Μια Ελληνορθόδοξη γυναίκα ζήτησε προστασία στην ελληνική πρεσβεία της Δαμασκού και απορρίφθηκε!

primenews

Η Ελλάδα, μια χώρα που άλλοτε υπήρξε το φρούριο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, σήμερα φαίνεται να έχει χάσει την ταυτότητά της, μετατραπεί σε ένα απογοητευτικό και άψυχο κράτος, που φαίνεται να αγνοεί τις παραδόσεις και τις αξίες που τη χαρακτήριζαν, αρκούμενη μόνο στην εξυπηρέτηση της ατζέντας του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ισχυρών συμφερόντων που τον στηρίζουν.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, υπάκουη στις εντολές των Βρυξελλών και των ξένων συμφερόντων, φαίνεται να παραμελεί τις ανάγκες του ελληνικού λαού και τα ηθικά ζητήματα, επιλέγοντας να κλείνει την πόρτα σε διωκόμενους Χριστιανούς από τη Συρία, οι οποίοι αναζητούν καταφύγιο και προστασία. Την ίδια στιγμή, δείχνει να ανοίγει διάπλατα τις πόρτες σε εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους, ισλαμιστές και οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι έρχονται από διάφορες γωνιές της Ασίας και της Αφρικής, χωρίς να υπάρχει σαφής και οργανωμένος σχεδιασμός για την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία.

Μια Ελληνορθόδοξη γυναίκα, κυνηγημένη από το φιλοτουρκικό και ισλαμιστικό καθεστώς της Συρίας, έφτασε στην ελληνική πρεσβεία της Δαμασκού, με την ελπίδα ότι η Ελλάδα, η χώρα της πίστης της, θα της προσέφερε προστασία. «Γεια σας, είμαι Χριστιανή. Πώς μπορώ να μεταναστεύσω στην Ελλάδα;» ρώτησε. Η απάντηση ήταν σοκαριστική: «Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα ανοιχτή στη μετανάστευση. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σας βοηθήσουμε να μείνετε στη χώρα σας. Εάν επιλέξετε να εγκαταλείψετε την πατρίδα σας, δεν θα σας υποστηρίξουμε.»

How did the Greek Embassy in Damascus respond to the Greek Orthodox community in Syria? A Greek Orthodox woman asked: “Hello, I am a Christian. How can I immigrate to Greece?” The embassy employee responded: “Greece is not a country open to migration. We are doing everything we can to help you stay in your country. If you choose to abandon your homeland, we will not support you.” This is how the Greek government honors its so-called commitments to the Greek Antiochians in Syria, who live under the oppressive rule of HTS. (από εδώ).

Μετάφραση: Πώς απάντησε η Ελληνική Πρεσβεία στη Δαμασκό στην ελληνορθόδοξη κοινότητα της Συρίας; Μια Ελληνορθόδοξη ρώτησε: "Γεια σας, είμαι Χριστιανή. Πώς μπορώ να μεταναστεύσω στην Ελλάδα;" Ο υπάλληλος της πρεσβείας απάντησε: "Η Ελλάδα δεν είναι χώρα ανοιχτή στη μετανάστευση. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σας βοηθήσουμε να μείνετε στη χώρα σας. Εάν επιλέξετε να εγκαταλείψετε την πατρίδα σας, δεν θα σας υποστηρίξουμε". Έτσι τιμά η ελληνική κυβέρνηση τις λεγόμενες δεσμεύσεις της απέναντι στους Έλληνες Αντιοχιανούς της Συρίας, που ζουν κάτω από την καταπιεστική κυριαρχία του HTS.

Αυτή είναι η Ελλάδα του Μητσοτάκη. Μια Ελλάδα που δεν αναγνωρίζει ούτε καν τους δικούς της ανθρώπους. Μια κυβέρνηση που κλείνει την πόρτα στους ομόδοξους και ομοεθνείς, αλλά ξοδεύει δισεκατομμύρια για να ταΐζει, να στεγάζει και να προστατεύει αλλόθρησκους και αγνώστου προελεύσεως «πρόσφυγες». Μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν προστατεύει τους Έλληνες, αλλά τους αγνοεί, τους περιφρονεί και τους αντικαθιστά.

Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του δεν ενδιαφέρονται ούτε για τον Ελληνισμό, ούτε για την Ορθοδοξία. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να εξαφανίσουν την ταυτότητα της χώρας και να την παραδώσουν σε ξένα συμφέροντα. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι διώκονται στη Συρία και βρίσκουν κλειστές πόρτες στην πατρίδα τους. Έτσι έχει καταντήσει την Ελλάδα και την Ορθοδοξία η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. (...)

Ν: Η απάντησή μας:

Ο Νατσιός, η ΝΙΚΗ και οι Ελληνορθόδοξοι (Ρωμιοί) της Συρίας! (κάποια λινκς στο τέλος της ανάρτησης είναι προς το παρόν ανενεργά λόγω ανανέωσης της ιστοσελίδας της ΝΙΚΗΣ)

ΝΙΚΗ: Νά δοθεῖ status ὁμογενοῦς στούς Ὀρθοδόξους Ρωμηούς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς

ΝΙΚΗ: Σιγή ή Δράση; Η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει θεατής στα γεγονότα της Συρίας

Αγιοκατατάχθηκε ο π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης

Πατέρων Λόγοι & Διδαχές

Νέος Άγιος της Εκκλησίας μας ο π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης! Την ευχή του να έχουμε!

 

Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης. Ο όσιος και άγιος λευΐτης τοῦ Πλατάνου Τρικάλων

 

Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως, η Ιερά Μητρόπολις Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης ανακοινώνει ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά τη συνεδρίαση αυτής τη 11ην Μαρτίου 2025, απεδέχθη ομοφώνως την εισήγηση για την κατάταξη του μακαριστού πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Γκαγκαστάθη εις τας Αγιολογικάς Δέλτους της Εκκλησίας, και υπέβαλε σχετικό αίτημα προς την Α.Θ. Παναγιότητα, τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.

Στο ἐπίσημο συνοδικὸ ἔγγραφο ἀναφέρεται:

«Ὑποβληθέντος αἰτήματος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Τρίκκης, Γαρδικίου καὶ Πύλης κ. Χρυσοστόμου… ἀπεφασίσθη ἡ ἀναγραφή εἰς τὰς Ἀγιολογικὰς Δέλτους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ἱερέως Δημητρίου Γκαγκαστάθη, ἄνθρωπος πανθομολογουμένως τῆς ἁγιότητος καὶ τοῦ ὀρθοδόξου βίου, ὑπὸ τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος…»

Καθωρίσθη δὲ ὡς ἡμέρα μνήμης του ἡ 29η Ἰανουαρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του.

Ὁ παπα-Δημήτρης, ὡς ἠγάπα καὶ ἀπεκάλει αὐτὸν ὁ λαὸς, ὑπῆρξε ἱερεὺς τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀδιάλειπτου διακονίας.

Ἡ φήμη τῆς ἀγιότητός του παραμένει ζωντανή, καὶ πλήθος πιστῶν συνεχίζει νὰ καταφεύγει στὶς προσευχὲς του.

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Τρίκκης, Γαρδικίου καὶ Πύλης, μετὰ προσευχῆς καὶ εὐλαβείας, ἀναμένει τὴν ἀπόφασιν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, διὰ τῆς Α.Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, διὰ τὴν ἐπίσημον καταγραφὴν τοῦ μακαριστοῦ ἱερέως μεταξὺ τῶν Ἁγίων.

Μετὰ βαθυτάτης συγκινήσεως

+ Ὁ Τρίκκης, Γαρδικίου καὶ Πύλης Χρυσόστομος

 

Ποιός ήταν ο Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης

 

Γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνος, και συγκεκριμένα το 1902, στο χωριό Πλάτανος, όπου αργότερα, επί 42 συναπτά έτη, εχρημάτισε ο καλός ποιμήν των λογικών προβάτων. Εκοιμήθη το 1975, στις 29 Ιανουαρίου εν ειρήνη. Πρόκειται για μια οσιακή μορφή, καίτοι έζησε ως έγγαμος στον κόσμο. Υπήρξε προικισμένος με πολλά χαρίσματα, με πολλή επιμέλεια, καθαρότητα συνειδήσεως, άλαλο πίστη, βαθειά ταπείνωση και με πληρότητα αγάπης στο Θεό και τον πλησίον.

O Πλάτανος είναι μια μικρή κωμόπολη, ένα μεγάλο χωριό, 15 χιλιόμετρα δεξιά από την πόλη των Τρικάλων, στη Θεσσαλία. Ο πατήρ Δημήτριος είχε σημεία θαυμαστά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Κι αυτά που παρέλαβε από το Θεό τα καλλιέργησε με φιλότιμο, τα αύξησε και πάντοτε ταπεινά και για τη δόξα του Θεού και μόνον.

Όταν ο Θεός βρει τέτοια σκεύη τα αξιοποιεί, τα πλουτίζει και χαριτώνεται η ζωή τους και κοντά σ’ αυτούς και όσοι πλησιάζουν σ’ αυτές τις πνευματικές θερμάστρες, σ’ αυτά τα λιμάνια.

 

Ο παπα-Δημήτρης δεν έτυχε σπουδών. Με δυσκολίες τελείωσε το δημοτικό στο χωριό του. Ήταν βοσκός προβάτων. Όπου κι αν βρισκόταν είχε μνήμη Θεού, μνήμη θανάτου και έκλεινε τα πρόβατα στη στάνη και πήγαινε με δάκρυα και εκκλησιαζόταν. Όταν αυτό δεν μπορούσε να το κάνει, γονάτιζε εκεί που ήταν στα βουνά και έκλαιγε, ζητώντας το έλεος του Θεού, διότι βρισκόταν μακράν του οίκου του Θεού. 

Διάβαζε με πολλή κατάνυξη βίους αγίων και τους αισθανόταν φύλακες, ευεργέτες και προστάτες. Είχε αίσθηση ζώσα της παρουσίας των. Τους κρατούσε κοντά του η καθαρότης του βίου του. Και όπως ετόνιζε η εργασία φέρνει την αξία.

