"Εγώ φταίω. Αν έμοιαζα λίγο στους αγίους, δεν θα έπειθα κάποιους;"

Ευχή // π. Παναγιώτης Βαρδουνιώτης 

Από τη λίγη μελέτη των Πατερικών κειμένων όλα αυτά τα χρόνια, κατάλαβα το εξής πράγμα. Όταν μια κατάσταση είναι αντίξοη έως στενάχωρη, πρέπει να κοιτάξω, πόσο έχω φταίξει εγώ γι' αυτήν την κατάσταση.

Έτσι λοιπόν, όταν άκουσα τα νέα μέτρα της Κυβέρνησης που αφορούσαν την Εκκλησία, θύμωσα με τους υπεύθυνους και στενοχωρήθηκα. Με μια δεύτερη σκέψη όμως τα συναισθήματα αυτά άλλαξαν. Μου 'ρθε στο νου ο Χριστός πάνω στο Σταυρό. Λίγο πριν πεθάνει, προσευχήθηκε προς τον Θεό Πατέρα, γι' όλους αυτούς που με τον τρόπο τους μετείχαν στη σταύρωσή του: "Ο δε Ιησούς έλεγε: Πάτερ συγχώρησέ τους, διότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν" (Λουκ. 23,34). 

Το οποίο σημαίνει: Θεέ μου, συγχώρησέ τους, γιατί δεν με γνώρισαν. Δεν γνωρίζουν ποιος είμαι. 

 

Πώς να καταλάβουν οι κακόμοιροι άνθρωποι ότι είμαι ο Θεός τους; Αυτοί περίμεναν έναν Θεό δυνατό, πανίσχυρο, να κατατροπώνει τους εχθρούς, να ελευθερώσει τον Ιουδαϊκό λαό από την σκλαβιά των Ρωμαίων, να μην πληρώνουν δυσβάστακτους φόρους, να αποκαταστήσει τον Ιουδαϊκό λαό πανίσχυρο και κυρίαρχο. Και εγώ τί τους πρόσφερα; Θλίψεις. "Σ' αυτό το κόσμο θα έχετε θλίψεις" (Ιω. 16,33) και "διά πολλών θλίψεων θα εισέλθετε στην βασιλεία του Θεού" (Πραξ. 14,22). Αντί για δύναμη τους προσέφερα σταυρό: "Όποιος δεν λαμβάνει τον σταυρό του για να με ακολουθήσει, δεν μου είναι άξιος" (Ματθ. 10,38).

 

Περίμεναν έναν Μεσσία ανίκητο, και εγώ τους φανέρωσα έναν βασιλιά αξιοθρήνητο, μαστιγωμένο από μια χούφτα ανθρώπους (Μαρκ. 15,21). Να τον χλευάζουν (Λουκ. 23,35-36), να τον ξεντροπιάζουν σκίζοντας και παίζοντας στα ζάρια τα ρούχα του (Ιω. 19,-24). Ένας Θεός που πεθαίνει ως κακούργος. Ποιο ανθρώπινο μυαλό να χωρέσει έναν τέτοιο αξιολύπητο Θεό; Γι' αυτό, Πατέρα μου, σε παρακαλώ συγχώρησέ τους, γιατί αυτούς τους κακόμοιρους τους θέλω μαζί μου στη βασιλεία Σου, να γλυκαθούν από την τόση απογοήτευσή που τους έδωσα.

 

Έτσι και τώρα που εμπαίζεται η Εκκλησία με αυτές τις αποφάσεις, μήπως γνωρίζουν τί κάνουν; Γνωρίζουν ποιά είναι η Εκκλησία; Τους παρουσιάσαμε ένα θεσμό για Εκκλησία. Μια θρησκεία μέσα στις χιλιάδες θρησκείες που υπάρχουν ανά τον κόσμο. Έ, και τι έγινε, είπαν, αν οι πόρτες του θεσμού αυτού κλείσουν για ένα διάστημα. Όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλαμε, ιστορικά με τον τρόπο μας, να γραφτεί στο Σύνταγμα της Ελλάδος ότι "η Ορθόδοξος θρησκεία είναι η επικρατούσα θρησκεία της χώρας", κάτι που αποτελεί ύβρη για την Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία ούτε επικρατούσα είναι, και πολύ περισσότερο δεν είναι θρησκεία. 

 

Όταν εμείς προσπαθούμε να τους πείσουμε για την αλήθεια μέσα από φανουρόπιτες και πολλούς άλλους νεοπαγανισμούς. Πώς να μας πάρουν σοβαρά; 

Ακόμα και αυτό το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Χριστού και Κυρίου μας, τα λαμβάνομε ως ένα φετιχιστικό σύμβολο, δύο ή τρεις φορές το χρόνο; Αφού μόνοι μας αποκλειόμαστε από Αυτό, τι έγινε άμα μας το στερήσουν για κάποιο διάστημα;

 

Όταν εμείς οι κληρικοί περικλείομε τον Χριστό μέσα στα ποικιλόμορφα άμφιά μας και τις μίτρες με τα γυαλάκια και τα μπιχλιμπίδια, πώς θέλομε να μας πάρουν στα σοβαρά οι άλλοι; Όταν την ώρα που χιλιάδες κόσμος πεινάει και δυστυχεί, εμείς αγωνιούμε να κλειδώσουμε τον Χριστό μέσα σε φανταχτερούς Ναούς, γιατί να μας πιστέψουν; Όταν εμείς οι χριστιανοί σπείρομε μίσος εναντίον αυτών που τυχόν μας διώκουν, γιατί αυτοί να μας αγαπήσουν; Όταν εμείς οι χριστιανοί αντί της "μέλλουσας πόλης" (Εβρ. 13,14) επιζητούμε τις εδώ ανέσεις και το εδώ βόλεμα, πως θα τους πείσομε; Αφού τα κηρύγματά μας αντί να είναι γεμάτα αγάπης ακόμα και για τους εχθρούς μας, είναι κηρύγματα ανταγωνισμού, τι περιμένομε;

 

Είναι τόσα πολλά που έχομε απεμπολήσει, που χρειάζονται σελίδες βιβλίου για να τα γράψουμε. Στο βιβλίο των Πράξεων αναφέρει ότι τις πρώτες ημέρες της Εκκλησίας βαφτίζονταν κατά χιλιάδες: "Και αυτοί, τότε δέχθηκαν με χαρά την διδασκαλία του Πέτρου, βαπτίσθηκαν και προστέθηκαν στην Εκκλησία του Χριστού κατά την ημέρα εκείνη τρεις περίπου χιλιάδες άνθρωποι" (Πραξ. 2,41). Βέβαια δεν τους έπεισε μόνο η ομιλία του Πέτρου, αλλά κυρίως η ζωή των πρώτων χριστιανών, οι οποίοι ζούσαν μέσα σε μια κοινωνία αληθινής αγάπης, όχι μόνο μεταξύ των, αλλά και προς τους άλλους, τους διαφορετικούς στη πίστη. Και ήθελαν να μπουν και αυτοί, οι τρεις χιλιάδες, σ' αυτήν την κοινωνία των χριστιανών. Συνεπώς από τον δικό μας, των χριστιανών, τρόπο ζωής κοινωνία και αγάπης, εξαρτάται αν θα πείσουμε και τους άλλους.

 

Γι' αυτό τελικώς είπα στον εαυτό μου: Σκάσε και μη μιλάς. Εγώ φταίω. Πότε φανέρωσα με την ζωή μου τον Χριστό; Πότε έδωσα αγάπη στον εχθρό μου; Πότε μοιράστηκα τα υπάρχοντά μου με τον φτωχό; Πότε νοιάστηκα απλά για τον άλλο; Πότε έδειξα τον Χριστό στην πράξη και όχι μόνο με κούφια λόγια; Αν έμοιαζα λίγο στους αγίους δεν θα έπειθα κάποιους; 

Σκάσε λοιπόν και μην αντιδράς στις αποφάσεις αυτών που δεν γνωρίζουν. Γιατί, λέγει ο Χριστός: "Εκείνος που γνώρισε το θέλημα του Κυρίου και δεν έπραξε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου, αυτός θα τιμωρηθεί πολύ, γιατί ότι έκανε το έκανε εν γνώση του. Και εκείνος που δεν γνώρισε το θέλημα του Κυρίου και έπραξε διαφορετικά από αυτό, θα τιμωρηθεί λιγότερο, γιατί δεν το γνώριζε" (Λουκ. 12,47-48).

Ας προσευχηθώ μόνο στον Ιησού Χριστό μου να ακούσω από το στόμα του τον λόγο: Πατέρα μου συγχώρησέ τον, γιατί δεν γνώριζε τι έκανε.