Έργο ερασιτέχνου λαϊκού υμνογράφου
Για τη βιογραφία του μεγάλου σύγχρονου αγίου της Ρωσίας Σεραφείμ της Βίριτσα (1866-1949), δείτε: Ο θαυμαστός βίος του αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα, και την ανάρτησή μας: Ο μεθυσμένος, τα 1000 ρούβλια και οι κατσίκες.
Επίσης: Ο άγ. Ιωσήφ ο Υμνογράφος (γιορτάζει την ίδια μέρα)
Εις το όνομα του Πατρός και
του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Τα συνήθη της παρακλήσεως.
Ευλογητός. Ψλμ. ρμβ΄ (142), Κύριε,
εισάκουσον….
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου (τετράκις)
Τροπάριο. Ήχος δ΄. Ο υψωθείς.
Των
διδασκάλων και Γερόντων ο μέγας, ο ασκητής και αθλητής εν διώξει, και των
συζύγων καύχημα και τέκνων πατήρ, Σεραφείμ της Βίριτσα, σε τιμώμεν οι φίλοι,
και την σην αιτούμεθα στοργικήν συντροφίαν, ίνα οδόν πετρώδη της ζωής, ταις
σαις πλουσίαις ευχαίς διανύσωμεν.
Δόξα.
Ρωσίας
άγιοι, ισάγγελοι πάντες, υποδεξάμενοι εν κήποις αστέρων έλαφον θεοφίλητον
εσχάτων καιρών, τούτον εωρτάσατε σταυρικώς ασπασθέντες, και Θεόν δοξάζοντες εις
ηλίου λειμώνα, ως υψηλοί των πάντων συγγενείς, υμών πρεσβείαις, λαούς
προστατεύετε.
Και νυν. Ου σιωπήσωμεν ποτέ, Θεοτόκε…. Ψαλμός Ν΄ (50), Ελέησόν με, ο Θεός…
Κανόνας.
Ακροστιχίδα· Γεννηθήτω
φως εν τη καρδιά του λαού σου, Κύριε.
Ωδή α΄[1]. Ο Ειρμός. Ήχος δ΄. Αρματηλάτην φαραώ.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ
ημών.
Γεροντικόν στέμμα
φωτός απέκτησας, πάτερ ημών Σεραφείμ, προφητειών χάριν, δωρεάν οράσεων και
ιαμάτων χάρισμα·
αλλ’ ο φάρος του νου μου, ο πυρπολών την καρδίαν μου, δέξαι την αθλίαν μου
δέησιν.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ
ημών.
Εγωισμού την
φωλεάν ανέθρεψα εις τον βυθόν της ψυχής· και νεαροί όφεις την εμήν
ετύλιξαν καρδίαν κατατρώγοντες· ανορθώ μου το βλέμμα, δειλώς τας χείρας εκτείνων σοι,
εξ απελπισμού προσευχόμενος!
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Ναρκισσιστής,
εγωπαθής και άσωτος, πατώ ανόμως την γην, και πώς τολμώ, πάτερ, την παρούσαν
δέησιν ευκόλως αναμέλπειν σοι; Ο Πυρσός της Ρωσίας, ο αγαπήσας τον άνθρωπον,
τους εμούς ψιθύρους επάκουσον.
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Νεοφανή άγιον,
φίλε, τίμησον διά ψαλμών ευλαβών× και κρουνοίς αγάπης των παθών τον βόρβορον οι πάντες
καθαρίσωμεν. Θεοτόκον υμνούμε και βοηθείας δεόμεθα, ίνα, Σεραφείμ, σε
τιμήσωμεν!
Ωδή γ΄[2]. Ο Ειρμός. Ουρανίας αψίδος.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ
ημών.
Η καρδία μου
τρέμει ως νεοσσός πέρδικος, τρίζω τους οδόντας εν κλίνη, νόσων κατάφορτος!
Δέομαι, άγιε, των ιαμάτων η βρύση, εκ θανάτου σώσον με, νόσους μου δίωξον!
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ
ημών.
Θανατούμαι το
σώμα και τη ψυχή φλέγομαι, εκ της επαράτου πληγής μου, άγιε Στάρετς μου! Εξ ής
με ίασαι, ο ιατρός των σωμάτων, ο πολλούς ιώμενος τη μεσιτεία σου!
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ
ημών.
Η νεφρών και
καρδίας εμή φρικτή πάθησις εν κολάσει δέσμιον έχει, πάτερ, το σώμα μου! Νόσον
μετάστρεψε εις ποταμόν της υγείας, λούων με εις νάματα θείας ισχύος σου.
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Της ζωής μου αι
πλάκες λίθοι βαρείς γίνονται, και σταδιακώς παραλύω, πάτερ μου, πρόφθασον!
Απελευθέρωσον το δυστυχέστατον σώμα της φρικωδεστάτης μου ταύτης παθήσεως!
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Ωκεάνιον βάθος,
εν ώ πεσών πνίγομαι, άνευ της ανθρώπων αγάπης, βίος ανάπηρος· δος
μοι την δύναμιν, Μήτερ Θεού και Ανθρώπου, συν τω σεβασμίω μου Στάρετς της
Βίριτσα.
***
Διάσωσον από
κριμάτων τους δούλους σου, Θεοτόκε, συν τω Σεραφείμ, τω φλογίνω Στάρετς της
Βίριτσα, και φώτισον εις συγχώρησιν πάντας.
Επίβλεψον, εκ των
στεγών, ως νεφέλη την οικουμένην, σκέπασον αυτήν, θείε πάτερ, διά πτερύγων σου,
και στήριξον τους πτωχούς και αθώους.
Αίτηση. Κάθισμα. Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Εστία φωτός και
θαλπωρής και χάριτος, εσχάτοις καιροίς, όπου την γην μετέβαλον, δι’ απλήστων
τίγρεων, εις πεδίον μάχης οι άνομοι, ο Σεραφείμ ανέτειλεν ημίν. Ω φίλοι πάντες,
τιμώμεν την χάριν του!
***
Ωδή δ΄[3]. Ο Ειρμός. Συ μου ισχύς, Κύριε.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ
ημών.
Φρίκη τον νουν
και εφιάλτης τον ύπνον μου, και των νεύρων συσσεισμός κλονίζει με· των
ιατρών γνώμη με πονεί, σκοτεινή σφραγίδι η κοινωνία με σφράγισεν· ω
Γέρον παντός κόσμου, Σεραφείμ της Ρωσίας, την γαλήνην του νου σου μοί δώρισε!
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Ως ασθενής, του
νου την βλάβην υφίσταμαι και οι φίλοι πάντες με απώθησαν· των αδελφών έχασα
στοργήν, δέξαι με συ, πάτερ, ο Σεραφείμ εκ της Βίριτσα, εις φίλων σου παρέαν,
την θλίψιν αφαιρών μου και την Θεού χαράν παρέχων μοι.
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Συ ο πατήρ, ο
θείος Στάρετς ο πύρινος, την ψυχήν μου εκ των νόσων ίασαι, και ως αυγή φώτισον
αυτήν, δίωξον το σκότος και τους ανέμους ειρήνευσον· ως ήλιον καλώ σε,
θερμάναι μου τον βίον, εκ του χειμώνος θέρος ποίησον.
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Εκ της δεινής του
νου θυέλλης με λύτρωσε, Θεοτόκε, άνοιξις του βίου μου· και εις γλυκύν κήπον της
στοργής, Μήτερ της ζωής μου, εκ της χειρός με εισάγαγε· υγείαν χάρισέ μοι, το
ύψιστόν σου δώρον, συν τω αγνώ πατρί της Βίριτσα.
Ωδή ε΄[4]. Ο Ειρμός. Ίνα τί με απώσω.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Νικητής εν τω
κόσμω, άθλιος σπουργίτης εν τη καρδία μου, έμπλεως κακίας, απορρίπτων ελπίδος
παράδεισον·
έμπνευσον με, πάτερ, ο μέγας φίλος της ψυχής μου, προς αγάπην κινείν την
διάθεσιν.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Της αγάπης τον
κήπον εκ της διανοίας πικρώς εξερίζωσα, εν αθλία μέθη, βασανίζων οικτρώς τους
οικείους μου! Σύναξον, ω πάτερ, εσκορπισμένους λογισμούς μου, προς αγάπης των
φίλων ανάκτησιν.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Η ψυχή
συρρικνούται, όλον με λυπούμαι το άνθος το άοσμον, και του παραδείσου την
ελπίδα πολλάκις απώλεσα· στήριξόν με, πάτερ, εγωιστήν βουβόν ως πείσμα, και
πετρίνην καρδίαν μου όργωσε.
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Κατερράκωσα
κόσμου την αθώαν σκέψιν και τίμιον αίσθημα, και εις αδικίαν εαυτόν και πλησίους
εβύθισα! Φρένον θέσε, πάτερ, εις την οικτράν ολίσθησίν μου, προς Θεόν ανυψών
μου το φρόνημα!
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Αγιότητος άστρον
υπό της κακίας την θάλασσαν έδυσε· ταύτα φαντασία μοί βοά και ως γάλα ταράσσει με! Συ
ανάκτησόν με, η κραταία μου προστασία, συν τω θείω ηλίω της Βίριτσα.
Ωδή ς΄[5]. Ο Ειρμός. Την δέησιν εκχεώ.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Ρωσίας άνθος
λευκόν, μυρίπνοον, εν τω μέσω του λαμπρού παραδείσου, τους εν πυρί και κολάσει
βληθέντας εκ των δικαίων βασάνων διάσωσον, πρεσβείαις σου προς τον Θεόν, την
Πηγήν της πολλής αγαθότητος.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Δυνάμει της
κραταιάς πρεσβείας σου προς τον μέγαν Λυτρωτήν των αθώων, πάντας νεκρούς, και
αυτόχειρας όντας, εν τη νυκτί του θανάτου επίσκεψαι, και φώτισον εν σκοτεινοίς,
διαλύων του ζόφου τα πνεύματα!
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Ικμάδα θείου
φωτός ανάτειλε και καταύγασε του Άδου τα σκότη, και τους κακούς και μεγάλους
ενόχους εκ της κακίας αυτών ανακούφισον, πηγήν δροσίζουσαν ψυχάς, Σεραφείμ,
αναβλύζων εις κόλασιν!
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Απάντων τα των
κακούργων βάσανα, των φρικτά διαπραξάντων εν βίω, ο ποταμός του απείρου ελέους,
ω Θεοτόκε Παρθένε, κατάσβεσον, πρεσβείαις σου και του σοφού και λαμπρού μαθητού
σου εν Βίριτσα.
***
Διάσωζον, άγιε
Στάρετς, τους φίλους σου εκ κινδύνων, και εκ σειρηνών εις του βίου το
ναρκοπέδιον, και φώτισον προς ψυχών ανατάσεις!
Επίβλεψον την άμπελόν σου, πανύμνητε Θεομήτωρ, ίνα σταφυλήν εκ σμαράγδων
φέρει πολύτιμον, σταλάζουσα τον αθάνατον οίνον!
Δέηση από τον ιερέα. Κοντάκιο. Ήχος γ΄. Η Παρθένος σήμερον.
Τον σεπτόν προστάτην σου, τον Σεραφείμ τον του Σάρωφ, εμιμήθης, Γέροντα,
εν βιωτή σου τιμία, άγιος αναδειχθείς διά της αγάπης, χάριτι θαυματουργίας
κεκοσμημένος! Διά τούτο σε τιμώσι Ρωσίας πλήθη, και διασώζεις αυτά.
Αναβαθμοί. Ήχος δ΄.
Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ’ Αυτός
αντιλαβού και σώσον, Σωτήρ μου (δις).
Οι μισούντες Σιών αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος
γαρ πυρί έσεσθε απεξηραμένοι (δις).
Δόξα.
Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται και καθάρσει υψούται,
λαμπρύνεται τη Τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.
Και νυν.
Αγίω Πνεύματι αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα,
αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν προς ζωογονίαν.
Προκείμενο.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθίσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται.
Στίχος.
Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των
ουρανών.
Ευαγγέλιο. Εκ του
κατά Λουκάν (ι΄ 1-9 και 17-20).
Τω καιρώ εκείνω,
ανέδειξεν ο Κύριος και ετέρους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο προ
προσώπου αυτού εις πάσαν πόλιν και τόπον ού ήμελλεν και αυτός έρχεσθαι. Έλεγεν
ουν προς αυτούς·
ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· δεήθητε ουν του κυρίου
του θερισμού όπως εκβάλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού. Υπάγετε· ιδού
εγώ αποστέλλω υμάς ως άρνας εν μέσω λύκων. Μη βαστάζετε βαλλάντιον, μη πήραν,
μηδέ υποδήματα, και μηδένα κατά την οδόν ασπάσησθε. Εις ην δ’ αν οικίαν
εισέσχησθε, πρώτον λέγετε· ειρήνη τω οίκω τούτω. Και εάν ή εκεί υιός ειρήνης,
επαναπαύσετε επ’ αυτόν η ειρήνη υμών· ει δε μη, εφ’ υμάς επανακάμψει. Εν αυτή δε τη οικία
μένετε εσθίοντες και πίνοντες τα παρ’ αυτών· άξιος γαρ ο εργάτης του
μισθού αυτού εστί·
μη μεταβαίνετε εξ οικίας εις οικίαν. Και εις ήν αν πόλιν εισέρχησθε και
δέχωνται υμάς, εσθίετε τα παρατιθέμενα υμίν, και θεραπεύετε τους εν αυτή
ασθενείς, και λέγετε αυτοίς· ήγγικεν εφ’ υμάς η βασιλεία των ουρανών. […] Υπέστρεψαν
δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες· Κύριε, και τα δαιμόνια
υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου. Είπε δε αυτοίς· εθεώρουν τον σατανάν ως
αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα. Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω
όφεων και σπορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη
αδικήση. Πλην εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται·
χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς.
Δόξα.
Ταις του σου αγίου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη
των εμών εγκλημάτων.
Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη
των εμών εγκλημάτων.
Στίχος.
Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξαλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιο. Ήχος πλ. β΄. Όλην
αποθέμενοι.
Λέων εξαπτέρυγε
και μιμητά των αγγέλων, Σεραφείμ φερώνυμε, έλαμψας εις Βίριτσαν και
Πετρούπολιν! Παίδας ευλόγησον, άφρονας οίκτηρον, τους αθλίως απολέσαντας την
αθωότητα, εαυτούς εις λάσπην βυθίζοντες. Εκείθεν, πάτερ, άπλωσον χείρας και
ανάσυρον άπαντας. Δέομαι στενάζων, εν γη γονυπετών νυχθημερόν και την νηπίαν
καρδίαν μου, πάτερ, αποθέτω σοι.
Όμοιο.
Άγιος υπέροχος
εις εικοστόν τον αιώνα, εν Ρωσία έλαμψεν, άγγελος επίγειος, νους ουράνιος·
διωχθείς ήθλησεν, αγαπών τους πάντας, την ελπίδα παρεχόμενος και την βοήθειαν
πάσι τοις εν πόνοις και θλίψεσι. Αυτώ και νυν προσβλέψωμεν και σεμνώς την
δέησιν αναπέμψωμεν. Δεύτε, φίλοι, πάντες, τιμήσωμεν τον μέγαν Σεραφείμ, και
προσελθόντες εις Βίριτσαν τούτον εορτάσωμεν.
Μεταβολή των
θλιβομένων.
Ο ταπεινός ολίγος
γέρων, εξαπτερύγων φλεγομένων ως ένθεος μιμητής εδοξάσθη· δι’ ασκήσεως πολλής, θεία
χάριτι σφοδρώς ελούσθη, και θαυματουργίαν ηξιώθη, προς στήριξιν ανθρώπων εν τη
γη.
Ευχή από τον ιερέα· Σώσον, ο
Θεός, τον λαόν σου…
***
Ωδή ζ΄[6]. Ο Ειρμός. Παίδες Εβραίων.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Τους αδελφούς μου
τους εν κόσμω, εκ των θλίψεων προστάτευε και πόνων, Σεραφείμ, φωτεινή και
σμαραγδίνη πόλις, των μοναστών το καύχημα και η δόξα των Γερόντων!
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Ο του αιώνος μου
προστάτης, περιτείχισμα διπλούν της οικουμένης, τους εν πέτρα και γη, θαλάσση
και αέρι εργαζομένους δίκαια, καθοδήγησον ως φάρος.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Ύψος αγάπης ώς
αγγέλων και ταπείνωσιν τοις φίλοις μου παράσχου· του υψώσαι αυτάς ως
λάβαρον εν πύργω, χρυσαετέ της Βίριτσα, θησαυρέ των σε τιμώντων!
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Λίμνη του νέκταρος
ηδεία, υπεράσπισον μητέρας ανυπάνδρους, ορφανά εκ παιδός ανάτρεφε και φρούρει,
εις της πολλής αγάπης σου την αχείμαστον καλύβην.
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Άρατε πύλας της
κακίας και εισέλθωσαν αγάπης αι δυνάμεις! Και εν μέσω αυτών, εν θρόνω
κρυσταλλίνω, η Θεοτόκος ένθρονος την πραότητα δωρίζει.
Ωδή η΄[7]. Ο Ειρμός. Τον εν όρει αγίω.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Ουρανόθεν
επίσκεψαι τον κόσμον και τους δούλους αφάρπασαι κυρίων, και τας αλύσεις
θραύσον, λέων άγιε, και τους αιχμαλώτους βοήθει, υπ’ ανόμων δεινώς
τυραννουμένους!
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Υακίνθων και
κρίνων περιβόλι ανεφύη εν μέσω τραγωδίας, ο Σεραφείμ, ο Στάρετς του αιώνος μου,
εν χερσί φλογίνοις αρπάζων εξ αδίκων χειρών τους δεομένους!
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Σώζε, πάτερ, τον
κόσμον εκ πολέμου, προς ειρήνην φωτίζων τους ανθρώπους, και ισχυρούς, αθλίους
τε και πένητας·
φέρε εις τους οίκους γαλήνην και συζύγους εις πίστιν αμοιβαίαν.
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Ο Ρωσίας ατίμητος
αδάμας, ο εσχάτως αστράψας εν τω κόσμω, εις ποταμούς του γάλακτος οδήγησον,
παίδας και πτωχούς αστέγους, και ονείρων τας πτέρυγας παράσχου!
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Υαινών η φρικώδης
θρηνωδία τους ανθρώπους εβύθισεν εν τρόμω· φόβου σκιάς απέλασον,
Θεόνυμφε, λύσον εκ δουλείας λαούς σου και οβίδας μετάβαλε εις άρτους.
Ωδή θ΄[8]. Ο Ειρμός. Εξέστη επί τούτω ο ουρανός.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Κατήλθε μέγας
άγγελος επί γης, και εν μέσω κινδύνων εχαλύβδωσε τους πιστούς·
νύκτα της Ρωσίας την σκοτεινήν εις χαραυγήν μετέβαλεν, ανατείλας Γέροντα
φωτεινόν, αθώους κραταιούντα, ενόχους συγχωρούντα, αν εις μετάνοιαν συνέλθωσιν.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Υψώ, Θεέ μου,
δέησιν φοβεράν, ταις πρεσβείαις αγίου και ιέρακος πτερωτού, τους εχθρούς μου
πάντας τους ισχυρούς εις φωτισμόν οδήγησε, ίνα μεταβάλωσιν εαυτούς·
κακίαν απορρίψουν, προσλάβωσιν αγάπην, ίνα συγγνώμην Σου κερδίσωσιν.
Άγιε του Θεού,
πρέσβευε υπέρ ημών.
Ραβδίζουσα
συνείδησις ισχυρά, τιμωρεί τους αδίκους εν τη κλίνη πάση νυκτί·
πλην, πολλοί παράφρονες νοσηροί, αυτών ψυχήν ηλλοίωσαν και απεκτηνώθησαν
φρικωδώς! Ω εύσπλαγχνέ μου πάτερ, φονείς εξημερώσας, εις σωτηρίαν ανακάλεσε.
Δόξα Πατρί και Υιώ
και Αγίω Πνεύματι.
Ισχύς μου, πάτερ
άγιε Σεραφείμ, η προς πάντας αγάπη και η χάρις των ουρανών·
λάμψον, περιπάτησον συν εμοί, όταν, εις δάση άγρια, τρέμων εν κινδύνοις
οδοιπορώ, και πάντες μαστιγούσιν ασπλάγχνως την ψυχήν μου, ων τας ψυχάς εις φως
μετάβαλε!
Και νυν και αεί και
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Θεοτοκίο)
Επίσκεψε, Κυρία
των ουρανών, φιλοσόφους αθέους, επιστήμονας ισχυρούς, δος αυτοίς ταπείνωσιν τη
ψυχή, εκ της κακίας ίασαι, δίωξον τους όφεις εγωισμού, και φύτευσον αγάπην, συν
Σεραφείμ τω θείω, τω τους ανθρώπους αγαπήσαντι!
***
Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον
και Μητέρα του Θεού ημών! Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν
ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως
Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν!
Μεγαλυνάρια.
Άξιον
εστίν σε υμνολογείν, κορυφαίε Στάρετς και της Βίριτσας οδηγέ, πάτερ δύο τέκνων,
διδάσκαλε δεκάδων, και κηπουρέ ανθρώπων εχόντων σύνεσιν!
Βάλτος
με κατέπιε των παθών, εν βυθώ κριμάτων από χρόνων ασφυκτιώ· πορφυρά καρδία του εικοστου αιώνος, παλμούς
σου δώρισέ μοι ζωής προς λύτρωσιν!
Γη
θα με καλύψει τινά στιγμήν, και νεκρός θα γείρω ως ο στάχυς εν θερισμώ· την ψυχήν μου, πάτερ, λαβείν σε ικετεύω, και
φέρειν συν αγγέλοις εις φως ουράνιον.
Δέομαί
σου, τίμιε και σοφέ, λάβε την ψυχήν μου εις την γέφυρα των ψυχών, και κρατών ως
βρέφος εις την σεπτήν σου χείρα, εκφεύγων τελωνίων, εις φως οδήγησον.
Εις
του παραδείσου τον ποταμόν σύναξον τα έθνη τα διψώντα τον ουρανόν· και πολλούς ανύδρους ως έρημον πετρώδη,
ποτίζων, θείε πάτερ, οάσεις ποίησον.
Ζείδωρε,
πολύκρουνε ποταμέ, και βροχή γλυκεία εις Απρίλιον της ζωής, Σεραφείμ παμμάκαρ,
αυθέντα της αγάπης, εφήβους και παρθένους αγάπη δρόσισε!
Η
της αναστάσεως χαραυγή, όνειρον και πόθος των ανθρώπων των εν τη γη, εν χερσίν
αγίων κρατείται ωσεί δώρον, εν οις ο κορυφαίος πατήρ της Βίριτσας!
Θησαυρόν
μου, Γέροντα Σεραφείμ, τον ασκήσει μέγαν και ανθρώποις θαυματουργόν, κίνησον,
ψυχή μου, την όλην πρόθεσίν σου, προς μίμησιν αγάπης αυτού και πίστεως.
Ικανόν
τον άνθρωπον θεωρώ ίνα της ειρήνης αναθρέψει περιστεράν· πλην, ενδόξου Στάρετς ζητώ την μεσιτείαν,
ίνα Θεός δωρίση πάσι την πρόθεσιν.
Κυνηγοί,
τοξόται και αλιείς στόχον έχουν θέσει την καρδίαν του δυστυχούς· θείε πάτερ, σώσε τα έμψυχα στρουθία [9]
εκ των δεινών παγίδων του πολεμήτορος!
Λάμπει
εν τω βλέμματι τω σοφώ, ώσπερ φως ηλίου, η γαλήνη σου της ψυχής· αετόν σε λέγω και έλαφον του δάσους και
θείαν αηδόνα, φρουρέ της Βίριτσας!
Μέσον
του Πολέμου και Κατοχής, εις χιλίας νύκτας προσηυχήθης υπέρ λαού· όθεν, φίλε πάντων, αγίου σου προστάτου, του
Σεραφείμ του Σάρωφ, κόπον εξίσωσας.
Νικητής
εδείχθης εν τη ζωή, δίωξιν υπέστης και οδύνην ασθενειών, πλην, ουδέν στενάξας,
Θεόν ενεπιστεύθης, την προσευχήν υψώσας ως μέγα λάβαρον.
Ξένος
εν τω κόσμω περιπατώ, άγνωστος εις πάντας επλανήθην εν τη ζωή· σύναξόν με, πάτερ, εις πτέρυγας στοργής σου,
και δος μοι την αγάπην και καλοσύνην σου.
Ουρανόν
εκ βάθους επιζητώ, πλην εις της απάτης λεωφόρον περιπατώ· και φρικτώς τρεκλίζω εις νάρκωσιν οδύνης· σώσον με, καρδιογνώστα, εκ των κακώσεων!
Πέπηγμαι
ως μόλυνσις εν πληγή, δέομαι φαρμάκων, θεραπείαν επιζητώ· ιατρέ μου, σπεύσον, φορείω της αγάπης,
υπομονής βοτάνη, πληγάς μου ίασαι.
Ρέει
των αιμάτων ο ποταμός, και χρυσόν σωρεύει των απλήστων ο συρφετός! Λέων της
Ρωσίας, σταυραετέ Γερόντων, εντόπισον αθώους και υπεράσπισον!
Στέφος
αφθαρσίας το θαλερόν εκ Θεού ετέθη εις τιμίαν σου κεφαλήν· και λευκή σου κώμη, ως βασιλέως στέμμα,
εδέχθη των αγίων το φωτοστέφανον!
Ταραχώδης
θάλασσα της ζωής καταπονουμένους πνίγει πάντας και δυστυχείς! Δέησιν εκπέμπω,
ναυαγοσώστα, σύρε τους ναυαγούς του βίου εις επιφάνειαν.
Υψίκορμοι
δρύες των αρετών, εν υμίν γνωρίζω τον πολύκλωνον Σεραφείμ, όστις εν αγκάλαις
πλουσίων φυλλωμάτων, φιλοξενεί στρουθία και ζώα έμψυχα!
Φέρων
τας ακάνθας εν ταις χερσί, χείρας ανατείνω μέσω θρήνων προς ουρανόν! Και ζητώ
μεσίτην, ο άπελπις και τάλας, θαυματουργέ μου Στάρετς, διψών ανάστασιν!
Χαίρων
ανεκάλυψα θησαυρόν, μέλαν μαργαρίτην τον πολύτιμον Σεραφείμ· και φυλάξαι σπεύδω μικράν αυτού εικόνα εις
βάθος της καρδίας, ως όπλον άριστον.
Ψεύδη παρατάσσω
προς εμαυτόν, ως ψευδή καθρέπτην, προσωπείον ηθοποιού, κρύπτω την κακίαν
καταπακταίς καρδίας·
ελθών, ως πυρ ηλίου, όλον με φώτισον!
Ώσπερ
γέρων γλάρος τραυματισθείς εκ παιδός σφενδόνης προσγειούμαι εις την ακτήν, εκ
πολλών κριμάτων αιμορραγών και κλαίων, και δέομαί σου, πάτερ, ταύτα συγχώρει
μοι!
***
Στίφη
αοράτων γαλαξιών, αγγέλων δυνάμεις, αποστόλων αστερισμοί, των αγίων φώτα,
λαμπρά Ηλίου Μήτερ και Σεραφείμ φωστήρ μου, πάσιν αστράψατε!
Απολυτίκιο. Τον συνάναρχον Λόγον. Ήχος
πλ. α΄.
Τον εν Βίριτσα
μέγαν, αγγέλοις όμοιον, άνθος αγίας Ρωσίας, τον ιερόν Σεραφείμ, συνελθόντες εις
ναούς, πανηγυρίσωμεν! Ότι εκ θλίψεων πολλών και μεγάλης αρετής ετρύγησε θείον
βότρυν [10]· και
εις θρόνον εν παραδείσω, γλυκύς και πράος, τους λαούς προσκαλεί.
Απόλυση.
[1] Προοίμιο (υπέρ της
αξιώσεως ποιείν την δέησιν).
[2] Περί ασθενειών του
σώματος.
[3] Περί ασθενειών της ψυχής.
[4] Υπέρ της σωτηρίας.
[5] Υπέρ των νεκρών.
[6] Υπέρ των συγγενών και
φίλων.
[7] Υπέρ πάντων των λαών.
[8] Υπέρ των εχθρών.
[9] Στρουθία: σπουργιτάκια.
[10]
Βότρυς: το σταφύλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου