ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Αν ήμουν πλούσιος...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2022

Αν ήμουν πλούσιος...

π. Δημητρίου Μπόκου / Τι και πώς

Πόσο κακίζουμε ἀλήθεια τὸν ἄφρονα πλούσιο, ποὺ μάζεψε

ἀμύθητα πλούτη, ἀλλὰ τὰ κράτησε ὅλα γιὰ τὸν ἑαυτό του! Θεώρησε

ὅτι ἔτσι ἐξασφάλισε μόνιμα τὴ ζωή του. Νόμισε ὅτι στὸ ἑξῆς θὰ

μποροῦσε νὰ τρώει, νὰ πίνει καὶ νὰ εὐφραίνεται διὰ βίου. Πέρα ἀπὸ

τὸν ἑαυτό του δὲν μπόρεσε νὰ σκεφτεῖ κανέναν ἄλλον. Μὰ ἐκεῖ ποὺ

σιγουρεύτηκε ὅτι πάτησε σὲ γερό, σταθερὸ ἔδαφος, τοῦ ἦρθε κλήση

γιὰ …παράνομη στάθμευση. Καὶ τοῦ ζητήθηκε νὰ μετακομίσει

ἀμέσως γιὰ ἀλλοῦ, ἐνῷ τὸ «ὄχημά» του, ὁ πλοῦτος του, κατασχέθηκε.

Πέρασε στὰ χέρια ἄλλων (Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ). Ἡ κλασικὴ κατάληξη

κάθε πλουσίου: Τὰ λεφτά του τὰ χαίρονται οἱ συγγενεῖς, τὸ σῶμα του

τὸ τρῶνε τὰ σκουλήκια καὶ τὴν ψυχή του τὴν παίρνει ὁ διάβολος.

Ἡ πλεονεξία καταστρέφει τελικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ πλεονέκτης

δὲν ἔχει καμμιὰ θέση στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔχει γιὰ θεὸ τὸ χρῆμα.

Εἶναι τέκνο κατάρας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται εἰδωλολάτρης (Ἐφ. 5, 5.

Β΄ Πέτρ. 2, 14).

Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ χορτάσει, νὰ βάλει

φρένο στὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία του, ὅσα καὶ ἂν ἀποκτήσει. Ποὺ ἔχει

χάσει τὴ στοιχειώδη ἱκανότητα νὰ ἀγαπάει, ὄντας παντελῶς

ἀναίσθητος μπρὸς στὴν ἀνθρώπινη ἀνάγκη.

Ὅμως, ἐνῷ κατανοοῦμε τὴν ἀφροσύνη τοῦ πλουσίου καὶ εὔκολα

τὸν στήνουμε στὸ ἑδώλιο, δὲν κάνουμε τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν ἀφροσύνη

τοῦ φτωχοῦ. Μὰ τί κοινὸ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὸν πλούσιο

καὶ τὸν φτωχό; Ἀπὸ πότε ὁ φτωχὸς θεωρεῖται ἄφρων; Ἀπὸ τὴ στιγμή,

ἁπλούστατα, ποὺ διακατέχεται καὶ αὐτός, ὅπως καὶ ὁ πλούσιος, ἀπὸ

τὴν ἴδια ἀσίγαστη ἐπιθυμία γιὰ πλοῦτο. Ἂν ἡ πλεονεξία ἔχει

ὑποσκελίσει τὴν ψυχή του, ὁ φτωχὸς εἶναι τὸ ἴδιο ἄφρων, ὅσο καὶ ὁ

πλούσιος. Ζεῖ καὶ αὐτὸς μὲ τὸν ἴδιο ἀγιάτρευτο καημό: «Νὰ εἶχα

λεφτά»! Κοιμᾶται καὶ ξυπνάει μὲ τὸ ἴδιο πάντα ὄνειρο: «Ἂν ἤμουν

πλούσιος…».

Ἂν ὁ πλοῦτος καταντήσει ἀντικείμενο λατρείας, ὁ

ἄνθρωπος, πλούσιος ἢ φτωχὸς ἀδιακρίτως, γίνεται θλιβερὸ

ὑποχείριο τῆς πλεονεξίας, παγιδευμένος ἀνόητα στὴν ἀπάτη τοῦ

πλούτου, ἄπληστος ἀέναος θηρευτής του. «Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ

θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ καὶ ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται» (Μάρκ. 4, 19. Λουκ. 12, 34).

Οἱ γονεῖς, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, μεταδίδουν καὶ στὰ παιδιά

τους τὸ πάθος αὐτό, ἀφοῦ συνήθως δὲν συζητοῦν γιὰ τίποτε ἄλλο στὸ

σπίτι, παρὰ μόνο γιὰ λεφτά. Πῶς θὰ βγάλουν περισσότερα. Ἄμεσα ἢ

ἔμμεσα τὰ παιδιὰ ὠθοῦνται συνεχῶς σὲ ἀναζήτηση τῆς πιὸ καλῆς

θέσης, τῆς πιὸ κερδοφόρας δουλειᾶς, τοῦ πιὸ μεγάλου μισθοῦ.

Αὐτὰ γίνονται οἱ μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς τους, ἡ βασική τους ἐπιδίωξη.

Ὅ,τι πιάνουν, νὰ γίνεται χρυσάφι. Στὴν κλίμακα τῶν ἀξιῶν ὁ πλοῦτος

κατέχει τὴν κορυφή. Θεωρεῖται ἡ μεγαλύτερη εὐτυχία. Ἡ φτώχεια

ἀντιθέτως λογίζεται ὡς ἡ μεγαλύτερη δυστυχία. Οἱ ἄνθρωποι

ἀξιολογοῦνται μὲ τὸ ἴδιο κριτήριο. Ὅσο πιὸ ψηλὸ τὸ οἰκονομικό τους

προφίλ, τόσο πιὸ πολὺ σεβασμὸ καὶ τιμὴ ἀπολαμβάνουν. Ἀπ’ τὴ μικρή

τους ἡλικία τὰ παιδιὰ συμφιλιώνονται πλήρως μὲ τὴν ἰδέα, ὅτι ἦρθαν

στὸν κόσμο μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ βγάζουν λεφτά. Ὅτι στὸν κόσμο

ποὺ ζοῦν, τὰ χρήματα εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα. Πῶς νὰ ἐξηγήσεις σὲ

τέτοιον ἄνθρωπο, ὅτι δὲν εἶναι ὁ πλοῦτος τὸ πᾶν; Καὶ ὅτι δὲν θὰ

ὠφεληθεῖ τίποτε, ἂν κερδίσει ἀκόμα καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο, ἀλλὰ

χάσει τελικὰ τὴν ψυχή του;

Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς πατριάρχης Σερβίας Παῦλος: «Δυστυχῶς

ὑπάρχουν ἄνθρωποι φτωχοὶ στὴν κοινωνία μας, ποὺ οἱ γονεῖς τους

δὲν μπόρεσαν νὰ τοὺς δώσουν τίποτε ἄλλο… ἐκτὸς ἀπὸ λεφτά»!