 |
| Εικ. από εδώ |
Ασπάσθηκε το μοναχικό σχήμα και αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Θείου Λόγου.
Περιερχόταν διάφορες χώρες, πόλεις και χωριά, και αψηφώντας τους
χλευασμούς, τους διωγμούς, τις ταλαιπωρίες και του κινδύνους δίδασκε το
λόγο του Θεού. Νήστευε, αγρυπνούσε, προσευχόταν και έκανε πρόθυμα
πολλούς ασκητικούς αγώνες. Στο διάβα του ο Άγιος κήρυττε το Ευαγγέλιο
οδηγώντας πολλούς ειδωλολάτρες να ασπαστούν την Ορθόδοξη Χριστιανική
Πίστη, τους οποίου και βάπτιζε.
Η γεμάτη αγώνα ζωή του, η θεοφιλής δράση του και τα πολλά πνευματικά
χαρίσματα τον ανέδειξαν Επίσκοπο Λαρίσης. Από τη νέα του θέση ο Άγιος
Αχίλλειος συνέχισε το έργο του και αναδείχθηκε πνευματικός ποιμένας και
Μέγας διδάσκαλος, ισάξιος των μεγάλων ιεραρχών και αγίων ανδρών.
Ο Άγιος Αχίλλειος έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε το
325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας. Υπήρξε από τα πιο μαχητικά στελέχη της
Οικουμενικής Συνόδου και με τη σοφία του και τα θαύματά του συντέλεσε
τα μέγιστα στην καταδίκη του Αρείου. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας
τις αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά την οποία, με την
επιστροφή του στη Λάρισα διέθεσε για να κτίσει ναούς και σε φιλανθρωπικό
έργο.
Παρέμεινε στη θέση του Επισκόπου Λαρίσης για τριάντα χρόνια. Όταν προαισθάνθηκε το θάνατο του, κάλεσε κοντά του όλους τους ιερείς της επισκοπής του, τους έδωσε τις τελευταίες πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντά τους και «εκοιμήθη εν ειρήνη». Σύσσωμος ο κλήρος και ο λαός της περιφερείας Λαρίσης παραστάθηκε στην κηδεία του και τη στιγμή μάλιστα του ενταφιασμού του έγιναν πολλά θαύματα. Ο τάφος του παρέμεινε άγνωστος για 300 χρόνια, όταν με θαυμαστό τρόπο αποκαλύφθηκε και οι πιστοί έκτισαν μεγαλοπρεπή ναό στη Λάρισα όπου και τοποθέτησαν το ιερό λείψανο του Αγίου. Εκεί καθημερινώς θαυματουργούσε μέχρι το έτος 978 μ.Χ., όταν ο άρχοντας των Βουλγάρων Σαμουήλ κατέλαβε τη Θεσσαλία, πήρε το ιερό λείψανο του Αγίου Αχιλλείου και το μετέφερε στο νησί της λίμνης Πρέσπας. Ο Σαμουήλ έδωσε το όνομα του Αγίου Αχιλλείου στο νησί και έκτισε μεγαλοπρεπή ναό αφιερωμένο στον Άγιο, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα [για το ναό αυτό (φωτο) δείτε άρθρο εδώ και εδώ]. Η μνήμη του Αγίου Αχιλλείου εορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 15 Μαΐου.
Απολυτίκιο (επίσημο τροπάριο) του αγίου: «Λαρίσης σε πρόεδρον, και πολιούχον λαμπρόν, η χάρις ανέδειξεν ως
Ιεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Αχίλλειε, συ γαρ το της Τριάδος, ομοούσιον
κράτος, θαύμασι τε και λόγοις, κατετράνωσας κόσμω. Ην πάτερ εξευμενίζου,
τοις σε γεραίρουσι».
Για τον άγιο έγραφε ο μητροπολίτης Λαρίσης Δορόθεος, των ετών 1935-1956 (εδώ - από εκεί και η φωτο στην αρχή):
Ο βίος Του και το παράδειγμά Του εγένοντο η ωραιοτέρα συμβολή προς μίαν χριστιανικήν ζωήν. Ψυχική ανωτερότης άκαμπτος ηθική πολιτεία, απερίσπαστος πολυσχιδής δράσις είναι ο χαρακτηρισμός του Αγίου, όστις επί πολλά έτη εν τη πόλει ταύτη και εν τη απεράντω Αρχιεπισκοπή Του υπήρξεν ο πυρσός ο διαχέων το φως της αγάπης, της σοφίας, της ζωής προς πάντας. Ήτο ο πνευματικός τροφοδότης των χριστιανών, στηρίζων εν τη πίστει και τη αρετή. Η προσωπικότης Του συνδεδεμένη με την αγιότητα του βίου και την καθαρότητα της ψυχής συνέβαλε αποτελεσματικώς εις την κατά πάντα προαγωγήν της πόλεως και της Αρχιεπισκοπής Του.
Συμπληρωματικά στοιχεία για τον άγιο Αχίλλειο (από εδώ)
Η πόλη Γιορτάζει τον προστάτη και πολιούχο της.
Ο Αγιος Γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στην Καππαδοκία και έλαβε μεγάλη χριστιανική και «θύραθεν»(=εξωχριστιανική) μόρφωση.
Μετά το θάνατο των ευσεβών γονέων του,
μοίρασε τη μεγάλη περιουσία τους στους φτωχούς και πήγε στους Αγίους
Τόπους. Εκεί έζησε κοντά στον Πανάγιο Τάφο.
Κατόπιν επισκέφτηκε διάφορα ασκητήρια και ασκήθηκε στη νηστεία, στην προσευχή, την αγρυπνία και στις άλλες χριστιανικές αρετές.
Ύστερα πήγε στη Ρώμη και στη Θεσσαλία,
όπου κήρυξε το Χριστό και έκανε πολλά θαύματα. Έτσι διαδόθηκε πολύ η
φήμη του και όταν χήρευσε ο θρόνος της Λαρίσης, αναδείχτηκε
Αρχιεπίσκοπος της.
Η φήμη του προέτρεξε και έφτασε στη
Νίκαια της Βιθυνίας, πριν ακόμη πάει εκει ο Αγιος, για να λάβει μέρος
στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο (325). Γι’ αυτό ο Μέγας Κωνσταντίνος και
οι Πατέρες τον υποδέχτηκαν με μεγάλες τιμές. Τέλεσε μάλιστα στη Σύνοδο
και θαύμα. Έκανε να αναβλύσει λάδι από μια πέτρα. Όπως αναφέρεται σε
χειρόγραφο που βρίσκεται στη Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων ο Αγιος «Τον Θεόν
επικαλεσάμενος και έλαιον δι’ ευχής βλύσαι ποιεί». Με πολλή χαρά τότε ο
αυτοκράτορας ζήτησε την ευλογία του Αγίου και τον προέπεμψε στη Λάρισα
με πλούσια δώρα για ανεγέρσεις ναών και φιλανθρωπίες. Πιθανόν
από την εποχή αυτή να ήταν και το Ευαγγέλιο της Κομνηνείου Μονής, που
σωζόταν ως το 1853. Ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα σε περγαμηνή και
είχε σημειώσεις του Αρχιεπισκόπου Λαρίσης Αχιλλείου Α΄.
Το 355 μ.Χ., ύστερα από 35 χρόνια
αρχιερατείας του Αγίου στη Λάρισα, ο Θεός του φανέρωσε πως ήρθε η ώρα
της εξόδου του από το μάταιο αυτό κόσμο. Κάλεσε τότε όλο τον κλήρο και
το λαό, τους το ανακοίνωσε και τους έδωσε παραινέσεις και συμβουλές.
Τον θρήνησαν πολύ και τον κήδεψαν με μεγαλοπρέπεια. Τοποθέτησαν δε το ιερό του λείψανο στη λάρνακα που ο ίδιος είχε κατασκευάσει.
 |
| Ο ναός του αγίου Αχίλλειου στη Λάρισα (από την ιστοσελίδα του 7ου Γυμνάσιου Λάρισας) |
Το ιερό λείψανο και ο ναός του αγίου στη Λάρισα
Το χαριτόβρυτο λείψανο του ανέβλυζε μύρο
κι έκανε πολλά θαύματα. Αλλά δεν έμεινε για πάντα στη Λάρισα. Το σύλησε
το 985/6 ο αποστάτης από τους Βυζαντινούς τσάρος των Βουλγάρων Σαμουήλ
και το μετέφερε στα ανάκτορά του, στο μικρό νησάκι των Πρεσπών, που
σήμερα φέρει το όνομα του Αγίου Αχιλλίου. Εκεί ανήγειρε προς τιμήν του
Αγίου μεγαλοπρεπή ναό ρυθμού Βασιλικής, του οποίου σώζονται τα ερείπια.
Ήθελε με την ενέργεια του αυτή ο Σαμουήλ να στερεώσει την κυριαρχία του.
Γιατί η κατοχή ιερών λειψάνων ονομαστών Αγίων ήταν ιδιαίτερη τιμή και
ευλογία και αποτελούσε πόλο έλξης των χριστιανικών πληθυσμών. Σκόπευε
μάλιστα ο Σαμουήλ να μεταφέρει εκεί την Αρχιεπισκοπή Οχρίδος και να την
αναδείξει σε Πατριαρχείο. Είχε μεγαλεπήβολα σχέδια, που, αν πετύχαιναν,
θα άλλαζαν τον ρουν της ιστορίας, στην περιοχή.
Οι Βυζαντινοί χρονογράφοι του 11ου αιώνα
Ιωάννης Σκυλίτσης και Γεώργιος Κεδρηνός εξιστορούν τα σχετικά με την
αρπαγή από το Σαμουήλ του ιερού λειψάνου του Αχίου Αχιλλίου. Ο δεύτερος
αναφέρει συγκεκριμμένως:
«Μετήγαγε δε (ο Σαμουήλ) και το λείψανον του Αγίου Αχιλλείου επισκόπου Λαρίσης χρηματίσαντος επί Κωνσταντίνου του μεγάλου καν τη μεγάλη και πρώτη Συνόδω παρόντος συν Ρηγίνω Σκοπέλων και Διοδώρω Τρίκκης, και εις Πρέσπαν απέθετο, ένθα ήσαν αυτώ τα βασίλεια, οίκον κάλλιστον και μέγιστον επί τω ονόματι αυτού δομησάμενος».
Αλλά και μετά την αρπαγή του ιερού
λειψάνου του Αγίου Αχίλλειου από το Σαμουήλ, ο χριστιανικός λαός της
Λαρίσης δεν έπαψε να τιμά τον Πολιούχο του. Τον προστάτη του Αγιο. Και
να διαλαλεί τις αριστείες του, τις υψηλές πνευματικές του επιδόσεις,
όπως λέει το σχετικό επίγραμμα: «Λαλεί Λάρισα σάς αριστείας ξένας,
μνήμην έχουσα και θανόντος σου, Πάτερ».
Και είχε ως τόπο αγιάσματος και κέντρο
της λατρείας του, ως σημείο αναφοράς του, τον τάφο του Αγίου και τον
περικαλλή ναό του. Τον ναό, τον τόσο αγαπητό σε όλους, στον οποίο
συναθροίζονταν συνήθως οι επίσκοποι, προκειμένου να εκλέξουν ιεράρχες
για τις κενούμενες επισκοπές Θεσσαλίας, όπως αναφέρει ο Κώδικας 1472.
