Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 28 Αυγούστου 2016 (Ματθ. ιζ΄ 14-23) - ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ Ματθαίου
Ιάσων Ιερομ. Ιερά Μητρόπολις Νέας Ιωνίας
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
Αν πάρουμε ευθεία την Δεκελείας προς Μεταμόρφωση και απ’ την άλλη τη λεωφόρο Ηρακλείου προς τα πάνω, όλο και κάποιο λόφο, όλο και κάποιο ύψωμα θα βρούμε. Ας πάμε λοιπόν, κι ας μαζευτούμε, όλοι εμείς που καλούμαστε χριστιανοί. Ας κοιτάξουμε γύρω-γύρω τα βουνά και στο όνομα του Ιησού Χριστού να τους πούμε να μετακινηθούν.
Και για να δούμε τελικά ότι πίστη δεν έχουμε, ας μη τρέξουμε στα βουνά. Ας κοιτάξουμε τις γειτονιές μας και τους δρόμους που ζούμε. Ακόμα και τις πλατείες στις οποίες στέκουν οι εκκλησιές μας. Γιατί αν είχαμε πίστη, αυτή θ’ ακτινοβολούσε. Θα περπατάγαμε στο δρόμο και θα δίδασκε ακόμη και το βάδισμά μας. Θ’ αλλάζαμε τον κόσμο, σηκώνοντας τις αμαρτίες των αδελφών μας. Και για την καθημερινή κατάσταση που μας κατατρώγει, δεν θ’ αναζητούσαμε να ρίξουμε τις ευθύνες αλλού. Θα τηνε κοιτάζαμε κατάματα.
Ας δούμε το παράδειγμα κάποιου που όντως μετακινούσε βουνά. Λέει ο Γέρων Παΐσιος: “να προσεύχεστε και να λέτε ότι εγώ Κύριε για τα πάντα φταίω. Σίγουρα, ένας ελεύθερος άνθρωπος από τα δεσμά της ύλης, ο Άγιος Παΐσιος, δεν θα μιλούσε ενοχικά. Τούτο δεν θα μαρτυρούσε ελευθερία Χριστού… Κοιτάζει όμως μέσα απ’ την Αγάπη: ναι, φταίω γιατί δεν αγωνίστηκα όσο πρέπει για το κακό που επικρατεί, φταίω γιατί δεν αγάπησα τον άλλον παραπάνω από τον εαυτό μου, φταίω γιατί δεν προσευχήθηκα γι΄ αυτόν!
Διδάσκουν οι πατέρες της ερήμου πως η προσευχή όταν χαρίζεται από τον Θεό, μεταμορφώνει το ίδιο μας το παρακάλι. Πρώτα θα πεις: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κι έπειτα, αφού αγωνίζεσαι να είσαι ενωμένος με τον Χριστό, ενώνεσαι και με τους αδελφούς σου. Έτσι, το “ελέησόν με”, γίνεται “ελέησον ημας”. Ένωση με τον Χριστό, με τον αδελφό σου, μ’ ολάκερη την Κτίση.
Οι μοναχοί είν’ οι καλύτεροι καθηγητές. Μα, η δική μας πίστη; Πάμε στα απλά: εδώ μας λένε να ευχόμαστε για όποιον μας διώκει κι εμείς τσινάμε. Το βρίσκουμε δύσκολο. Βγαίνουμε από την εκκλησία, έχοντας τραφεί και ποτιστεί από Χριστό… Τι γίνεται; Γυρνάμε σπίτι, στις δουλειές μας, στις μέριμνες. Πού είναι το δώρο της Ευχαριστίας; Αφήνουμε περιθώριο στον άλλον; Εδώ, δώσαμε χώρο στον ίδιο τον Θεό. Κοιτάμε να παγιωνόμαστε κάτω από ρόλους, έχοντας μια ιδέα για τον εαυτό μας: “εγώ είμ’ αυτός και δεν αλλάζω”… μα, πριν λίγο κοινωνήσαμε! Είμαστε ενωμένοι μ’ Αυτόν που ενώνει ό, τι απομακρύνεται: απ’ τον Ιουδαίο ως τον Έλληνα, τον δούλο ως τον ελεύθερο. Σα να λέμε: τον Έλληνα με τον ξένο, τον χριστιανό με τον μη, τον πλούσιο με τον φτωχό.
Δεν χρειάζεται να τεστάρουμε τους εαυτούς μας στα βουνά. Η πίστη ανθεί, όπως ο καρπός του σιναπιού. Να παρακαλάμε τον Θεό να μας δώσει τόση πίστη, όση ο τόσος δα μικρός καρπός. Γιατί κι αυτό λίγο δεν είναι. Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος που σε ενότητα καλεί τους πάντες. Πίστη σα κόκκο σιναπιού: αυτό το λίγο, φτάνει ώστε να μας κάνει να μην περιφρονούμε.
Αυτό το λίγο, εκεί που πάμε ν’ αυτο-στυλωθούμε για να δούμε τους άλλους αφ’ υψηλού, μας κατεβάζει στην αλήθεια. Αυτό το λίγο είναι που μας κάνει να ζούμε, να ζούμε με τους άλλους, να τους κοιτούμε αληθινά και μη λυπόμαστε ή περιφρονούμε, ακριβώς γιατί μονάχα αγαπάμε.
Αυτό το λίγο μας λείπει σαν αισθανόμαστε υπεροχή, λες κι ο άλλος δεν έχει αξία, βίωμα ή εμπειρία.
Καθημερινά -ο καθένας μέσα του ξέρει- πως απλώς ο άλλος δεν μας αφορά, σαν να ‘μαστε ‘μεις και κανένας άλλος επί γης. Μάταια ομολογούμε Χριστό, σα να μην υπάρχει Θεός: Τον αντικαταθιστούμε, μες το κεφάλι μας, με τον εαυτό μας.
Κι ούτε σινάπι κι ούτε τίποτε: “ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη” που δίνεις στον Χριστό φιλήματα Ιούδα!
Και:
Αυτό που δεν γράφει στους τοίχους είναι ότι...
Κύριε... μήπως είστε ο Χριστός;
"Θέλω να γίνω Χριστιανός…"
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Ο Χριστός στο Club
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...
Πάρε το Χριστό που σου δίνω και... φύγε (με πολλά links)
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό - και έγινε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Αθέατα περάσματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου