Σκλάβες του σεξ στην Ευρώπη – Μαύρες σκλάβες στην Ελλάδα

 

Trafficking: Βρόμικοι Δρόμοι – Μαύρες σκλάβες στην Ελλάδα

ΤΥΠΟΣ

Κείμενο: Ντίνα Δασκαλοπούλου

Φωτογράφηση: Μιχάλης Σουρλής

(Δημοσιεύτηκε στην ΕΛευθεροτυπία το 2007)

 

Μαύρες σκλάβες στην Ελλάδα

 

Ήρθαν στη χώρα μας με «δόλωμα» την υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή. Βρέθηκαν σκλάβες στα χέρια των σωματεμπόρων τους, να κάνουν πιάτσα στη Σοφοκλέους και πέριξ. Από εκεί ακριβώς πιάσαμε το νήμα του μεγαλύτερου κυκλώματος εμπορίας μαύρης σάρκας. Οι διακλαδώσεις του, πολλές. Έδρα του, η Ρώμη. Αφετηρία του, η επαρχίας Μπενίν της Νιγηρίας, εκεί όπου τα κορίτσια αγοράζονται και δεσμεύονται, σε τελετές βουντού, με όρκο σιωπής. Η Κ.Λ. είναι το πρώτο θύμα που σπάει τον όρκο και μας λέει την ιστορία της. Μιλάει, ακόμα, η δικηγόρος που πέτυχε πριν από λίγον καιρό την πρώτη καταδίκη μαύρου σωματεμπόρου. Ένα αποκαλυπτικό «ντοκουμαντέρ» - με πρωταγωνιστές τα κορίτσια, τους νταβατζήδες τους, δικηγόρους, ακτιβιστές, ερευνητές και κοινωνικούς λειτουργούς – που κράτησε 6 μήνες...

 

Βρόμικοι Δρόμοι

Ήταν αφάνταστα μικροκαμωμένη και κουνούσε ρυθμικά τα ποδαράκια με τα κόκκινα σανδάλια και τα κόκκινα νυχάκια καθώς καθόταν επάνω στα κάγκελα. Ξαφνικά έμοιαζε θλιμμένη και σκεπτική, ενώ λίγα λεπτά πριν χοροπηδούσε και τσίριζε: «Έλα, έλα αγόρι. Γιου γοντ μι, γιου νιντ μι». Τότε μου ήρθε να τη ρωτήσω: «Πήγες ποτέ στην Ακρόπολη;»

«Τα πρωινά η μάμα λόα δεν με αφήνει να βγαίνω από το σπίτι». Αυτή η φρασούλα της Τζένης σε σπαστά αγγλικά έμελλε να γίνει η αφορμή για ένα μακρύ «ταξίδι» που κράτησε πάνω από 6 μήνες. Και μας έβγαλε από τα στενοσόκακα της Αθήνας στους δρόμους της Μπενίν, από την Κυψέλη στη Ρώμη κι από εκεί στη Μαδρίτη. Κι όσο η μια νύχτα έφερνε την άλλη κι όσο τα κορίτσια μας γνώριζαν, ανακαλύπταμε ότι καμία δεν είχε ελευθερία κινήσεων, καμία δεν είχε νόμιμα χαρτιά και, φυσικά, καμιά δεν είχε δει την Ακρόπολη. Κι έμεναν στον αέρα δυο ερωτήματα: διαχειρίζονται οι ίδιες τα χρήματά τους; Κι αν θέλουν, μπορούν να φύγουν από το δρόμο;

«Ντάρλιγνκ, παίρνω εσένα με 30 ευρώ στο δωμάτιό μου κι αν θέλει κι ο φιλαράκος σου σας παίρνω και τους δυο με 60. Ελα, έλα». Η Λούσι είναι η απόλυτη σταρ της Σοφοκλέους: οι μπάτσοι τη χαιρετάνε όταν κάνουν τσάρκες με το περιπολικό, οι άλλες γυναίκες την αντιμετωπίζουν με σεβασμό. «Δεν φοβάσαι την αστυνομία;», τη ρωτάω. «Τα πράγματα είναι απλά: οι μπάτσοι περνάνε από εδώ κάθε βράδυ. Εμείς τρέχουμε και κρυβόμαστε στην είσοδο του ξενοδοχείου. Σε 5 λεπτά έχουν φύγει και ξαναβγαίνουμε. Καμιά φορά, όταν έχουν εντολή να κάνουν συλλήψεις, θα σε πάνε στο τμήμα. Μετά από δυο-τρεις μέρες είσαι και πάλι έξω».

 

Η αγορά της πορνείας

Αυτό ακριβώς σημαίνει «επένδυση σε είδος χαμηλού κόστους και χαμηλού ρίσκου», όπως αποκαλεί τις μαύρες γυναίκες ο μεγαλοδικηγόρος που επισκέπτομαι την επομένη στο γραφείο του. Ο άνθρωπος που κάθεται πίσω από το υπερμέγεθες γραφείο υπερασπίζεται σωματέμπορους «σοβαρών δικτύων» όπως το ρωσικό και εμπόρους όπλων. Κι είναι ο πρώτος που όταν μιλήσαμε μαζί του χρησιμοποίησε τη λέξη «κύκλωμα» και «εμπόριο». «Δεν ασχολούμαι όμως με τους μαύρους γιατί είναι το ψιλικατζίδικο της πορνικής αγοράς. Τις αγοράζουν φθηνά και τις εκμεταλλεύονται για πενταροδεκάρες».

Οι μέρες διαδέχονται η μια την άλλη, πανομοιότυπες και απελπιστικά αργές. Τα πρωινά συναντάμε ακτιβιστές, ερευνητές, κοινωνικούς λειτουργούς, δικηγόρους, γιατρούς που όλοι «κάτι ξέρουν, αλλά δεν μπορούν να πουν με ασφάλεια». Και ξοδεύουμε τις νύχτες σε χαζοκουβέντες με τα κορίτσια για χτενίσματα, ρούχα και μακιγιάζ. Γιατί τα κορίτσια δεν μιλάνε ελληνικά και τα αγγλικά τους φτάνουν μόνο για τα βασικά. Κι αν τα ρωτήσεις κάτι παραπάνω από τα βασικά, γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν. Και, κυρίως, γιατί μόλις η κουβέντα ξεπεράσει το πεντάλεπτό οι λευκοί άντρες που κρύβονται πίσω από τους σκουπιδοτενεκέδες, έχουν βγει και μας έχουν διώξει με συνοπτικές διαδικασίες.

Αυτές οι γυναίκες φοβούνται πολύ. Όχι τον νταβατζή ούτε το ξύλο -είναι προφανές ότι δεν τις κακοποιεί κανείς σωματικά. «Φυσικά και φοβούνται, αφού τους έχουν κάνει βουντού». Η φωνή της φωτογράφου Λορένα Ρος από τη Νέα Υόρκη φτάνει με μια μικρή καθυστέρηση στα αυτιά μου. Κι ενόσω μιλάμε, μου στέλνει με μέιλ τις φωτογραφίες της. Η Λορένα παρακολούθησε το ταξίδι των κοριτσιών από τη Νιγηρία στην Ισπανία πριν λίγα χρόνια και είναι κατηγορηματική: «Οι γυναίκες αυτές είναι σκλάβες κι έχουν σίγουρα υποστεί βουντού. Ψάξε τον τρόπο που συνδέεται η Αθήνα με τη Μαδρίτη και τη Ρώμη γιατί είμαι σίγουρη ότι είναι το ίδιο κύκλωμα».

 

Ο χάρτης της σκλαβιάς

«Έχετε δεσμευθεί ότι δεν θα βγάλετε κανένα στοιχείο που έστω θα με φωτογραφίζει στη δημοσιότητα. Καλώς. Αύριο, 6 η ώρα, ραντεβού στο Σύνταγμα». Είμαι πεπεισμένη ότι ούτε αυτός θα γνωρίζει κάτι παραπάνω παρόλο που η δουλειά του ως ακτιβιστή σε θέματα πορνείας, πάνω από 10 χρόνια, είναι αναγνωρισμένη. Όμως, αυτός ο άντρας ξέρει προσωπικά τους μεγαλύτερους ρώσους, ουκρανούς και αλβανούς νταβατζήδες της Αθήνας. Ξέρει τους μπράβους και το δίκτυο που πουλάει προστασία στο κύκλωμα της πορνείας. Και ανοίγει το στόμα του: «Όντως το δίκτυο που φέρνει μαύρες γυναίκες στην Ευρώπη είναι ενιαίο. Η έδρα του είναι στη Ρώμη. Μόνο στο Τορίνο που είναι μικρή πόλη, εκπορνεύονται περίπου 7.000 κορίτσια. Και η πληροφορία που έχεις είναι σωστή: τους κάνουν όντως βουντού κι αυτό έχει αποδειχτεί σε όλες τις περιπτώσεις που κάποια ξεφεύγει από το δίκτυο».

Ξέρεις πως μπαίνουν στην Ελλάδα; «Συνήθως με τουριστική βίζα μέσω Ιταλίας. Από εκεί διοχετεύονται σε όλη την Ευρώπη. Όταν λήξει η βίζα, κάνουν αίτηση για πολιτικό άσυλο ή για πράσινη κάρτα».

Από πού προέρχονται τα κορίτσια; «Οι περισσότερες είναι Νιγηριανές, από την επαρχία Εντο. Η πρωτεύουσα της Εντο είναι η Μπενίν, το πιο οργανωμένο σκλαβοπάζαρο του κόσμου. Εκεί μπορείς να αγοράσεις ανθρώπους για όλες τις δουλειές: ανήλικα για να γαζώνουν ή να κάνουν βίζιτες, αρσενικές πόρνες και, φυσικά, γυναίκες».

Πόσο πουλιέται μια γυναίκα; «Εξαρτάται από τη συμφωνία. Μπορεί η οικογένεια να πουλήσει το κορίτσι για 1.000 ως 3.000 ευρώ. Μπορεί όμως και να συμφωνήσει η κοπέλα να φύγει με τον σωματέμπορο μόνο και μόνο γιατί θα της υποσχεθεί καλύτερη ζωή. Ο τελευταίος για να της βγάλει χαρτιά, βίζα και εισιτήρια της χρεώνει 40 με 50 χιλιάδες ευρώ. Και μέχρι να τον ξεχρεώσει είναι δεμένη με όρκο σιωπής».

Οι τελετές βουντού

 

Το επόμενο βράδυ, στο ίδιο καφενείο του Συντάγματος, συναντιόμαστε με μια καθηγήτρια πανεπιστημίου και ερευνά χρόνια τώρα τα δίκτυα της πορνείας. «Είναι σχεδόν απίθανο να σου μιλήσουν οι ίδιες οι γυναίκες γιατί η ψυχική βία είναι ισχυρότερο μέσο ελέγχου από τη σωματική. Φαντάσου λίγο τη σκηνή: βρίσκονται σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, σ’ ένα δάσος. Ο μάγος σφάζει το ζώο, τρέχει αίμα, τα τύμπανα χτυπάνε. Τα κοριτσάκια πιστεύουν ότι το πνεύμα του δαίμονα έχει μπει μέσα τους και, αν ανοίξουν το στόμα τους, θα σκοτώσει τις ίδιες και τις οικογένειές τους».

 

Παρότι η επιστήμων είναι ο τρίτος άνθρωπος στη σειρά που μου μιλάει για βουντού, είμαι δύσπιστη. Θα μου τα πείτε όλα αυτά επώνυμα, τη ρωτάω. «Εχω δυο μωρά…» Μάλιστα. Σκοτάδι ξανά. Μέχρι που φτάνει στα χέρια μας το Νοέμβριο η πρόσκληση «για τα πρώτα παναφρικανικά καλλιστεία – τα χρήματα θα διατεθούν για την υποστήριξη των θυμάτων του τράφικινγκ». Εκείνη τη νύχτα δυο πράγματα άρχισαν να φωτίζουν ελαφρά την ιστορία. Το ένα ήταν η δημόσια δήλωση της Υβέτ Τζάρβις: «Καλώ τη νιγηριανή κοινότητα να μιλήσει ανοικτά. Το τράφικινγκ είναι έγκλημα και τα κορίτσια θύματα. Σταματήστε να προστατεύετε τους εμπόρους». Το δεύτερο ήταν η γνωριμία μας με τους προτεστάντες ιεραπόστολους της «Νέας Ζωής». Που εκτός από το να ψέλνουν μελίρρυτους ύμνους, βγαίνουν στους δρόμους της Αθήνας και ενημερώνουν τις πόρνες για τα δικαιώματά τους και τους παρέχουν νομική και υγειονομική υποστήριξη. Είναι οι μόνοι που βγαίνουν έξω στο πεζοδρόμιο τις άγριες νύχτες. Και οι μόνοι, μέχρι ώρας, που και ξέρουν και μιλάνε επωνύμως.

Η Εμμα είναι η διευθύντρια της ΜΚΟ «Νέα Ζωή»: «Εχουμε επαφή με περισσότερα από 300 κορίτσια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τη στρατολόγηση των κοριτσιών στη Νιγηρία την κάνουν άντρες και τα μεταφέρουν άντρες. Όμως, το δίκτυο το διαχειρίζονται γυναίκες κι αυτή είναι μια βασική διαφορά από τα υπόλοιπα πορνικά κυκλώματα. Ζουν πέντε – πέντε, σε διαμερίσματα στην Κυψέλη, την Αχαρνών, την πλατεία Αμερικής. Η μόνη περίπτωση να φύγουν από το δίκτυο είναι αν καταφέρουν να βρουν έναν έλληνα εραστή ή αν ξεχρεώσουν και παντρευτούν κάποιον πίσω στη Νιγηρία. Στην Αθήνα μια Νιγηριανή που έχει στιγματιστεί ως πόρνη δεν μπορεί να διεκδικήσει μια καλύτερη τύχη».

 

Έξι γυναίκες τα βάζουν με το κύκλωμα

Όσο εμείς περπατάμε με τους ιεραπόστολους στους δρόμους της αγοράς, έξι γυναίκες ετοιμάζονται να τα βάλουν με το νιγηριανό κύκλωμα. Λειτουργούν παράλληλα όλο αυτό τον καιρό, μόνο που αγνοεί η μια την ύπαρξη των υπολοίπων. Οι τρεις από αυτές είναι πρώην πόρνες, που αποφάσισαν να καταγγείλουν τους σωματεμπόρους τους. Η άλλη είναι η ψυχολόγος Μάρω Κολλύρη, που δουλεύει μαζί τους όσο βρίσκονται προφυλαγμένες στο καταφύγιο της ΜΚΟ Κλίμακα. Τη νομική μάχη αναλαμβάνει η δικηγόρος Κλειώ Παπαπαντολέων. Η πρώτη στα ελληνικά χρονικά δίκη με κατηγορούμενους νιγηριανούς σωματέμπορους ορίζεται για την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου του 2006. Η δίκη ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού αναβάλλεται, γιατί οι κατηγορούμενοι ισχυρίζονται ότι δεν ξέρουν αγγλικά. Δέκα ημέρες αργότερα συλλαμβάνεται η μικρούλα πόρνη Κ.Λ. στην οδό Ευριπίδου. Αυτή είναι η έκτη γυναίκα που θα ανοίξει το στόμα της. Ένα τηλεφώνημα θα μας μεταφέρει την πληροφορία και λίγες μέρες αργότερα, μαζί με το δικηγόρο της, περνάμε την πύλη του κρατητηρίου αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη. Η νέα δίκη των σωματέμπορων ορίζεται για τις 8 Ιανουαρίου.

 

Η Κ.Λ. στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη

Οι μετανάστες κρατούμενοι της Πέτρου Ράλλη δέχονται επισκεπτήριο μόνο από τους συνηγόρους τους και από συγγενείς πρώτου βαθμού. Η αίθουσα, χωρίς παράθυρα, με κάμερες σε όλες τις γωνίες της οροφής. Δεν υπάρχει κανένα κάθισμα: συνήγοροι, επισκέπτες και κρατούμενοι πρέπει να είναι όρθιοι. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει η Κ.Λ. Μικρούλα, μικροκαμωμένη, με λευκό κολάν και γαλάζιο μπλουζάκι. Ανάμεσα στον κρατούμενο και τον άνθρωπο που του μιλάει υπάρχει ένα ατσάλινο πλέγμα, τόσο πυκνό που όταν προσπαθώ να εστιάσω στα μάτια της Κ.Λ. ζαλίζομαι. Εκείνη δεν σηκώνει τα δικά της μάτια της, παρά για να μου πει «χαίρω πολύ» και την επόμενη για να με αποχαιρετήσει. «Φοβάμαι πολύ. Παρόλο που το χρέος μου το έχω ξεπληρώσει. Έδωσα 40.000 στο σωματέμπορο και άλλα 600 ευρώ στο μάγο της Φυλής για να λύσει το βουντού. Αλλά φοβάμαι μήπως με διώξουν από την Ελλάδα».

Η απέλαση σε μια χώρα που το σεξ εκτός γάμου τιμωρείται με λιθοβολισμό δεν είναι αστεία υπόθεση. Όπως και η επιστροφή σε μια πατρίδα όπου το 70% των κατοίκων της επιβιώνει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα. Τριάντα έξι κρατίδια, 250 διαφορετικές εθνότητες ζουν σε μια χώρα χωρίς δρόμους, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς καμία υποδομή. Το προσδόκιμο ζωής είναι τα 47 χρόνια. Οπότε είναι μάλλον αναμενόμενη η απάντηση της Κ.Λ. στο «τι έψαχνες στην Ελλάδα;».

 

Το Μάιο του 2004, όταν η Αθήνα προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς, οι Νιγηριανοί αποφάσισαν να στείλουν για πρώτη φορά μαζικά γυναίκες στην Ελλάδα. Μέχρι τότε έφταναν κάποιες σποραδικά, αλλά ποτέ δεν είχε γίνει οργανωμένη αποστολή. Εν τω μεταξύ, η πύλη εισόδου στην Ευρώπη μέσω Αγγλίας είχε σχεδόν σφραγιστεί και χρειαζόταν και ένας εναλλακτικός δρόμος, εκτός από τον ιταλικό για να διοχετεύονται τα κορίτσια στην Ευρώπη. Ένα απόγευμα η Κ.Λ. συναντά τη φίλη της Ε. που της συστήνει τον Κ. Είναι νέος, ωραίος και καλά ντυμένος. Ζει στη Ελλάδα και βγάζει καλά λεφτά «πουλώντας στους δρόμους CD». «Μπορείς να βγάλεις πολλά λεφτά στην Ελλάδα, να ζήσεις πολύ καλή ζωή», λέει ο Κ. «Θα έχω και ωραία ρούχα;» ρωταέι η Κ.Λ. «Τα καλύτερα».

Η συμφωνία κλείστηκε το ίδιο βράδυ: η Κ.Λ. συμφωνεί να πληρώσει 40.000 ευρώ στον Κ. για τα εισιτήρια, τη βίζα «και τα απαραίτητα χαρτιά». Τρεις μέρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι προς την Αθήνα γίνεται η τελετή βουντού: «ο τοπικός ιερέας λέγεται ΤΖΟΥΤΖΟΥ. Με έβαλε να ορκιστώ επάνω σε ένα εδώλιο ότι δεν θα μιλήσω ποτέ σε κανέναν για τον Κ., ότι δεν θα τον καταδώσω στην αστυνομία και ότι θα ξεπληρώσω το χρέος μου. Ο ιερέας με χρέωσε με άλλα 600 ευρώ για την τελετή. Δηλαδή, 40.600 ευρώ. Δεν είχα ιδέα πόσα πολλά ήταν αυτά τα λεφτά».

Με πλαστή ταυτότητα και το ίδιο διαβατήριο που είχε χρησιμοποιήσει ο Κ. για να φέρει κι άλλες γυναίκες στην Ελλάδα, η Κ.Λ. φεύγει μαζί του από την Μπενίν για το Λάγος κι από εκεί αεροπορικώς για την Αθήνα. «Ο Κ. μου πήρε το διαβατήριο γιατί είπε ότι δεν το χρειάζομαι πια. Μετά πήγαμε μαζί στη Λένορμαν για να κάνω αίτηση για πολιτικό άσυλο. Δυο μέρες αργότερα, με έστειλαν στην Κρήτη να δουλέψω κοσνσομασιόν σε μπαρ. Ομως ο Κ. είπε ότι του κόστιζα ακριβά κι ότι εάν συνέχιζα έτσι δεν θα τον ξεχρέωνα ποτέ. Με έφεραν πίσω στην Αθήνα. Ο Κ. είπε ότι πρέπει να του πληρώνω 50 ευρώ κάθε Δευτέρα για φαγητό κι άλλα 150 το μήνα για το σπίτι όπου έμενα μαζί με άλλες δυο κοπέλες. Και στα μπαρ δεν θα τα έβγαζα ποτέ αυτά τα λεφτά. Ετσι, με πήγε στην οδό Ευριπίδου, έξω από το ξενοδοχείο Αθηναϊκόν».

 

Η πρώτη καταδίκη

Όσο εμείς μιλάμε στην Πέτρου Ράλλη, στην Ευελπίδων ξεκινά ξανά η δίκη των σωματέμπορων. «Η ιστορία των δικών μας γυναικών είναι η ίδια με την ιστορία της Κ.Λ. Μόνο που οι δικές μας ξεχρέωσαν το χρέος τους στο κύκλωμα, βρήκαν ερωτικούς συντρόφους και έτσι αποφάσισαν να κάνουν την καταγγελία», εξηγεί η Κλειώ Παπαπαντολέων. «Όταν τα κορίτσια μπαίνουν στην Ελλάδα έχουν εντελώς διαστρεβλωμένη αντίληψη για την πραγματικότητα. Τις παραμυθιάζουν ότι οι Ελληνες είναι πολύ ρατσιστές, ότι μισούν τους μαύρους, ότι είναι ανώφελο να ζητήσουν βοήθεια από οπουδήποτε».

 

Η ψυχολόγος Μάρω Κολλύρη τις υποδέχθηκε στο καταφύγιο της Κλίμακας τον Αύγουστο του 2005: «Μας πήρε μήνες να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Είχαν πιστέψει ότι αν μας μιλήσουν θα καταδικαστούν ισόβια. Και στην περίπτωσή τους, δεν ήταν μόνο το βουντού. Τις χτυπούσαν και τις απειλούσαν, τις κρατούσαν κλειδωμένες για μέρες. Τα κορίτσια νομίζουν ότι οι σωματέμποροι είναι εξαιρετικά ισχυροί, ότι έχουν αγοράσει την Ελλάδα …»

Τέλη Γενάρη, παρά τις ύβρεις, τις απειλές και τους αλαλαγμούς των συνηγόρων υπεράσπισης, ο μαστροπός των τριών γυναικών καταδικάζεται. Είναι μια ιστορικής σημασίας απόφαση με μια βαρύτατη ποινή: 19 χρόνια κάθειρξη. Εν τω μεταξύ, η μικρή Κ.Λ. έχει αφεθεί ελεύθερη από την Πέτρου Ράλλη και κρύβεται. Μέσα στους επόμενους τρεις μήνες πρέπει να φύγει από την Ελλάδα κατά τις Αρχές. Τρεις μήνες για να παλέψει το Παρατηρητήριο για τις Συμφωνίες του Ελσίνκι (που την υπερασπίζεται νομικά) να αποδείξει ότι η Κ.Λ. δεν είναι θύτης, αλλά θύμα. Ο δικηγόρος της Θοδωρής Αλεξανδρίδης μας εξηγεί: «Η αστυνομική έρευνα ελέγχεται για την αξιοπιστία της. Η αστυνομία δεν αναζήτησε καν βασικούς μάρτυρες, παρότι η Κ.Λ. έδωσε τα στοιχεία τους. Τα υπομνήματα των αστυνομικών είναι προχειρογραμμένα και παράτυπα. Και παρ’ όλες τις αντιφάσεις στις καταθέσεις, η Αστυνομία δεν επεδίωξε κατ’ αντιπαράσταση εξέταση των μαρτύρων. Στην υπόθεση είναι πιθανή η εμπλοκή και δημόσιων λειτουργών, αφού στις κοπέλες χορηγούνταν χαρτιά πολύ πιο γρήγορα από το συνήθη χρόνο. Η αστυνομία δεν έψαξε καν το στοιχείο ότι οι κοπέλες μπαίνουν με τα ίδια πλαστά διαβατήρια. Γι’ αυτό ζητάμε να εξαιρεθεί η αρμόδια εισαγγελέας και η ΕΛ.ΑΣ. και να γίνει περαιτέρω προκαταρκτική εξέταση. Και, φυσικά, να μην απελαθεί η Κ.Λ., αλλά να της αναγνωριστεί αυτό που είναι: θύμα σωματεμπορίου ανθρώπων».

***

270.000 σκλάβες του σεξ στην Ευρώπη του 21ου αιώνα

Της ΤΑΝΙΑΣ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ

«Η οικονομική κρίση θέλει καλοπέραση»! Με τέτοιους χυδαίους τίτλους υποδέχθηκε μερίδα του ευρωπαϊκού Τύπου τα εγκαίνια του μεγαλύτερου οίκου ανοχής στη Γηραιά Ηπειρο πριν από ενάμιση μήνα. Βρίσκεται στην Ισπανία, στην πόλη Χιρόνα της Καταλονίας, και διαθέτει 180 πόρνες. Ο ιδιοκτήτης του Club Ρaradise Χοσέ Μορένο έχει καταδικαστεί για συμμετοχή σε δίκτυο παράνομης διακίνησης γυναικών από τη Βραζιλία. Τυχαίο;

Το 39% των Ισπανών έχει χρησιμοποιήσει τις «υπηρεσίες» μιας ιερόδουλης τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του - και αυτοί είναι μόνο όσοι το παραδέχονται ανοιχτά. Η ντροπή της Ευρώπης του 21ου αιώνα είναι εδώ. Τουλάχιστον 270.000 γυναίκες, ανυποψίαστα θύματα τράφικινγκ, πίστεψαν ψεύτικα λόγια, δόλιεςυποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή. Και βρέθηκαν να «εργάζονται» διά της βίας ως σκλάβες του σεξ.
«Ο σον αφορά το τράφικινγκ γυναικών, οι χώρες χωρίζονται σε προέλευσης, προορισμού και τράνζιτ.Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να μην επηρεάζεται. Καθεμία, μέχρι την τελευταία, εμπίπτει σε μία από τις τρεις αυτές κατηγορίες» λέει μιλώντας προς το «Βήμα» οΣάιμον Μπούτσερ από τη βρετανική ΜΚΟ «Stop Τhe Τraffic». Εξηγεί ότι δεν εξαιρείται ούτε καν η Ισλανδία, απομονωμένη στο βόρειο άκρο της Ευρώπης. «Αν μια συμμορία δουλεμπόρων θέλει να φέρει γυναίκες από τη Νιγηρία στο Λονδίνο, μπορεί να θολώσει τα ίχνη περνώντας μέσω Ισλανδίας».

