Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, πάπα Ρώμης (6ος αι. μ.Χ.)
Πρέπει ακόμα να γνωρίζουμε, πως συχνά, όταν εξέρχονται οι ψυχές των εκλεκτών,
συνηθίζουν να ηχούν γλυκές ωδές ουρανίου αίνου, ούτως ώστε, ακούγοντας τες αυτοί
με ευφροσύνη, να μην αφήνονται να αισθανθούν την ρήξη του δεσμού ανάμεσα στη
σάρκα και την ψυχή.
Σχετικά με αυτό θυμάμαι πως και στις
Ομιλίες στο Ευαγγέλιο διηγήθηκα, πως στην
στοά, που οδηγεί τους προσερχόμενους στην εκκλησία του μακαρίου Κλήμεντος, υπήρξε
κάποιος, ονόματι Σέρβουλος, τον όποιο δεν αμφιβάλλω πως κι εσύ θυμάσαι. Ήταν
βέβαια φτωχός στην περιουσία, αλλά πλούσιος στην αξία, και μια μακροχρόνια αρρώστια
τον είχε καταεξαντλήσει: Από τότε δηλαδή που μπορούσαμε να τον ξέρουμε μέχρι το
τέλος της ζωής του ξάπλωνε εκεί παράλυτος. Τι να πω πως δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος,
αφού ούτε ποτέ να ανασηκωθεί στο κρεβάτι ή να ανακαθίσει δεν είχε την δύναμη,
ποτέ δεν μπόρεσε να φέρει το χέρι στο στόμα του, ποτέ να γυρίσει στην άλλη
πλευρά.
Του
παραστεκόντουσαν για να τον κοιτάζουν η μητέρα του με τον αδελφό του και οτιδήποτε
τυχόν μπορούσε να δεχθεί από έλεημοσύνη, το μοίραζε με τα χέρια εκείνων στους
πτωχούς. Γράμματα δεν ήξερε καθόλου, ωστόσο είχε αγοράσει για τον εαυτό του
κώδικες της Αγίας Γραφής και όσους θεοσεβείς ανθρώπους δεχόταν για φιλοξενία,
τους έβαζε απαραιτήτως να τους διαβάζουν συνεχώς μπροστά του. Το αποτέλεσμα
ήταν να μάθει με τον δικό του τρόπο ολόκληρη την Άγια
Γραφή,
αν και, όπως είπα, δεν ήξερε γράμματα εντελώς.
Φρόντιζε μέσ' στον πόνο του πάντοτε
να ευχαριστεί, ημέρα και νύκτα να σχολάζει σε ύμνους και αίνους τού Θεού.
.jpg) |
| Κλικ εδώ |
Όταν
πια ήλθε ο καιρός να ανταμειφτεί η τόση του υπομονή του, ο πόνος των μελών του γύρισε στα ζωτικά
του όργανα. Καθώς διαισθάνθηκε πως πλησίαζε ήδη στον θάνατο, παρήγγειλε στους
προσκυνητές και αυτούς που είχε δεχθεί για φιλοξενία, να σηκωθούν και μαζί με αυτόν
να υμνωδήσουν ψαλμούς εν αναμονή της εξόδου του.
Και ενώ κι ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος
έψαλλε μαζί τους, ξαφνικά τους σταμάτησε από το να ψάλλουν με μεγάλη κραυγή καταπλήξεως:
«Σωπάτε. Δεν ακούτε πόσοι αίνοι αντηχούν στον ουρανό;». Ενώ τέντωνε το αυτί της
καρδιάς του σε αυτούς τους αίνους, που άκουγε μέσα του, η άγια εκείνη ψυχή
λύθηκε (=ελευθερώθηκε) από τη σάρκα.
Καθώς
έβγαινε αυτή, τόσο εξαίρετη ευωδία σκορπίσθηκε εκεί, που όλοι οι παρευρισκόμενοι γέμισαν από ανέκφραστη
γλυκύτητα, ούτως ώστε με αυτό το σημείο να γνωρίσουν ξεκάθαρα πως την ψυχή αυτή
την υποδέχθηκαν οι αινέσεις στον ουρανό. Στο περιστατικό αυτό ήταν παρών ένας
δικός μας μοναχός, ο οποίος ζει μέχρι σήμερα και, με πολύ κλάμα συνήθως,
πιστοποιεί πως, έως ότου να παραδώσουν σε ταφή το σώμα του, δεν έφυγε από τις
μύτες τους η οσμή εκείνης της ευωδίας.
Πηγή: ΒΙΟΙ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1988. ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.
ΕΚΔΟΣΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΙΕΡ. ΙΩΑΝΝΟΥ ¨ΚΟΙΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ" ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ.
Άγιοι με σοβαρές αναπηρίες
Δήμητρα Κόντου († 9 Οκτ 1999): Μια αγία του πόνου & της αρρώστιας
Μια ορθόδοξη μάνα για την κοίμηση της 8χρονης κόρης της
Η Έλενα - μοναχή Φιλαρέτη, η αχθοφόρος του πόνου
Η Έλενα - μοναχή Φιλαρέτη, η αχθοφόρος του πόνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου