Γέροντας Ευσέβιος Βίττης, ο άγιος της Σουηδίας (1927-2009)

 
Από ιστολόγιο αφιερωμένο στη μνήμη του

Ένας άνθρωπος απλός, ξεχωριστός, ταπεινός, με πολλές γνώσεις και πνευματικά χαρίσματα, πατερικά βιώματα και θεϊκή φώτιση, πολυγραφότατος, δάσκαλος που αφιέρωσε τη ζωή του για τη σωτηρία της ψυχής των συνανθρώπων του.
 
Έτσι χαρακτηρίζουν οι μαθητές του τον ιερομόναχο πατέρα Ευσέβιο Βίττη, ο οποίος εκοιμήθη την Τεταρτη βραδυ (2009) σε ηλικία 82 ετών, στο ησυχαστήριό του στη θέση Φαιά Πέτρα Σιδηροκάστρου, όπου προσευχόταν τα τελευταία χρόνια. Η επιθυμία του ήταν να μη γίνει γνωστός ο θάνατός του πριν την ταφή του και η κηδεία του να γίνει από έναν απλό κληρικό και έναν λαϊκό, χωρίς κόσμο. Η εκκλησία επέλεξε όμως να τον αποχαιρετήσει όπως άξιζε στη μοναδικότητά του. Η εξόδιος ακολουθία έγινε στο μετόχι της μονής Αγίου Γρηγορίου, στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Σταυρούπολη, από τον μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβα, τον μητροπολίτη Σιδηροκάστρου Μακάριο και τον μητροπολίτη Κουλουέζ Μελέτιο. Αν και δεν ανακοινώθηκε η κηδεία, πλήθος κόσμου συνέρευσε στον ναό για να απευθύνει το ύστατο χαίρε στον πνευματικό δάσκαλο. Ακολούθησε η ταφή του στο ησυχαστήριο της Φαιάς Πέτρας, όπου για πρώτη φορά επιτράπηκε η παρουσία γυναικών.

 

"Ο Ευσέβιος ήταν πόλος έλξης χιλιάδων ψυχών, πάσης τάξεως, ένας πνευματικός που αναγνωρίστηκε σε όλη την διάρκεια της ζωής του από λόγιους ανθρώπους", περιγράφει ο κ. Στυλιανός Κεμεντζετζίδης, ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου "Ορθόδοξη Κυψέλη", μαθητής του ιερομόναχου και εκδότης ενός μέρους των βιβλίων του. "Ήταν πολύ ταπεινός. Δεν ήθελε να μπαίνει το όνομά του στα βιβλία και υπέγραφε με το ψευδώνυμο Κεχρί, δηλαδή κάτι ασήμαντο. Με πολλή προσπάθεια τον έπεισα να βάζουμε όνομα. Δεν δεχόταν επίσης να φωτογραφηθεί, ούτε μιλούσε για τον εαυτό του. Δεν ήθελε ούτε ποσοστό από τις πωλήσεις των βιβλίων. Δεν τον ενδιέφεραν τα χρήματα. Είχε χαρίσματα θεϊκά και επίκτητα", λεει ο κ. Κεμεντζετζίδης.
Η είδηση της κοίμησης του Ευσεβίου μεταδόθηκε στους μαθητές του και σε χώρες του εξωτερικού, όπου ο ιερομόναχος έδρασε φιλανθρωπικά. "Ήρθα από τη Ρουμανία. Ενδιαφερόμαστε να μεταφράσουμε τα βιβλία του", αναφέρει ο κ. Οβίδιος Λαζαρέσκου.

Μεγάλος θεολόγος, ξεχωριστός, ταπεινός, με θεική φώτιση, ακαταπόνητος συγγραφέας, γνώστης πολλών ξένων γλωσσών και μεταφραστής ξενόγλωσσων ασκητικών κειμένων, σεβαστός εξομολόγος, εραστής της πατερικής μελέτης, ησυχαστής, ο π. Ευσέβιος Βίττης έγινε στα χρόνια της ζωής του πόλος έλξης χιλιάδων πιστών, απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας και από την Κύπρο. "Κάτω από το πετραχήλι του ξεκουράστηκαν πολλοί άνθρωποι, αναζωογονήθηκαν και βρήκαν το νόημα της ζωής", όπως λέει η μοναχή - ηγουμένη Επίχαρις, που διαμένει στο μοναστήρι που έκτισε ο π. Ευσέβιος στο Σιδηρόκαστρο, με τις προσφορές των πιστών, και τον έζησε σε όλα τα χρόνια της διακονίας του. 

Ο ιερομόναχος Ευσέβιος

Ο ιερομόναχος Ευσέβιος Βίττης καταγόταν από την Πτολεμαΐδα. Ξεκίνησε το ιερατικό του έργο ως κληρικός στη Σουηδία. Το ιερό ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου στο Rattvik της Σουηδίας είναι εξ ολοκλήρου έργο του. Είχε αποσυρθεί εκεί στις αρχές του 1973, με σκοπό να αφιερωθεί στην προσευχή, στην περισυλλογή και στη συγγραφή. Ο π. Ευσέβιος τηρούσε το τυπικό του Αγίου Όρους, και όπως καταγράφηκε σε δελτίο της μητροπόλεως Σουηδίας και Πάσης Σκανδιναβίας (1979), αποτελούσε αυτό επί σειρά ετών "την ακοίμητον λυχνίαν της Μητροπόλεως Σουηδίας και το ψυχικόν θεραπευτήριον των πιστών". Οι επισκέπτες του ιερού ησυχαστηρίου εύρισκαν σ' αυτό ανάπαυση ψυχής, παρηγορία και τον δρόμο της σωτηρίας. Το 1980 ο π. Ευσέβιος, κατόπιν προτροπής του πνευματικού του, επέστρέψε στην Ελλάδα. 


 
Για τον π. Ευσέβιο μου μίλησε πριν από χρόνια η φίλη μου Α. η οποία τον είχε γνωρίσει στη Σουηδία. Η Α. την εποχή εκείνη περνούσε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής της και αποφάσισε να πάει να τον βρει, στο ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου κοντά στην πόλη Ratvik. Η πρόσβαση ήταν δύσκολη σε εκείνη την ερημική περιοχή αλλά η φίλη μου τα κατάφερε να φτάσει στο ησυχαστήριο μετά από αρκετές δυσκολίες. Ήταν καλοκαίρι και το τοπίο ήταν υπέροχο, γεμάτο έλατα. Ο γέροντας που δεν ήξερε τίποτα για τον ερχομό της, την αποκάλεσε με το όνομά της και την έβαλε να φάει σε ένα τραπέζι που είχε ετοιμάσει εκ των προτέρων. Το γεύμα και το τραπέζι ήταν όλα προετοιμασμένα για δύο άτομα. Στο ησυχαστήριο δεν υπήρχε κανένας άλλος.

Η Α. ρώτησε τις απορίες της, έκλαψε, παραπονέθηκε, εξομολογήθηκε και ένιωσε την ψυχή της πραγματικά ανάλαφρη. Ήταν τόσο χαρούμενη και απαλλαγμένη από τα ψυχικά της βάρη που μονολόγησε σχεδόν: το μόνο επιπλέον πράγμα που θα ήθελα αυτή τη στιγμή είναι να δω αυτό υπέροχο δάσος χιονισμένο. Σε λίγα λεπτά άρχισαν να χορεύουν νιφάδες και ένα απαλό άσπρο σεντόνι σκέπασε τα πάντα μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού!

Μετά από τις διηγήσεις της φίλης μου ο άντρας μου κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε να πάρουμε την ευχή του γέροντα στο χωριό κοντά στο Σιδηρόκαστρο όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια. Αυτό έγινε πριν από 15 χρόνια. Είχαμε τα παιδιά μικρά. Ο γιος μου - 3 ετών τότε - ήταν πολύ άτακτος. Τα πήραμε κι αυτά μαζί. Ο γέροντας δεν μας γνώριζε, ούτε μας περίμενε.

Δεν ήταν εύκολο να δει κανείς το γέροντα και να συνομιλήσει μαζί του. Προτιμούσε να προσεύχεται μέσα στο δάσος. Όλη μέρα γυρίζαμε από μοναστήρι σε μοναστήρι μήπως και τον πετύχουμε αλλά προς μεγάλη μας απογοήτευση δεν φαινόταν πουθενά. Πήραμε ευλογία από τα προσκινήματα αυτά και αργά το απόγευμα καταλήξαμε στο γεροκομείο της περιοχής-εκεί μας είπαν ότι θα τον βρούμε- αλλά η πόρτα του μικρού γραφείου του ήταν κλειδωμένη. Τα παιδιά είχαν κουραστεί, σκεφτόμασταν να γυρίσουμε πια στο ξενοδοχείο όταν ανακαλύπτουμε ένα σημείωμα στην πόρτα:

«Περιμένετε ως τις 5.30, θα γυρίσω».

Περιμέναμε. Στις 5.30 εμφανίστηκε ο γέροντας ιλαρός. Λες και μας ήξερε χρόνια μας πήρε στο γραφειάκι, έβγαλε την ανακοίνωση από την πόρτα και αρχίσαμε να συζητάμε. Είχα την έγνοια μου στα παιδιά και ιδιαίτερα στον μικρό. Σκεφτόμουν ότι δεν θα μας αφήσει να κουβεντιάσουμε ήρεμα. Ο γέροντας έβγαλε ένα κουτί με σοκολάτες και μας πρόσφερε. Και πάλι το μυαλό μου πήγε στις αντιδράσεις των παιδιών και ήμουν έτοιμη να τους πω: «μία να πάρετε» αλλά άκουσα τη γλυκιά φωνή του γέροντα να τους λέει σχεδόν συνωμοτικά: «βάλτε το χέρι και πάρτε πολλές ...;πολλές ...;» Τα παιδιά έκπληκτα με αυτή την ασυνήθιστη φιλοξενία πήραν 1-2 αλλά ο γέροντας επέμενε να πάρουν κι άλλες. Ο άντρας μου κι εγώ ρωτήσαμε το γέροντα για διάφορα θέματα. Η καρδιά μας αναπαύθηκε με τις απαντήσεις του. Ήταν γλυκός και σοφός μαζί, όπως όλοι οι άγιοι. Η συζήτηση συνεχίστηκε αρκετή ώρα μέσα σε μια ατμόσφαιρα γαλήνης και γλυκύτητας. Ξαφνικά θυμήθηκα τα παιδιά, μου φάνηκε παράξενο που δεν έκαναν τη συνηθισμένη τους φασαρία. Γύρισα και τα κοίταξα: κοιμόνταν ήσυχα ήσυχα αγκαλιασμένα και γαληνεμένα. Και τότε κατάλαβα πώς οι άγιοι μας φέρνουν τη γαλήνη του Θεού στη ζωή μας.

Την ευχή του να έχουμε.

Από την Αναστασία



Το Ιερό ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου στην Σουηδία

Η πινακίδα που χάραξε o π. Ευσέβιος:



Τό Ιερό ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου στό Rοttvik της Σουηδίας ειναι εξ ολοκλήρου εργο του Ιερομονάχου π. Ευσεβίου Βίττη.


Το Ιερό ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου


Το τέμπλο του Αγίου Νικολάου

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΣΙΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ π. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ...
 
Από εδώ



Του Δημ. Μερτζεμέκη

Μία ακόμη αγία ψυχή, που στήριξε χιλιάδες ψυχές στο πέρασμά της, μας άφησε πριν από λίγες μέρες. Ένας ακόμη σύγχρονος ΑΓΙΟΣ του αιώνα μας μάς αποχαιρέτισε, αφήνοντας όμως ζωηρά τα ίχνη του στο αθόρυβο άγιο πέρασμά του. Έφυγε στα ογδόντα δύο του χρόνια για να πάει κοντά σ' Εκείνον που τόσο πολύ αγάπησε και υπηρέτησε σ' όλη του τη ζωή. Πρόκειται για τον ιερομόναχο γέροντα Ευσέβιο Βίττη, που τα τελευταία του χρόνια ζούσε στο ακριτικό χωριό Φαιά Πέτρα Σιδηροκάστρου (Ν. Σερρών) όπου είχε και το ταπεινό ασκητήριό του. Το χωριό αυτό έγινε πασίγνωστο, σημείο αναφοράς κάθε πονεμένης ψυχής, όπου προσέτρεχε κόσμος πολύς όχι μόνο απ' όλη την χώρα μας αλλά και από την μακρυνή μας Κύπρο και την Ευρώπη. Χιλιάδες οι ψυχές που έβρισκαν ανάπαυση και ανακούφιση κάτω από το αγιαστικό πετραχήλι του. Αλλά και ο λόγος που εξέπεμπε ήταν ξεχωριστός και γι' αυτό προσέλκυε κι όλο αυτό το πλήθος.

Το πέρασμά του και η παραμονή του στα 30 περίπου χρόνια στο ακριτικό Σιδηρόκαστρο, θα μείνει ανεξίτηλη πνευματικά στη μνήμη όλων αφού εκτός από την τακτική εξομολόγηση τόσων και τόσων ψυχών που την έκανε με περισσή υπομονή, επιμέλεια και πρόγραμμα, πραγματοποιούσε παράλληλα και τις ανεπανάληπτες εβδομαδιαίες τακτικές ομιλίες του, στις πόλεις του Σιδηροκάστρου και της Ηράκλειας. Πολλοί κι εδώ οι ακροατές που προσέρχονταν απ' όλο τον Νομό Σερρών κι όχι μόνο.

Όμως ο πολύτιμος χρόνος γέμιζε και με την επικοινωνία που είχε με πολλά από τα πνευματικά του παιδιά, που είχε αποκτήσει από την μακροχρόνια διαμονή του στην Ευρώπη κυρίως με αλληλογραφία. Δεκάδες οι επιστολές που ελάμβανε κάθε εβδομάδα. Αγρυπνούσε καθημερινά "νουθετών ένα έκαστον", επιλύοντας τα ποικιλόμορφα προβλήματά τους με τις απαντήσεις που έστελνε, αλλά και με την μελέτη και την συγγραφή των βιβλίων που εξέδιδε κυρίως μέσω της "Ορθόδοξης Κυψέλης".

Και εκτελούσε τα καθήκοντά του αυτά συχνά με φοβερή υπομονή και εγκαρτέρηση, παρόλο που η υγεία του ήταν πολύ επιβαρυμένη. Αφού υπέφερε φοβερά από πόνους στην μέση του για πολλά χρόνια - ακόμη κι από την Σουηδία - αλλά και με πολύ σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του. Τελευταία όμως προστέθηκε ακόμη μία μεγάλη δοκιμασία: Η ασθένειά του και από την επάρατη νόσο. Και τα υπέμεινε όλα αυτά πάντα με το χαμόγελο, χωρίς ν' αναφέρεται σ' αυτά! Συχνά έλεγε: "Ευχαριστώ το Θεό, που μου έδωσε τις διάφορες ασθένειες να πονώ, για να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους που πονούν και υποφέρουν".

Ο π. Ευσέβιος γεννήθηκε το 1927 στο χωριό Βλάστη (Μπλάτσι) της Δυτικής Μακεδονίας από ευσεβείς γονείς, που είχαν τέσσερα παιδιά. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στην Μακεδονία μετέβη στην Αθήνα και στην συνέχεια στην Γαλλία, Γερμανία και Σουηδία όπου σπούδασε σε διαφόρους κλάδους της Θεολογικής Επιστήμης και της Φιλολογίας. Απ' όπου πέρασε εργάσθηκε και ιεραποστολικά. Τα περισσότερα χρόνια διέμεινε στην Σουηδία όπου και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Εκεί διέμεινε τον περισσότερο χρόνο σ' ένα ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου κοντά στην πόλη Ratvik το οποίο δημιούργησε ο ίδιος με σκοπό ν' αφιερωθεί περισσότερο στην προσευχή, περισυλλογή και στην συγγραφή, όπου προσέρχονταν και τα πνευματικά του τέκνα, αρκετά από τα οποία σπούδαζαν στην χώρα αυτή. Όπως μάλιστα γράφτηκε στο Δελτίο της Μητροπόλεως Σουηδίας και πάσης Σκανδιναβίας το 1979 το ησυχαστήριό του αποτελούσε "την ακοίμητον λυχνίαν της Μητροπόλεως Σουηδίας και το ψυχικό θεραπευτήριο των πιστών".

Λόγω όμως του ακαταλλήλου κλίματος και κατόπιν προτροπής των θεραπόντων ιατρών του, αλλά και του πνευματικού του το 1980, επέστρεψε στην Ελλάδα και κατόπιν συνεννοήσεώς του, με τον τότε Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου Ιωάννην, εγκαταστάσθηκε στο Ησυχαστήριο του Αγίου Χρυσοστόμου και στην συνέχεια στο ασκητήριο-κελί του Οσίου Σάββα (που ήταν και άβατο) στην περιοχή της Φαιάς Πέτρας, τα οποία ανήγειρε ο ίδιος, με την βοήθεια των πνευματικών του τέκνων. Εκεί παρέμεινε πλέον για 30 περίπου χρόνια μέχρι και την οσία τελευτή του.

Παρόλο που ήταν μεγάλος θεολόγος με πολυχρόνιες σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και γνώστης πολλών ξένων γλωσσών αλλά και συγγραφέας πολλών θεολογικών, απολογητικών, παιδαγωγικών και ψυχοφελίμων βιβλίων καθώς και μεταφραστής ξενόγλωσσων ασκητικών κειμένων, αυτό ήταν σχεδόν άγνωστο σε πολλούς.

Η ταπείνωση και η απλότητά του ήταν τέτοια ώστε ακόμη και στα βιβλία που εξέδιδε απέφευγε να αναφέρει έστω και περιληπτικά τους τίτλους των σπουδών του. Το μόνο που ανέφερε μπροστά από το όνομά του ήταν η λέξη "Ιερομ." (δηλαδή ιερομονάχου).

Κλείνοντας το παρόν ν' αναφέρουμε ότι στην μνήμη όλων μας μένει ο άγιος γέροντάς μας με την οσιακή μορφή του, που με την απλότητά του, την ταπείνωση, την αφιλοχρηματία και με όλες τις άλλες αρετές του οδήγησε τόσα και τόσα πνευματικά παιδιά του ως οδοδείκτης στην οδό της σωτηρίας.

Καλή αντάμωση και καλή ανάσταση άγιε γέροντά μας! Την ευχή σου να έχουμε!

Ακούστε τις περισσότερες από τις ομιλίες του Γέροντα Ευσεβίου στην ιστοσελίδα http://www.eusebiosvittis.gr/
  
Ενότητα αναρτήσεων για τον π. Ευσέβιο Βίττη

Δείτε επίσης:

Ορθόδοξες ρίζες και άγιοι της Νορβηγίας
Ορθοδοξία στη Σκανδιναβία
Οι ορθόδοξοι άγιοι που μετέδωσαν το χριστιανισμό στη Δυτική Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες

Κεντρική Ευρώπη
Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης
Ωκεανία

Και:

Άγιος Λογγίνος, ο Εκατόνταρχος της σταύρωσης (16 Οκτωβρίου)

Ο άγιος Λογγίνος είναι ο Εκατόνταρχος που σταύρωσε το Χριστό και, βλέποντας το σκότος και το σεισμό, πίστεψε σ' Αυτόν, έγινε χριστιανός και, μετά από πολλές περιπέτειες, μαρτύρησε.

Η ορθόδοξη παράδοση δεν έδωσε μεγάλη βάση στην εκδοχή ότι ο άγιος Λογγίνος ήταν ο Ρωμαίος στρατιώτης που λόγχισε τον Κύριο στην πλευρά. Η παράδοση αυτή όμως υπάρχει και θεωρείται ότι σώζεται η λόγχη του. Για το θέμα της λόγχης αξίζει να διαβάσετε, αν θέλετε, αυτό το αφιέρωμα.