Σήμερα το δημογραφικό ζήτημα επιτέλους έρχεται στην επικαιρότητα με
πλήθος δημοσιευμάτων, άρθρων και αναρτήσεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει
και διαφορετικά καθώς οι επιπτώσεις είναι παντού ορατές, τα χωριά
ερημώνουν, τα σχολεία κλείνουν, οι γεννήσεις μειώνονται, η διάμεση
ηλικία αυξάνεται, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, το ασφαλιστικό σύστημα
πιέζεται.
Στον τίτλο του βιβλίου αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα βρίσκεται στο λυκόφως
της ιστορίας της. Αυτό βασικά είναι σαφές, καθώς σύμφωνα με τελευταίες
έρευνες και αν συνεχιστεί η σημερινή δημογραφική πολιτική, η Ελλάδα έχει
λίγες δεκαετίες ζωής μπροστά της, καθώς ο πληθυσμός έχει γεράσει
επικίνδυνα και δεν ανανεώνεται.
Όμως στον τίτλο βάζω ερωτηματικό, διότι ελπίζω πως υπάρχει χαραμάδα
ελπίδας και πως με μία νέα Μεγάλη Ιδέα ο Ελληνισμός μπορεί πάλι να
ανθίσει. Για να γίνει αυτό, το πρώτο βήμα είναι η ενημέρωση του
πληθυσμού, αυτός είναι και ο λόγος της συγγραφής.
Δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χάσιμο. Οι αντίπαλοι και οι δυσχέρειες
του αγώνα είναι πολλοί. Η δημογραφική κατάσταση, η οποία ήδη είναι κατά
πολλούς μη αναστρέψιμη. Το πολιτικό κατεστημένο που τόσα χρόνια
μετέτρεψε την Ελλάδα σε γηροκομείο. Η πολιτική της ΕΕ που βάζει συνεχώς
εμπόδια στις εθνικές προσπάθειες. Οι μεταναστευτικές ροές και ο συνεχώς
αυξανόμενος αριθμός των αλλοδαπών στη χώρα. Η οικονομική αβεβαιότητα, η
ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και οι ακρίβεια που εμποδίζουν τη δημιουργία
οικογενειών. Ο αθεϊσμός και ο εθνομηδενισμός που επιβάλλονται από τη
σύγχρονη διεθνοποιημένη κοινωνία. Η ευδαιμονία και η καλοπέραση στις
οποίες συνήθισε ο λαός. Η πρωτόγνωρη και άγνωστη στην ελληνική παράδοση
οικογένεια του ενός έως δύο παιδιών. Η αστυφιλία που έκλεισε τις
οικογένειες στα διαμερίσματα και τις σμίκρυνε. Οι αμβλώσεις, που στερούν
το φως της ζωής σε πολλές δεκάδες χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο. Η φυγή
στο εξωτερικό που στερεί από την πατρίδα το άνθος της νεολαίας μας.
Το δημογραφικό πρόβλημα είναι πλέον το μεγάλο πρόβλημα του έθνους. Το
παρόν δεύτερο πόνημά μου για το ζήτημα εκδίδεται την κατάλληλη στιγμή
και περιλαμβάνει όλες τις πτυχές του, ώστε οι αναγνώστες να γίνουν
συνοδοιπόροι στον αγώνα για την αποφυγή της εξαφάνισης του έθνους και
για την πληθυσμιακή ανάκαμψη.
Ο Δημήτριος Καμπισιούλης γεννήθηκε στη Δράμα το 1971. Το 1992
αποφοίτησε ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού από τη Σχολή Ευελπίδων. Υπηρέτησε σε
διάφορες Μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων και του Πεζικού. Τον Ιανουάριο
του 2025 αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Υποστρατήγου.
Έχει αποφοιτήσει επιτυχώς από τα σχολεία των Ειδικών Δυνάμεων, την
Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου, τη γερμανική Ακαδημία Πολέμου και τη
Σχολή Εθνικής Άμυνας. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το
πανεπιστήμιο του Plymouth της Μ. Βρετανίας στην Εφαρμοσμένη Στρατηγική
και Διεθνή Ασφάλεια. Μιλάει αγγλικά, γερμανικά και λίγα ισπανικά.
Είναι συντάκτης δύο στρατιωτικών συγγραμμάτων: του εγχειριδίου «Ο
Αξιωματικός Επιτελής και η Επιτελική Εργασία», το οποίο τυπώθηκε στο
τυπογραφείο του ελληνικού Στρατού τον Ιανουάριο του 2020, και του
βιβλίου «Η Εφαρμογή της Διοίκησης με Βάση την Αποστολή στον Στρατό
Ξηράς», εκδόσεις Ινφογνώμων, Μάιος 2020. Επίσης, είναι συγγραφέας του
βιβλίου «Η Απειλή του Δημογραφικού Προβλήματος», Εκδόσεις Ινφογνώμων,
Οκτώβριος 2020.
Είναι παντρεμένος με τη Φωτεινή Μιμηγιάννη, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής
στη μέση εκπαίδευση και μαζί έχουν αποκτήσει από το 1999 έως το 2014
οχτώ παιδιά.
Σημείωση Ν: Ο Δημήτριος Καμπισιούλης είναι επίσης μέλος της Θεματικής Ομάδας της ΝΙΚΗΣ για την Οικογένεια και το Δημογραφικό.
Άρθρο του από τη σελίδα του στο Φέισμπουκ, την οποία αξίζει να επισκεπτόμαστε:
Η ΠΑΓΙΔΑ ΠΟΥ ΣΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΛΑΟ
Σήμερα ο ελληνισμός βρίσκεται σε μία πολύ κρίσιμη καμπή. Οι δημογραφικοί δείκτες (πληθυσμός, διάμεση ηλικία, γεννήσεις και δείκτης γονιμότητας) έχουν επιδεινωθεί σε μέγιστο βαθμό. Ειδικά η διάμεση ηλικία που έφτασε τα 47 χρόνια και κάθε χρόνο τσιμπάει κοντά στον μισό χρόνο, δείχνει ότι σε 30 έως το πολύ 50 χρόνια από τώρα η κοινωνία θα αποσυντεθεί, καθώς με διάμεση ηλικία 60+ χρόνια δεν θα επιβιώσει. Η οικονομία και το συνταξιοδοτικό σύστημα θα καταρρεύσουν, θα προκληθούν εσωτερικές αναταραχές με τους αλλοδαπούς που θα πλειοψηφούν ενώ είναι σίγουρο ότι ο εξωτερικός εχθρός θα εκμεταλλευτεί αυτήν την κατάσταση.
Και όμως. Ο Έλληνας σήμερα δεν κάνει παιδιά, όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά δυστυχώς και δεν θέλει. Η θεωρία του του me-first κυριαρχεί σχεδόν ολοκληρωτικά ενώ ολόκληρες ηλικιακές ομάδες όπως οι Millennials (γεννηθέντες 1981-96) και εννοείται μετά η Gen Z (1997-2012) επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά βάζοντας την αυτοπραγμάτωση ψηλότερα στην κλίμακα αξιών από την οικογένεια. Μάλιστα, αν διαβάσει κάποιος αναρτήσεις στο διαδίκτυο, θα διαπιστώσει ότι οι Έλληνες, υπερασπίζονται με φοβερό και φανατικό σθένος την επιλογή τους να μην κάνουν παιδιά είτε από επιλογή είτε από αδυναμία. Απόψεις όπως οι παρακάτω κυριαρχούν:
• Συγνώμη που δεν κάνουμε παιδιά σε αυτό το «…».
• Καλύτερα χωρίς παιδιά από το να πεινάμε οικογενειακώς.
• Να τα πείτε στους 300 που είναι εκεί μέσα αυτοί ευθύνονται για όλα αυτά όχι ο απλός λαός
• Ζούμε στην χώρα που τα πρόβατα επιδοτούνται και τα παιδιά φορολογούνται.
Οι παραπάνω απόψεις είναι το καλύτερο δώρο για κάθε έναν που εχθρεύεται τον ελληνισμό. Γνώμη μου είναι ότι στήθηκε η τέλεια παγίδα στους πολίτες, καθώς τα πάντα γίνονται βάσει της δικής τους έγκρισης και επιλογής.
Πώς το κατάφερε όμως το κράτος; Θα αναφέρω τις κατά τη γνώμη μου εννέα πιο βασικές μεθόδους:
• Με την απόλυτη νομιμοποίηση από τον λαό της επιλογής του, μέσω της εκλογών, να διαλύσει δημογραφικά το έθνος. Τι να πει ο Έλληνας; Ότι οι κυβερνήσεις έκαναν κακό; Αφού αυτός τις εξέλεξε και μάλιστα με φανατισμό και πόλωση και σημαιάκια και ρουσφέτι και…. Θέσεις κόμματος στο δημογραφικό ως κριτήριο ψήφου; Τι είναι αυτό;
• Με την ίδια τη διόγκωση του δημογραφικού προβλήματος και τη γήρανση του πληθυσμού. Εγκαταλείποντας την ελληνική οικογένεια, το κράτος μεγέθυνε το πρόβλημα και δημιούργησε μία πλειοψηφία ηλικιωμένων που με τη σειρά τους το στηρίζουν λαμβάνοντας δωράκια, ενώ οι ίδιοι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την υγεία, τη σύνταξη και την ασφάλειά τους και όχι για τις επόμενες γενεές.
• Με την αστυφιλία. Το κλείσιμο των Ελλήνων στα διαμερίσματα, όχι μόνο σμίκρυνε τις οικογένειες στο επίπεδο του ενός έως δύο παιδιών αλλά και απομόνωσε τους πολίτες από την περιφέρεια και τη συνακόλουθη επίγνωση του δημογραφικού προβλήματος και των συνεπειών του. Ζώντας σήμερα ο πληθυσμός κυρίως στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στις μεγάλες πρωτεύουσες των νομών, δεν έχει την ορθή αντίληψη του προβλήματος, νομίζει ότι αυτό δεν υπάρχει, αλλά και δεν τον ενδιαφέρει κιόλας. Δεν θα μείνει βέβαια για πολύ αλώβητος.
• Με την εγκατάλειψη της ελληνορθόδοξης παιδείας και παράδοσης και την πρόταξη της καλοπέρασης από την τεκνογονία. Αυτό άρχισε κυρίως από το 1981 και μετά, περίοδο κατά την οποία παρότι υπήρχε ευμάρεια, ο δείκτης γονιμότητας κατέρρευσε από το 2,1 στο 1,3 μέσα σε λίγα χρόνια. Σε αυτό συνετέλεσαν και ψηφίσεις νόμων όπως με τις εκτρώσεις, αυτόματα διαζύγια, πολιτικοί γάμοι, την αλλαγή των σχολικών βιβλίων, την αποχριστιανοποίηση της παιδείας κ.λπ.
• Με την επιβάρυνση της γυναίκας με την ανάληψη πολλαπλών ρόλων από αυτήν σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη της οικογένειας από το κράτος. Το αποτέλεσμα είναι η αποφυγή της τεκνογονίας και η αύξηση της ηλικίας απόκτησης πρώτου παιδιού στα 31+, τα οποία μειώνουν τον δείκτη γονιμότητας με τραγικά αποτελέσματα.
• Με την οικονομική κρίση, ανεργία και ακρίβεια που φτώχυνε τους ανθρώπους και καθόρισε ως προτεραιότητα την επιβίωση και την επαγγελματική αποκατάσταση και όχι την οικογένεια.
• Με την επικράτηση μέσω των ΜΜΕ και ΜΚΔ της κυρίαρχης πλέον στην κοινωνία επιλογής του να μην κάνουν οι νέοι παιδιά ή να κάνουν σε μεγάλη ηλικία από ένα έως δύο παιδιά, αφού ζήσουν τη ζωή τους και βέβαια αποκατασταθούν πλήρως επαγγελματικά. Οι νέοι γονείς σήμερα ηλικίας κάτω περίπου των 28 ετών όχι μόνο είναι εξαίρεση αλλά θεωρούνται και κάτι που δεν είναι φυσιολογικό.
• Με την επικράτηση της ταύτισης της πατρίδας και του ελληνισμού με το κράτος και τους πολιτικούς. Η πατρίδα όμως δεν είναι οι πολιτικοί, είναι η ιστορία μας, τα ιερά χώματα, οι πρόγονοί μας, αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για εμάς και φυσικά αυτοί που θα έρθουν. Όποιος αποφεύγει να κάνει παιδιά δεν κάνει κακό στο πολιτικό σύστημα (αντίθετα μάλιστα) αλλά στον ίδιο τον ελληνισμό.
• Τέλος, με την απώλεια ελπίδας. Άπαντες είναι σχεδόν απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι για το μέλλον. Όταν για τον πληθυσμό τα πάντα είναι μάταια, τότε αυτός δεν θα προσπαθήσει για ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα του, αλλά όλες οι κινήσεις του θα επικεντρώνονται στο ατομικό συμφέρον και επιβίωση.
ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ;
Πολύ απλό. Όποιος θέλει βγαίνει κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα από τα παραπάνω. Δεν αφήνουμε την τύχη του ελληνισμού σε αυτούς που τον καταστρέφουν. Δεν τους ψηφίζουμε, ενημερωνόμαστε για την κατάσταση, κάνουμε παιδιά νωρίς, αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τη ζωή με θάρρος και ελπίδα όσο είμαστε νέοι και συμβάλουμε στο δημογραφικό όπως μπορούμε (στο βιβλίο μου γράφω είκοσι τρόπους). Αποτελεί υποχρέωσή μας να συνεισφέρουμε στη δημογραφική ανάκαμψη. Αυτό είναι το πραγματικό, κύριο και πρωταρχικό πατριωτικό καθήκον. Αν το κράτος δεν υποστηρίζει, πρέπει να ρίξουμε κάτω τα όπλα ως σύγχρονοι ριψάσπιδες και να νίψουμε τα χέρια μας ως νέοι Πόντιοι Πιλάτοι, αντί να αγωνιστούμε με όποιο τρόπο μπορούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου