Προσωπική εξομολόγηση

Είμαι ανάξιος γιος, ανάξιος σύζυγος, ανάξιος πατέρας και ανάξιος χριστιανός.

Είναι ανάξιος γιος, γιατί προ καιρού, που τελείωνε η προθεσμία για την πληρωμή της 1ης δόσης του ΕΝΦΙΑ, βγαίνοντας το πρωί απ’ το σπίτι συνάντησα τη γριά μητέρα μου (μια γυναίκα με παιδική ψυχή, αλλά υπερευαίσθητη και υπερπροστατευτική), που μου επισήμανε να πάω να πληρώσω γιατί ήταν η τελευταία μέρα της προθεσμίας. 

Ξέροντας τη μητέρα μου, περίμενα αυτή την επισήμανση με την πρωινή μας συνάντηση. Αντί λοιπόν να πω ένα «ναι» και να πάω στη δουλειά μου, φούντωσα αυτοστιγμί και άρχισα το ψαλτήρι – καλά, ανόητο με θεωρεί και πρέπει να μου κάνει υπόδειξη για να ταχτοποιήσω τις υποχρεώσεις μου; Ανόητο με θεωρεί διαρκώς και πρέπει να μου κάνει υποδείξεις για το κάθε τι, και μάλιστα για το ίδιο θέμα ξανά και ξανά; Και, αφού θύμωσα αρκετά και της «διάβασα τον Εξάψαλμο» (μεταφορικά μιλώντας), την άφησα πικραμένη – για πολλοστή φορά, πάντα εντελώς αδικαιολόγητος, αφού ξέρω τις αδυναμίες και τις παραξενιές της, αλλά και την υποδειγματική καλοσύνη της και την έγνοια της για μας – κι έφυγα.

Είμαι ανάξιος σύζυγος, γιατί όταν η γυναίκα μου δε συμπεριφέρεται όπως θέλω, νιώθω θιγμένος και υποτιμημένος και αρχίζω τη γκρίνια και το παράπονο, λέγοντας ξανά και ξανά τα ίδια κουραστικά πράγματα. Κι όμως, έχει κι εκείνη τις απόψεις, τις ιδιαιτερότητες, ακόμη και τα προβλήματά της (όπως κάθε άνθρωπος στη ζωή) και ξέρω ότι μ’ αγαπάει – αλλά πολλές φορές την αγάπη της την αμφισβητώ και παραπονιέμαι, ενώ κι εγώ είμαι εξίσου ιδιότροπος, αν όχι χειρότερος απ’ αυτήν, και συχνά την πληγώνω και την πικραίνω.

Είμαι ανάξιος πατέρας, επειδή απαιτώ από το 6χρονο παιδί μου υπακοή και, όταν με παρακούει και θέλει να περάσει το δικό του, θυμώνω και του βάζω τις φωνές. Και όχι μόνο τώρα, που είναι κάπως μεγάλο, αλλά απ’ όταν ήταν μικρούλι, σε σημείο που, όταν άρχιζα, έτρεχε και κρυβόταν πίσω απ’ τη μαμά του. Δεν καταλαβαίνω πως κι εκείνο είναι άνθρωπος και θέλει να γνωρίσει και να οριοθετήσει τον κόσμο και τον εαυτό του, να νιώσει ελεύθερο και ανεξάρτητο και να ικανοποιήσει και τις επιθυμίες του. Χρειάζεται κατανόηση και ηρεμία, ακόμη κι όταν δε μπορώ ή δεν πρέπει να του κάνω το θέλημά του. Αλλιώς, στο σπίτι επικρατεί μια εκρηκτική κατάσταση και η ίδια ή και χειρότερη κατάσταση επικρατεί και στην ψυχούλα του, αλλά και στην ψυχή της μαμάς του. [Δες, παρακαλώ, την ανάρτηση: Εγώ φταίω].

Και είμαι ανάξιος χριστιανός, γιατί τα κάνω όλα αυτά χρόνια τώρα, κι όμως παράλληλα παριστάνω τον «απολογητή» και τον «ιεραπόστολο» στην ασφάλεια του υπολογιστή μου και την απροσωπία του διαδικτύου… Και μάλιστα ενοχλούμαι, όταν με αποσπούν από το «θεάρεστο έργο μου». Ενώ στην πραγματικότητα δεν έχω κατακτήσει ούτε στο ελάχιστο τις στοιχειώδεις αρετές της ταπείνωσης, της διάκρισης και της αγάπης.

Εύχομαι να με ελεήσει ο Χριστός κι εμένα και την οικογένειά μου και όλους εσάς που με διαβάζετε, αδελφοί. Εύχεστε κι εσείς για μένα, παρακαλώ.

Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Δε θα ανεβάσω σχόλια σ’ αυτή την ανάρτηση.

 

Επιδόρπιο:

«Επάγγελμα γονιός» ή «δυο εχθροί σ' ένα μαξιλάρι»...
Για μητέρες, μαμάδες, μανούλες & τα παιδιά τους
Η Τέχνη του Σωστού Τσακωμού!
Παντρεύεσαι; Σκότωσε τον Εγωισμό σου! Αγαπάς; Διορθώσου!

Ταξί για τον παράδεισο

Μήπως είμαι υποκριτής;

Μπαπά, μ' αγαπάς; Μαμά, μ' αγαπάς;
ΖΗΖΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

Ο συνάνθρωπος: κόλαση ή παράδεισος;

Η 1η φωτο είναι από την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος τρόμου του Στέφεν Κινγκ "Αυτό" ("It"). Η 2η από εδώ.