Ο
Μητροπολιτικός αυτός ναός ήταν το ιδιαίτερο σέβασμα των Λαρισαίων. Το
ιερό τους καθίδρυμα. Το κέντρο της θρησκευτικής τους ζωής, που επηρέαζε
και την κοινωνική τους. Σ’ αυτόν συνέρχονταν για να λατρεύσουν το Σωτήρα
Χριστό και να ζητήσουν τις πρεσβείες του Αγίου σε κάθε δυσκολία και
ανάγκη τους. Στις πλημμύρες, στους πολέμους, στους συχνούς σεισμούς που
τους ανάγκαζαν να μην υψώνουν μεγάλα οικοδομήματα, στις επιδημίες. Ήταν
ιδιαίτερα απειλητική η πανούκλα του 1813 και του 1848, που είχε
αναρίθμητα θύματα.
 |
| Από εδώ |
Θα μάκραινε πολύ ο λόγος, αν
επιχειρούσαμε λεπτομερή εξιστόρηση των περιπετειών του ναού τού Αγίου
Αχιλλίου. Γι’ αυτό περιορίζομαι στα εξής: Την εποχή της Φραγκοκρατίας
και συγκεκριμένως το 1204, επί Αλεξίου Γ’, εξαιτίας της συγκρούσεως των
Φράγκων μεταξύ τους, η Λάρισα ερημώθηκε και μεταβλήθηκε σε ακατοίκητο
χωριό, ο δε ναός του Αγίου Αχίλλειου μετατράπηκε σε ορμητήριο ληστών!
Την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας
(τουρκοκρατίας) και συγκεκριμένως στις 12 Ιουνίου 1769 ο φανατισμένος
τουρκικός όχλος έκαψε και γκρέμισε το Μητροπολιτικό ναό και οι Λαρισαίοι
εκκλησιάζονταν επί 25 ολόκληρα χρόνια, ως το 1794, στα γύρω χωριά!
Μάλιστα οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να μην ξανακτιστεί ο ναός. Αλλά
ύστερα από ενέργειες του Μητροπολίτη Λαρίσης Διονυσίου Καλλιάρχου προς
την Πύλη και με εισφορές μεγάλες των Λαρισαίων (40 πουγγιά, δηλ. 18
χιλιάδες γρόσια) εκδόθηκε, στις 26 Φεβρουαρίου 1794, φιρμάνι του
Σουλτάνου Σελίμ, που έδινε την άδεια ν’ ανοικοδομηθεί ο ναός. Είναι
ενδεικτική του θέματος η ενθύμηση (=σημείωμα), που υπάρχει στην
περιήγηση η τοπογραφία της Θετταλίας και Θετταλομαγνησίας του Νικολάου
Μάγνητος και έχει ληφθεί από τα χειρόγραφα του Αρχιμανδρίτου Ιακώβου
Γυναΐτιδος Βαλβαμά:
«1794 Φεβρουαρίου 4 ευγήκε φερμάνι διά την εκκλησίαν της Λαρίσης του Αγίου Αχιλλίου μέσα εις την ΚΠολιν. Και ήλθεν ο Τάταρης μέσα εις την Λάρισαν Φεβρουαρίου 26 ημέρα Δευτέρα και εδιαβάσθη την Πέμπτην εις τας 2 του Μαρτίου».
Έτσι ξανακτίστηκε ο ναός. Και μάλιστα σε
χρόνο ρεκόρ. Σε 36 ημέρες! Θεμελιώθηκε στις 5 Μαρτίου 1794 και τελείωσε
στις 6 Απριλίου (ώρα 9.00 το βράδυ της Μεγ. Παρασκευής). Και το επόμενο
βράδυ, του Μεγ. Σαββάτου τελέστηκε εντός του ναού η Λειτουργία της
Αναστάσεως προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Διονυσίου Καλλιάρχου. Αξίζει
να σημειωθεί, πως για να τελειώσει τόσο γρήγορα ο ναός, εργάστηκαν
περισσότεροι από διακόσιοι τεχνίτες βοηθούμενοι αφιλοκοκερδώς από όλους
τους Λαρισαίους χριστιανούς. Είχε δε ο ναός και παρεκκλήσιο του Αγίου
Βησσαρίωνος.
Στις 12 Ιουνίου 1822 οι Τούρκοι
μετέτρεψαν το ναό σε οπλοστάσιο και οι Λαρισαίοι εκκλησιάζονταν στο
εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας μέχρις ότου τους Αποδόθηκε και πάλι ο ναός
επί Μητροπολίτου Μελετίου Ε ! Τότε μάλιστα ορίστηκε ημέρα εβδομαδιαίας
αγοράς η Δευτέρα, αντί της Κυριακής. Έτσι ανανεώθηκε και ισχυροποιήθηκε η
από του 1730 απόφαση των Λαρισαίων εμπόρων που όριζε η απόφαση «να
φυλάττουν όλας τας Κυριακάς και τας δεσποτικάς εορτάς». Καθιέρωνε δηλαδή
την αργία της Κυριακής. Στους μη συμμορφούμενους δε με το συμφωνητικό
αυτό, επιβαλλόταν η ποινή να καταβάλλουν στο Ταμείο του ναού του Αγ.
Αχιλλίου 50 ασλάνια. Έτσι έγινε πράξη ο λόγος του Απόστολου του
σκλαβωμένου Γένους μας Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, για τον οποίο μάλιστα
λόγο μαρτύρησε: Να μη γίνονται παζάρια την Κυριακή.
Τον Απρίλιο του 1827 οι Τούρκοι μετέβαλαν
πάλι το ναό σε οπλοστάσιο. Αλλά γρήγορα οι χριστιανοί κατόρθωσαν να
τους αποδοθεί για τη λατρεία τους, δίνοντας μεγάλες χρηματικές εισφορές
στο δικαστή, στους πασάδες και στους μπέηδες.
Όλα αυτά μαρτυρούν την ευσέβεια των
Λαρισαίων, οι οποίοι ευλαβούνταν και τιμούσαν ιδιαιτέρως τον Πολιούχο
τους Αγιο Αχίλλιο και φρόντιζαν πολύ το ναό του. Και στα χρόνια που
υπήρχε ο τάφος με το ιερό λείψανο του Αγίου μέσα του, αλλά και στα
κατοπινά. Και διόριζαν ως επιτρόπους του εκπροσώπους των σύντεχνων
(γουναράδων, μπακάληδων, ψωμάδων, ραπτάδων και άλλων), όπως συνέβη επί
των ημερών του Μητροπολίτου Λαρίσης Μελετίου Ε’.
Το 1965 ανεσκάφη
ο δασώδης χώρος πάνω από το ναό από τον καθηγητή
του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Νικ. Μουτσόπουλο.
Στο διακονικό (τμήμα Ιερού Βήματος), σε
συνηθισμένο για ιερά λείψανα χώρο,
βρέθηκε τάφος ο οποίος, όπως και ο ναός,
κατασκευάσθηκε από Έλληνες τεχνίτες, ίσως τους
Λαρισαίους αιχμαλώτους. Το απόγευμα της 14 Μαΐου του 1981,
με ελικόπτερο του Στρατού
επανακομίσθηκαν τα λείψανα του Αγίου στη λαρισαϊκή
γη. Τα υποδέχθηκαν στο χώρο του σταδίου ο
Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης
Ελλάδος κ. Σεραφείμ, πολλοί Μητροπολίτες της
Εκκλησίας της Ελλάδος, όλο το ιερατείο της
Μητροπόλεως, πλήθος Λαρισαίων και Θεσσαλών
προσκυνητών και οι τοπικές αρχές.
Από τότε τα λείψανα του θαυματουργού Αγίου Αχιλλείου βρίσκονται στον ομώνυμο Μητροπολιτικό Ναό της πόλης μας και η μνήμη του γιορτάζεται με τη μεγαλύτερη επισημότητα κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου.
Άλλοι Καππαδόκες άγιοι στη μπλογκοβραχονησίδα μας:
Δείτε και: Η Γερόντισσα Ευλαμπία Ρωμανίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου