Του Μητροπολίτη Σύρου Δωροθέου Β΄
Πρακτορείο ειδήσεων Ρομφαία
Καθώς η εορτή των Τριών Ιεραρχών, η εορτή των γραμμάτων και της παιδείας, που είναι ελληνική από τη φύση της και όχι από κάποιο εθνικιστικό παροξυσμό, βαίνει σταδιακά υποβαθμιζόμενη, είναι αλήθεια είναι καιρός να προβληματιστούμε όλοι όχι τόσο για τη μορφή του εορτασμού όσο για τις άξιες που αυτός αναδεικνύει, όχι μόνο σε ελληνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο!
Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει θεσπίσει γιορτή των γραμμάτων και της παιδείας και προστάτες αυτής της παιδείας ορίστηκαν, από την απελευθέρωση κιόλας της πατρίδος μας, οι Τρεις Ιεράρχες.
Αναγνώρισε, έτσι, το νεόφυτο ελληνικό κράτος ότι οι τρεις αυτοί Πατέρες, οι καταγόμενοι από τα φλεγόμενα σήμερα εδάφη της Ανατολής, με τα διδάγματά τους επέτρεψαν στη νεοσύστατη τότε χριστιανική Εκκλησία του 4ου μ.Χ. αιώνα να αλλάξει να αποβάλει τη φοβία έναντι των αρχαιοελληνικών γραμμάτων, να ξεπεράσει κάθε εγκλεισμό στον ίδιο της τον εαυτό και να πετύχει έτσι την καθιέρωση της ως οικουμενικής θρησκείας.
Την περίοδο που ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, ο επιλεγόμενος Παραβάτης, επέβαλε την ολοκληρωτική επιστροφή στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα, προπηλακίζοντας τους χριστιανούς, οι τρεις δάσκαλοι δεν είχαν μόνο το σθένος να παραμείνουν σταθεροί στις χριστιανικές αλήθειες, αλλά και τη δύναμη να στραφούν προς την ελληνική παιδεία, επιτυγχάνοντας τη σύνθεση της χριστιανικής αλήθειας με το αρχαιοελληνικό κάλλος.
Εκείνο που φαίνεται ότι επιδίωκαν οι ευρωπαϊκές χώρες ήταν η δύναμη και τα πλούτη, οπότε και οι λαοί με τη σειρά τους μεταχειριζόμενοι κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, επένδυσαν τις ελπίδες τους για ευτυχία στην ξέφρενη μανία αποκτήσεως υλικών αγαθών.
Τα οικονομικά μεγέθη είναι τεράστια για τις πλάτες μας, τα κέντρα εξουσίας παραμένουν άγνωστα, οι προοπτικές των θυσιών μας είναι θολές και το τελικό επιδιωκόμενο φοβίζει, επειδή το κόστος που θα απαιτηθεί φαίνεται να είναι τρομερό και θα μας οδηγήσει σε μια «αλλιώτικη Ευρώπη», διαφορετική από τους οραματισμούς των εμπνευστών της και τις ελπίδες των λαών της.
Καθώς η πολιτική και η οικονομική σύγκλιση απομακρύνονται όλο και περισσότερο, με απροσδιόριστες ακόμη συνέπειες για την Ευρώπη και τους λαούς της, απομένει ως τελευταία ελπίδα πλέον η πνευματική σύγκλιση.
Μια πνευματική και ηθική σύγκλιση, με πρότυπα και οδηγούς μεγάλες προσωπικότητες, με οικουμενικό διαχρονικό λόγο που να ενώνει χωρίς αποκλεισμούς προσωπικότητες – μετόχους και κατόχους της ανθρωπιστικής παιδείας, απ΄ οπουδήποτε κι αν αυτή προέρχεται, από την αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη η τον χριστιανισμό.
Για να παύσει, λοιπόν, η Ευρώπη να φοβάται, η μόνη λύση για τους λαούς της είναι να επιστρέψει στους Πατέρες της μακραίωνης, κοινής πνευματικής παραδόσεως, που θεράπευαν με σεβασμό τις θετικές επιστήμες της εποχής τους, αναπτέρωσαν τη θεολογία, χωρίς να απαιτούν θυσία της λογικής, υπηρέτησαν τις βιοποριστικές ανάγκες των συνανθρώπων τους, υποβίβασαν την απόλυτη εξουσία στα επίπεδα της διακονίας του λαού, μίλησαν απευθυνόμενοι σε όλους του ανθρώπους, χωρίς αποκλεισμούς, έγραψαν προσκαλώντας σε πανανθρώπινους προβληματισμούς, ανέτρεψαν αιωνόβια «κακώς κείμενα», αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αψήφησαν αρχές και εξουσίες, όταν ξεπερνούσαν τα κοσμικά τους όρια, λειτούργησαν ως ιερείς του Θεού «υπέρ του σύμπαντος κόσμου», ήρθαν, έζησαν, έφυγαν και τα ίχνη τους παραμένουν ανεξίτηλα.
Η Ευρώπη ήδη μας περιμένει όχι με άδεια τα χέρια, επαιτώντας δανεικά, αλλά με χέρια γεμάτα έτοιμα να προσφέρουν στην ευρωπαϊκή «Τράπεζα των Ιδεών» τα ελληνικά ομόλογα… Και τα δικά μας «πνευματικά ομόλογα» είναι πολύ «υψηλά» στις διεθνείς χρηματιστηριακές αγορές, είναι το ανέσπερο φως του Χριστοί και το οξυγόνο της ελληνικής μας παραδόσεως και παιδείας ομόλογα που κανείς και ποτέ δεν θα μπορέσει να «κουρέψει».
Επισκεφτείτε, αν θέλετε, και:
Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθόδοξη Εκκλησία στους σύγχρονούς δυτικούς λαούς
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου