Δὲν θέλουμε πιὰ ἄλλο παιδὶ

 

Αντώνιος Παρασκευόπουλος

Ὅποιος τολμᾶ, βλέπει θαύματα.
Δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζουν οἱ δυσ­κολίες· καθετὶ μεγάλο καὶ ὡραῖο εἶναι δύσκολο.
Ἀξίζει κάθε θυσία, προκειμένου νὰ χαρίζουμε τὸ δῶρο τῆς ζωῆς, νὰ ἔρχονται
καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι στὸν κόσμο, προορισμένοι νὰ ζήσουν στὴν αἰωνιότητα.
Δὲν μποροῦμε νὰ ἀρνούμαστε τὴν εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ.
(...) Εἶναι ὀρθὰ καὶ ἀληθινὰ ὅλα αὐτά. Καὶ ὅταν μὲ νηφάλια σκέψη τὰ ἐξετάζουμε,
παίρνουμε θάρρος καὶ νιώθουμε δυνατοὶ καὶ ἕτοιμοι νὰ προχωρήσουμε. Ὅμως
ἄλλο εἶναι νὰ τὰ διαβάζουμε στὸ χαρτὶ καὶ ἄλλο νὰ τὰ παλεύουμε μὲ ἱδρώτα καὶ
αἷμα κάθε μέρα. Στὴν πράξη, στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀλλεπάλληλων προβλημάτων ποὺ καθημερινὰ παρουσιάζονται,διατρέχουμε τὸν κίνδυνο νὰ λυγίσουμε.
Πολὺ περισσότερο στὴ σημερινὴ ἐποχή, ποὺ τὰ προβλήματα παρουσιάζονται
πολὺ συχνότερα καὶ εἶναι πιὸ δύσκολα καὶ βασανιστικά. Λύσεις δὲν βρίσκονται.
Καμιὰ συμπαράσταση, καμιὰ διευκόλυνση, μόνον ἔξοδα, ἀδιέξοδα, ὁλοένα μεγαλύτερα βάρη καὶ ὑποχρεώσεις, ἀγωνία καὶ ἄγχος. Καὶ ὅποιος παρ’ ὅλα αὐτὰ
τολμᾶ, εἶναι τρελὸς γιὰ τὸν κόσμο, συχνὰ μάλιστα δέχεται τὴν ἀπόρριψη ἀκόμη καὶ τῶν ἀνθρώπων τοῦ στενοῦ περιβάλλοντός του.
 
Ἀλλὰ ἂς μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὸ ὀλέθριο φρόνημα τοῦ κόσμου. «Ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰω. ε΄ 19). Ὁ κόσμος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν
ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Χάνεται μέσα στὴ ματαιότητά του. Βυθίζεται στὴν ἁμαρτία, πορεύεται τὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας καὶ πραγματικὴ χαρὰ δὲν ἔχει.
«Ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν» (Α΄ Κορ. β΄ 12). Δὲν πορευόμαστε στὴ ζωή μας μὲ τὴ νοοτροπία τοῦ κόσμου ποὺ ζεῖ μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό.
Προχωροῦμε μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι ἀπολαμβάνουμε τὰ μεγάλα δῶρα
ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεός. Ὁ κόσμος μᾶς θεωρεῖ ἀκραίους, ὑπερβολικούς, ἀνόητους καὶ τρελούς. «Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν» (Α΄ Κορ. δ΄ 10).
Ἂν ὅμως ἀποφασίσουμε νὰ πορευθοῦμε μὲ τὸν Χριστό, τότε Ἐκεῖνος μᾶς ἀναλαμβάνει. Ἐκεῖνος ποὺ δίνει τὴ ζωή, Ἐκεῖνος καὶ τὴ συντηρεῖ. Ἐκεῖνος ποὺ τρέφει τὰ κτήνη τοῦ ἀγροῦ, Ἐκεῖνος ποὺ φροντίζει τὰ μικρὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ
καὶ στολίζει τὰ λουλούδια τοῦ ἀγροῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήσει τὰ παιδιά του, τὸν
ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος φέρει μέσα του τὴ δική Του εἰκόνα καὶ στὸν ὁποῖο ἀνέθεσε
νὰ κυριεύει «τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάν­
των τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς...» (Γεν. α΄ 28). 

Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπευθύνεται σ’ ἐκείνους ποὺ τολμοῦν καὶ προχωροῦν στὴν ἀπόκτηση παιδιῶν καὶ τοὺς λέγει: Μὴ φοβάστε, «πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς» (Ματθ. ι΄ 31). Ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι διαφέρετε καὶ εἶστε ἀσύγκριτα ἀνώτεροι
ἀπὸ πολλὰ σπουργίτια. Καὶ ἀφοῦ καὶ ἐκεῖνα τὰ φροντίζω καὶ τὰ διατηρῶ στὴ
ζωή, δὲν θὰ φροντίσω ἐσᾶς καὶ τὰ παιδιά σας; Λοιπόν; «Μὴ μεριμνᾶτε» (Ματθ.ς΄ 25). Μὴν καταλαμβάνεσθε ἀπὸ ἀγωνιώδεις φροντίδες καὶ μέριμνες βασανιστικές, ποὺ ταλαιπωροῦν τὴν ψυχή σας καὶ σᾶς ἀφαιροῦν τὸν ὕπνο.
Καμιὰ ἀγωνία, καμιὰ ταραχή, κανένας φόβος.
Ὅταν θέλησε νὰ μᾶς διδάξει τὴν πατρική του πρόνοια καὶ θαυμαστὴ ἀγάπη καὶ φροντίδα καὶ γιὰ τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας, μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι γνωρίζει πόσες ἀκριβῶς εἶναι οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας! «Ὑμῶν καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί», εἶπε (Ματθ. ι΄ 30). Ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τὸν ἀριθμό τους. Ἐκεῖνος τὸν γνωρίζει. Ἐμεῖς δὲν ἐνδιαφερόμαστε ἂν πέσει κάποια τρίχα ἀπὸ τὸ κεφάλι μας. Ἐκεῖνος τὸ βλέπει. Ἐνδιαφέρεται δηλαδὴ καὶ γιὰ τὰ πιὸ λεπτομερειακὰ θέματα τῆς ζωῆς μας, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐμεῖς δὲν ἐνδιαφερόμαστε. Τόσο πολὺ προχωρεῖ στὴν ἐνασχόληση μὲ τὰ προβλήματά μας.

Πολλοὶ λένε, «δὲν ἀντέχουμε ἄλλο παι­δί». Ἀλλὰ γνωρίζει ὁ Θεός. Ἂν δὲν ἀντέχετε, δὲν θὰ δώσει. Ἂν δώσει, μαζὶ θὰ δώσει καὶ τὴ δύναμη νὰ τὸ σηκώσετε.
Δὲν κάνει λάθη ὁ Θεός. Δὲν ἀγνοεῖ τὶς ἀντοχές μας οὔτε μᾶς ἀφήνει στὶς δυνάμεις μας. Καὶ ὅλα πρὸς τὸ συμφέρον μας τὰ ὁδηγεῖ, πρὸς τὸ αἰώνιο συμφέρον μας. Ὅλα γιὰ τὴν εὐτυχία μας τὰ ἐργάζεται, γιὰ τὴν αἰώνια εὐτυχία μας.
Γιατὶ εἶναι παντογνώστης καὶ παντοδύναμος καὶ πανάγαθος πατέρας ὁ Θεός.
Ὡς παντογνώστης γνωρίζει τὶς ἀντοχές μας, ὡς παντοδύναμος τὶς αὐξάνει θαυμαστά, ὡς πανάγαθος μᾶς ὁδηγεῖ ἀποβλέποντας πάντοτε στὸ καλό μας. Καὶ ἂν Ἐκεῖνος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἀριθμεῖ τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας, πῶς θὰ Τοῦ
ἀπαγορεύσουμε νὰ κανονίσει ἐλεύθερα τὸν ἀριθμὸ τῶν παιδιῶν μας; Ἂν μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἀσχολεῖται καὶ μὲ τὰ πιὸ μικρὰ θέματα τῆς ζωῆς μας, πῶς δὲν θὰ
Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε τὰ μεγαλύτερα;
Ὅσοι προχώρησαν στὸ μεγάλο θέμα τῆς ἀποκτήσεως παιδιῶν μὲ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ πλήρη ἐμπιστοσύνη στὴ συμπαράσταση, τὴν πρόνοια καὶ προστασία του, ὅσοι τόλμησαν, εἶδαν θαύματα στὴ ζωή τους. Εἶδαν τὴν φανερὴ προστασία του, ἔζησαν ζωντανὴ τὴν παρουσία του. Κουράσθηκαν βέβαια, πέρασαν ἴσως δυσκολίες πολλὲς καὶ πάλεψαν σκληρά. Στὸ τέλος ὅμως βγῆκαν νικητές. Καὶ χάρηκαν τὴ νίκη τους, ὅπως εἶχαν χαρὰ καὶ στὸν ἀγώνα τους. Ὅλα τὰ σήκωσαν μὲ πίστη, ὅλα τὰ πέρασαν μὲ ὑπομονή, καὶ ὁ ἀγώνας τους καὶ ἡ ὑπομονή τους στόλισαν μὲ χάρη πολλὴ τὴν ψυχή τους, ἔφεραν εὐλογίες στὸ σπίτι τους. «Τὰ οἰκονομικά μας πήγαιναν ὅλο καλύτερα ὅσο ἀποκτούσαμε παιδιά», λένε μὲ θαυμασμὸ πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς. «Κάθε νέο παιδὶ ἔφερνε καινούργια εὐλογία στὸ σπίτι μας». «Καὶ τὸ τελευταῖο μᾶς πῆρε ὅλα τὰ προβλήματα».
Ἔτσι πέρασαν τὴ ζωή τους, μὲ ἥσυχη τὴ συνείδηση, μὲ ἀνάπαυση μέσα στὸν
κόπο τους, μὲ πρόθυμη ἄρση τοῦ σταυροῦ τους, μὲ τὴ χαρὰ τῆς ἀναστάσεως στὶς ψυχές τους. Καὶ εἶδαν τέκνα καὶ τέκνα τέκνων καὶ εὐλογήθηκε τὸ σπίτι τους καὶ προχώρησε μέσα στὸ φῶς καὶ στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ ἡ ζωή τους.

Ο ΣΩΤΗΡ 2053