Το αιώνιο Φως του Θεού μέσα από τα μάτια της σύγχρονης αγίας Γαλακτίας

 

Προσκυνητής / Ορθόδοξη Κελτική & Αγγλοσαξονική Εκκλησία

 

 Η Κυριακή του Τυφλού που πέρασε δεν απευθύνεται στους... τυφλούς, αλλά σε όλους εμάς που «ενώ βλέπουμε δε βλέπουμε», όπως ακριβώς συνέβαινε με τους Φαρισαίους..

 Η Κυριακή αυτή μας δείχνει ότι σκοπός της ζωής του Χριστιανού δεν είναι να κάνει καλές πράξεις, ούτε να βοηθάει τον κόσμο, αλλά να φωτίζει το νου του με το άκτιστο φως του Τριαδικού Θεού, ώστε να αγιάζεται η ζωή του με ο,τι κάνει. Σκοπός του Χριστού ήταν και είναι να φωτίσει το νου μας, να μας χαρίσει μάτια για να βλέπουμε το φως Του, που υπάρχει παντού, αλλά δε μπορούμε να το δούμε.

Η ύπαρξη Επιστημών δηλώνει όχι τη δίψα να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, αλλά να γνωρίσουμε τα μυστήρια της ζωής και το μυστήριο των μυστηρίων, τον Θεό. Το λάθος βέβαια που κάνει ο Δυτικός Πολιτισμός είναι ότι αρνείται να δεχτεί τον τρόπο που εδειξε ο Χριστός στην γνώση της Αλήθειας και ακολουθεί... αρχαιοελληνικές μεθόδους!

 Η ζωή αυτή μοιάζει με σκοτάδι μπροστά σε εκείνο το υπέροχο άκτιστο φως, που επισκεπτόταν και επισκέπτεται ακόμα τους αγίους που υπάρχουν στην Εκκλησία. Εκείνο το Φως είναι η κοινή εμπειρία όλων των Αγίων και όλοι οι Άγιοι από κοινού είχαν την ίδια εμπειρία. Άρα έχουμε εμπειρική γνώση της Αλήθειας και οι Άγιοι είναι οι οδηγοί μας σε Αυτήν.

 

Η γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης ήταν μια από αυτούς: ήταν ο άνθρωπος που έβλεπε το Θεό και τον περιέγραφε με ακρίβεια!

Η νέα Αγία της Εκκλησίας μας, που πέταξε για τον ουρανό πριν δυο χρόνια (20 Μαΐου 2021) συγκινεί με την ταπείνωση, τα θαύματά της και το χάρισμα να βλέπει μέσα στην ψυχή του άλλου ή να προβλέπει μελλοντικά γεγονότα...

«Ζοῦσε γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ἦταν νεκρὴ γιὰ τὸν ἑαυτό της! Τὰ μεγαλύτερα χαρίσματά της ἦταν ἡ ὀρθὴ πίστη, ὁ διάπυρος θεῖος ἔρωτας, ἡ ἀπόλυτη ἀκατακρισία, ἡ μέχρι ἀκτημοσύνης ἐλεημοσύνη (πάντα μυστικά), ἡ γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ἀσύγκριτη ταπεινοφροσύνη, ἡ παννύχια στάση της στὴν προσευχή, ἡ θυσιαστικὴ πρὸς ὅλους ἀγάπη της.

Ἀκολουθεῖ ἡ ἐκπληκτικὴ διόραση καὶ προόρασή της, σὲ βαθμίδα Ἁγίου Πορφυρίου, ἡ θαυματουργός της δύναμη, ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς της. Τὰ τελευταῖα αὐτὰ χαρίσματα δὲν σημαίνουν τίποτα χωρὶς τὰ πρῶτα».

«Έβλεπε καί απολάμβανε τό άπλετο καί γαλαζόλευκο Φώς τού Θεού, τήν άφατη δόξα τής Αγίας Τριάδος, πού είναι ασχημάτιστη καί ομοιογενής -όπως έλεγε- καί δέν έχει αρχή καί τέλος («ο ήλιος είναι λυχναράκι μπροστά Της»).

Διέκρινε μέσα στό ενιαίο εκείνο αμήχανο Φώς, τρία φώτα, τίς υποστάσεις τής Αγίας Τριάδος καί έκανε μοναδικές εμπειρικές περιγραφές, πού μόνον μεγάλοι Πατέρες τής Εκκλησίας τίς απετόλμησαν.

Έβλεπε ως άσαρκο Φώς τόν Άναρχο Πατέρα, τήν πηγαία Θεότητα. Έβλεπε ως σεσαρκωμένο Φώς, τόν ενανθρωπήσαντα Λόγο καί περιέγραφε μέ εκπληκτική ευκρίνεια τά ανθρώπινα χαρακτηριστικά Του.

Έβλεπε καί τό τρίτο Φώς, τό Πανάγιο καί Ζωοποιό Πνεύμα νά συνέχει τήν Εκκλησία, νά προχέεται στίς καρδιές από τά Ωμοφόρια τών Επισκόπων καί τά Επιτραχήλια τών ιερέων καί νά σηκώνει επαρκώς μέσα στά δάκρυα τής προσευχής καί τούς στεναγμούς τής μετανοίας.

 Ήρθε -έλεγε- τήν ημέρα τής Πεντηκοστής αλλά δέν έφυγε. Κινείται στόν κόσμο μέ μεγάλο κρότο, «ως ήχος φερομένης, βιαίας πνοής» αλλά δέν τόν ακούει κανείς, μόνο όσοι έχουν ενεργοποιήσει τόν κρυφό μηχανισμό τής καρδίας...».

Στην πορεία θα αποκαλυφθούν πολλά για τη γερόντισσα αυτή, απλά αυτή την εβδομάδα που ο Χριστός χάρισε το Φως στον τυφλό, θα πρέπει να ευχόμαστε κι εμείς να μας χαρίζει τα πνευματικά μάτια, για να Τον βλέπουμε, να βλέπουμε κι εμείς νοερά αυτό το αιώνιο Φως του Θεού μέσα από τα μάτια της σύγχρονης Αγίας Γαλακτίας.

Ο Θεός ως άκτιστο και αιώνιο Φως, υπάρχει ήδη μέσα στην Εκκλησία. Αν δε βλέπουμε και δε βιώνουμε αυτό το Φως μέσω της προσευχής και των έργων Αγάπης σε αυτή τη ζωή, τότε αυτό το Φως στην άλλη ζωή, αντί να μας φωτίζει, θα μας τυφλώνει και θα μας καίει, αφού δε θα μπορούμε πλέον να κλείσουμε τα μάτια μας ή να καλυφθούμε με ρούχα ή μέσα σε σπίτια για να το αποφύγουμε - και αυτή θα είναι η κόλασή μας...

 

Βασίλης Φράγκος