Φιλοσοφημένο… κέτσαπ & "κολασμένα" σκηνικά καταναλωτικής ψύχωσης

«...Ο Σατανάς είχε την πρώτη διαφημιστική αντιπροσωπεία στην Εδέμ, και έκτοτε, ΟΛΑ τα διαφημιζόμενα χρησιμοποιούν τα ίδια τρία δολώματα: την λαγνεία της σάρκας, την λαγνεία των οφθαλμών, και την υπερηφάνεια της ζωής...»

Στηβ ο Μάστορας

ΟΟΔΕ (αγγλικά & εδώ)
 

Δεν είμαι οπαδός των ΜΜΕ. Δεν εννοώ τα ΜΜΕ ως εργαλείο επικοινωνίας – παρ’ ότι αναρωτιέμαι μήπως η εποχή των απλών τηλεφώνων και του απλού ταχυδρομείου ήταν τελικά οι «καλές εκείνες ημέρες»… Εδώ εννοώ τα ΜΜΕ ως ένα συνονθύλευμα μεγαλο-συνεταιρισμών και ανθρώπων, που δημιουργούν κάθε είδος ψυχαγωγίας και οτιδήποτε σχετίζεται με την βιομηχανία αυτή. Βασικά, πιστεύω πως τα ΜΜΕ –γενικά– είναι το επιμορφωτικό τμήμα του δαίμονα του πνεύματος της εποχής μας. Συνεχώς μας κατηχούν με υστερο-μοντερνισμό, σχετικισμό και ουμανισμό, μέσω ταινιών, τηλεόρασης, ραδιοφώνου, μουσικής, ζωγραφικής, λαϊκής θρησκείας και περιοδικών. Τίποτε δεν είναι αμιγώς «ψυχαγωγία», ούτε είναι κάτι απλώς «ένα πρόγραμμα», τραγούδι…ούτε καν ένα διαφημιστικό διάλειμμα. Τίποτε δεν δημιουργείται μέσα από κενό αέρος ή κατά λάθος… το κάθε τι προέρχεται από κάποιο «μέρος» - ακόμα και αν οι δημιουργοί έχουν άγνοια για την ύπαρξη του μέρους εκείνου. 

Κατά μια έννοια, δεν είμαι πραγματικά κατάλληλος για να κριτικάρω τα ΜΜΕ. Μεγάλωσα χωρίς να βλέπω τηλεόραση και πολλές ταινίες στο σινεμά, και συνεχίζω έτσι. Σπάνια διαβάζω περιοδικό – παρά μόνο όταν περιμένω αλλαγή λαδιών στο αυτοκίνητό μου, ή την απονεύρωση στον οδοντίατρο… Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι να υπήρχε στην τι-βι ήταν τα κινούμενα σχέδια της εποχής – βασικά ο Captain Kangaroo, οι Flintstones, Lunch with Soupy Sales και τον υπέροχο κόσμο του Disney. Οπότε, αν πάρει το μάτι μου εικόνες κάποιου εγκληματικού δράματος, ή σήριαλ ή σαπουνόπερα, μια οποιαδήποτε αλλαγή σε αυτό που κάποτε το θεωρούσαν «κανονικό» και «αποδεκτό» για τα δίκτυα των καναλιών, ή χαρακτηρισμένο ως «κατάλληλο άνω των 13», γίνεται κατάφωρα φανερή. 

Αυτό που κάποτε χαρακτηριζόταν «Αυστηρώς Ακατάλληλο» στο σινεμά όταν εγώ ήμουν έφηβος, σήμερα προβάλλεται σε ώρες υψηλής ακροαματικότητας στην τηλεόραση. Οπότε, κατά μια άλλη έννοια, είμαι μάλλον «έμφυτα» αρμόδιος να κριτικάρω τα ΜΜΕ, διότι δεν ήμουν δα εκείνος ο βάτραχος μέσα σε νερό (που τον έβραζαν σιγά-σιγά μέχρι που πέθανε χωρίς να καταλάβει την αυξανόμενη θερμοκρασία) τα τελευταία 48 χρόνια. Αλλά ακόμα περισσότερο επειδή, όταν το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου βλέποντας τηλεόραση ή ακούγοντας τα ΜΜΕ είναι ο Ιησούς Χριστός και Αυτός Σταυρωθείς για χάρη αυτού του πεπτωκότος κόσμου και όλων των εκφάνσεών του, τότε το πνεύμα της εποχής και οι εξαπατήσεις των ΜΜΕ γίνονται το ίδιο κατάφωρα φανερές.

Τα ΜΜΕ μας έχουν σταδιακά απο-ευαισθητοποιήσει απέναντι στην χυδαιότητα της αμαρτίας και της διαφθοράς. Βασανισμοί, βιασμοί, μοιχείες, φόνοι… διαλέξτε την πιο ποταπή πράξη μέσα στην οποία ένα ανθρώπινο όν μπορεί να βυθιστεί, και αυτό σήμερα περνάει ως «ψυχαγωγία». Τίποτε δεν έχει αφεθεί στην ανθρώπινη φαντασία – μάλιστα, τα ΜΜΕ καμαρώνουν που έχουν κατορθώσει να μας σερβίρουν πράγματα τα οποία οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορούσαν καν ποτέ να φανταστούν!

Ένα από αυτά που μου ήρθε στο νου πρόσφατα είναι πώς ο μικρόκοσμος των ΜΜΕ διαφημίζει. Παίρνει την κουλτούρα, τις λαϊκές φιλοσοφίες και ψυχολογίες, τα ανθρώπινα κίνητρα και τους πόθους που ωθούν την ευρύτερη βιομηχανία ψυχαγωγίας, και τα διυλίζει σε «σποτάκια» μόλις 30 δευτερολέπτων και «πιασάρικα» σλόγκαν μίας μόνο φράσης. Οι διαφημιστές ξοδεύουν εκατομμύρια δολάρια σε έρευνες αγοράς και ψυχολογιών, για να εντοπίσουν τι είναι εκείνο που θα κινητοποιήσει τον κόσμο να αγοράσει την πραμάτεια ενός πελάτη τους. Ως επί το πλείστον, δεν εστιάζουν στην καθ’ εαυτή αξία του προϊόντος, αλλά στο αίσθημα ή το κύρος ή την αύρα που μπορούν να προσδώσουν στο προϊόν, τα οποία θα ανταποκρίνονται σε κάποια ανθρώπινη επιθυμία. Υπάρχει μάλιστα και μέθοδος και σκοπός στην τοποθέτηση διαφημίσεων σε ορισμένα τηλεοπτικά προγράμματα και περιοδικά, που βασίζεται στα δημογραφικά των θεατών. Όλα βασίζονται σε μια προσεκτικά στοχευμένη και ενορχηστρωμένη έλξη – πολύ παρόμοια με την επιλογή του κατάλληλου δολώματος για να πιαστεί ένα συγκεκριμένο ψάρι μέσα σε μια λίμνη.

Η διαφήμιση δεν είναι κάτι το καινούργιο. Είναι απλώς ένα εργαλείο που σε επηρεάζει για να αγοράσεις ένα προϊόν, μέσω κάποιου είδους δέλεαρ. Ο Σατανάς είχε την πρώτη διαφημιστική αντιπροσωπεία στην Εδέμ, και έκτοτε, ΟΛΑ τα διαφημιζόμενα χρησιμοποιούν τα ίδια τρία δολώματα: την λαγνεία της σάρκας, την λαγνεία των οφθαλμών, και την υπερηφάνεια της ζωής. Η διαφήμιση αντλεί από τον πυρήνα των πιστεύω της πεπτωκυίας τάξης, τις σύγχρονες φιλοσοφικές νοοτροπίες και πολιτισμικές ατζέντες. Εκστρατείες, σλόγκαν και «ατάκες» δεν δημιουργούνται μέσα σε ένα κενό αέρος. Τα έχουν μελετήσει εξονυχιστικά, τα έχουν προσαρμόσει και δοκιμάσει λεπτομερώς. Δεν είναι αθώα, χωρίς κανένα νόημα ή επίδραση. Απευθύνονται σταθερά σε μια ανθρώπινη αδυναμία, μόνο που την διαστρεβλώνουν, κάνοντάς την να ακούγεται σαν αρετή: 

Για παράδειγμα το σλόγκαν της Nike “Just do it” («Απλώς κάνε το»)…:

Ναι, καλά… Αλλά - στ’ αλήθεια επιθυμούμε ένα κόσμο όπου κανείς δεν έχει τον παραμικρό έλεγχο του ορμέμφυτου, και όπου κανείς δεν λογαριάζει τις συνέπειες των πράξεών του; Ποιο άτακτο παιδί δεν έχει πει «Δεν ξέρω… απλώς το έκανα»; Δεν θα έπρεπε να είχαμε ξεφύγει από αυτό το στάδιο, ωριμάζοντας; 

Η διαφήμιση επίσης βρίσκει ανταπόκριση στα πάθη. Βρισκόμουν πίσω από ένα φορτηγό εταιρείας εμφιαλωμένου νερού σε μια λεωφόρο τις προάλλες. Η διαφημιστική αφίσα στο πίσω μέρος του φορτηγού έλεγε “The taste you deserve without the calories!” (Η γεύση που σας αξίζει, χωρίς τις θερμίδες)….

Εεεεεε…. “Η γεύση που σας αξίζει”;;; Ποιος ΑΞΙΖΕΙ την γεύση; Και γιατί;;

Η αίσθηση του δικαιώματος είναι ένα από τα πιο πρόσφατα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά μιας αδιάντροπης, εγωπαθούς κουλτούρας από την οποία αντλούν οι διαφημιστές. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και όλες οι έντυπες διαφημίσεις σου λένε πως «σου αξίζει» ένα διάλειμμα, ένα κανάκεμα, να ησυχάζει ο νους σου, η απόλαυση σε ατελείωτες και χωρίς περιορισμό ποσότητες, να σε αφήνουν ήσυχο οι εισπράκτορες λογαριασμών, και ναι, ακόμα πως «σου αξίζει» ένα…νερό που έχει γεύση και που δεν σε παχαίνει…

Και γιατί «σου αξίζουν» όλα αυτά; Είναι απλό. Επειδή απλώς υπάρχεις.

Αλλά όχι ακριβώς. Δεν «σου αξίζει» απλώς – μάλλον νοιώθεις πως αυτά είναι «δικαίωμά σου» - και οι διαφημιστές θωπεύουν την εγωπάθειά σου, προκειμένου να σε χωρίσουν από τα λεφτά σου (ξέρω πως αυτό μπορεί να μην το έχουν αντιληφθεί πολλοί από εσάς – λυπάμαι που σας χάλασα την αυταπάτη). Αλλά αν είστε τόσο άσχετοι και νάρκισσοι ώστε να πιστεύετε αυτά που σας λένε, τότε «σας αξίζει» να σας κοροϊδεύουν και «τους αξίζει» να παίρνουν τα λεφτά σας. Το πρόβλημα είναι πως όσα έχουμε, πιστεύουμε πως είναι «κανονικό», και ό,τι άλλο προστεθεί, σύντομα γίνεται κάτι που είναι «δικαίωμά μας».

Δεν ξέρω… αλλά, όποτε βλέπω ανθρώπους να στενοχωρούνται επειδή δεν έλαβαν αυτό που εκείνοι το θεωρούν «δικαίωμά τους», τότε επιβεβαιώνεται η πεποίθησή μου πως το ίδιο το «Δικαίωμα» είναι η Κόλασή του.

Τέλος πάντων, όλοι μας έχουμε ακούσει και το διφορούμενο σλόγκαν της εταιρείας Burger King, “Have it your way” (ας γίνει όπως το θέλεις εσύ), καθώς και το ευρέως διαδεδομένο σύνθημα «αφέσου στην απόλαυση τάδε» που το επισυνάπτουν σε τόσα προϊόντα – από παγωτό μέχρι κούρες σε Spa ομορφιάς.. χρειάζεται καν να μιλήσω για αυτό; 

Το ραδιόφωνο του Σάλεμ χτυπά απευθείας την καρδιά της εγωμανίας των μαχητικών και αυτό-διορισμένων «φρουρών της πύλης», με το σλόγκαν «Εκεί που η γνώμη σας μετράει». Ναι, ΣΙΓΟΥΡΑ μετράει… για μετρήσεις ακροαματικότητας που μεταφράζονται σε ακόμα περισσότερα διαφημιστικά δολάρια. Και όμως, όπως μου λέει κάθε πρωί ένας τοπικός πωλητής αυτοκινήτων: «Τα πάντα αφορούν εσένα»…

Θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι για πολύ ακόμα, αλλά το κοινό νήμα είναι «το πνεύμα της εποχής» και ο εγωκεντρισμός του πεπτωκότος ανθρώπου. Μας βομβαρδίζουν συνεχώς με ατάκες που ενισχύουν τον κοσμικό ουμανισμό, σχετικισμό, υστερο-μοντερνισμό, ναρκισσισμό, ηδονισμό, δικαιωματισμό, και φιλαυτία. Αν παρατηρήσεις μια διαφήμιση κριτικά και προσέξεις τις ατάκες της, θα αρχίσεις να βλέπεις τι ακριβώς διαμορφώνει τον νου μας. Είμαστε βυθισμένοι μέσα σε ΜΜΕ που διακονούν τον βραχύ χρόνο που διαρκεί η προσοχή μας, με σύντομους ήχους, γρήγορες ατάκες και σλόγκαν. Ως επί το πλείστον, είμαστε καταναλωτές δίχως κριτική παρατήρηση του συνεχούς μενού της άθεης φιλοσοφίας που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ.

Έτσι λοιπόν… κάθομαι να φάω το γεύμα μου, και απλώνω το χέρι να πιάσω το μπουκάλι του ΚΕΤΣΑΠ, και εκεί… πάνω στο δικό μου τραπέζι του φαγητού.. πάνω στο μπουκάλι του ΚΕΤΣΑΠ… πάνω στο ταπεινό, κοινό, άχαρο, συνηθισμένο, απροσποίητο, σπιτικό ΚΕΤΣΑΠ είναι μια γιγαντοαφίσα που διαφήμιζε το ευαγγέλιο του σχετικισμού και του ουμανισμού, με το σύνθημα: “YOU BE THE JUDGE” (εσύ να είσαι ο κριτής) γραμμένο με κεφαλαία γράμματα πάνω στην ετικέτα... 

Ναι, καλά, δεν είναι παρά ένας διαφημιζόμενος διαγωνισμός – ένα διαφημιστικό κόλπο… όμως τι σου λέει, και τι διδάσκει τα παιδιά σου, κάθε φορά που το πιάνεις στο χέρι; Πως ΕΣΥ είσαι ο διαιτητής, ΕΣΥ είσαι αυτός που ορίζει μια πραγματικότητα, ΕΣΥ μόνο είσαι ο διακρίνων τα πάντα… συμπεριλαμβανομένου και του κέτσαπ… Ναι, σου λέει αυτό που εσύ θέλεις να ακούσεις: πως είσαι θεός (με μικρό «θ»).

«Εσύ να είσαι ο κριτής» είναι ακριβώς ο τρόπος που εξαπάτησε ο Όφις την Εύα: «..θα είστε ως θεοί, γνωρίζοντες το καλό και το πονηρό…» (Γέν. 3/γ’:5). Το μπουκάλι μου με το κέτσαπ με δελεάζει προς το ίδιο ψεύδος – πως «εγώ είμαι ο κρίνων»…

Άραγε το δικό μου μπουκάλι κέτσαπ απέχει τόσο πολύ από τον όφη και το μήλο; (Καλά… ξέρω πως δεν ήταν μήλο… θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ντομάτα). Μήπως αντιδρώ υπερβολικά; Σίγουρα δεν το πιστεύω, αλλιώς δεν θα έχανα τον χρόνο μου μαγνητοφωνώντας όλα αυτά. Η ουσία είναι πως και οι δύο περιπτώσεις είναι ψέματα που τροφοδοτούν τον ανθρώπινο εγωισμό μας, και στον βαθμό που τα πιστεύουμε και ζούμε σύμφωνα με αυτά, είμαστε λιγότερο από πραγματικοί άνθρωποι.

Ω.. έλα πια Στηβ… Δεν είναι παρά ΚΕΤΣΑΠ! Πόση επιρροή μπορεί να έχει η κέτσαπ;

Η πραγματικότητα είναι πως τα Λόγια έχουν σημασία. Με ένα λόγο Του, ο Ιησούς εξέβαλλε δαιμόνια. Ο λόγος της Πίστεως μας σώζει. Τα λόγια του Θεού δεν επιστρέφουν κενά. Κρίνεσαι από τα λόγια σου. Ένας λόγος μπορεί να επουλώσει ή να τραυματίσει. Τα λόγια σημαίνουν κάτι. Καμία λέξη δεν είναι κενή περιεχομένου (και εδώ που τα λέμε, ούτε η καλώς τοποθετημένη σιωπή)…. Και ακριβώς επειδή οι επιλεγμένες λέξεις είναι ελάχιστες και είναι επιδέξιες και τοποθετημένες σε όχι πολύ φανερά μέρη, γίνονται ακόμα πιο προδοτικές και επικίνδυνες.

Η λεζάντα στην ετικέτα του μπουκαλιού δεν έλεγε «ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΟΚΙΜΗΣ ΚΕΤΣΑΠ»!! Ήταν μια σχετικιστική, ουμανιστική κοινότυπη φράση που αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να την «καταπίνουν» καθημερινά μέσω των ΜΜΕ. (Μάλλον αυτό έπρεπε να το διατυπώσω αλλιώς: «εκατομμύρια άνθρωποι ανοίγουν το στόμα τους και το καταβροχθίζουν πρόθυμα, επειδή δεν έχουν την διάκριση να δουν ότι αυτό που τους ταΐζουν είναι φιλοσοφικά δηλητήρια»).

«Εσύ να είσαι ο κριτής» πάνω σε ένα μπουκάλι κέτσαπ… Είναι μικρό πράγμα αυτό; Σίγουρα ναι, απομονωμένα. Όμως δεν είναι ένα απομονωμένο μήνυμα – είναι ΤΟ μήνυμα της εποχής (*), που το αναμεταδίδουν σε μικρές δόσεις με εκατοντάδες τρόπους: πως δεν υπάρχει η αλήθεια, παρά μόνο αυτό που ότι εσύ πιστεύεις ότι είναι… και αν γεμίσεις ένα σακί με αρκετά μικρά κέρματα, εν καιρώ θα ζυγίζει αρκετά ώστε να συνθλίψει με το βάρος του…

***

(*) Σημείωση ΟΟΔΕ: Στην Ελλάδα η αντίστοιχη υποβολή που συναντάμε παντού, είναι: "Να είσαι ο εαυτός σου". Σε Σήριαλ, σε Πρωινάδικα, σε Ριάλιτι, (κυρίως σε Ριάλιτι), αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα και η κεντρική υποβολή που συναντάμε. Κάτι αντίστοιχο με αυτό το σύνθημα που παρατηρεί το άρθρο, ότι κυριαρχεί στη χώρα τού ραδιοφωνικού ομιλητή. Γιατί το "να είσαι ο εαυτός σου", τι άλλο μπορεί να σημαίνει, παρά το: "ζήσε όπως νιώθεις ότι θέλεις να ζεις και να ενεργείς"; Τι άλλο σημαίνει, από το: "γίνε ο τελικός κριτής τής συμπεριφοράς σου";

Ανεξαρτήτως από τη γελοιότητα τής διατύπωσης τής φράσης: "Να είσαι ο εαυτός σου", (γιατί πώς θα μπορούσες να είσαι... άλλος;), είναι προφανής η σημασία της. Ακούμε για παράδειγμα σε Ριάλιτι: "Τον ψήφισα να φύγει, γιατί δεν είναι ο εαυτός του!" Και δεν σκέφτεται ο ανόητος που τα λέει αυτά, ότι αν ο άλλος "ήταν ο εαυτός του", δηλαδή αν συμπεριφερόταν όπως ένιωθε, δεν θα ήξεραν οι υπόλοιποι πού να κρυφτούν! Και από την άλλη, όταν κάποιος "είναι ο εαυτός του", όταν δηλαδή εκφράζει αυτά που νιώθει κάθε στιγμή, (μαλλιοτραβήγματα, προσβολές, ύβρεις, τεμπελιά, παρενόχληση, κλπ), οι ίδιοι αυτοί, εμφανίζονται θιγμένοι και εκνευρισμένοι!

Και εδώ είναι σαφές το αντιχριστιανικό τής υπόθεσης: Το να είναι κάποιος "ο εαυτός του", τι σημαίνει ακριβώς; Δεν σημαίνει το να εκφράζεται όπως νιώθει; Σκεφθείτε δηλαδή έναν κόσμο όπου όλοι να εκφράζονταν όπως νιώθουν! Να ερχόταν ο γείτονας και να σου έλεγε: "Μου αρέσει η γυναίκα σου"! Και όχι μόνο να το έλεγε!  Ένας τέτοιος κόσμος, σε τι θα διέφερε από τη ζούγκλα; Δηλαδή ο κλεπτομανής, "να είναι ο εαυτός του"; Ο σαδιστής; Ο παιδεραστής; Ο μοιχός; Ο οργίλος;...

Τελικά τι είναι η εν Χριστώ ζωή μας; Δεν είναι μια προσπάθεια να "σκοτώσουμε τον παλαιό άνθρωπο", και να τον αντικαταστήσουμε με "τον νέο άνθρωπο", κτισθέντα κατά Θεόν; (Εφεσίους 4/δ: 22-24). Δεν είναι ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ τον "παλιάνθρωπο" με έναν νέο άνθρωπο, με μια νέα προσωπικότητα, ως εικόνα τού Χριστού που είμαστε; Και πώς θα γίνει άραγε αυτό, χωρίς το "έθος" (το και "ήθος"); Γιατί για να γίνει το "ήθος", χρειάζεται το "έθος", τη συνήθεια! Και πώς θα συνηθίσει κάποιος την εν Χριστώ ζωή, πώς θα καταπολεμήσει τα πάθη που τον κάνουν "παλιάνθρωπο", αν δεν τα συγκρατήσει, αλλά "είναι ο εαυτός του" εκφράζοντάς τα; Γιατί έτσι ξεκινάει ο άνθρωπος να "εθίζεται" σε έναν σωστό τρόπο ζωής, ώστε το "έθος" να γίνει αυτό που σήμερα λέμε: "σωστό ήθος". Μπορεί μέσα του να νιώθει ένα σωρό πάθη και παρορμήσεις, είτε ενστικτώδεις, είτε επίκτητες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτά όλα θα τα εξωτερικεύει και θα τα εκφράζει, για "να είναι ο εαυτός του"! Αντιθέτως! Αυτά θα τα καταπνίγει, θα τα υποτάσσει και θα τα νικάει εξαφανίζοντάς τα ΣΤΑΔΙΑΚΑ. (Α΄ Κορ. 9/θ: 27) Γιατί τα πάθη συνήθως έτσι σταδιακά (δια τού έθους, δια τής συνήθειας) νικώνται, (όπως και σταδιακά ενισχύονται). Και δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές που τη μια στιγμή θα είσαι κλεπτομανής και την άλλη τίμιος, ή τη μια στιγμή θα είσαι πόρνος και την άλλη θα βλέπεις το άλλο φύλο μόνο αδελφικά. Αλλά θα πρέπει να περάσει κάποιος από το καμίνι τού πειρασμού και τής εγκράτειας, ώστε ΣΤΑΔΙΑΚΑ, να μπορέσει ΝΑ ΚΑΤΑΠΝΙΞΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, και στη θέση του να ανατείλει ένας νέος άνθρωπος.

Ο Χριστιανός, ΔΕΝ πρέπει να είναι "ο εαυτός του", αλλά με τη βοήθεια τής Εκκλησιαστικής ζωής να τον καταπνίγει, για να μπορέσει κάποτε να λέει όπως ο Απόστολος Παύλος: "Μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί· Και δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα· σε ό,τι, όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη τού Υιού τού Θεού, ο οποίος με αγάπησε, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου" (Γαλάτες 2/β: 20).

Κολασμένα σκηνικά καταναλωτικής ψύχωσης

Από εδώ

Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από την “κρίση” που βιώνουμε.

Η αφθονία οδηγεί κάποιους στην παραφροσύνη. Η κρίση μπορεί να είναι και μία ευκαιρία άσκησης και μετάνοιας. Η εγωιστική αυτολατρεία του καταναλωτισμού, οδηγεί στην ενσάρκωση της… κόλασης.

Αμερική. “Μαύρη παρασκευή”. Η μαύρη παρασκευή είναι η ημέρα μετά την ημέρα των Ευχαριστιών. Εκείνη την ημέρα, είναι οι μεγαλύτερες εκπτώσεις στις ΗΠΑ. Μιλάμε για εκπτώσεις 50-60-70%. Στο βίντεο βλέπετε τι χαμός γίνεται, για να πάρουν smartphone, σε ένα από τα μεγαλύτερα αμερικάνικα σουπερμάρκετ.

Προσέξτε ειδικά στο 1.10″ χρόνο του πρώτου βίντεο. Μια γυναίκα ΔΑΓΚΩΝΕΙ κάποιον…

Αγαπητέ αναγνώστη, καταλαβαίνεις, πως υπάρχουν και χειρότερα πράγματα, από το να βρίσκεσαι σε οικονομική κρίση. Από πνευματικής άποψης πάντα.

Ποιός διαφωνεί πως η εικόνα που βλέπουμε παραπάνω δεν είναι μια εικόνα…κόλασης;

Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει πως χωρίς αγάπη, η κόλαση δεν είναι παρά μια “Μαύρη Παρασκευή”, που συνεχίζεται σε όλη την αιωνιότητα;

Περισσότερα για την: Μαύρη Παρασκευή

Η Παράδοση μας, η Ορθόδοξη Παράδοση, μας δίνει λύσεις, ώστε να μην καταντήσουμε την ζωή μας κόλαση…

Δες και: Μίλα, παιδί μου, απεριόριστα... 

Φώτης: ερημίτης σε αστικό τοπίο, που προσφέρει λουλούδια & δε φοβάται την κρίση 

Αμερικανίδα καλλιτέχνις, ερημίτισσα των δασών 

Ο συνάνθρωπος: κόλαση ή παράδεισος;