Όταν ο άγιος Δημήτριος διαφώνησε με το Χριστό!

Στην ιστορία του αγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλύτη (για τη μυροβλυσία του - δηλ. το άρωμα που ρέει από τον τάφο του - δες εδώ), όπως καταγράφεται στο Μέγα Συναξαριστή του Ματθαίου Λάγγη (τόμος Οκτωβρίου), αναφέρεται το παρακάτω αξιοπρόσεκτο επεισόδιο:

Άβαροι (από εδώ)

Στα βυζαντινά χρόνια, δηλ. κάμποσους αιώνες μετά το μαρτύριο του αγίου, η Θεσσαλονίκη πολιορκήθηκε από τους Άβαρους. Τότε φύλακας του ναού και του τάφου του αγίου ήταν ένας ενάρετος μοναχός. Μια νύχτα εμφανίστηκαν δυο νέοι στο μοναχό και του ζήτησαν να μπει στο ναό και να ειδοποιήσει "τον αφέντη του" ότι του φέρνουν ένα μήνυμα από το Βασιλιά.
Ο αδελφός μπήκε μέσα, πήγε στον τάφο του αγίου και του μετέφερε την ειδοποίηση. Τότε ο άγιος, σαν όραμα, βγήκε από τον τάφο του, προχώρησε & συνάντησε τους δύο νέους. Εκείνοι του είπαν: "Ο Βασιλιάς των όλων σε διατάζει να φύγεις από αυτή την πόλη τώρα, γιατί θα πέσει στα χέρια των βαρβάρων".
Τότε ο άγιος έσκυψε το κεφάλι του, τα μάτια του δάκρυσαν και παρέμεινε πολλή ώρα σ' αυτή τη στάση. Ο μοναχός λυπήθηκε πολύ και είπε στους νέους, που προφανώς ήταν άγγελοι: "Αν ήξερα πόσο θα λυπηθεί ο αφέντης μου από το μήνυμά σας, δε θα τον ειδοποιούσα".
Τελικά, ο άγιος σήκωσε το κεφάλι και τους είπε: "Ώστε ο Βασιλιάς και Κύριος των όλων έκρινε το λαό αυτής της πόλης άξιο να σφαχτεί από τους βάρβαρους; Τότε, πείτε Του πως Εκείνος με έβαλε φύλακα σ' αυτή την πόλη. Δε θα φύγω λοιπόν, αλλά θα κάνω αυτό που έκανε κι Εκείνος: θα δώσω τη ζωή μου για τους ανθρώπους. Αν χαθούν αυτοί, ας χαθώ κι εγώ μαζί τους". "Αυτό να Του πούμε;" ρώτησαν οι άγγελοι. "Δε φοβάσαι μήπως οργιστεί εναντίον σου;". "Αυτό να Του πείτε" απάντησε ο άγιος και επέστρεψε, πάντα σαν όραμα, στον τάφο του.
Οι δυο νέοι έφυγαν. Την άλλη μέρα ο μοναχός διηγήθηκε τη συγκλονιστική εμπειρία του και ο λαός της Θεσσαλονίκης κατάλαβε πως θα έχει τη βοήθεια του αγίου στον αγώνα του.

Ο άγιος φυλακίζεται στο βόθρο του δημόσιου λουτρού (από εδώ). Πίσω, με φωτοστέφανο, κρυφοκοιτάζει ο άγιος Λούπος, δούλος του αγίου, αλλά στην πραγματικότητα φίλος και αδελφός του, που, όταν τον θανάτωσαν, βούτηξε ένα μαντήλι στο αίμα του και μ' αυτό έκανε πολλά θαύματα και δίδασκε τους ανθρώπους για το Χριστό. Έτσι, αν και δούλος, έγινε δάσκαλος όλης της κοινωνίας και θαυματουργός. Φυσικά συνελήφθη και θανατώθηκε. Γιορτάζεται μια μέρα μετά τον άγιο Δημήτριο (27 Οκτ.), μαζί με τον άγιο Νέστορα, το φίλο τους. Έτσι, "δούλος" και "αφέντης" αδελφώνονται όταν είναι αληθινοί χριστιανοί (περί δουλείας εδώ).
 
Η ιστορία αυτή, με τους αγγέλους και το μήνυμα του Χριστού, ακόμα κι αν κάποιος τη θεωρήσει μύθο (ή επινόηση του μοναχού για να δώσει κουράγιο στους συμπολίτες του), έχει μια κρυφή σημασία, που με συγκίνησε και θά 'θελα να τη μοιραστώ μαζί σου:
Αυτός λοιπόν, αδελφέ μου, είναι ο Θεός μου: όχι ο σκοτεινός θεός της αιρετικής Ιεράς Εξέτασης ή ο εξίσου σκοτεινός θεός που έχουν στην καρδιά τους πολλοί σκληρόκαρδοι "ορθόδοξοι", αλλά ο Θεός της Εκκλησίας, των μαρτύρων και των αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού. Ένας Βασιλιάς, που δέχεται να παρακούνε την εντολή Του οι άγιοί του και να κάνουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους κι όχι αυτό που τους διατάζει Εκείνος! 
Άραγε, ο Χριστός οργίστηκε με τον άγιό Του; Δεν υπονοείται κάτι τέτοιο στην ιστορία. Ο Θεός μου, ο Ιησούς Χριστός, προτιμάει να αγαπάς τους ανθρώπους παρά να υπακούς στις εντολές Του. Άλλωστε, η μόνη εντολή Του, στην Καινή Διαθήκη, είναι το "αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου... και τον πλησίον σου ως σεαυτόν". Όποιος τηρεί αυτές τις δύο εντολές, λέει, τις έχει τηρήσει όλες.
Μπορεί στο μυαλό σου ή στην καρδιά σου να έχεις πολλή πίκρα για το θεό των χριστιανών, όπως τον έχεις στη φαντασία σου. Μπορεί να είσαι οργισμένος ενάντια στην Εκκλησία, στο ράσο, στους παπάδες ή και στον ίδιο το Θεό. Αλλά να τι Θεό έχουμε - γι' αυτό χαίρομαι που είμαι χριστιανός.

Σ' ευχαριστώ, αδελφέ μου/αδελφή μου, που διάβασες αυτό το άρθρο.
Αν θέλεις, δες και:
Είναι μυροβλύτης ο άγιος Δημήτριος;
Θαύματα του αγίου Δημητρίου στους μουσουλμάνους (& εδώ).

Θαύματα του Αγίου Δημητρίου στά 1906, στον τότε Πασά της Θεσαλονίκης

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;