Η δόξα των ανθρώπων σου στερεί τη δόξα του Θεού. Μη γλυκαίνεσαι με την τιμή του κόσμου τούτου, για να μην πικραθείς ξαφνικά κι αναπάντεχα από την ατίμωση του κόσμου τούτου. Γιατί, σ’ αυτή τη γη, τη δόξα ακολουθεί συνήθως η ατίμωση. Μετά την ευδαιμονία έρχεται η δυστυχία, μετά την ευφροσύνη η θλίψη, μετά τη χαρά ο πόνος, μετά τη ζωή ο θάνατος. Όλα μεταβάλλονται, όλα έρχονται και παρέρχονται, εκτός από τον αιώνιο Θεό και την αιώνια δόξα Του.
Οι Ιουδαίοι τίμησαν και υποδέχθηκαν τον Κύριο σαν βασιλιά, «μετά Βαΐων και κλάδων». Και μετά από λίγο Τον ατίμασαν, Τον χλεύασαν, Τον ράπισαν… Πρώτα γονάτισαν μπροστά Του και Τον προσκύνησαν. Κι έπειτα Τον άρπαξαν και Τον οδήγησαν στον Σταυρό. Τη μια μέρα ζητωκραύγαζαν «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!». Και την άλλη παραληρούσαν «σταυρωθήτω!». Αυτοί είναι οι άνθρωποι. Κι αυτή είναι η δόξα της γης.
Όταν ευημερείς οι άνθρωποι σε τιμούν και σε δοξάζουν. Όταν δυστυχήσεις σ’ εγκαταλείπουν και σ’ αποστρέφονται. Όταν όλοι τιμούσαν και θαύμαζαν τον Κύριο, οι απόστολοι ήταν δίπλα Του. Την ώρα του πάθους Του όμως Τον εγκατέλειψαν κι έφυγαν μακριά Του.
Όσο μεγαλύτερη είναι η δόξα τόσο μεγαλύτερος και ο φόβος. Εκείνοι που ορειβατούν στις επικίνδυνες βουνοκορφές των τιμών, διατρέχουν περισσοτέρους κινδύνους από εκείνους που βαδίζουν με σιγουριά στις ομαλές πεδιάδες της ασημότητας. Τα ύψη της τιμής διαδέχονται τα βάραθρα της ατιμίας και του ονειδισμού, είτε εδώ από τους ανθρώπους είτε εκεί από τους δαίμονες. «ὅσα ἐδόξασεν ἑαυτὴν… τοσοῦτον δότε αὐτῇ βασανισμὸν καὶ πένθος», διατάσσει ο άγγελος της Αποκαλύψεως για την νοητή Βαβυλώνα (Αποκ. 18. 7).
Όσο λοιπόν περισσότερο σε τιμούν, τόσο θεώρησε τον εαυτό σου ανάξιο της τιμής, και κράτησε σταθερά μέσα στην καρδιά σου το φρόνημα της ταπεινώσεως. Θυμήσου τον θάνατο που τους εξισώνει όλους, πλουσίους και φτωχούς, άρχοντες και υποτακτικούς, ένδοξους και άσημους, σοφούς και μωρούς, ανδρείους και αδυνάτους. Όλοι κλείστηκαν μέσα σ’ ένα μικρό μνήμα.
Μόλις κυκλοφόρησε τὸ μέχρι σήμερα μεγαλύτερο βιβλίο μας, συνολικὰ 128
σελίδες, ἐντυπωσιακὰ εἰκονογραφημένες. Θὰ εὐχαριστηθῆτε νὰ τὸ διαβάζετε
στὰ παιδιά σας.
Ο Άγιος Λάζαρος και η σημασία της θαυμαστής του Ανάστασης
Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητού | Ρομφαία
Το Σάββατο της ΣΤ΄ εβδομάδος των Νηστειών η
αγία μας Εκκλησία όρισε να εορτάζουμε την θαυμαστή ανάσταση του
Λαζάρου. Καθόλου τυχαία.
Το θαυμαστό αυτό γεγονός συμπίπτει χρονικά
με την είσοδο του Κυρίου μας στην Ιερουσαλήμ και επίσης το γεγονός της
εκ νεκρών αναστάσεως του Λαζάρου είναι το προμήνυμα και της δικής Του
πανένδοξης ανάστασης!
Ο Λάζαρος με τις αδελφές του Μάρθα και Μαρία, κατοικούσαν στην κώμη Βηθανία, και είχαν εγκάρδιες φιλικές σχέσεις με τον Κύριο.
Φαίνεται ότι πολλές φορές είχαν την ύψιστη
τιμή και χαρά να δεχτούν και να φιλοξενήσουν το Χριστό στον ευλογημένο
οίκο τους (Λουκ.10,38-42).
