Χρήστος Σπ. Χριστοδούλου
Οι σύγχρονοι επιχειρηματίες, προκειμένου να αναπτύξουν και να βελτιώσουν τις επιχειρήσεις τους, αναζητούν εξειδικευμένους επιστήμονες, εμπειρογνώμονες και τεχνοκράτες και σ’ αυτούς εμπιστεύονται το μέλλον της επιχειρήσεώς τους. Η νοοτροπία αυτή είναι σωστή σε επιχειρηματικό επίπεδο. Η κοινωνία όμως, για να ζήσει και να προοδεύσει, χρειάζεται άλλα πρότυπα· τους αγίους.
Απέναντι στη χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική νοοτροπία των επιχειρήσεων, η Εκκλησία αντιπαραθέτει τους αγίους της, που είναι ενεργήματα της θείας χάριτος. Προβάλλοντάς τους, δίνει ζωντανά υποδείγματα ζωής και βοηθά πρακτικά και αποτελεσματικά τον κόσμο.
Αυτοί που ασχολούνται με τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων, πολιτικοί οικονομολόγοι, τεχνοκράτες κάθε είδους, όχι όμως άνθρωποι πνευματοφόροι, προσπαθούν να βοηθήσουν την κοινωνία, αλλά μόνο εξωτερικά. Προσπαθούν να αμβλύνουν τα εξωτερικά συμπτώματα της ασθένειας, χωρίς να θεραπεύουν τη βαθύτερη αιτία που την προκάλεσε. Το βαθύτερο αίτιο της κοινωνικής ασθένειας, που λίγοι μπορούν να υποψιασθούν, είναι ο εγωϊσμός, με τις ποικίλες εκδηλώσεις του, το «ατομικώς σκέπτεσθαι».
Οι άγιοι όμως, με τον αγώνα τους εναντίον του εγωϊσμού, της υπερηφάνειας και της φιλαυτίας, έπαυσαν να ζουν ατομιστικά. Οι απλοί συνάνθρωποι και φίλοι τους, έγιναν «εν Χριστώ αδελφοί», «ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανεν», δηλαδή αδελφοί, που χρήζουν σωτηρίας, όπως και οι ίδιοι. Έτσι όσοι φθάνουν στο επίπεδο της αγιότητος, δεν αισθάνονται απλά το καθήκον να βοηθήσουν τους άλλους. Η φιλαλληλία τους πραγματώνεται από εσωτερική ανάγκη.
Οι άγιοι, με τη ζωή τους, το παράδειγμά τους, τα θαύματά τους, το πραγματικό τους ενδιαφέρον για τους αδελφούς, σε κάθε περίπτωση, ευεργετούν αποτελεσματικά τους ανθρώπους. Έτσι αποδεικνύουν ότι η αγιότητα είναι η πραγματική κοινωνικότητα. Ο κατ’ εξοχήν κοινωνικός άνθρωπος, είναι ο άγιος. Είναι ο άνθρωπος, που υφίσταται «την καλήν αλλοίωσιν» από τη χάρη του Θεού. Φωτίζεται πρώτα ο ίδιος και μετά φωτίζει και τους άλλους. Χαριτώνεται, αγιάζεται, γίνεται δοχείον του Αγίου Πνεύματος και τότε, μπορεί να βοηθήσει τους άλλους, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τη δική του ψυχή.
Πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι έχουν εσφαλμένη ιδέα για τους αγίους και την αγιότητα. Δεν γνωρίζουν ίσως, ότι οι άγιοι δεν χαρακτηρίζονται απλά για την αρετή τους, την ευγένειά τους, την φιλανθρωπία, τα μεγάλα «ατομικά» τους κατορθώματα η τους ασκητικούς τους αγώνες, αλλά κυρίως για τη μέθεξη Θεού, (όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας) δια «το Άγιον ου μετέχουσιν». Ως παράδειγμα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι οι άγιοι είναι φωτεινοί, όχι, διότι έχουν δικό τους φως, αλλά, διότι ανακλούν το φως του Θεού. Είναι δηλ. ετερόφωτοι. και όχι αυτόφωτοι.
Ο συνεχώς αγιαζόμενος άγιος, καταξιώνεται από την συμμετοχή στην Αγιότητα του Χριστού. Η συμμετοχή του αυτή επιτυγχάνεται, με την παραμονή του μέσα στην Εκκλησία, την υπακοή του στο θέλημα του Χριστού, την τήρηση των εντολών του Θεού, την αγάπη του για τους άλλους, την υπομονή του στις δοκιμασίες της ζωής, την καρτερία στην άσκησή του κ.λπ. Όλα αυτά, έχουν ως συνέπεια, τη λήψη των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό όσο θα υπάρχει η Εκκλησία θα υπάρχουν και άγιοι. Η Εκκλησία είναι εργαστήριο και γυμναστήριο αγίων.
Όπου υπάρχουν επίσκοποι, θυσιαστήρια και αλήθεια του Χριστού, εκεί θα βρούμε αγίους, έστω και αν αγιάζουν σε διαφορετικές συνθήκες και με ποικίλους τρόπους. Ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για να δώσει έναν νέο τρόπο ζωής, να διδάξει μία νέα διδασκαλία. Ούτε μόνο για να κάνει θαύματα η μόνο για να αλλάξει τις συνθήκες ζωής. Ήρθε κυρίως για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την καταδυνάστευση του διαβόλου, να του αλλάξει τον προσανατολισμό της ζωής του προς το «καθ’ ομοίωσιν», να τον αγιάσει. Η σωτηρία του, είναι η «κατά Θεόν ολοκλήρωσίς του» ο αγιασμός του, η πλήρωσή του από Άγιο Πνεύμα.
Ο Χριστός ζήτησε από τους μαθητές του, «να γίνουν μάρτυρές Του έως εσχάτου της γης ». Να δίνουν τη μαρτυρία Του μέσα στον κόσμο. Έτσι και οι συνεχιστές των μαθητών Του, οι άγιοι είναι και αυτοί μάρτυρες του Χριστού στον κόσμο.
Η ανθρωπότητα μετά το προπατορικό αμάρτημα έχασε την επαφή της με τον πραγματικό Θεό. Ελάτρευσε την κτίση και όχι τον Κτίστη. Γενικά, περιέπεσε σε λήθη του αληθινού Θεού. Ο Χριστός με την ενανθρώπισή Του έφερε στον κόσμο την αλήθεια, δηλαδή επανέφερε τον κόσμο από τη λήθη, στην αληθινή γνώση του Θεού.
Με τη ζωή του ο άγιος δίνει την ομολογία, ότι υπάρχει αληθινός Θεός· ότι η ανάπλαση και η ανακαίνιση του ανθρώπου γίνεται «εν Χριστώ»· ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι η Κιβωτός της σωτηρίας και η ταμειούχος της θείας χάριτος· ότι υπάρχει πέραν του τάφου ζωή, όπου ο άνθρωπος θα ζει αθάνατος κοντά στον Θεό· ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, αληθινός Θεός και Σωτήρας του κόσμου και ότι η σωτηρία του ανθρώπου επιτυγχάνεται με την ένωσή του με τον Χριστό.
Η μαρτυρία έχει μεγαλύτερη σημασία και αξία από το μαρτύριο, διότι το μαρτύριο είναι η φυσική συνέπεια της μαρτυρίας, που επισφραγίζει και επισημοποιεί τη ζωή της μαρτυρίας. Υπήρξαν στο διάβα των αιώνων άγιοι, που έζησαν κατά Χριστόν και έλαβαν τη χάρη της μαρτυρίας και του μαρτυρίου.
Άλλοι έδωσαν μόνο τη μαρτυρία Χριστού μπροστά σε ειδωλολάτρες και αθέους, χωρίς όμως να δεχθούν το μαρτύριο, για διάφορους λόγους. Στην πραγματικότητα είναι και αυτοί μάρτυρες και τις περισσότερες φορές καλούνται ομολογητές.
Η μαρτυρία για τον Χριστό από αγίους ανθρώπους δεν είναι μια αδιάκριτη πολυλογία. Είναι μαρτυρία της πίστεως, που δίνεται με σεμνότητα, χωρίς προκλητικότητα, χωρίς διάθεση να κατατροπώσουμε τον άλλο. Είναι μια ομολογία, που δίνεται με απλότητα, με ταπείνωση, με αγάπη και ακεραιότητα, οπουδήποτε χρειαστεί. Μια ομολογία που ζητά να οικοδομήσει και όχι να συντρίψει. Όμως υπάρχει μια βασική προϋπόθεση, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή μαρτυρία Χριστού. Η προϋπόθεση αυτή είναι η εμπειρία. Δεν μπορεί να μιλήσει για τον Χριστό αυτός που δεν γνώρισε τον Χριστό.
Δεν μπορεί να δώσει τη μαρτυρία Χριστού, αυτός που δεν έχει την εμπειρία της παρουσίας του Χριστού στη ζωή του, αυτός που δεν έχει εμπειρική γνώση του Θεού. Και δεν εννοούμε μια εξωτερική πληροφόρηση για τον Χριστό, αλλά τη ζωντανή σχέση μαζί Του, μέσω της Εκκλησίας και των αγίων Μυστηρίων της. Πολλές φορές έχοντας και θεοπτικές εμπειρίες, δηλαδή μπορεί να δώσει μαρτυρία, όχι αυτός που γνωρίζει απλώς περί Θεού, αλλά αυτός που, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, «πάσχει τα Θεία».
Η μαρτυρία του Χριστού είναι πάντοτε συνδεδεμένη με κάποιο είδος μαρτυρίου. Το μαρτύριο της συνειδήσεως διαρκώς και το μαρτύριο του αίματος, όταν ο Θεός το επιτρέψει. Μαρτύριο της συνειδήσεως είναι ο σταυρός, τον οποίο καλείται κάθε πιστός να σηκώσει, για να ακολουθήσει τον Χριστό. (πρβλ. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι»). Μαρτύριο της συνειδήσεως είναι η απάρνηση του ιδίου θελήματος, για να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Η νέκρωση του εγώ, η υπακοή στον πνευματικό πατέρα, η αποδοχή όλου του κόπου «μέχρις ου μορφωθεί Χριστός εν ημίν». Είναι επίσης, η αγόγγυστη αποδοχή της περιφρονήσεως και της ειρωνείας για την πίστη μας.
Οι άγιοι και οι μάρτυρες είναι το καύχημα και η δόξα της Εκκλησίας. Είναι αυτοί που με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο, έδωσαν τη μαρτυρία της δυνάμεως του Χριστού στον κόσμο, με το μαρτύριο του αίματος. Το μαρτύριο του αίματος είναι για λίγους. Το μαρτύριο της συνειδήσεως όμως, είναι για όλους και θα παραμείνει βασική προϋπόθεση, για μια αυθεντική μαρτυρία Χριστού.
Συμπλήρωμα
Προσευχές από τους «τελειωμένους»...
Ο κόσμος γίνεται διαφορετικός όταν...
Για την αλλαγή των άλλων (αγία Γαβριηλία)
Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου