγει σε δυνατές και υστερικές κραυγές, προσπαθώντας να μεταδώσει το παράλογο πνεύμα του στο ακροατήριο. Έτσι, όμως, δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την πρόκληση δαιμονικών καταστάσεων. Τότε, όταν κρίνει ο ομιλητής ότι ήλθε η κατάλληλη στιγμή και το κοινό είναι σε ψυχολογική κατάσταση εκτός εαυτού και συνεπώς αποτελεί εύκολη λεία πλέον για να πραγματοποιήσει τον σκοπό του, αρχίζει να ωρύεται ότι δήθεν είναι παρόν το Άγιο Πνεύμα και όποιος πάσχει από κάτι μπορεί να θεραπευθεί κρατώντας με τα χέρια του το ασθενές μέλος κ.λπ. Εκείνη την ώρα βλέπεις άλλους να κουνούν το κεφάλι τους δυνατά πέρα-δώθε, άλλους να κλαίνε και άλλους να φωνάζουν δυνατά για να προκαλέσουν το θείον έλεος η να κτυπιούνται. 

Τα μικρά παιδιά, επηρεασμένα και αυτά από το γενικό κλίμα, αρχίζουν να κλαίνε και να τσιρίζουν όλα μαζί. Λίγα είναι αυτά που παρακολουθούν με απλή περιέργεια η απάθεια τα τεκταινόμενα. Ο ομιλητής, απτόητος και ακούραστος, συνεργία του πονηρού, συνεχίζει να ωρύεται και να χειρονομεί, ενώ δίπλα του ένας άλλος από την αρχή της ομιλίας μεταφράζει φράση προς φράση τα λόγια του ομιλητή-πάστορα στα σουαχίλι. Οπότε καταλαβαίνει κανείς τι τρομερός θόρυβος και σύγχυση δημιουργείται. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος θεολόγος ή ειδήμων για να αντιληφθεί ότι αυτό το οικτρό θέαμα, που υποβιβάζει την προσωπικότητα του ανθρώπου, του κατ’ εικόνα Θεού πλασθέντος, είναι μία δαιμονική κατάσταση και κάθε τι άλλο παρά παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Στο νου μας έρχεται η περικοπή από την Παλαιά Διαθήκη: «…ουκ εν τω πνεύματι Κύριος… ουκ εν τω συσσεισμώ Κύριος… ουκ εν τω πυρί Κύριος και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος.» (Γ Βασιλ. 19,11-12).
 
Αυτό το πνεύμα, που έχει εισαχθεί εδώ και τείνει να εξαπλωθεί και να κάνει τους ανθρώπους άτομα ανελεύθερα και δούλους του πνευματικού σκότους, έχει εισβάλλει και στην Ελλάδα, όπου διάφοροι αιρετικοί, καλυπτόμενοι πίσω από διάφορες χριστιανικές ονομασίες, προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να προσελκύσουν οπαδούς.
 
Είχε έλθει κάποτε στο Κολουέζι ένας φημισμένος προτεστάντης πάστορας από τη Νότιο Αφρική για να επαναλάβει και εδώ τις «θεατρικές» παραστάσεις του, υποσχόμενος μάλιστα και πολλά θαύματα. Προσφέροντας, λοιπόν, άρτο και θεάματα προσήλκυσε αρκετούς θεατές. Ο νυν Επίσκοπος Κατάνγκας και τότε Αρχιμανδρίτης, π. Μελέτιος, προσκάλεσε σε προσευχή τους πιστούς Χριστιανούς μας στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, απέναντι από τον χώρο της πλατείας, όπου θα γινόταν η συγκέντρωση. Μετά την προσευχή, συνέχισαν με την Παράκληση της Παναγίας. Όλα αυτά, με την Χάρη του Θεού, ανέτρεψαν τα σχέδια του πάστορα, ο οποίος αδυνατώντας να κάνει τα ψευτοθαύματά του, παραδέχθηκε ότι στο Κολουέζι υπάρχει μία δύναμη που δεν τον αφήνει να πραγματοποιήσει το πρόγραμμά του. Έτσι, σηκώθηκε και έφυγε. Απεδείχθη, ότι αυτό που τον βοηθά στο πρόγραμμά του δεν είναι μόνο η ψυχολογική βία και υστερία που δημιουργεί, αλλά και κάποια δαιμονική ενέργεια, που μόνο η προσευχή κατόρθωσε και την ανέτρεψε.
 