Ξαφνικά ο Λάζαρος ασθένησε βαριά. Οι δυο αδερφές έστειλαν μήνυμα στον Ιησού ότι ο αγαπημένος Του φίλος ο Λάζαρος αρρώστησε.
Ο Χριστός διαβεβαίωσε τους απεσταλμένους
πως «αύτη η ασθένεια ούκ έστι προς θάνατον, αλλ’ υπέρ της δόξης του
Θεού, ίνα δοξασθή ο υιός του Θεού δι΄ αυτής» (Ιωάν.11,4).
Όμως ο Λάζαρος πέθανε και ετάφη σε σπηλώδες μνημείο, σύμφωνα με τις ιουδαϊκές συνήθειες.
Ο Χριστός αφού έμεινε δύο ημέρες στον τόπο που βρισκόταν πήρε τους μαθητές του και γύρισε στην Ιουδαία κατευθύνθηκε στη Βηθανία.
Καθ’ οδόν τους διαβεβαίωνε πως «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται΄ αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν» (Ιωάν.11,12-15).
Η ενθουσιώδης Μάρθα, όταν έμαθε ότι ο
Χριστός έρχεται στη Βηθανία, έτρεξε να Τον προϋπαντήσει και με απόλυτη
εμπιστοσύνη σε Αυτόν του είπε: «Κύριε, ει ης ώδε, ο αδελφός μου ουκ αν
ετεθνήκει. Αλλά και νυν οίδα ότι όσα αν αιτήση τον Θεόν, δώσει σοι ο
Θεός».
Ο Ιησούς της λέει ξεκάθαρα: «αναστήσεται ο
αδελφός σου» (Ιωάν.11,24) και διαβεβαιώνει πανηγυρικά: «Εγώ ειμί η
ανάστασις και η ζωή.
Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται΄ και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιωάν.11,26).
Μετά ζήτησε να τον οδηγήσουν στο μνημείο και να άρουν τον λίθο από την θύρα του σπηλαίου.
Η Μαρία, όμως, Τον προειδοποίησε: «Κύριε,
ήδη όζει΄ τεταρταίος γαρ εστι». Ο Χριστός της είπε πως «ουκ είπον σοι
ότι εάν πιστεύσης όψει την δόξαν του Θεού;» (Ιωάν.11,40).
Αφού κύλησαν το λίθο ο Κύριος στάθηκε
μπροστά στο μνημείο και σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και είπε: «Πάτερ,
ευχαριστώ σοι ότι ήκουσάς μου.
Εγώ δε ήδειν ότι πάντοτέ μου ακούεις ΄ αλλά
δια τον όχλον τον παρεστώτα είπον, ίνα πιστεύσωσιν ότι συ με
απέστειλας» (Ιωάν.11,41).
Κατόπιν φώναξε με δυνατή φωνή: «Λάζαρε
δεύρο έξω». Το θαύμα έγινε, ο Λάζαρος έζησε και εξήλθε του μνημείου
δεμένος με τα νεκρικά ενδύματα. Ο Χριστός έδωσε εντολή να τον λύσουν και
να περπατήσει.
Το μεγάλο αυτό γεγονός έκανε πολλούς να πιστέψουν στο Χριστό. Κάποιοι έτρεξαν στους Φαρισαίους και ανήγγειλαν το θαύμα.
Οι σκληρόκαρδοι και υποκριτές εκείνοι
άνθρωποι, μαζί με το ιουδαϊκό ιερατείο, όχι μόνο δεν συγκινήθηκαν και
δεν πίστεψαν στα θαύμα και τη δύναμη του Ιησού, αλλά σκληρύνθηκαν έτι
περισσότερο οι καρδιές τους και αποφάσισαν να σκοτώσουν το Λάζαρο!
Για να γλυτώσει από τους φανατικούς Ιουδαίους έφυγε για την Κύπρο και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Κιτίου περί το 33 μ. Χ.
Εκεί τον συνάντησαν ο απόστολος Παύλος και ο
Βαρνάβας, κατά την πρώτη αποστολική περιοδεία τους, το οποίο
χειροτόνησαν επίσκοπο Κιτίου.
Η παράδοση αναφέρει πως ποίμανε θεοφιλώς την Εκκλησία για δεκαοχτώ χρόνια. Κοιμήθηκε γύρω στο 60 μ. Χ.
Η ανάσταση του Λαζάρου είναι το μεγαλύτερο
θαύμα του Κυρίου. Αν και ο νεκρός άρχισε να αποσυντίθενται, ο Χριστός
τον ανάστησε, φανερώνοντας το μεγαλείο της θείας δυνάμεώς Του, διότι
Αυτός είναι ο κύριος της ζωής. Είναι ο ίδιος η ζωή.
Η διαβεβαίωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού
ότι είναι η πηγή της ζωής και η μακάρια ανάστασή μας, είναι η μεγάλη μας
παρηγοριά και η άρρητη δύναμη που μας κάνει να υπερνικάμε όλες τις
αντιξοότητες της επίγειας ζωής μας.
Χάρη στην πίστη μας σ’ Αυτόν δεν θα πεθάνουμε ποτέ, έστω και αν το φθαρτό σώμα μας αποσυντεθεί στη γη.
Αυτό είναι ένα απλό βιολογικό γεγονός, το οποίο δεν έχει ουδεμία οντολογική επίπτωση για μας τους πιστούς του Χριστού.
Η ψυχή μας θα εξακολουθεί να ζει και χωρίς το σώμα μας, μια ζωή ασύγκριτα ανώτερη από την επίγεια.
Αλλά όχι για πάντα μόνη της, διότι «έρχεται
ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του
Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν.5,25).
Κατά τη γενική ανάσταση τα σώματά μας θα
ζήσουν και θα ενωθούν πάλι με τα πνεύματά μας για να μην ξαναχωρίσουν
ποτέ πια, αλλά να ζουν αιώνια την όντως ζωή και να συνδοξάζονται με το
Χριστό.
Το μέγα θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου
δείχνει ξεκάθαρα ότι όπως ο Χριστός ανάστησε εκείνον, κατά τον ίδιο
τρόπο θα αναστήσει και μας.
Με τη δική Του ανάσταση νίκησε κατά κράτος
το θάνατο. Δια της Αναστάσεως του Χριστού «έσχατος εχθρός καταργείται ο
θάνατος» (Α΄ Κορ.15,26), διακηρύττει πανηγυρικά ο απόστολος Παύλος.
Η μεγάλη αυτή εορτή λειτουργεί αναμφίβολα
ως πνευματική ανάταση στις ψυχές μας αυτές τις άγιες ημέρες, οι οποίοι
συν-οδοιπορούμε με τον Κύριο προς το εκούσιο πάθος και το σταυρικό Του
θάνατο.
Ο εορτασμός της ανάστασης του αγίου Λαζάρου
είναι τα προεόρτια της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας και η
απαρχή και της δικής μας ανάστασης!
Τον σταύρωσαν οι κομμουνιστές σε έλατο σε σχήμα σταυρού, Μεγάλη Παρασκευή, 11 Απριλίου 1947.
Δε θα σταθούμε σ’ αυτά· Αριστερά ή Δεξιά.
Το ερώτημα και το κουτσομπολιό στα κράσπεδα στις καταλήξεις των αγγέλων είναι με ποιους Μεγαλομάρτυρες είναι ο παπά Γιώργης ισοστάσιος στον Ουρανό.
Η τελευταία Δεξιά που είδε αυτός ο τόπος ήταν το 1821.
Και η μόνη Αριστερά που είδε ποτέ αυτός ο κόσμος, και μη σας κάνει εντύπωση αυτό, ήταν στις κοινωνίες των πρώτων Χριστιανών, αλλά κι εκεί, λίγο κράτησε κι αυτό, που θα έλεγε και ο πατέρας Ανανίας ο Κουστένης, και, τελικά, κι η Δεξιά κι η Αριστερά μόνες αληθινές στο επέκεινα θα είναι του Κυρίου.
Το ερώτημα και το κουτσομπολιό είναι σε ποιο δωμάτιο θα σταθείς.
Ευτυχώς που πλησιάζει το
Πάσχα....Ευτυχώς δηλαδή που δεν το πέρασαν κι' αυτό στο φάσμα της
τεχνητής νοημοσύνης να ακούμε ξαφνικά από τον υπολογιστή εκείνη την
φρικιαστική φωνή - αναγγελία εκτέλεσης (περίπου) να μας αναγγέλλει: "Φέτος το Πάσχα ματαιώνεται, φέτος το Πάσχα ματαιώνεται"!
Οργουελικό
ακούγεται αυτό και απολύτως απίθανο αλλά και όσα μέχρι τώρα έχουν γίνει
προς την κατεύθυνση της κατάργησης του ανθρώπου ως ελεύθερης οντότητας,
απίθανα τα ακούγαμε κάποτε...
Οι
Πασχαλιές μας ωστόσο είναι μια άλλη ιστορία που δεν θα μπορέσουν ποτέ
να την ακουμπήσουν γιατί έχει μέσα της το Αίμα της απόλυτης Αγάπης
(Του), την κατάργηση του θανάτου και την Ανάσταση ως βεβαιότητα της
διαδρομής του ανθρώπου προς την λύτρωση. Αυτά δεν τα θα τα ακουμπήσουν
ποτέ, όσο και αν τα χλευάσουν, όσο και αν ασεβήσουν σε βάρος των ιερών
και των οσίων μας.
Κάπως
έτσι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι, που απλώς δεν προδώσαμε, φαντάζουμε
εξωπραγματικοί και για κάποιους μεσαιωνικοί ή και ψεκασμένοι, όπως μας
είπαν ακόμη και πολιτικοί ηγέτες. Δεν μας πειράζει αυτό. Τιμή μας και
καμάρι μας. Κάποιοι πρέπει να φυλάξουν τις Θερμοπύλες. Δεν ισχυριζόμαστε
ακριβώς ότι το κάνουμε εμείς αλλά οπωσδήποτε άλλοι είναι οι
Εφιάλτες...
Για μας
οι μέρες ξημερώνουν πάνω σε προσευχές και όνειρα της νύχτας που πέρασε,
με Αγίους σε πρόσφατες περιπολίες και αυτό μας κάνει να κουβαλάμε τα
καθ' ημέραν με υπομονές και ελπίδες καθώς οι δρόμοι μας διασταυρώνονται
με το έλεος του πιο Δυνατού, του Κυριάρχη του κόσμου. Αυτό μπορεί να
ακούγεται "κάπως" αλλά είναι πολύ απλό. Τόσο απλό όσο η αθωότητα του
μικρού παιδιού που βρίσκεται στο βιός του κραταιού γονιού του και το
ξέρει και λέει δείχνοντας ολόγυρα "ο μπαμπάς μου είναι πολύ δυνατός και
όλα αυτά είναι δικά του". Εμείς το λέμε λίγο διαφορετικά: "Τις Θεός
μέγας ως ο Θεός ημών" και "Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής"!
Με βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, ο Ελληνορθόδοξος Επίσκοπος Γκόμας και Μεγάλου Κίβου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας κ. Τιμόθεος απέστειλε επιστολή ευχαριστίας προς τον Ευρωβουλευτή της ΝΙΚΗΣ κ. Νίκο Αναδιώτη για την παρέμβασή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναφορικά με την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την περιοχή της Ανατολικής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.
Η παρέμβαση του κ. Αναδιώτη, που ανέδειξε τη δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο τοπικός πληθυσμός στην περιοχή της Γκόμας και του Μπουκάβου, χαρακτηρίστηκε από τον Επίσκοπο Τιμόθεο ως «Ομολογία Πίστεως» και πράξη τόλμης και ευθύνης.
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή:
«Αξιότιμε και αγαπητέ κ. Αναδιώτη, καλημέρα!!
Έρχομαι δια του παρόντος μηνύματός μου να Σας ευχαριστήσω εξ ονόματος ολόκληρης της Ιεράς Επισκοπής Γκόμας και Μεγάλου Κίβου, επειδή αφιερώσατε χρόνο στο βήμα της Ευρωβουλής να μιλήσετε για τις μακάβριες και τρομακτικές καταστάσεις που ζούν η Ορθόδοξη Επισκοπή του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και όλοι οι πληθυσμοί της Γκόμας και του Μπουκάβου καθώς και των γύρω πόλεων και χωριών.
Είναι μια Ομολογία Πίστεως αυτό που πράξατε! Νομίζω ότι η φωνή Σας θα ακουστεί επειδή Είστε ο καλύτερος τοποθετημένος και αρμόδιος για να το κάνετε.
Πάνω απ' όλα, Σας ευχαριστούμε γιατί τολμήσατε να μιλήσετε δυνατά και να πείτε καθαρά αυτό που φοβούνται οι άλλοι, ενώ παράλληλα προβλέπετε και παρέχετε μέτρα για την προσωπική μας ασφάλεια.
Μας εβεβαίωσε η παρέμβασή Σας ότι δεν είμεθα εγκαταλειμμένοι στον δεινώς δοκιμαζόμενο τόπο μας, όπου ο ήχος των όπλων γεμίζει φόβο και αβεβαιότητα τις ψυχές των εδώ αδελφών μας.
Ζήτω η ΝΙΚΗ μας!
Δείξατε ότι είστε ο μόνος φορέας που προσπαθεί για ουσιαστική αλλαγή και βελτίωση συνθηκών διαβίβασης των ανθρώπων στον πλανήτη μας και για την αποκατάσταση της αληθείας και της δικαιοσύνης! Είστε πάντα στο πλευρό του αδύναμου και του αδικημένου!
Σας είμαστε ευγνώμονες για όλα. Καλή συνέχεια της Σαρακοστής και Καλή Ανάσταση.
Είθε ο Χριστός και η Παναγία μας να Σας ευλογούν πάντοτε!
† Ο Γκόμας και Μεγάλου Κίβου Τιμόθεος»
Η ΝΙΚΗ συνεχίζει να στέκεται στο πλευρό των καταπιεσμένων και όσων πλήττονται από τη βία και την αδικία, εντός και εκτός συνόρων. Η φωνή της Ορθοδοξίας και του ανθρωπισμού δεν θα σιγήσει.
.jpg)
