Χολυγουντιανές ταινίες για τον πόλεμο

bullshit

 

Υπάρχει κάτι τραγικά κυνικό σε όλες τις ταινίες που γυρίζονται στο Χόλυγουντ κι έχουν για θέμα τον πόλεμο. Με λίγα λόγια υπάρχει κάτι απάνθρωπο στο να αντιμετωπίζεται ένας πόλεμος σαν είδος διασκέδασης και κάτι απόλυτα διεστραμμένο να καταδικάζεις έναν ολόκληρο λαό στη φρίκη του πολέμου κι ύστερα να βγάζεις κέρδη από τον πόλεμο αυτό κόβοντας εισιτήρια σε κινηματογραφικές αίθουσες.

Οι περισσότερες ταινίες με θέμα τον πόλεμο του Ιράκ που είδα τον τελευταίο καιρό ήταν κακές: το Λέοντες αντί αμνών, όπως έγραψα και πριν λίγες ημέρες, ήταν ανυπόφορο, το Rendition δεν βλεπόταν και το Redacted ήταν μια απογοήτευση από έναν σκηνοθέτη με το ταλέντο του Μπράϊαν Ντε Πάλμα. Όμως ούτε το καλό «Στην Κοιλάδα του Ηλά» μπόρεσα να απολαύσω γιατί με ενοχλούσαν οι σκέψεις που προανέφερα.

Το Stop-Loss της Κίμπερλι Πιρς είναι μια καλή ταινία, αλλά θα ευχόμουν να μη την είχα δει γιατί εκνευρίστηκα απίστευτα. Θέμα της η επανάσταση που κάνει ένας στρατιώτης (Ryan Phillippe) που επιστρέφει από το Ιράκ για να μάθει την ημέρα που απολύεται ότι τον ξαναστέλνουν πίσω. Όπως όλοι καταλαβαίνουν η επανάστασή του δεν έχει καμία πιθανότητα να επιτύχει.

Αυτός και οι φίλοι του έχουν επιστρέψει από τον πόλεμο με φίδια στο κεφάλι τους. Πρόκειται στην ουσία για νέους ανθρώπους κατεστραμμένους από τη φρίκη του πολέμου. Απομεινάρια μιας φριχτής νύχτας, χαμένες ψυχές. Κι όμως προσωπικά δεν μπόρεσα ούτε στιγμή να ταυτιστώ με το δράμα. Για έναν περίεργο λόγο δεν νοιώθω καμιά συμπόνια για νέους ανθρώπους που κατατάσσονται στον στρατό για να πάνε να πολεμήσουν σε έναν πόλεμο στην άλλη άκρη της Γης, επειδή ένας παράφρονας τους έχει πείσει ότι καλύτερα να σκοτώσουν τους «άλλους» εκεί για να μη χρειαστεί να τους σκοτώσουν στο Τέξας.

Όσο για τη σκηνοθέτιδα που μας είχε δώσει το πολύ καλό Boys Don’t Cry θα ήθελα να είχε επενδύσει το ταλέντο της σε κάτι που θα μας μιλούσε στην καρδιά μας, χωρίς ταυτόχρονα το μυαλό μας να επαναλαμβάνει σαν χαλασμένο γραμμόφωνο: “Bullshit”, “Bullshit”, “Bullshit”.

"Nεκρός": παλιό (Αύγουστος 2008), αλλά μου άρεσε.

ManifestoGR