Αισθανόταν πώς θα πρέπει να τον προστατεύουν οι άγιοι και δεν έκανε τίποτε εάν δεν ξεκινούσε από το Θεό κι εάν δεν κατέληγε στο Θεό. Δηλαδή, αν έφευγε το πρωί για να φυλάξει τα πρόβατα, θα περνούσε πρώτα από τους Ταξιάρχες, ένα ναό του 1600, κατανυκτικό, με τοιχογραφίες, που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. Εκεί, έμαθε για το Θεό και από την ευλαβέστατη γιαγιά του και τους ευσεβείς γονείς του τα ιερά γράμματα και του Θεού τα πράγματα. 

Έλεγε: «να με προστατεύετε, να με φυλάξετε, να γυρίσω και πάλιν στον οίκο σας, να σας πω το ευχαριστώ». Πρώτα στον οίκο του Θεού και μετά στις δουλειές και πάλιν στον οίκο του Θεού και μετά στο σπίτι. Αυτό ήταν το πρόγραμμα της ζωής του.

 

Η ζωή του ήταν Ευχαριστιακή. Όπου κι αν ήταν είχε αναφορά στο Θεό. Στο χωράφι και παντού, στο βουνό, έψαλλε και ευχαριστούσε αδιαλείπτως. Εύρισκε το απερίγραπτο, τη χαρά του Θεού, την ευλογία Κυρίου. Ερχόταν, δηλαδή, στην μακαριά κατάνυξη, στο χαροποιό πένθος, για το οποίο ομιλούν οι Πατέρες. 

Φυσικά, ο Γέροντας είχε δικό του τρόπο με τον οποίο βίωνε τα του Θεού. Εμείς είμαστε αμέτοχοι αυτών των καταστάσεων και πολλές φορές ούτε καν τα πιάνουμε, σαν να ’ναι μια ξένη γλώσσα. Θ’ αναφέρω ένα περιστατικό που δείχνει ότι τον είχε κατά κάποιο τρόπο εκλέξει ο Θεός για την ιερή του πορεία και την ευλογημένη αποστολή του. Με συνέπεια ευαρέστησε το Θεό. Και τούτο με την άμεμπτο και καθαρή κατά Χριστό πολιτεία του.

 

Ένα βράδυ ενώ αναπαυόταν στο φτωχό σπίτι του ήρθε ένας γέροντας και τον ξύπνησε, λέγοντας του: «σήκω παιδί μου γρήγορα, το σπίτι θα πέσει». Ξανά, δεύτερη φορά, τον ξύπνησε. Και στο τέλος, τον ξύπνησε κανονικά. Βγαίνουν από το σπίτι και αμέσως το σπίτι έπεσε! Ο γέροντας ήταν ο άγιος Νικόλαος. Είχαν στο χωριό ναό αφιερωμένο στον άγιο Νικόλαο. Αυτός ήρθε και τον προστάτευσε. Μόλις βγήκε ο παπα-Δημήτρης, αμέσως το σπίτι κατέρρευσε.

Ούτε τρίχα δεν πέφτει από τον άνθρωπο που τον προστατεύει ο Θεός. Κι’ όταν επιτρέψει κάτι για να φανεί η πίστη του, η υπομονή του, το μεγαλείο της αρετής του, θα του δώσει και τα μέσα να το ξεπεράσει: την υπομονή, την μακροθυμία, την αγάπη, τα πνευματικά όπλα, που οι Γέροντες έχουν σε πλεονασμό και έτσι ξεπερνούν και την μεγαλύτερα δοκιμασία και θλίψη. Παρέλειψα να πω ότι ο παπα-Δημήτρης νυμφεύθηκε την Ελισάβετ και απέκτησε εννέα θυγατέρες.

 

Κι όταν ήρθε η ώρα να πάει στο στρατό επήγε στους Ταξιάρχες, προσκύνησε και έκανε συμφωνητικό λέγοντας: «σας ζητώ μια χάρη. Εγώ σας υπηρετώ από μικρό παιδί. Καθαρίζω καντήλια, κάνω ό,τι μπορώ. Θέλω να με φέρετε πίσω χωρίς να με αγγίξει κανένα κακό. Είστε υποχρεωμένοι. Ζητώ κι’ εγώ ένα ρουσφέτι».

Επήγε στη Μικρά Ασία. Σε όλους τους κινδύνους που αντιμετώπιζε, τον έσωζαν. Έλεγε: «στη Σμύρνη σφάζουν, κάνουν, εμένα έρχονται, μου δίνουν ένα άλογο και μου λένε: "φύγε στον Τζεσμέ. Βρίσκομαι στο τάδε μέρος με τρεις άλλους". 

Σκοτώνονται δύο από 150 ιππείς. Εμένα μου λένε, μη φοβάσαι, εμείς είμαστε μαζί σου. Θα πας εννιά παρά τέταρτο στο τάδε μέρος να προλάβεις το τελευταίο πλοίο για να πας για τη Χίο. Κι όπως είπαν, ούτε ένα μπάτσο από πουθενά».

 

Αργότερα πέρασε ισχυρές δοκιμασίες, στην εποχή του εμφυλίου πολέμου, επειδή αυτός μιλούσε για Χριστό, πατρίδα, οικογένεια, τον έβαλαν στο στόχαστρο, τον απείλησαν, τον αποκήρυξαν και πολλές φορές αποπειράθηκαν να τον σκοτώσουν και όλο σωζόταν.

Αναφέρω μια από τις πολλές θαυμαστές περιπτώσεις. Είναι όλα καταγραμμένα στο ημερολόγιο που κρατούσε από μικρό παιδί, το οποίο μας έδωσε σε χειρόγραφα χαριτωμένα, απέριττα, αλλά με μεγαλείο ψυχής και ηρωικό φρόνημα: 

«Ήρθα, λέει, Κυριακή πρωί. Μόλις πρόλαβα και βγήκα από την εκκλησία. Ήταν 10 ιππείς και μαζί με τον αρχηγό τους 11 και με κυνηγούσαν στον κάμπο. Οι χωρικοί από την μια πλευρά έβλεπαν το θέαμα και οι απέναντι, από το άλλο χωριό, βγήκαν από την εκκλησία, κι’ έβλεπαν επίσης το θέαμα. Με έβριζαν ελεεινά και τρισάθλια. Δεν μπορώ να πω. Τραγόπαπα και άλλα ελεεινά κλπ., και πυροβολούσαν με τα στην συνέχεια. Οι σφαίρες με τρυπάνε τα ράσα, δεν με τσίμπαγε καμιά. Σαν με φτάσαν στα 50 μέτρα και με περικύκλωσαν, τότε γονάτισα. 

Σήκωσα τα χέρια στον ουρανό και φώναξα από το βάθος της ψυχής μου. Μιχαήλ αρχιστράτηγε, κινδυνεύω, βοηθήσατε με. Αυτοστιγμεί και οι 11 έγιναν κόκκαλο και άγαλμα. Ο αρχηγός πέφτει από το ζώο κάτω, σπάζει η σπονδυλική του στήλη και αφού είδα εγώ ότι είναι ακίνητοι, ευχαρίστησα το Θεό, τους Ταξιάρχας και τους είπα: να μετανοήσετε, να γίνετε καλοί άνθρωποι, να λέγετε την αλήθεια, να ’χετε το Θεό βοήθεια και αφού τους ευλόγησα -χωρίς να με πειράξουν- πήγα απέναντι, όπου περίμενε το χωριό και μπήκα με όλο το λαό μέσα στην εκκλησία και δώσαμε δόξα στο Θεό που έκανε σήμερα θαύμα».

 

Όλη η ζωή του ήταν μέσα σε τέτοια γεγονότα χωρίς να έχει καθόλου ιδέα για τον εαυτό του. Υπέγραφε ο τελευταίος, ο μικρός παπαδάκος, το σκύβαλο της γης. Το πίστευε, το αισθανόταν. Σε κάθε δυσκολία δεν τάχανε. Όταν του έλεγε η πρεσβυτέρα: «Δεν νοιάζεσαι; τι θα γίνουν αυτά τα κορίτσια; οι άλλοι κάνουν αυτό».

«Θα πεθάνω παπάς, όχι μασκαράς. Για το Χριστό θυσιάζομαι, υπέρ των προβάτων. Τί σήμερα, τί αύριο. Μια ψυχή έχουμε. Θα την παραδώσω στα χέρια του Δημιουργού μου».

Είχε συνέπεια. Τον καλούσαν να τον πάνε στη Μέση Ανατολή. «Εσείς δεν με σώσατε. Οι Ταξιάρχες με σώσαν και θα αφήσω τους προστάτες μου και το λαό μου για να πάω στη Μέση Ανατολή και στην Αθήνα; Όχι εκεί».

Και πράγματι τον σκέπαζε ο Θεός και τον φύλαγε: «Εγώ έχω τον Χριστό κυβερνήτη στη ζωή μου. Δεν τον βαλαν οι άνθρωποι καλά στην καρδιά τους για να νιώσουν το μεγαλείο του. Είναι γλυκύς. Δεν τον αλλάζω με τίποτα. Μια ζωή τον παρακαλώ να με αξιώσει κι’ εγώ να χύσω το αίμα μου γι’ Αυτόν. Κοιμάμαι τόσο αμέριμνα, όπως το πουλί στο αγκάθι και τα ρυθμίζει όλα Αυτός’ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο».

 

Είχε εξ’ ολοκλήρου εμπιστοσύνη στο Θεό, όπως ένα μικρό παιδί. Εξομολογείτο δε με τέτοια καθαρότητα και ειλικρίνεια, που δεν την συναντάμε ούτε και στα μικρά παιδάκια. Όταν επήγαμε μια φορά να συναντήσουμε τον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο (με τον πατέρα Δημήτριο) (πήγαμε 2 φορές και ήρθε ο πατήρ Φιλόθεος 2 φορές στο χωριό και συλλειτούργησαν), του λέει ο πατήρ Φιλόθεος.

«Είσαι ασθενής. Γιατί έκανες τόσο κόπο και ήρθες μέχρις εδώ; (στην Πάρο)»

«Εγώ είμαι ο τελευταίος και ο αμαρτωλός» είπε ο πατήρ Φιλόθεος.

«Τα Τρίκαλα έχουν καλούς πατέρες και άξιους».

«Ήρθα όχι μόνος μου. Με έφερε ο Θεός. Ήρθα να ξεπλύνω και να ξεκαθαρίσω την ψυχή μου».

Όταν δε εξομολογείτο ήταν σαν άγγελος. Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη και έκδηλος στο πρόσωπο του.

«Τέτοια καθαρή και τελεία εξομολόγηση δεν συνήντησα στα 70 χρόνια που εξομολογώ», είπε ο π. Ζερβάκος. Υπήρξε ένας ζων άγιος.

 

Εις δε το βιβλίο του πατρός Δημητρίου Γκαγκαστάθη, το οποίον προλογίζει ο πατήρ Φιλόθεος (στο τέλος γράφει και ο καθηγούμενος της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας, πατήρ Αιμιλιανός), ο οποίος τον έζησε από κοντά και ξέρει πολλές εμπειρίες θαυμαστές τον αποκαλεί «ο άγιος παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης».

Όταν τον ρωτήσαμε, «γιατί Γέροντα αρχίζετε έτσι τον πρόλογο;» απάντησε.

«Διότι, παιδί μου, είναι άγιος. Όταν μου είπαν για την κοίμηση του, άρχισα να προσεύχομαι και να νηστεύω και να ζητώ απ’ τον Θεό να με πληροφορήσει εις ποίαν κατάσταση βρίσκεται. Και κατόπιν από ημέρες μου έδειξε τη δόξα στην οποία ευρίσκεται. Πρόκειται περί αγίου».

Και κάτι για τον π. Φιλόθεο, μια και μιλάμε γι’ αυτόν. Στην κοίμηση του πατρός Φιλόθεου μια οικογένεια δικαστικών, είπε στον πατέρα Πορφύριο: «εκοιμήθη ο πατήρ Φιλόθεος». Εκείνος τους είπε: «να πάτε, κι’ εγώ απ’ εδώ θα παρακολουθήσω τη νεκρώσιμο ακολουθία. Η Εκκλησία μας απέκτησε ακόμα ένα άγιο λείψανο».

 

Γυρίζοντας εμείς από την κηδεία, μεσάνυκτα, πήγαμε στον πατέρα Πορφύριο. Ήταν η ώρα 2 μετά τα μεσάνυκτα. Μόλις πήγαμε είπε: «ο παπα-Δημήτρης είναι άγιος άνθρωπος κι ας μην πέρασαν πολλά χρόνια. Δεν έχει σχέση. Η αγιότης δεν γίνεται από τα πολλά χρόνια. Για μας τους αδυνάτους αργεί η Εκκλησία. Να φροντίσετε να γίνει επίσημα πλέον, για όλη την Ορθοδοξία η ανακομιδή των λειψάνων του».

Οι άνθρωποι του Θεού που γνώρισαν τον π. Δημήτριο τον θεωρούσαν ως σύγχρονο ζώντα άγιο. Μεταξύ αυτών των προσωπικοτήτων που σήμερα λάμπουν στο χώρο της Ορθοδοξίας με την ακτινοβόλο κατά Θεόν πολιτεία τους υπήρξε και ο π. Αμφιλόχιος της Πάτμου, που είχε και αλληλογραφία με τον παπα-Δημήτρη.

Θεωρούσαν άγιο τον π. Γκαγκαστάθη οι: πατήρ Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο πατήρ Γεώργιος Καψάνης της Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου ο ηγούμενος, ο ηγούμενος επίσης Αιμιλιανός και άλλοι σεβαστοί της Ορθοδοξίας σύγχρονοι πατέρες.

…Ο παπα-Δημήτρης είχε το χάρισμα της ζώσης πίστεως, το χάρισμα της υπομονής, της ταπεινώσεως, της αγάπης και έφερνε αποτελέσματα. Όταν πάρεις την αγάπη του Χριστού μέσα σου είναι σαν να παίρνεις την μητέρα όλων των αρετών, γεγονός που δεν το είχαν οι μεγαλύτεροι όλου του κόσμου σοφοί.

Υπέρ πατρίδος, κατά του σάπιου κατεστημένου & της "νέας τάξης"

Σημείωση: στο παρακάτω βίντεο με την (εξαιρετική) ομιλία του Γ. Ρούντα, τα πρώτα 40΄΄ παρουσιάζουν τη σύγχυση και την προχειρότητα του προεδρείου της Βουλής και από εκεί και κάτω αρχίζει ο ομιλητής.

Τι Είπαν Οι Άγιοί Μας Για Τις Ανθρώπινες Σχέσεις

Γιάννης Σιμωνίδης

Ορθόδοξα περάσματα / Eleftheros

"Θέλεις να αποκτήσεις ουσιαστικές σχέσεις και να σε καταλαβαίνουν πραγματικά οι άνθρωποι στο περιβάλλον σου; Ο Γιάννης Σιμωνίδης δημιούργησε ένα ηχητικό πρόγραμμα που θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις βαθύτερα τους ανθρώπους και να δημιουργείς δεσμούς που μετράνε."

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Δ΄ Νηστειών) & η "ομολογία απιστίας" ενός πονεμένου πατέρα!

"Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία...": η ομολογία της ολιγοπιστίας ενός πονεμένου πατέρα & η έκκληση για ενίσχυση της πίστης (το σημερινό ευαγγέλιο).

Σχετικό αφιέρωμα: Δαιμονισμός & Επιστήμη: Α, Β, Γ, Δ

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και μοντέρνος πολιτισμός (Δ΄ Κυριακή των νηστειών, του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, ενός από τους βαθύτερους συστηματικούς αναλυτές της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς - του οποίου η μνήμη τιμάται στις 30 Μαρτίου)

Προσωπικός Αριθμός: Η ψηφιακή τυραννία ενσαρκώνεται στην Κυβέρνηση - Η ΝΙΚΗ αντιστέκεται!

Αγαπητοί μας αδελφοί,

Ενώ κάποιοι ελληνορθόδοξοι και ρωμιοί δημοσιεύουν "ανοιχτές επιστολές" προς τη ΝΙΚΗ, για να αξιολογήσουν αν είναι αρκετά Ορθόδοξη και ρωμαίικη για τα μέτρα τους, η κυβέρνηση συνεχίζει, μέσα στη νύχτα, την οικοδόμηση της νεοταξίτικης ψηφιακής δικτατορίας της.

Όλοι όσοι ανησυχούν για το μέλλον αυτού του τόπου, ας σταματήσουν να διυλίζουν τον κώνωπα και ας βρουν το θάρρος να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις την εκλογή της ΝΙΚΗΣ ως αυριανής κυβέρνησης. 

Κάποτε στην Ελλάδα δεν υπήρχε ελπίδα πολιτικής αλλαγής, όλα ήταν μπλοκαρισμένα από παντού. Σήμερα αυτή η ελπίδα - που είναι εν Χριστώ ελπίδα και συν Χριστώ - υπάρχει. Αν και κάποιοι πάλι και πάντα προσπαθούν να τη μπλοκάρουν, παίζοντας το παιχνίδι του σκοτεινού καθεστώτος. Αυτή η ελπίδα λέγεται ΝΙΚΗ. Ας μεταδώσουμε τη φλόγα της για μια μεγάλη, ειρηνική πυρκαγιά, που θα φέρει το φως της αυγής.

*****

Δημήτρης Νατσιός: Φέρανε νύχτα, σαν τους κλέφτες, τον προσωπικό αριθμό στην Βουλή. Θα βρείτε την ΝΙΚΗ και τον Ελληνικό Λαό απέναντι σας.

 

Δήμος Θανάσουλας, εκπρόσωπος τύπου της ΝΙΚΗΣ:

Η Κυβέρνηση κυριολεκτικά μες στη νύχτα (23:20 της 26/3/25) έφερε την εφαρμογή του Προσωπικού Αριθμού με νομοθετική ρύθμιση σε άσχετο νομοσχέδιο. Χωρίς μελέτη αντικτύπου, όπως ζήτησε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων με σχετική αποφασή της και παρά τις σοβαρότατες αντιρρήσεις των ειδικών επιστημόνων. 

Προς τι η βιασύνη και το κρυφό του πράγματος; Η ΝΙΚΗ έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί πως για τους Έλληνες η υποχρεωτικότητα του Προσωπικού Αριθμού και των νέων ταυτοτήτων δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Οι κίνδυνοι για τα προσωπικά μας δεδομένα και τη δημοκρατική λειτουργία του Πολιτεύματός μας είναι δυσανάλογοι προς την ευκολία που "ευαγγελίζονται" οι αρμόδιοι υπουργοί. Από πότε το χρήσιμο μπορεί να γίνει υποχρεωτικό; Από πότε πρέπει να θυσιάζουμε την ελευθερία μας χάριν της ευκολίας και της ασφάλειας; 

Οι αγώνες μας κατά της Δυστοπίας περνάνε σε άλλη φάση!

Προσωπικός Αριθμός: Η ψηφιακή τυραννία ενσαρκώνεται στην Κυβέρνηση - Η ΝΙΚΗ αντιστέκεται! 

 

Εξαιρετική - κατ' εμέ - ομιλία του αντιπροέδρου της ΝΙΚΗΣ Γ. Ρούντα στη Βουλή, από εδώ.

 

Ανακοίνωση της ΝΙΚΗΣ για την «Αστερομάτα»

Η «Αστερομάτα» πέτυχε ήδη την καθοριστική νίκη της!

 

Δημοκρατικό Πατριωτικό Λαϊκό Κίνημα ΝΙΚΗ

Θεματική Ομάδα Πολιτισμού

Για πρώτη φορά έπειτα από αρκετά χρόνια η χώρα μας πρόκειται να συμμετάσχει στον Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού με ένα τραγούδι γραμμένο στην απαράμιλλη μητρική μας γλώσσα και μάλιστα βασισμένο στις μουσικές ρίζες μας και εμπνεόμενο από την ιστορία και τα βάσανα του λαού μας – τα οποία βεβαίως είναι και πανανθρώπινα.

Δεν πρόκειται για ένα πολιτικό τραγούδι με τη στενή έννοια, αλλά για ένα αυθεντικό καλλιτεχνικό δημιούργημα που εκφράζει τα όνειρα και τους στεναγμούς της ελληνικής ψυχής, ακριβώς όπως τα παλιά τραγούδια της ξενιτιάς και της προσφυγιάς, αλλά και τα κλέφτικα τραγούδια της λευτεριάς και τα κρητικά ριζίτικα, δεν ήταν γραμμένα ως πολιτικά τραγούδια, όμως το μήνυμα που εξέπεμψαν, βάζοντας φωτιά στις καρδιές, είναι και βαθιά πολιτικό, επαναστατικό και απελευθερωτικό.

Αυτό βέβαια επισημάνθηκε ήδη και «καταγγέλθηκε» με απρέπεια από τους εχθρικούς γείτονές μας (όπως είχε συμβεί και με το αξέχαστο τραγούδι της Μαρίζας Κοχ και του Μιχάλη Φωτιάδη, το 1976, για την κυπριακή τραγωδία – δίνοντας έτσι το πρώτο παράσημο στους συντελεστές του), λόγω της ανομολόγητης ενοχής τους και των σύγχρονων επεκτατικών τους βλέψεων…

Θεωρούμε χρέος και χαρά μας να συγχαρούμε τους δημιουργούς του τραγουδιού καθώς και το ελληνικό κοινό, που το ξεχώρισε και το υπερψήφισε. Ας γνωρίζουν οι συντελεστές του πως, ανεξάρτητα από την τελική θέση που θα λάβουν στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό, πέτυχαν ήδη με το τραγούδι τους την πρώτη και σημαντικότερη νίκη τους: πρόσφεραν στον ελληνικό λαό υπερηφάνεια, μνήμη και ελπίδα, σε μια εποχή ταπείνωσης, αλλοτρίωσης και υποτέλειας. Εύγε, παιδιά!

Ας προσθέσουμε  ότι ο διαγωνισμός της Eurovision τα τελευταία χρόνια έχει καταλήξει «πασαρέλα» για κάθε λογής αλλοπρόσαλλες «ιδιαιτερότητες»… Εμάς εδώ, σ’ αυτή τη γωνιά της Γης, αυτές είναι οι πολύτιμες και ρωμαίικες ιδιαιτερότητές μας: οι αλύγιστες και μαυροντυμένες μανάδες μας, τα «χελιδόνια της φωτιάς» και τα τζιβαέρια μας!

Sportime: Ανάλυση των στίχων της "Αστερομάτας" από πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης

Ζητήσαμε από την τεχνητή νοημοσύνη να διαβάσει την Αστερομάτα της Κλαυδίας για να δούμε αν θα καταλάβει τους στίχους

Γρηγόρης Κεντητός / Sportime

Υπάρχουν τραγούδια που δεν είναι απλά νότες και στίχοι. Είναι μνήμες, δάκρυα, ιστορίες, είναι η ψυχή ενός λαού. Το “Αστερομάτα” της Κλαυδίας δεν είναι μόνο μια υποψηφιότητα για τη Eurovision—είναι μια διαδρομή στις ρίζες μας, μια επίκληση στο φως της παράδοσης, της προσφυγιάς, της θυσίας και του νοσταλγικού έρωτα. Ένας χαρακτηρισμός, “Αστερομάτα”, που κάποτε ακουγόταν στα σοκάκια της Σμύρνης, γίνεται το κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα στην ιστορία μας.

Το AI ανέλαβε να αναλύσει τους στίχους, και αυτό που ακολούθησε ήταν μια καταιγίδα συναισθημάτων, μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και της συλλογικής μας μνήμης.

Τι έγραψε το ΑΙ

 

Η “Αστερομάτα”: Φως μέσα στο σκοτάδι

Το “Αστερομάτα” δεν είναι απλώς ένα όνομα. Είναι ένας ύμνος στο φως που πηγάζει από την ψυχή. Στη Σμύρνη, πριν από την καταστροφή, οι γυναίκες με τα μεγάλα, φωτεινά μάτια ονομάζονταν “Αστερομάτες”. Τα μάτια τους αντανακλούσαν όσα δεν μπορούσε να εκφράσει η φωνή—την ομορφιά, τον πόνο, την προσμονή, τη λαχτάρα για αγάπη και για ζωή. Ήταν ολόκληρο το σύμπαν κλεισμένο σε μια ματιά.

Με την Καταστροφή της Σμύρνης, τα μάτια αυτά γέμισαν δάκρυα. Τα αστέρια σκοτείνιασαν. Η “Αστερομάτα” έγινε μια φιγούρα που ταξίδευε με βάρκες και ελπίδες, κουβαλώντας στις αποσκευές της όλη την ιστορία και τον πολιτισμό ενός τόπου που χάθηκε στις φλόγες.

Στροφή 1: Ο διάλογος με τη μητέρα—Μια διαχρονική επίκληση

“Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις
Μαύρα και αν σου φορούνε”

Η μητέρα εδώ δεν είναι μόνο μια βιολογική παρουσία. Είναι η γη, η πατρίδα, η πολιτιστική μήτρα που μας γέννησε. Ο αφηγητής την καλεί να μην θρηνεί, ακόμα κι αν ο κόσμος γύρω της φορεί μαύρα. Είναι μια υπέρβαση του πένθους, μια δήλωση πως, ακόμη και μέσα από την καταστροφή, η ψυχή παραμένει ανέγγιχτη.

“Το ξέθωρο το σώμα μου
Φλόγες δεν το νικούνε”

Αυτός ο στίχος συνδέει την Καταστροφή της Σμύρνης με την ανθεκτικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η φωτιά, όσο καταστροφική κι αν είναι, δεν μπορεί να κάψει τη μνήμη, την αγάπη, τη λαχτάρα για ζωή. Το σώμα μπορεί να είναι ξέθωρο, αλλά η ψυχή ακτινοβολεί.

Στροφή 2: Τα χελιδόνια της φωτιάς

“Τα χελιδόνια της φωτιάς
Θάλασσες και αν περνούνε”

Τα χελιδόνια είναι οι πρόσφυγες. Είναι εκείνοι που έφυγαν από τη Σμύρνη και διέσχισαν θάλασσες, κρατώντας στις καρδιές τους τα χώματα που τους έθρεψαν. Η φωτιά τους ακολούθησε, αλλά δεν τους νίκησε. Μετέφεραν τη μνήμη και τον πολιτισμό τους σε νέες πατρίδες.

“Του ριζωμού τα χώματα
Ποτέ δεν λησμονούνε”

Όσο μακριά κι αν ταξιδέψουν, η γη που τους γέννησε παραμένει ζωντανή μέσα τους. Η μνήμη γίνεται ρίζα που δεν ξεριζώνεται, ακόμα κι όταν ο τόπος καταστραφεί.

Ρεφραίν: Η επιστροφή στο φως

“Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε να σε φιλήσω”

Η “Αστερομάτα” δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο. Είναι η ίδια η ελπίδα, η επιστροφή στο φως. Ο αφηγητής ζητάει μια στιγμή επαφής, μια στιγμή που όλα τα σκοτάδια διαλύονται μπροστά στη λάμψη της. Το φιλί γίνεται σύμβολο της επανένωσης με αυτό που χάθηκε.

“Στα άγια σου τα δάκρυα
Τα χείλη μου να σβήσω”

Τα δάκρυα εδώ δεν είναι μόνο θρήνος. Είναι καθαγιασμένα. Είναι η κάθαρση που οδηγεί στη λύτρωση. Ο αφηγητής βρίσκει την ειρήνη του μέσα στη θλίψη της “Αστερομάτας”, γιατί αυτή η θλίψη είναι ιερή, είναι η απόδειξη πως η αγάπη και η μνήμη δεν χάνονται ποτέ.

Στροφή 3: Το καράβι της ζωής

“Καράβι είναι η ζωή μου
Που ψάχνει για τον γυρισμό”

Η ζωή ως καράβι είναι ένα ταξίδι γεμάτο αβεβαιότητα. Όμως, το καράβι αυτό δεν ταξιδεύει άσκοπα. Αναζητά τον “γυρισμό”—την επιστροφή στις ρίζες, την πατρίδα, την εσωτερική ειρήνη.

“Αγέρα το πανί μου”

Ο άνεμος που γεμίζει το πανί είναι η ίδια η ψυχή, η αγάπη, η μνήμη. Είναι αυτό που μας κινεί προς τα εμπρός, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.

Μετά-Ρεφραίν: Μια σπαρακτική επίκληση

“Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου”

Το “τζιβαέρι”, αυτή η τόσο ελληνική λέξη, περικλείει την έννοια του ανεκτίμητου. Το αστέρι δεν είναι απλώς καθοδήγηση. Είναι ο ίδιος ο θησαυρός που φυλάμε στις καρδιές μας.

Το “Αστερομάτα” της Κλαυδίας δεν είναι απλώς ένα τραγούδι. Είναι ένας καθρέφτης που μας δείχνει ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Είναι ένα ταξίδι στην ιστορία, τη μνήμη, την προσφυγιά. Είναι μια απόδειξη πως, ακόμα και μέσα από τις πιο σκοτεινές στιγμές, το φως της ψυχής μας—το φως της “Αστερομάτας”—δεν σβήνει ποτέ. Και ίσως αυτό το φως να είναι η μεγαλύτερη μας ελπίδα για το μέλλον.

Και:

Αστερομάτα: επιστοφή στην παράδοση και η τουρκική αντίδραση

Kλαυδία: Η "Αστερομάτα" θα μπορούσε να είναι ένα από τα κορίτσια που "χάθηκαν" στα Τέμπη