Κάθε που ξεκινά Σαρακοστή...

Δημήτρης Ρόδης / Πνεύματος κοινωνία

Κάθε που ξεκινά Σαρακοστή, νιώθω μές στήν ψυχή μου χαλασμό... λες και φουντώνουν μέσα μου όλες οι φωνές των προγόνων μας, γενιές ηρώων, Καπεταναίων που έχουν ανοίξει πόλεμο με το σκοτάδι...

Σήκω μου λένε! Σήκω και πέσε στόν αγώνα! Και να, βλέπω τον Γέρο του Μωριά, νηστευτή, να προσεύχεται στήν Παναγιά, βλέπω τον Μακρυγιάννη να κάνει δυο χιλιάδες μετάνοιες! Βλέπω τον Παπαφλέσσα πνιγμένο μέσα στα αίματα... και με πιάνουνε τα δάκρυα.

Βλέπω και έναν καλόγερο, λιπόσαρκο ασκητή της Παναγούδας, ράσα τριμμένα, χέρια σταυρωτά, κεφάλι γερμένο στη καρδιά. ''Θα σας βοηθήσουμε εμείς οι Αγιορείτες. Κοιτάξτε να αδελφωθείτε πιο πολύ. Τώρα πολεμάμε με τον διάβολο... Πολεμάτε!''. Καλή Σαρακοστή, πολεμάτε αδέρφια! Του Χριστού...