Ο Θεός έχει θρησκεία;

Ο μεγάλος Σέρβος άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (που, κατά το Β΄ Παγκ. Πόλεμο), διετέλεσε αιχμάλωτος στο Νταχάου) έγραψε ότι ο Μαχάτμα Γκάντι είναι κάτι σαν έλεγχος των χριστιανών από πλευράς του Θεού. Ο Θεός δηλ. κατά κάποιο τρόπο αποκαλύπτει στους χριστιανούς πόσο μακριά βρίσκονται από την αλήθεια, αφού ένας ινδουιστής συμπεριφέρεται πιο χριστιανικά από αυτούς.

(Να επισημάνουμε βέβαια ότι οι αποικιοκράτες ήταν χριστιανοί, αλλά και ότι η πατρίδα του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, η ορθόδοξη Σερβία, γνώρισε πρωτοφανείς θηριωδίες κατά το Β΄ Παγκ. Πόλεμο από τους καθολικούς Κροάτες, στρατεύματα κατοχής, που – από θρησκευτικό φανατισμό – κατέσφαξαν περι το 1.000.000 ορθόδοξους).

Ορθόδοξου τύπου απεικόνιση του Γκάντι, όχι ως αγίου, αλλά ως ανθρώπου με πραγματική θεία φώτιση, όπως ενάρετοι άνθρωποι πολλών θρησκειών (από εδώ)

 

Η φράση του Γκάντι «ο Θεός δεν έχει θρησκεία» είναι ρητορικά εντυπωσιακή, αλλά λογικά συζητήσιμη. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να ερωτηθεί κάποιος πώς γνωρίζει τι έχει και τι δεν έχει ο Θεός. Αυτό μπορεί να υποστηριχτεί σοβαρά μόνον αν εκείνος που μιλάει περί Θεού έχει δει το Θεό ή μιλήσει με Αυτόν. Αν όχι, τότε οι συλλογισμοί του είναι αυθαίρετοι. Ο Γκάντι δε νομίζω να κατέθεσε ότι έχει δει το Θεό.

Οι πραγματικοί άγιοι όλων των θρησκειών έχουν δει τους θεούς τους. Συγκρίνοντας τις εμπειρίες τους – δηλ. τι βλέπουν οι διδάσκαλοι του ινδουισμού, του βουδισμού, του Ισλάμ, της Ορθοδοξίας, του καθολικισμού, του προτεσταντισμού, οι πνευματιστές, οι παγανιστές κ.λ.π. – αλλά και πώς ελέγχουν τα βιώματά τους, για να ξεχωρίσουν τα αυθεντικά από τα ψευδή, μπορούμε να καταλάβουμε σε ποια θρησκεία εμφανίζεται πράγματι ο Θεός και σε ποια όχι.

Βεβαίως, άνθρωποι με εμπειρίες και χριστιανικές και μη χριστιανικές (όπως ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ ή ο Κλάους Κένεθ) υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει καμία ομοιότητα μεταξύ των δύο αυτών ειδών εμπειρίας.

Αν όμως υποθέσουμε ότι ο Θεός – που δεν έχει θρησκεία – αποκάλυψε το θέλημά του στην καρδιά κάποιων ταπεινών ανθρώπων, αυτοί δεν πρέπει να πληροφορήσουν τους άλλους (που ζουν με αντίθετο τρόπο) ότι ζουν ενάντια στο θέλημα του Θεού; Αν έχουν αγάπη, πρέπει να πουν την αλήθεια.

Όμως τότε θα θεωρηθούν μισαλλόδοξοι, από άλλους, που υποστηρίζουν ότι όλοι οι δρόμοι είναι εξίσου καλοί ή ότι «δεν ξέρουμε στ’ αλήθεια το θέλημα του Θεού» ή ότι «κάθε άνθρωπος» νιώθει μέσα του αυτό το θέλημα με διαφορετικό τρόπο κ.τ.λ.

Ποιοι τότε θα έχουν δίκιο; Αυτοί που άκουσαν τον ίδιο το Θεό να μιλάει ή και Τον είδαν, και μεταφέρουν αυτό που γνώρισαν, ή οι άλλοι, που πλάθουν επιχειρήματα για να τους αποστομώσουν;

Ο Γέροντας Σωφρόνιος

Ας σημειωθεί ότι ο Θεός των χριστιανών δεν έχει θρησκεία (έχει δίκιο ο Γκάντι σ’ αυτό). Η Ορθοδοξία (οι καθολικοί και οι προτεστάντες αγνοούν τα παρακάτω) δεν είναι θρησκεία, αλλά θεραπευτική επιστήμη, που βοηθάει τον άνθρωπο να θεραπευτεί από τα πάθη και να εγκαταστήσει μέσα του την απόλυτη αγάπη, την ταπεινή και ανιδιοτελή. Όλα όσα περιλαμβάνει η πνευματική ζωή του χριστιανού (η προσευχή, η νηστεία, η εξομολόγηση, η θεία μετάληψη και ο εκκλησιασμός) είναι βοηθητικά μέσα γι’ αυτή τη μεταμόρφωση.

Άνθρωποι απ’ όλες τις θρησκείες (όπως ο Γκάντι), κατά τους ορθόδοξους αγίους, είναι φωτισμένοι από τον αληθινό Θεό να γνωρίσουν και να διδάξουν κομμάτια της αλήθειας Του. Οι χριστιανοί δεν είναι τίποτε άλλο, παρά εκείνοι που απάντησαν «ναι» στο κάλεσμά Του, όταν έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για όλους τους ανθρώπους, όλων των θρησκειών, όπως ταιριάζει (κατά τους χριστιανούς) στον αληθινό Θεό.

Ο Θεός είναι Θεός όλων των θρησκειών (γι’ αυτό σ’ όλες τις θρησκείες υπήρχαν προφητείες για το λυτρωτή που επρόκειτο να έρθει), όμως όλες οι θρησκείες δεν οδηγούν εξίσου προς Αυτόν. Ο Χριστός (που μίλησε όχι ως προφήτης, αλλά ως Θεός) δεν ίδρυσε μια θρησκεία, αλλά μια Εκκλησία (ένωση ανθρώπων). Σ’ αυτήν προτείνονται μέσα θεραπείας του κακού και προόδου στην αγάπη, όπως γράφω πιο πριν.

 Προοδεύοντας σ’ αυτό το δρόμο, ο χριστιανός ενώνεται μαζί Του και φτάνει στη θέωση. Ο καλός άθεος, ενώνεται με το Χριστό; Φτάνει στη θέωση; Αν ναι (μακάρι), τότε ασφαλώς παύει να είναι άθεος.

Ο πιστός του Κρίσνα δέχεται ένα Θεό που είναι πηγή και του Καλού και του Κακού, ο οποίος διδάσκει το μαθητή του ότι ο φόνος στον πόλεμο υπακούει στο κάρμα του και κατ’ ουσίαν δεν είναι φόνος, αφού ο νεκρός θα μετενσαρκωθεί (Μπαγκαβάντ Γκιτά). Αυτός δεν είναι ο χριστιανικός Θεός. Με ποιον ενώνεται λοιπόν ο πιστός του Κρίσνα ασκώντας τη γιόγκα, όπως διδάσκεται στη Μπ.Γκιτά;

Ο Κρίσνα οδηγεί στη μάχη τον Αρτζούνα (Μπ. Γκιτά)

Ο Κρίσνα διδάσκει πως ο γιόγκι βλέπει το φως του νου του. Οι μουσουλμάνοι σούφι βλέπουν το φως του νου τους. Ο Γέροντας Σωφρόνιος, όσα χρόνια έκανε υπερβατικό διαλογισμό, έβλεπε το φως του νου του. Ως χριστιανός μοναχός είδε το Άκτιστο Φως (που δεν είναι φως, αλλά ον, ο Χριστός) και η διαφορά ήταν χαώδης. Μάλιστα άγιοι, όπως ο άγ. Διάδοχος, εφιστούν την προσοχή στους χριστιανούς να μην ενδιαφέρονται για τη θέα του φωτός τους νου τους, αλλά για το Άκτιστο Φως, το Θεό (το Άκτιστο Φως είναι ο Θεός, και συγκεκριμένα ο Χριστός. Γι’ αυτό ο απ. Παύλος συνομιλούσε με το Χριστό, ενώ έβλεπε μόνο Φως. Αυτό συμβαίνει με αγίους όλων των εποχών – Nilus Stryker: θέα του Φωτός από βουδιστή).

Συνεπώς, οι πιστοί του Κρίσνα (ας αφήσουμε τους πιστούς του Σίβα ή ητς Κάλι), οι σούφι κ.λ.π., οι οπαδοί του Σάι Μπάμπα, οι πιστοί των μποντισάτβας κ.λ.π. κ.λ.π., τελικά ενώνονται με το Χριστό; Φτάνουν στη θέωση; Αν ναι, πού είναι η σχέση τους με τον αληθινό Θεό, το Άκτιστο Φως;

Η ενεργοποίηση εσωτερικών δυνάμεων, π.χ. κουνταλίνι, η αστρική προβολή κ.λ.π. είναι γνωστά στους χριστιανούς, αλλά όχι επιθυμητά, γιατί αυτά δεν σημαίνουν ένωση με το Χριστό. Εμάς μας ενδιαφέρει ο Χριστός. Η αύξηση της συνειδητότητας μπορεί να επιτευχθεί μεθοδικά, χωρίς το Χριστό (επιτυγχάνεται και στους αγίους μέσω του Χριστού). Εμάς όμως μας ενδιαφέρει ο Χριστός (δηλ. η ένωση με Αυτόν). Όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους, και μάλιστα χωρίς μέθοδο, μόνο με την αγάπη (γι’ αυτό οι άγιοι βρίσκονται μέσα στο Άκτιστο Φως όχι μόνο ενώ προσεύχονται, αλλά και ενώ κάνουν τις καθημερινές τους εργασίες. Το Φως έρχεται και φεύγει όταν Αυτό(ς) θέλει).

Το ότι αυτά δεν έχουν σχέση με θρησκεία, φαίνεται από το ότι κάποιος μπορεί – λόγω δύσκολων συνθηκών – να μην εκκλησιάζεται, να μη νηστεύει, να μη μεταλαβαίνει, κι όμως να σωθεί (ή να τα κάνει όλα, κι όμως να μη σωθεί). Βεβαίως, ασφαλώς θα προσεύχεται, έστω και χωρίς λόγια, αν δε θυμάται τα λόγια).

Αν όμως μπορεί να εκκλησιαστεί, να εξομολογηθεί, να νηστέψει κ.τ.λ. και αρνείται να το κάνει, αλλά αρκείται π.χ. στο ότι αγαπά τον πλησίον του, τότε μέσα του υπάρχει ή εγωισμός ή πόνος από πληγή ή προδοσία. Θα μάθει τι είναι και θα το ξεπεράσει όχι στοχαζόμενος, αλλά με μια καλή εξομολόγηση.

Μπες στο: Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός

Αυτογνωσία
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη