Δύο παγίδες, στις οποίες δεν πρέπει να πέσουν οι συμμετέχοντες αδελφοί μας στο συλλαλητήριο:
α) Να μη νιώσουν οργή για τους γείτονές μας. Να μην ξεχάσουν, δηλαδή, ότι είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί (όπως και οι γείτονές μας) και μάλιστα ότι σήμερα είναι η Κυριακή του Ασώτου, που διδάσκει τη συγχώρηση. Να μην ξεχάσουν επίσης ότι οι μικροί λαοί κατά κανόνα γίνονται πιόνια των οικονομικών κολοσσών.
β) Να μη νιώσουν ικανοποίηση και εθνική υπερηφάνεια από τη μαζικότητα και τον παλμό της εκδήλωσης, ξεχνώντας ότι η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχήν και ότι τα Σκόπια είναι η μικρότερη απειλή για μας - ενώ οι μεγαλύτερες απειλές, όπως νομίζω τουλάχιστον, είναι:
η Κυβέρνησή μας και οι Μνηστήρες της εξουσίας,
οι Δανειστές μας,
ο εκδυτικισμός του τρόπου ζωής μας,
η υπογεννητικότητα,
οι αιρέσεις,
το New Age κίνημα,
ο τουρκικός επεκτατισμός.
Υπενθυμίζω και την πρόσφατη ανάρτησή μας, όπου αναλυτικότερα οι θέσεις μας, Τα Σκόπια, η Θράκη, ο Ρήγας Φεραίος και η «ακεραιότητα της χώρας μας».
Η Κυριακή του Ασώτου είναι μία από τις τέσσερις Κυριακές του Τριωδίου και από τις σημαντικότερες Κυριακές του έτους.
Η 1η Κυριακή, με την οποία ανοίγει η Αποκριά, είναι η Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και στην εκκλησία διαβάζεται το ευαγγέλιο με αυτήν την παραβολή, δηλ. ιστορία που είπε ο Χριστός για να δώσει τους ανθρώπους ένα μήνυμα. Η παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 18) μιλάει για τον θρησκευόμενο υποκριτή και το μετανοημένο αμαρτωλό, γι’ αυτό και μ’ αυτήν ανοίγει το Τριώδι.Τα τρία ή τέσσερα είδη της συγχώρησης (από εδώ)
Η 2η Κυριακή είναι η Κυριακή του Ασώτου και διαβάζεται αυτή η πασίγνωστη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 15), που μιλάει για την επιστροφή του αμαρτωλού στο Θεό, την αγάπη του Θεού και το πρόβλημα της συγχώρησης του συνανθρώπου μας από εμάς τους δήθεν «ηθικούς». Αυτή την παραβολή διάβασε, όταν ήταν εξόριστος, ο κορυφαίος Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, από μια Καινή Διαθήκη που της έκοβε κάθε μέρα μια σελίδα, έβαζε μέσα… καπνό κι έστριβε τσιγάρο. Και, ενώ μέχρι τότε ήταν άθεος, συγκλονίστηκε τόσο, που πίστεψε στο Χριστό.
Άρα, την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου όλοι στην εκκλησία, ν’ ακούσουμε την παραβολή του Ασώτου και ν’ ανοίξει μέσα μας η λεωφόρος του παραδείσου – και μετά τη λειτουργία ας κάνει ο καθένας μας ό,τι νομίζει. Σωστά;
Από εδώ
Η 3η Κυριακή λέγεται Κυριακή των Απόκρεω, που σημαίνει σταμάτημα της κρεοφαγίας (απόκρεω = από + κρέας). Στη θεία λειτουργία διαβάζεται το ευαγγέλιο της Μέλλουσας Κρίσης (κατά Ματθαίον, κεφ. 25), όπου ο Χριστός περιγράφει, με κάπως συμβολικό τρόπο, πώς θα γίνει η δευτέρα παρουσία και η τοποθέτηση όλων των ανθρώπων στον παράδεισο ή στην κόλαση. Εκεί ακούγονται τα περίφημα λόγια του Χριστού: «Αφού το κάνατε σε έναν από τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σε μένα το κάνατε» ή «δεν το κάνατε» («εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»).
Ίσως γι’ αυτό η Εκκλησία θέσπισε το Σάββατο πριν την Κυριακή αυτή να γίνεται μνημόσυνο όλων των χριστιανών, όλων των εποχών, γνωστών και αγνώστων, είναι δηλαδή το Ψυχοσάββατο. Πηγαίνουμε στην εκκλησία κόλλυβα για τους δικούς μας, Σάββατο πρωί στη λειτουργία ή απόγευμα Παρασκευής στον εσπερινό.
Τα κόλλυβα (από βρασμένο σιτάρι με ζάχαρη και μυρωδικά) συμβολίζουν την ανάσταση των νεκρών, γιατί, όπως σπέρνουμε το σιτάρι κι αυτό φυτρώνει, έτσι θάβουμε τους ανθρώπους, αλλά εκείνοι θ’ αναστηθούν στην δευτέρα παρουσία. Αυτά βασίζονται σε λόγια του Ιησού Χριστό στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 12, στίχ. 24.
Κάθε Σάββατο είναι ημέρα των ψυχών και η κανονική ημέρα των μνημοσύνων – αντίθετα, κάθε Κυριακή είναι ημέρα χαράς, ένα μικρό Πάσχα. Και τούτο, επειδή το Μέγα Σάββατο ο Χριστός ήταν νεκρός (στον Άδη), ενώ την Κυριακή αναστήθηκε. Η λέξη Σάββατο σημαίνει στα εβραϊκά «ανάπαυση» και οι χριστιανοί ερμηνεύουμε την 7η Ημέρα της Δημιουργίας (όπου ο Θεός «αναπαύθηκε» και την οποία ευλόγησε ως ημέρα λατρείας Του) ως προτύπωση του Μ. Σαββάτου, όπου ο Θεάνθρωπος αναπαύθηκε από τους πόνους και την αγωνία της Μ. Εβδομάδας.
Η 4η και τελευταία Κυριακή λέγεται Κυριακή της Τυρινής ή Τυροφάγου, επειδή κανονικά την τελευταία εβδομάδα της Αποκριάς δεν τρώμε κρέας, αλλά μόνο ψάρι και τυροκομικά, για να πάμε σταδιακά και όχι απότομα στη νηστεία της Μ. Σαρακοστής. Στη λειτουργία διαβάζεται ευαγγέλιο (Ματθ. 6, 14-21) με διδασκαλίες του Χριστού για τη συγχώρηση του συνανθρώπου, την ειλικρινή νηστεία και την προτίμηση των ουράνιων θησαυρών από το γήινο (και συχνά ματωμένο) χρυσάφι, που ο πόθος του θολώνει το μυαλό.
Αυτή η μέρα είναι αφιερωμένη στην έξωση του Αδάμ και της Εύας από τον παράδεισο! Και τούτο επειδή (α) με αυτό άρχισαν όλα, η εξορία του ανθρώπου, του πρίγκιπα που λέγαμε πριν, και (β) στην Αγία Γραφή η αμαρτία των πρωτοπλάστων συμβολίζεται με το φάγωμα ενός καρπού, και η Σαρακοστή, που αρχίζει την άλλη μέρα, συνδέεται κι αυτή με τη διατροφή (δεν τρώμε «πασχαλινά», δηλ. αρτύσιμα = μη νηστίσιμα), άρα ταιριάζει. (Από εδώ).
Η Κυριακή του Ασώτου παρουσιάζει και τους τρεις άξονες, τις τρεις κατευθύνσεις, που λαμβάνει η συγχώρηση:
 |
| Από εδώ |
τη συγχώρηση του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, που είναι, θα λέγαμε, το κεντρικό θέμα της παραβολής,
τη συγχώρηση του ανθρώπου προς το συνάνθρωπο, που επισημαίνεται με δραματικό τρόπο από το επεισόδιο του μεγάλου γιου, που αρνείται να μπει στο σπίτι και να καλωσορίσει τον αδελφό του, αλλά τον κατακρίνει και τον καταδικάζει ως "καταφαγόντα μετά πορνών τον βίον" (την περιουσία) του Πατέρα τους,
τη συγχώρηση του ανθρώπου προς το Θεό, που επισημαίνεται επίσης με την άρνηση του μεγάλου γιου να μπει στο σπίτι (στον παράδεισο), παρά τις ικεσίες του μεγαλόψυχου Πατέρα του, και τη διαμαρτυρία του εναντίον του Πατέρα.
Από αυτά τα τρία είδη, το ευκολότερο είναι το πρώτο, ενώ ο άνθρωπος δύσκολα συγχωρεί. Ο Θεός μας συγχωρεί αμέσως, αλλά η σωτηρία μας προϋποθέτει να συγχωρήσουμε κι εμείς τον πλησίον μας και το Θεό, που δεν είναι όπως θα Τον θέλαμε.
Αυτό που δεν προϋποτίθεται, νομίζω, είναι η συγχώρηση του εαυτού μας, προς τον οποίο πρέπει να είμαστε επικριτικοί, εκτός αν θεωρήσουμε ότι η απόφαση του Ασώτου υιού να επιστρέψει στον Πατέρα του είναι αποτέλεσμα συγχώρησης προς τον εαυτό του και απόφασης για σωτηρία, ενώ αν δεν συγχωρούσε τον εαυτό του θα έβαζε τέλος στη ζωή του. Αυτή η μορφή συγχώρησης όμως, ας το γνωρίζουμε, οδηγεί στη μετάνοια και την εξομολόγηση και την προσέγγιση του Θεού και όχι στην αθώωση του εαυτού μας και τη συνέχιση της αμαρτωλής και καταστροφικής ζωής μας.
Καλή μετάνοια και συγχώρηση σε όλους μας, λοιπόν, αγαπημένοι μου αδελφοι και αδελφές.
Αν θέλετε, παρακαλώ, δείτε επισης:
Κυριακή του ασώτου στην Ελλάδα της παρακμής...
Η παραβολή του ασώτου είναι μυσταγωγική παραβολή (δηλ. μιλάει για τα μυστήρια της Εκκλησίας μας)
Κυριακή του Ασώτου - π. Νικόλαος Λουδοβίκος
"Θεέ μου, είσαι άδικος… Και η αγάπη πρέπει να έχει όρια!..."
Ηθικισμός; Όχι, ευχαριστώ! (άρθρο)
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Υπέρ των αμαρτωλών
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Άγιοι της ημέρας, 4 Φεβρουαρίου
Κυριακή του Ασώτου
Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης
Άγιος Αβράμιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Αρβήλ της Περσίας
Άγιος Ιωσήφ ο Χαλεπλής
Όσιος Νικόλαος ο Ομολογητής ο Στουδίτης
Όσιος Ιωάννης επίσκοπος Ειρηνουπόλεως
Όσιος Ιάσιμος ο Θαυματουργός
Άγιος Θεόκτιστος
Όσιοι Ευάγριος και Σίος εκ Γεωργίας
Όσιος Νικήτας «ο εν τοις Πυθίοις»
Άγιος Γεώργιος ο Πρίγκιπας
Όσιοι Αβραάμ και Κόπρις
Όσιος Κύριλλος ο Θαυματουργός
Αγία Δοσιθέα Βασίλισσα της Ρωσίας
Αγίες Εμμελεία, Νόννα και Ανθούσα (οι Μητέρες των Τριών Ιεραρχών, 1η Κυριακή του Φλεβάρη)
Άγιοι στις 5 Φεβρουαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου