Υπάρχει ένα άγραφο ευαγγέλιο που δεν το γράφουν λέξεις αλλά βλέμματα· κι αυτό είναι τα μάτια των παιδιών. Μέσα τους κατοικεί μια αθωότητα που δεν ξέρει να υποκρίνεται, ένα φώς που δεν παραμορφώνεται, μια αλήθεια που δεν σκεπάζεται. Το παιδί δεν επιχειρηματολογεί· παρατηρεί. Δεν ζυγίζει· αποτυπώνει. Και όσα βλέπει, μας τα επιστρέφει με έναν καθρέφτη τόσο καθαρό, ώστε ούτε οι μάσκες ούτε οι άμυνες μας μπορούν να τον θαμπώσουν.
Όταν μας κοιτάζει με φόβο, η ψυχή του δεν κατηγορεί· καθρεφτίζει τη σκιά μας, την απουσία τρυφερότητας, την κρυφή μας αγωνία. Όταν μας αγνοεί ή μας χαιρετά με τυπικότητα, δεν δείχνει αδιαφορία· μας επιστρέφει την ψυχρή απόσταση που αφήσαμε να εισχωρήσει στις σχέσεις μας, την ξηρασία της αγάπης μας. Όταν μας αντιμιλά, φανερώνει την αυστηρότητα που κουβαλάμε· τη σκληρότητα που ίσως σκορπίζουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Κι όμως, όταν μας πλησιάζει, όταν αναζητά το χάδι μας, όταν χαίρεται το παιχνίδι μας, τότε η ψυχή μας φωτίζεται. Η αγάπη που δώσαμε γίνεται φανερή· η τρυφερότητα που προσφέραμε αντανακλάται πίσω σε μας· η γλυκύτητα που φέρουμε γίνεται μαρτυρία ζωής. Μέσα στο παιδικό βλέμμα αποκαλύπτεται η πιο καθαρή θεολογία: ότι η αληθινή τελειότητα δεν βρίσκεται στη δύναμη ούτε στη γνώση, αλλά στην ικανότητα να αγαπάμε χωρίς όρους, να συγχωρούμε χωρίς λογισμούς, να υπάρχουμε με διαφάνεια και αυθεντικότητα.
Τα παιδιά είναι οι σιωπηλοί μας δάσκαλοι. Μέσα από αυτά ανακαλύπτουμε πως η ύπαρξη μας δεν μετριέται από τα έργα μας, ούτε από τα λόγια μας, αλλά από την ποιότητα της παρουσίας μας. Η ματιά τους μάς καλεί σε μια βαθιά αυτογνωσία: να κοιτάξουμε τον εαυτό μας όπως είναι, με τις σκιές και τα φώτα του, με τις πληγές και την ευαισθησία, με την παιδικότητα που δεν χάνεται. Γιατί μόνο όποιος τολμά να αντικρίσει τον εαυτό του στα μάτια ενός παιδιού μπορεί να αντικρίσει και τον Θεό μέσα του.
Κάθε παιδικό βλέμμα, είναι σιωπηλή προσευχή, μια αποκάλυψη χωρίς λέξεις, ένα κάλεσμα σε ζωή πιο καθαρή, πιο αυθεντική, πιο φωτεινή. Στις ματιές τους κατοικεί η αλήθεια που ξεχάσαμε: πως η ψυχή μας είναι πλασμένη για αγάπη, για τρυφερότητα, για συντροφιά, για χαρά. Εκεί βλέπουμε το παιδί που ζει μέσα μας, την αγνότητα που ακόμη αντιστέκεται στον χρόνο, την παρουσία του Θεού που σιωπηλά φανερώνεται στον κόσμο.
Τα παιδιά είναι καθρέφτες της ψυχής μας· και όποιος τα κοιτάζει αληθινά, ανακαλύπτει όχι μόνο ποιος είναι, αλλά και ποιος καλείται να γίνει. Στο φως τους η ύπαρξη λυτρώνεται· η αγάπη ολοκληρώνεται· η ζωή αποκτά νόημα. Γιατί τα μάτια τους δεν ξεγελούν, δεν φοβούνται, δεν συμβιβάζονται. Βλέπουν πάντα βαθύτερα. Και μας θυμίζουν ότι η τελειότητα που ζητάμε βρίσκεται μέσα μας, στην αγάπη που δίνουμε, στην τρυφερότητα που μοιραζόμαστε, στο θεϊκό φως που δεν σβήνει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου