«Πίστη, ό,τι και να γίνει, εγώ φέτος θα βουτήξω για το Σταυρό στην Ελιά...»

Αμφοτεροδέξιος

Όταν μου είπες...
«Πίστη, ό,τι και να γίνει, εγώ φέτος θα βουτήξω για το Σταυρό στην Ελιά».
Για μερικά δευτερόλεπτα «πάγωσα», ήταν εκείνη η εποχή που μετά από 10 μήνες χημειοθεραπειών, με διάφορα σχήματα είχαμε φτάσει στο σημείο να μην υπάρχει βελτίωση.
Το σώμα σου ήταν ήδη ταλαιπωρημένο, είχες χάσει τα μαλλιά σου, αρκετή από τη δύναμη και την υπομονή σου.
Σκέφτηκα αμέσως το αυτονόητο, πως το να πέσεις στα κρύα νερά της θάλασσας, θα ήταν επικίνδυνο για την υγεία σου.
Μετά είδα το βλέμμα σου και την λάμψη της φλόγας που είχες μέσα σου!
Κατάλαβα πως ο φόβος ήταν δικός μου και έπρεπε να τον κρατήσω για μένα, εσύ είχες καταφέρει να νικήσεις όλους τους δικούς σου!
Κατάλαβα πως δεν είχα δικαίωμα να σε αποθαρρύνω, αλλά να σε στηρίξω σ´ αυτή την «τρέλα σου».
Δεν είπα τίποτα, σου ζήτησα μόνο να συμβουλευτείς την γιατρό σου.
Το θυμάμαι εκείνο το τηλεφώνημα σου στη Δέσποινα!
- Δέσποινα, θέλω στις 6 Γενάρη να βουτήξω για τον Σταυρό στην Ελιά, σ' το λέω για να το ξέρεις.
Μπορώ να φανταστώ την έκφραση της, μιας και έμεινε άφωνη για μερικά δευτερόλεπτα !

Σε συμβούλεψε να περιμένεις τα αποτελέσματα των εξετάσεων σου και να το ξανασυζητήσετε μετά!
Ήξερε και εκείνη, πως όποια και να ήταν τα αποτελέσματα, δεν υπήρχε κανείς και τίποτα που θα μπορούσε να σου αλλάξει γνώμη...
Μάταια προσπάθησαν οι φίλοι, η αδερφή και οι συγγενείς σου να σε αποτρέψουν μέχρι και τελευταία στιγμή.
Εκείνη τη μέρα των Θεοφανείων, τους ζήτησα να πάψουν να σε πιέζουν και να σ´ αφήσουν να κάνεις αυτό που ήθελες.
Το πρωί, μετά τη Θεία Λειτουργία στο όμορφο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στην Ελιά Λακωνίας, περπατήσαμε δίπλα-δίπλα στο μικρό λιμανάκι των παιδικών σου χρόνων.
Εσύ με το αγέρωχο περπάτημα σου και εγώ να σε καμαρώνω κρατώντας σου το χέρι!
Είχες ένα υπέροχο χαμόγελο και την σιγουριά του νικητή!
Σε έβλεπα να στέκεσαι όρθιος απέναντι στο καΐκι και έσφιξα πάνω μου την πετσέτα που κρατούσα και παρακάλεσα το Θεό να σε έχει καλά!
Φοβόμουν και έτρεμα για σένα μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά δεν σ' το έδειξα ποτέ!
Έπεσες στα παγωμένα νερά και πραγματικά ξανά βαπτίστηκες!
Αναδύθηκες και εκείνη τη στιγμή βγήκε ένας λαμπερός ήλιος, λες και το είχατε κανονισμένο.



Δάκρυσα και ξελάφρωσα, είδα και πολλούς άλλους δίπλα μου να δακρύζουν.
Ήσουν για όλους μας μια νίκη, η νίκη απέναντι στους φόβους μας.
Βγήκες με δυσκολία από τη θάλασσα και σε αγκάλιασα, μου είπες:
- Στάθηκες βράχος, μόνο εσύ μου είπες να το κάνω.
Και μου έδωσες το πιο γλυκό φιλί του κόσμου.



Εκείνη την μέρα αναμετρήθηκες για άλλη μια φορά με τους φόβους και την αρρώστια και βγήκες νικητής!
Εκείνη η μέρα θα είναι για πάντα η μέρα της νίκης σου.
Αυτή η μέρα θα είναι για πάντα δική σου Δημήτρη Σιάχο

Στη μνήμη σου...

Pisti Kristallidou

Αμφοτερ: εμείς από τον Παναγιώτης Παυλίδης



~ Σχόλιο Sofia Voridou Tzanetos

"Ο Δημήτρης επί πολλά χρόνια πάλευε με το θεριό και είχε κερδίσει σε αυτά τα χρόνια δυο μάχες...
Χάρη στην ψυχική του δύναμη, το πάθος του για τη ζωή, και τον Θεό, νίκησε και συνέχισε δημιουργώντας οικογένεια και την οργάνωση για τον αγώνα κατά του καρκίνου.
Ο Θεός του έδωσε τις ευκαιρίες αυτές για εκείνον αλλά και για εμάς, γιατί έγινε φωτεινό παράδειγμα και σύμβολο πίστης μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια.
Έφυγε με πολύ αγάπη από όλους με το χαμόγελο του νικητή!!!
Δεν πέθανε...
Απλά ξεκουράστηκε..."