Ζητείται επειγόντως Πατροκοσμάς (και ακροατήριο;)

Ο άγιος, ισαπόστολος και μάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός (24 Αυγούστου) ήταν ένας ιερέας και μοναχός του 18ου αιώνα, που, βλέποντας τους ορθόδοξους χριστιανούς σε κακή κατάσταση, λόγω της Τουρκοκρατίας, βγήκε από το Άγιο Όρος και γύρισε μεγάλο μέρος της Ελλάδας και Αλβανίας διδάσκοντας από χωριό σε χωριό.

Μίλησε όχι μόνο για το Χριστό, την αγάπη και την πνευματική ζωή, αλλά και παρακίνησε τους ανθρώπους να ιδρύουν σχολεία, τους καθοδηγούσε να μπολιάζουν δέντρα, εξαγόρασε και απελευθέρωσε με εράνους εκατοντάδες κοπέλες από τα τουρκικά χαρέμια και γενικά τους βοήθησε σε όλους τους τομείς.

Ο άγιος θανατώθηκε από τους Τούρκους το 1779, με προτροπή Εβραίων, με τους οποίους ήρθε σε σύγκρουση, που ξεκίνησε από την επιμονή του να καταργηθούν τα παζάρια της Κυριακής (μέρα αργίας για τους χριστιανούς) και να μετατεθούν στο Σάββατο (που είναι όμως μέρα αργίας για τους Εβραίους, πράγμα που άναψε το μίσος τους).

Ο άγιος ήταν θαυματουργός ενώ ακόμη ζούσε και τον αναγνώριζαν ως θαυματουργό ακόμη και οι μουσουλμάνοι. Είναι δε γνωστό ότι προφήτεψε (με συγκεκριμένες προφητείες) την απελευθέρωση της Βόρεια και Δυστικής Ελλάδας το 1912 και πολλά ακόμη γεγονότα και καταστάσεις.

Για να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις, ας σημειωθεί ότι, εκτός από κείνους που ασχολούνται με τη θρησκεία («θεούσες» και… «θεούσους», παπάδες και θεολόγους) και τους φιλολόγους και ιστορικούς, οι λοιποί των ανθρώπων αγνοούν εντελώς την ύπαρξη αυτού του αγίου. Αν λοιπόν, αδελφέ μου, αδελφή μου, θέλεις να κάνεις ένα δώρο στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου και στον εαυτό σου – ένα ουράνιο δώρο – βρες κάποιον και μίλησέ του για τον άγιο Κοσμά. Πες του απλά ποιος ήταν και πότε γιορτάζει, χωρίς διδάγματα και μηνύματα. Είναι μια αρχή. (Εκτενές αφιέρωμα στον άγιο δες εδώ). [Υπάρχουν κι άλλοι άγιοι με το όνομα Κοσμάς, ανάργυροι γιατροί].

Σήμερα, η σχέση των ανθρώπων με τη θρησκεία εμφανίζεται αρκετά αντιφατική: από τη μια, η μαζική αποστασία από το χριστιανισμό φαίνεται να βαθαίνει, από την άλλη όμως παρατηρούμε κάποια πνευματική αναζήτηση, ενδιαφέρον και ώς ένα βαθμό επιστροφή πολλών στη θρησκευτική πίστη, στην Ορθοδοξία, στην Εκκλησία.

Δυστυχώς, την πνευματική αναζήτηση συχνά την καρπώνονται οι αιρέσεις και η Νέα Εποχή. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας εξάλλου επιδίδεται σε μια ιδιότυπη διαμαρτυρία επιλέγοντας αντισυμβατικούς τρόπους ζωής, ενδυμασίας, διασκέδασης, έκφρασης κ.τ.λ., ακριβώς επειδή διψάει για το Ζωντανό Νερό, το Χριστό. Διψάει, αλλά δεν ξέρει πού είναι η Πηγή του Ζώντος Ύδατος. Έτσι, πίνει απ’ όπου βρίσκει, ακόμη κι από λασπολακκούβες. Η διαμαρτυρία αυτή άρχισε ήδη με τα παιδιά των λουλουδιών και τους πρώτους ροκάδες, που είχαν αγανακτήσει από την υποκρισία του «ορθολογικού» και «καθωσπρέπει» κόσμου, αλλά τους τσουβάλιασε ο αθεϊσμός, οι αιρέσεις και ο αποκρυφισμός, επειδή – νομίζω – η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ιεραποστολή της είτε κοιμόταν είτε δεν είχε τα πρακτικά μέσα να τους πλησιάσει.

Και το ίδιο γίνεται και σήμερα: είτε κοιμόμαστε είτε δεν έχουμε μέσα αντίστοιχα με τα γιγάντια μέσα προπαγάνδας των «απέναντι».
Σήμερα ωστόσο υπάρχουν πλέον πάρα πολλές φωνές: δραστήριοι ιερείς και πνευματικοί πατέρες (δείτε κάποιους εδώ), δραστήριες ενορίες, αναρίθμητοι ορθόδοξοι ιστότοποι, κανάλια στο YouTube, εξαιρετικές εκδόσεις, αρκετοί ορθόδοξοι ραδιοφωνικοί σταθμοί, ακόμη και τηλεοπτικά κανάνλια (δες λίγα εδώ). Παρόλ' αυτά, ο λόγος του Χριστού δε φτάνει στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, ακόμη και των (πρώην;) ορθόδοξων Ελλήνων και των λοιπών ορθόδοξων λαών (ξέρουμε ποιοι είναι;), πόσο μάλλον των αλλόθρησκων αδελφών μας και των χριστιανών που ανήκουν σε διάφορα αιρετικά θρησκευτικά μορφώματα…

Πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται να παρουσιάζονται τόσες σπουδαίες ορθόδοξες αλήθειες κι όμως ο πολύς κόσμος να μην παίρνει ούτε μυρωδιά; Ενώ όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις την προπαγάνδα της Νέας Εποχής (ιδέες για γιόγκα, μετενσάρκωση, ανακάτεμα των θρησκειών κ.τ.λ.), και όχι μόνο, να κερδίζει έδαφος και να γίνεται κομμάτι της ζωής και της σκέψης μας…

Νομίζω πως κάνουμε ένα μικρό λάθος. Οι ορθόδοξοι μιλάμε και λέμε: «Εμείς τα είπαμε, όποιος θέλει να τ’ ακούσει ας τ’ ακούσει. Όποιος ενδιαφέρεται, ξέρει πού θα μας βρει και ξέρει πού είναι οι εκκλησιές μας και κάθε πότε λειτουργούν».

Μάρτυρες του Ιεχωβά επί το έργον (από εδώ). Εμείς;

Όχι. Πρέπει να μιλήσεις και να φροντίσεις να σ’ ακούσουν εκείνοι που δε θέλουν να σ’ ακούσουν και δεν ενδιαφέρονται. Και τούτο, γιατί, αν δεν σ’ ακούσουν, πώς θα ενδιαφερθούν; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διαδίδουν τις πλάνες τους σπίτι με σπίτι. Εμείς «αρνούμαστε» να το κάνουμε αυτό. Λέμε: «Είμαστε εδώ, όποιος θέλει ας μας ακούσει». Μα πώς θα θελήσει ο άλλος – ο αδελφός και συνάνθρωπος, όμως μη χριστιανός ή έστω άχρωμος και άοσμος τυπικός χριστιανός – αν δεν τον πλησιάσεις πρώτα εσύ και να του εξηγήσεις γιατί έχει λόγο να σ’ ακούσει; Αυτό δε βλέπω να το πράττει η Εκκλησία, εκτός ίσως από ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αυτό λοιπόν ακριβώς έκανε ο Πατροκοσμάς. Γύρισε την Ελλάδα χωριό και χωριό, κάλεσε τους ανθρώπους και τους μίλησε στον τόπο τους. Σίγουρα δεν τους άλλαξε όλους. Όμως άλλαξε εκείνους που είχαν την επιθυμία ν’ αλλάξουν. Γι’ αυτό λοιπόν χρειαζόμαστε Πατροκοσμάδες, που θα πάνε στην πόρτα του άλλου και θα του μιλήσουν. Όταν λέω «πόρτα», εννοώ όχι ντε και καλά στο σπίτι όπου μένει, αλλά ότι θα μεταφέρουν το λόγο της Ορθοδοξίας σε άσχετες αίθουσες, σε άσχετα συνέδρια και ημερίδες, σε άσχετα έντυπα, σε άσχετες εκπομπές, χωρίς εκκλησιαστική ομπρέλα. Ακόμη καλύτερα, με αθεϊστική, νεοεποχίτικη ή εντελώς άθρησκη (κοσμική) ομπρέλα. Θα κάνουν δηλαδή ιεραποστολή. Κάτι που έκαναν π.χ. τα μέλη της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας στις ΗΠΑ με το περιοδικό και ιστοσελίδα Death to the World.

Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι ιεραπόστολοι και Πατροκοσμάδες, που δίνουν ελπίδα σωτηρίας στον πονεμένο και βασανισμένο κόσμο.
Βέβαια, για να αναλάβει κάποιος ρόλο Πατροκοσμά (ή Παπουλάκου), δεν αρκεί η έντονη και πολύπλευρη δράση – χρειάζεται νήψη, προσευχή, ταπείνωση, κατά το δυνατόν αγιότητα βίου, ή έστω διαρκής εσωτερική επιφυλακή, και φυσικά σοβαρότητα και τόλμη που θα τον κάνει αγαπητό στους αγαθούς και επικίνδυνο για τους πονηρούς. Ο άγιος Κοσμάς πέθανε στην αγχόνη. Τολμώ εγώ;

Ξέρω βέβαια κάποιον, που λέει πολλά λόγια, αλλά δε σηκώνεται απ’ την πολυθρόνα του να κάνει πράξη αυτή τη μέθοδο Πατροκοσμά: εμένα τον ίδιο! Εγώ τα λέω, αλλά δεν το κάνω. Πώς λοιπόν περιμένω να το κάνει άλλος;

Όμως πρέπει και να το λέμε και ίσως με θεία φώτιση βρεθεί ένας πραγματικός αγωνιστής, να σώσει ψυχές με τη βοήθεια του Θεού…

Από το άρθρο Η αντιμετώπιση της ορθόδοξης μεταμόρφωσης στο ωραίο & νεανικό blog Ευχή.

Τέλος, η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι το κατά πόσον εγώ, εσύ, ο άλλος, οι περισσότεροι άνθρωποι θα καθίσουν ν’ ακούσουν ή να διαβάσουν τον ορθόδοξο λόγο, του Χριστού και της Παναγίας το λόγο, ακόμη κι αν έρθει μπροστά στη μύτη τους. Γι’ αυτό γράφω στον τίτλο ότι ζητείται και ακροατήριο – ας μην τα ρίχνουμε όλα στο ράσο. Έχουμε ευθύνη κι εμείς οι ίδιοι. Είπαμε πως υπάρχουν σήμερα πάρα πολλές ορθόδοξες φωνές σε όλους τους χώρους (ενορίες, Διαδίκτυο, ραδιόφωνο – για να πω τα πιο εύκολα προσβάσιμα) απ’ όπου μπορείς, αδελφέ/αδελφή μου, να μάθεις για το Χριστό και την Ορθοδοξία κι ακόμη και να τσεκάρεις την εγκυρότητα και την αλήθεια τους. Το ψάχνεις καθόλου; Και μάλιστα, το ψάχνεις χωρίς να φουσκώνεις εγωιστικά σα μπαλόνι μόλις κάποιος σου πει κάτι που δε σε κολακεύει; Το σκέφτεσαι λίγο χωρίς να τρέχεις να κολλάς την ταμπέλα του καθυστερημένου, του δεισιδαίμονα ή του θρησκόληπτου ή ακόμα και του ψεύτη σε όποιον σου μιλήσει για αγίους και θαύματα, παράδεισο, σωτηρία και κόλαση, αμαρτία και μετάνοια, εξομολόγηση, νηστεία, θεία μετάληψη, λειτουργία;

Ή μήπως τελικά δεν αξίζουμε ούτε να ’ρθεί ένας Πατροκοσμάς στην πόρτα μας;

Η ευθύνη για την επιβίωση ή την καταστροφή μας δεν βαραίνει μόνο τους άλλους, μόνο τους παπάδες και «την Εκκλησία», αλλά και μας τους ίδιους. Κάνε κι εσύ μια κίνηση, κι αν δεν ξέρεις πώς, δεν έχεις δικαιολογία, πήγαινε στην εκκλησία της ενορίας σου, βρες τον παπά και ρώτα τον, δε δαγκώνει.

Α, συγγνώμη, μήπως έχεις αλλεργία στους παπάδες; Τότε, αδελφέ/αδελφή μου, περίμενε καθισμένος στον καναπέ σου, ή όχι στον καναπέ, αλλά κάνοντας ανθρωπιστική ή πολιτική δράση ή καλλιτεχνική δημιουργία ή αθλητισμό ή ό,τι νομίζεις ότι καλύπτει τις ψυχικές σου ανάγκες και σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι δε χρειάζεσαι τους παπάδες κι ότι ΕΣΥ είσαι «ο πιο αληθινός χριστιανός», χωρίς όμως Χριστό – γιατί εσύ, βλέπεις, «ξέρεις» την ουσία του χριστιανισμού, ενώ οι παπάδες «δεν ξέρουν», ενώ και τη διδασκαλία των αγίων δε νομίζω να την έχεις μελετήσει ποτέ, κι αν το έκανες μάλλον θα σήκωσες το φρύδι με περιφρόνηση, γιατί εσύ «ξέρεις», ενώ οι άγιοι «δεν ξέρουν»… Και ποιοι είναι αυτοί στο κάτω κάτω; Άνθρωποι είναι, όχι θεοί, ενώ εσύ κοντεύεις να γίνεις θεός μέσα στην φαντασία του… Περίμενε λοιπόν, όπως είπα, αν έχεις αλλεργία τους παπάδες, μήπως κατεβεί κανένας άγγελος να σε πληροφορήσει τις αλήθειες και τα μυστήρια ουρανού και γης, όπως «κατέβηκε» σε άλλους και τους βύθισε στην πλάνη και την παράνοια, γιατί μόνο άγγελος δεν ήταν…

Θα πεις: «Γιατί, θείο; Υπάρχουν άγγελοι; Φυσικά και δεν ήταν άγγελος – όσοι νομίζουν ότι βλέπουν αγγέλους, απλά τα ’χουνε παίξει από την πολλή νηστεία».

Να μη ρωτήσω, φυσικά, με ποια σπουδαία και προσεχτική έρευνα κατέληξες σ’ αυτό το συμπέρασμα… Αστείο πράγμα.

Άντε, καλά κρασιά λοιπόν. Σταματώ εδώ (το παραλήρημά μου). Ας διαλέξει ο καθένας ό,τι του ταιριάζει κι ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Και πρώτος εγώ.

ΥΓ. Μαζί γιορτάζει κι ο άγιος Διονύσιος, που συγχώρεσε το φονιά του αδερφού του (αν και αγαπούσε τον αδερφό του) και το σώμα του είναι άφθαρτο, ένας ανεκτίμητος θησαυρός στη Ζάκυνθο. Βοήθειά μας οι άγιοι.

Και:
Άντε και πίστεψα! Τώρα τι κάνουμε;
Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;
"Παιδιά χωρίς Θεό" και άλλα αθεϊστικά & όμορφα (με πολλά links)
Ιεραποστολή και αγωνία