Εν συνέχεια θα αναφέρουμε σε ένα γεγονός που συνέβη πρόσφατα, σχετιζόμενο με μαγεία.
Ένα Σάββατο, προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Κολουέζι, ήλθε ο π. Θεόφιλος, Αρχιερατικός Επίτροπος της Επισκοπής, και μας κάλεσε στο Εξομολογητήριο για να δούμε κάτι. Ήταν ένας άντρας γονατισμένος με το κεφάλι στο δάπεδο, που συγκλονιζόταν ολόκληρος από σπασμούς. Έτρεμε σαν το ψάρι και έκλαιγε ασταμάτητα. Ο ιδρώτας τον είχε περιλούσει, ενώ πολλά δάκρυα ήταν εμφανή στο τσιμέντο του δαπέδου. Ο π. Θεόφιλος διάβασε ορισμένες ευχές από το Ευχολόγιο, θέτοντας το πετραχήλι στο κεφάλι του, αλλά η προαναφερθείσα κατάσταση συνεχιζόταν. Φαίνεται πως είχε συναίσθηση και άκουγε τι λέγαμε, διότι, όταν ρωτήσαμε τον π. Θεόφιλο εάν είναι βαπτισμένος και πως λέγεται, αντ’ αυτού μας απάντησε ο «ασθενής» πως ονομάζεται Αντρέας.
 
Ο π. Θεόφιλος εξήγησε εν ολίγοις ότι ο Αντρέας ήταν από το χωριό Κισότε, μία ώρα απόσταση περίπου από το Κολουέζι. Εκείνο το πρωί είχε πάει στο δάσος για να φτιάξει κάρβουνα και επιστρέφοντας πέρασε από ένα ποταμάκι. Την ώρα που μπήκε μέσα, άκουσε μία φωνή να του λέει επιτακτικά: «Πως μπήκες εσύ εδώ;». Αυτή τη φωνή την άκουγε συνέχεια καθ’ όλη τη διαδρομή της επιστροφής στο χωριό του. Στην κατάσταση που περιγράψαμε τον έφερε στην Εκκλησία η μητέρα του, από την οποία μάθαμε και το ιστορικό του. Είχε σύζυγο και τρία παιδιά, χωρίς όμως να έχει κάνει εκκλησιαστικό γάμο, ώστε να είναι ευλογημένη η συζυγική τους σχέση. Ίσως αυτό να ήταν το παράθυρο που έδωσε δικαίωμα στον πειρασμό. Του δώσαμε αντίδωρο και αγιασμό, τον σταυρώσαμε με Άγια Λείψανα και με λάδι από το καντήλι του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος έχει θεραπεύσει θαυματουργά και άλλους ασθενείς στο παρελθόν, ψάλλοντας παράλληλα και το τροπάριο του Αγίου. Τον σηκώσαμε και κάθησε σ’ έναν πάγκο. Ήταν κάθιδρος. 

Με τους συμπαρισταμένους Ιερείς, π. Θεόφιλο και π. Αυγουστίνο, προσευχηθήκαμε και κατόπιν του δώσαμε κάτι να φάει. Μετά από όλα αυτά η κατάστασή του καλυτέρεψε αισθητά και ανεχώρησε από την Εκκλησία. Το απόγευμα ήλθε στον Εσπερινό. Ήταν ήσυχος πλέον και παρακολουθούσε όρθιος όλη την ώρα της Ακολουθίας. Το ίδιο και την επόμενη ημέρα στον Όρθρο, το ίδιο και τη μεθεπόμενη. Έτσι, έχοντας ξεπεράσει πλέον την κρίση, επέστρεψε ήρεμος στο χωριό του, αφού του εδόθησαν ορισμένες πνευματικές συμβουλές.
Εύχεσθε, παρακαλούμε, η Χάρη του Θεού να σκεπάζει τις ταπεινές προσπάθειές μας, ώστε να δίδεται και εδώ η μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού.
 
Εκ της Ιεράς Επισκοπής Κατάνγκα

Δες και: Η μαγεία στην Αφρική και η Ορθόδοξη Δύναμη
Ιερείς της Μαύρης Αφρικής
Ο άγιος Φίλος και Φωτιστής της αφρικανικής γης (π. Κοσμάς Γρηγοριάτης)
Ο Χριστός στην Αφρική (ενότητα)