"Άθεά μου αδέρφια, ζητήστε και θα λάβετε, όπως έλαβα εγώ..."

Την ημέρα των Τριών Ιεραρχών 2012 ένας άνθρωπος, που δε με γνωρίζει από κοντά, με τίμησε κάνοντάς μου ένα μεγάλο, ουράνιο δώρο. Μου εμπιστεύτηκε, με μορφή σχολίου σ' αυτό το post (και μαζί εμπιστεύτηκε σε όλους σας, τους κατοίκους και τους ταξιδιώτες του κυβερνοχώρου), πως επιτέλους βρήκε Αυτό Που Λαχταρούσε Η Καρδιά Του - ή μάλλον, για να το πω καλύτερα, πως άφησε να τον βρει Εκείνος, τον Οποίο σε βάθος, ίσως ανομολόγητα, λαχταρούσε η καρδιά του.

Εκείνος που λαχταράει η καρδιά όλων μας, αλλά συχνά δεν έχουμε το θάρρος να το ομολογήσουμε, είτε για να μη ραγίσει το εγωιστικό σοφό (ή σοφιστικέ) προσωπείο μας, είτε γιατί κατόπιν θα πρέπει ν' αρχίσουμε αγώνα ενάντια στα πάθη μας (τις εξαρτήσεις που μας κρατούν δεμένους, αλλά δεν το παραδεχόμαστε), είτε γιατί απλά μας ψιθυρίζει ο Εχθρός στο αφτί κι εμείς εύκολα υπακούμε στους ψιθύρους του, λέγοντας ταυτόχρονα στους άλλους και στην καρδιά μας πως αυτός ο Εχθρός (ο μόνος Εχθρός, ο διάβολος) "δεν υπάρχει".

Συντάκτης του παρακάτω κειμένου, που γέμισε χαρά τον ουρανό (κατά τα λόγια του Χριστού) και την ασήμαντη και στενή καρδιά μου, είναι ένας επιστήμονας και σοφία και ηλικία, με συγκροτημένη πολιτική και φιλοσοφική άποψη, παλαίμαχος και αξιόλογος blogger. Το κείμενο αυτό λέει πολλά και σοβαρά, για όποιον φυσικά έχει αφτιά να τ' ακούσει (σίγουρα θ' αποτελέσει κόκκινο πανί για άλλους, για δικούς τους λόγους). Το αναδημοσιεύουμε, με απερίγραπτο σεβασμό στον προσωπικό του χαρακτήρα, για να μοιραστούμε τη χαρά του -τη χαρά μας- και με σας. Για να ζητήσουμε τις προσευχές σας για το δύσκολο δρόμο που αναλαμβάνει. Για να παροτρύνουμε κι άλλους να τολμήσουν το μεγάλο βήμα...

Ο Θεός να τον ευλογεί, η Θεοτόκος και όλοι οι άγιοι και οι άγιοι άγγελοι να τον προστατεύουν, και όλους σας, όλους μας. Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, στον οποίο αναφέρεται, να τον βοηθήσει με τον τρόπο του, από εκεί ψηλά, να μη σκοντάψει μέχρι να πάει να τον συναντήσει. Γιατί ο δρόμος που διάλεξε, ο δρόμος της Χαράς, ο δρόμος του Φωτός, είναι και δρόμος του Σταυρού, όπως και της Ανάστασης. Δόξα τω Θεώ.

Τέως ακατέργαστος εγωιστής-ναρκισσευόμενος άθεος. Νύν αγωνιζόμενος Χριστιανός Ορθόδοξος

Motto του Blog (με τον παραπάνω τίτλο):

Η ορθοδοξία, είναι ο αγώνας τού σκοτώματος της φιλαυτίας και του ναρκισσισμού, Είναι αυτό που όταν το ζεις και σε ρωτάει κάποιος "ποιός είσαι;", απαντάς "Εσύ". Είναι να προσεύχεσαι να πάθεις τον πόνο, την δύσπνοια και την κατάθλιψη τού καρκίνου του χειρότερου εχθρού σου για να σωθεί εκείνος. Είναι να λες πάντα "Φταίω κι εγώ". Είναι να μην χρειάζεσαι καμία ηθική. Η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς χρηστική. Είναι ΑΛΗΘΙΝΗ.

Εισαγωγή στο Προφίλ του αδελφού:

Χρόνια βρήκα ψεύτικο εαυτό στην ταύτισή μου με ιδεολογίες, πολιτικές και άλλες. Έτσι νόμιζα, πως αυτομάτως γινόμουν κάτι, κάτι σαν κι αυτό με το οποίο ταυτιζόμουν. Μετά κατάλαβα, πως γινόμουν "κάτι" για να σιγουρέψω την ανασφάλεια τού ναρκισσισμού μου, μέσα στο πέλαγος των αλληλοσπαρασσόμενων τοιούτων.

Ταυτιζόμενος κατά καιρούς με διάφορα είδωλα, στο τέλος συνειδητοποίησα πώς όλα στήνονται πάνω σε βολικές ξεζουμιστικές αφαιρετικές νοηματοδοτήσεις της σύνθετης πραγματικότητας, προκειμένου να οριοθετήσουν το μικρό βασίλειο της αλήθειας του γκουρού. Και πάντα, στο κέντρο αυτών των "βασιλείων", υπήρχε η κεντρομόλος μαύρη τρύπα ενός αβυσσαλέου εγωισμού. Όσο του μιλούσα με την δική του φωνή, με χάιδευε. Μόλις λίγο τον αμφισβητούσα, λυσσούσε και έβγαζε φλόγες να με κάψει. Όπλο του, η ενσπορά του μέσα μου μιας ενοχής, πού θα με επανέφερε στην τροχιά του. Ενοχής εξουσιαστικής.

Και στο τέλος διερωτήθηκα: Τί είναι εκείνο πού δεν σε θέλει για τον εαυτό του, αλλά μόνο γιατί σε αγαπά; Τί είναι εκείνο που είναι το δυσκολότερο να το θέλω για την πάρτη μου; Και πάνω από όλα, τί είναι εκείνο που ομολογείται χιλιάδες χρόνια από εκατομμύρια ανθρώπους και είναι ΑΛΗΘΙΝΟ;

 

" Ζητείτε" , αδέλφια, καί " δοθήσεται υμίν"

Έκλαψα πικρά για τα χρόνια που έχασα..
Γιατί όσο ζούσε αυτό τό μικρόσωμο γεροντάκι στο Άγιο Όρος και στην Σουρωτή, εγώ διύλιζα τον κώνωπα της "ειδικής" άθεης αλήθειας μου στο προαύλιο της ιατρικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και στην κάπνα διαφόρων ειδών συνελεύσεων.
Και μετά κατάλαβα, πώς αυτό το γεροντάκι, δεν πέθανε, απλώς πήγε παραπέρα.
Αυτό το παραπέρα, για το οποίο αξίζει κανείς να ζήσει όλα τα δεινά αυτού τού κόσμου, -έμαθα τώρα τελευταία..
Αυτό το γεροντάκι, που έφυγε από τον δικό μας κόσμο το 1994, με τις οδύνες ενός καρκίνου, ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΖΗΤΟΥΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΑΘΟΥΝ ΑΛΛΟΙ, κάθε εβδομάδα, παρουσιάζεται στα παιδάκια της ιεραποστολής, κάπου στην Αφρική, και αγωνίζεται να τους δώσει την αγάπη του.
Όχι, παλαιοί μου σύντροφοι άθεοι μαρξιστές και μη. Δεν τρελάθηκα, ούτε με κατέλαβε ψυχωτική θρησκοληψία.
Ούτε και θα δεχόμουν ούτε ένα λεπτό, πλέον, να πιστεύω κάτι που απλώς θα ήταν χρήσιμο για την πάρτη μου, εάν δεν καταλάβαινα ότι είναι αληθινό.
Πόσο αληθινό; Τόσο αληθινό όσο ο αριθμός 1/30000.
Τί είναι αυτό το ένα προς τριάντα χιλιάδες; Είναι η πιθανότητα να ήταν τυχαία η ανεύρεση ενός συγκεκριμένου χαπιού στο πάτωμα τού ιατρείου μου, την ημέρα πού προσευχήθηκα για να πάρω την πληροφορία που μου έδωσε αυτό το χάπι.
Όχι, αδέλφια, αυτά δεν είναι μαγικά. Είναι η χάρις του Αγίου Πνεύματος, που έχουμε ΟΛΟΙ μέσα μας, και που το μόνο που έχουμε να κάνουμε για να την αισθανθούμε, είναι απλώς, ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΥΛΑ ΜΑΣ.

Υπάρχει, κάπου, ένας πατέρας που φροντίζει το παιδί του καθημερινά, αλλά εκείνο ποτέ δεν ζήτησε να τον γνωρίσει... Για να ακριβολογούμε, θεωρεί τυχαία τα καθημερινά βοηθήματα που παίρνει από εκείνον, και αρνείται ΕΜΜΟΝΙΚΑ τήν πιθανότητα να τόν βοηθά κάποιος... Καί, φυσικά, δεν απευθύνει ούτε ένα ευχαριστώ, σε αυτόν που θεωρεί ανύπαρκτον
Υπάρχει ένας πατέρας, που από τακτ και αγάπη για την ελευθερία τού παιδιού του, ποτέ δεν θέλησε να εμφανισθεί σ' αυτό με μια εκκωφαντική εισβολή στο προσκήνιο. Αρκέσθηκε, από το παρασκήνιο τού αγνοημένου, να το αγαπά και να το φροντίζει ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ.
Σκέπτεστε την χαρά του, όταν εκείνο τού πει " πατέρα μου, πού είσαι, μίλα μου" ;
Μην φοβάστε, κάντε μια προσευχούλα, κρυφά, για να μην μας πέσει και η κακομοίρα μούρη, όπως έκανα και εγώ στην αρχή και απλώστε τις κεραίες σας για να πάρετε την απάντηση. Επιμείνετε, και μην απογοητεύεστε αν καθυστερήσει λιγάκι. (Σε εμένα, όταν ζήτησα αυτήν την επικοινωνία, η απάντηση καθυστέρησε …μισή ώρα, η πρώτη, γιατί μου ήρθε και η δεύτερη, εκεί που είχα χαλαρώσει και δεν τό περίμενα, εκείνο το βράδυ. Μιλάμε για απάντηση, και όχι για αυθυποβολή ή φαντασίωση, γιατί η πρώτη προσευχή μου, εκείνο το πρωινό Δευτέρας, του προηγούμενου Νοέμβρη, έθετε αυτό ακριβώς τό ερώτημα: «Χριστέ μου, πες μου, πώς θα ξεχωρίσω την αυθυποβολή από την αληθινή επικοινωνία στην προσευχή»;
Και αν δεν πάρετε απάντηση, εδώ θα είμαι. Σε αυτό το ιστολόγιο, για να με φτύσετε. Στο κάτω κάτω, εγώ τό αξίζω αυτό το φτύσιμο... 

 
Ά, και να σας πω και κάτι: Υπάρχει και ο αντίπαλος, που επιδιώκει να μπει στην συχνότητα. (Ξέρω, αυτό κι αν δεν μπορείτε να το χωνέψετε μέ τίποτα). Μην φοβάστε. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε να τον πολεμάμε. Σαν και εμάς είναι κι αυτός: Νάρκισσος επαναστάτης, πλανημένο παιδί, για το οποίο, αυτή η Μορφή που βλέπουμε πιο επάνω, προσεύχονταν νύχτες για να σωθεί. Ναι, από αγάπη, όχι του οπαδού, αλλά του Ορθόδοξου..
Και μην τό ψάχνετε θεωρητικά. Όσο και αν σας περιγράφω πώς είναι να οδηγείς αυτοκίνητο, δεν πρόκειται να μάθετε, εάν δεν το επιχειρήσετε.
Έτσι είναι η πίστη και ειδικά η Ορθόδοξη: βίωμα σχέσης με τόν Θεό. Όχι πώς δεν έχει θεωρία, που είναι και υπέρτερη σαφώς, αλλά αυτή λιγότερο μετράει. Η γιαγιά μου δεν ήξερε να διαβάζει, και κόντεψε να αγιάσει…
Άιντε, άθεά μου αδέλφια: Μια ταπεινή, αλλά επίμονη προσευχούλα. Και μετά, θα τα πούμε στό level two…

 

Αξίζει να επισκεφτείτε:

Σκέψεις και προσευχή στον Χριστό ενός άθεου Έλληνα, στο δρόμο για την Δαμασκό.
Ο Καλός Άθεος 

Η επιστημονική έρευνα για το Θεό
Νεανικές διαδρομές - Ώριμοι προορισμοί...
Ένας άθεος στο ίδιο τραπέζι με το Χριστό
Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Πώς αναζητούμε τον Θεό. Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά "να δουν" 

Πέτρος, ο Αρνητής που Αγάπησε