Όταν ένας άνθρωπος είναι στα τελευταία του, εκείνη η περίοδος είναι στην ουσία μία νέα βαπτισματική κατάσταση για τον άνθρωπο.
Θα αναμετρηθεί, πραγματοποιώντας τον απολογισμό του παρελθόντος του, με τον ίδιο του τον εαυτό και με τον Θεό προσωπικά. Τα δάκρυα, ο πόνος, ο φόβος, η αγωνία και ο χρόνος του αποχωρισμού μοιάζουν με ένα νέο μείγμα ύδατος ζώντος σε μια κολυμβήθρα, όπου ο άνθρωπος καινουργείται και μεταμορφώνεται. Δεν είναι βρέφος πια, αλλά σε αυτή την περίοδο και ανάλογα τα πνευματικά θεμέλια και την ωριμότητά που έχει, γίνονται φοβερές πνευματικές μεταμορφώσεις. Αυτή η περίοδος έχει «γεννήσει» Αγίους. Ανθρώπους που από το σκοτάδι είδαν και βίωσαν το Φως του Χριστού. Ψυχούλες που μίλησαν με τον Θεό και είχαν ένα μυστικό διάλογο μαζί Του.
Οι τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου θα μείνουν για πάντα αίνιγμα και έκπληξη κι αυτό φυσικά έχει μια φοβερή πνευματική και σωτηριολογική ομορφιά. Εγώ, ο πόνος μου και ο Θεός, με τα χέρια ανοιχτά, να μου λέει ότι με αγαπάει, ενώ στον Σταυρό τον ανέβασα εγώ με τη ζωή μου και τις πράξεις μου.
Έριξα κι εγώ ένα χτύπημα για να βυθιστεί το καρφί περισσότερο στο Σώμα Του. Αυτός όμως με αγαπά. Δεν βλέπει το λάθος μου γιατί δεν είμαι το λάθος μου, είμαι κάτι άλλο. Είμαι το παιδί του και το τελειότερο δημιούργημα της αγάπης του. Είμαι παιδί της ερωτικής αγάπης του Θεού, ένα λουλούδι αυτής της ερωτικής Τριαδικότητας. Μπορεί να έχω καρκίνο, να λιώνω στο νοσοκομείο, να με παίρνει το ασθενοφόρο από το τροχαίο και να σβήνω σιγά-σιγά, αλλά δεν τέλειωσαν όλα. Δεν είμαστε ούτε ένα λάθος, ούτε μια τυχαιότητα. Υπάρχει Θεός που μας αγαπά σαν μανιακός εραστής κι ευτυχώς ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά το κλείσιμο ενός επεισοδίου της υπάρξεώς μας, μετά το οποίο θα ανοίξει ένας νέος κύκλος όπου «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος».
«Το κακό, ο φόβος και ο πόνος θα είναι πάντα μόνο μια μικρή πιτσιλιά σε αυτή την ομορφιά του κόσμου που δεν θα μπορέσει να χαλάσει την εικόνα, διότι ο Δημιουργός θα είναι πάντα εκεί ώστε να δημιουργήσει φως από το σκοτάδι και παράδεισο από τα κάρβουνα των αμαρτιών μας.»
Θα έχουμε πάντα στον χορό της ζωής τον πόνο, τον φόβο, την απώλεια, τον θάνατο. Αλλά υπάρχει κάποιος που θα λέει πάντα την τελευταία λέξη του έργου και θα είναι αυτός στον οποίο θα καταλήγουν όλα με μια όμορφη μεταμόρφωση αγάπης. Πάντα θα φοβόμαστε τον πόνο και τον θάνατο αλλά ξέρουμε όμως ποιος μας περιμένει στο τέλος της διαδρομής και αυτό είναι μια ομορφιά από μόνο του. Αυτός είναι ο Εσταυρωμένος.
Καλή Ανάσταση, πονεμένε άνθρωπε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου