ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Ένας σπάνιος Συνάδελφός μου...

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Ένας σπάνιος Συνάδελφός μου...

Γράφει ο θεολόγος Βασίλειος Γκρίλλας

Χρόνια τώρα, στην ίδια θέση, αριστερά πάνω στο γραφείο μου στέκει μια κορνίζα. Συνήθως, όσοι έχουν δουλειά γραφείου, πάντα κάπου πάνω στην επιφάνεια εργασίας τους ακουμπούν να στέκει κάτι που, στις δύσκολες ώρες της δουλειάς, τους ξεκουράζει. Άλλος μια κορνίζα της οικογένειας, άλλος μια φωτογραφία του παιδιού του, άλλος μια όμορφη ζωγραφιά, κάτι τέλος πάντων, που με μια φευγαλέα ματιά σε κάνει να ξεχνάς την ρουτίνα και τον κόπο και σου δίνει μια μικρή ανάσα δευτερολέπτων για να συνεχίσεις.

Στο δικό μου το γραφείο, σε αυτή την θέση εδώ και είκοσι τρία χρόνια παραστέκει η φωτογραφία ενός καλού Συναδέλφου. Είναι η δική μου ανάσα τις δύσκολες ώρες της θεολογικής σπουδής, όταν σαν άνθρωπος δεν παλεύεις άλλο την μελέτη, την εργασία, την γραφή, τα τηλέφωνα, το οτιδήποτε κάνεις για την Θεολογία. Τις ώρες αυτές, μια ματιά μου στα αριστερά του γραφείου, μου δίνει μιαν ανάσα. Μιαν άλλη ανάσα, μικρή και βαθειά, που με κάνει να χαμογελώ μέσα μου και να συνεχίζω. Εγώ στο γραφείο μου και εκείνος στην φωτογραφία καθισμένος επίσης στο γραφείο του. Και οι δύο εργαζόμενοι στο ίδιο πεδίο.

Πόσες φορές ζαλίστηκα σε αρχαία κείμενα και σε σύγχρονα βιβλία απελπισμένος! Μια ματιά στην φωτογραφία του Συναδέλφου και όλα επιστρέφουν στην ορθή τάξη των πραγμάτων με την σκέψη πως και αυτός πέρασε τις ίδιες ζαλάδες. Πόσες φορές γράφοντας κόλλησε το μολύβι στην ίδια λέξη παγώνοντας, χωρίς να προχωρά πεισματικά, λίγο πιο κάτω! Μια ματιά στην φωτογραφία του Συναδέλφου και όλα γίνονται εύκολα με την σκέψη πως και εκείνος όσα έγραψε δεν είναι προϊόντα ευκολίας!

Πόσες φορές καθισμένος στο γραφείο μου, βλέποντας τα μηνύματά μου ή μιλώντας στο τηλέφωνο δεν έγινα αποδέκτης άδικων κατηγοριών, συκοφαντιών και κακοπροαίρετης κριτικής! Μια ματιά στην φωτογραφία του Συναδέλφου και όλα γίνονται φώς και αλήθεια σκορπίζοντας στον Άδη κάθε κακία για πάντα, με την σκέψη πως και εκείνος πέρασε τα ίδια και χειρότερα και άντεξε! Πόσες φορές σκεπτόμενος το ρόλο μου ως Θεολόγος δεν δίστασα! Άπειρες!

Μια ματιά στην φωτογραφία του Συναδέλφου και όλοι οι δισταγμοί γίνονται δύναμη και κίνητρο με πείσμα Χριστού να μην εγκαταλείψω! Πόσες φορές στην όποια θεολογική σπουδή δεν έφτασα στην εωσφορική απογοήτευση ότι δεν μπορώ άλλο! Χιλιάδες! Μια ματιά στην φωτογραφία του Συναδέλφου και η απογοήτευση γίνεται ελπίδα και πίστη με την σκέψη ότι εκείνος πρώτος δεν απογοητεύτηκε στις εωσφορικές δυσκολίες. Πόσες φορές όταν ο πειρασμός με χτύπησε ύπουλα από τα δεξιά και έφτασα στην σκάλα της οίησης δεν αυτοεπαίνεσα το εγώ μου με την σκέψη ότι τα κατάφερα! Πολλές!

Μια ματιά στην φωτογραφία του Συναδέλφου με έκανε να σκέπτομαι πως εκείνος καθάριζε τουαλέτες ως άθλιος εργάτης υπέρ της εφαρμογής των ευαγγελικών επιταγών! Πόσες φορές δεν έφτασα στο μηδέν της μελέτης μου, εκεί που λες όλα τελείωσαν! Μια ματιά στην φωτογραφία και δύο λέξεις «Συνάδελφε βοήθεια!!!» και τότε μπαίνει από μόνος του εκείνος μπροστά από το μηδέν και το μηδέν μετατρέπεται θαυμαστά σε δέκα, γιατί η μονάδα και το μηδέν σου φτιάχνουν άλλο νούμερο μαζί και άλλο ξεκομμένα!

Αυτός είναι Συνάδελφος. Πάντα «συν» και πάντα «αδελφός»! Δεν έχει σημασία που πήρε πτυχίο από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πολλά χρόνια πριν από μένα. Δεν έχει καμία σημασία πως δεν κάτσαμε μαζί στα ίδια έδρανα. Δεν έχει σημασία πως εκείνος είχε άλλους δασκάλους από ότι εγώ. Σημασία έχει πως είμαστε Συνάδελφοι. Γραμμένοι στο ίδιο Βιβλίο Πτυχιούχων της ίδιας Σχολής. Εκείνος, εγώ και πολλοί άλλοι!!! Αυτό μας κάνει ένα.
Και θα με ρωτήσει κάποιος: εσένα σε ξέρουμε! Τον άλλον που λες πώς θα τον βρούμε στα κιτάπια που αναφέρεις. Θα απαντήσω. Ψάξτε στο όνομα Νεκτάριος Κεφαλάς!!!

Ναι! Για τον Άγιο Νεκτάριο σας μιλώ! Αυτόν που καθισμένος εδώ δίπλα μου, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μένει χρόνια πιστός και ακάματος Συνάδελφός μου. Από τα χέρια μου καντήλι και λιβάνι σε αυτή την φωτογραφία βλέπει δύο μέρες το χρόνο! Στις 8 και στις 9 του Νοέμβρη που τιμάται από την Εκκλησία μας η μνήμη του! Είναι οι δύο μέρες που η φωτογραφία του φεύγει από το γραφείο μου και κάθεται δεσποτικά στο Εικονοστάσι του σπιτιού. Τότε βλέπει και καντήλι και κερί και λιβάνι. Όλες τις άλλες μέρες μπροστά του έχει μια κούπα με καφέ, ή ένα ποτήρι με νερό, ή λίγα φρούτα ή ακόμα ακόμα και φαγάκι. Αυτά που τέλος πάντων χρειάζομαι όταν δουλεύω. Κάποιες φορές είναι πνιγμένος σε στοίβες χαρτιών, βιβλίων, σημειώσεων.

Κάποιες άλλες τον σκουντάω λίγο παραπάνω, όταν μαζεύονται πολλά πάνω στο γραφείο, ακούω ένα ντούπ και τον βλέπω να πέφτει από την θέση του! Είναι οι ώρες που του λέω: «Είδες Συνάδελφε! Κοτζάμ Άγιος και δεν άντεξες. Έπεσες! Έλα να σε σηκώσω και σήκωσέ με και συ!». Τότε πάντα τον ακούω να γελάει και αρχίζουμε την πλάκα! Παύουμε να δουλεύουμε. Μιλάμε. Συζητάμε. Πού και πού ρίχνουμε και κανα καβγαδάκι για να ξεσπάσουμε. Αλλά μετά πάντα το ρίχνουμε στο φιλότιμο των καλών Συναδέλφων και αρχίζουμε τα τραγούδια… Αγνή Παρθένε Δέσποινα… Χαίρε!!! Και έτσι …χαίρε ο ένας, χαίρε ο άλλος… προχωράμε! Μαζί! Χέρι χέρι!

Αυτός είναι ο Συνάδελφός μου και μόνο τέτοιους συναδέλφους θέλω! Με «συν» και «αδελφοσύνη». Όλοι οι άλλοι δεν ξέρω αν είναι συνάδελφοι και ας έχουν γραφτεί στο ίδιο Βιβλίο Πτυχιούχων!

Προσωπικά μου φτάνει αυτός ο ένας, γιατί από το γραφείο μου με πάει πάντα την ίδια βόλτα: Στην Εκκλησία του Χριστού!

Συνάδελφε, σε ευχαριστώ…