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, θύματα από 127 χώρες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης σε 137 χώρες.

Το δέλεαρ γνωστό -μια υπόσχεση για δουλειά ή ακόμη και γάμο στο εξωτερικό- και η κατάληξη ακόμη γνωστότερη: ο οίκος ανοχής. Υπολογίζεται ότι στην ΕΕ εκδίδονται 270.000 θύματα των δικτύων διακίνησης ανθρώπων (από αυτές οι 13.000-14.000 «εργάζονται» στην Ελλάδα). Οι περισσότερες προέρχονται από τη Μολδαβία, την Αλβανία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία- άλλωστε τα δύο τρίτα των γυναικών που διακινούνται παγκοσμίως για να εξαναγκαστούν στην πορνεία κατάγονται από την Ανατολική Ευρώπη. Η Μολδαβία είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση: οι δύο στις τρεις Μολδαβές είναι άνεργες και 200.000-400.000 έχουν πουληθεί σε οίκους ανοχής του εξωτερικού- ήτοι περίπου το 10% του γυναικείου πληθυσμού της χώρας. Το πρόβλημα της διακίνησης ανθρώπων πάντως πρωτοεμφανίστηκε στη Λευκορωσία τη δεκαετία του ΄90.

Η αγορά αυτή μπορεί να μην έχει συμπληρώσει καλά καλά δύο δεκαετίες ζωής, όμως έχει καθιερωθεί ως η τρίτη πιο προσοδοφόρα (μετά το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων). Η Ιντερπόλ πολλαπλασίασε τον αριθμό των θυμάτων του σύγχρονου δουλεμπορίου με το ποσό των 75.000-

250.000 δολαρίων που κάθε γυναίκα αποφέρει κάθε χρόνο στον εκμεταλλευτή της, αναλόγως τη χώρα στην οποία εκδίδεται, και υπολόγισε τον ετήσιο τζίρο σε 7 δισ. δολάρια.

«Εμπόριο Νατάσας» ονομάζεται η παράνομη διακίνηση γυναικών στην πιάτσα. Τα θύματά του διασχίζουν τα σύνορα με όλους τους τρόπους, ακόμη και με τη βίζα στο διαβατήριο. Συχνά τα κράτη διευκολύνουν το λαθρεμπόριο. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, η κυβέρνηση εκδίδει «καλλιτεχνικές βίζες», ως και 4.000 τον χρόνο, οι οποίες τροφοδοτούν τα καμπαρέ.

Η νέα τάση στο «εμπόριο Νατάσας» είναι ότι οι δουλέμποροι είναι όλο και συχνότερα γυναίκες, οι οποίες παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στο σύγχρονο δουλεμπόριο απ΄ όσο σε οποιαδήποτε άλλη εγκληματική δραστηριότητα. Δεν λείπουν και περιπτώσεις όπου πρώην θύματα μετατράπηκαν σε θύτες.

Σύμφωνα με την Ντόνα Χιουζ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ρόουντ Αϊλαντ στις ΗΠΑ και κορυφαία ερευνήτρια της διακίνησης ανθρώπων, «μια πενηντάρα Ρωσίδα που διακινήθηκε πρόσφατα παρανόμως στην Ελλάδα δείχνει ότι υπάρχει μια αγορά για μεσήλικες γυναίκες. Ηλικιωμένοι άντρες αναζητούν οικιακή βοηθό πρόθυμη για σεξουαλικές πράξεις και προτιμούν τις μεσήλικες αντί των νεαρών, τις οποίες θεωρούν ανεξέλεγκτες» .

Υστερα από πολλά χρόνια πίεσης, οι ΜΚΟ και οι οργανισμοί που ασχολούνται με τα θύματα του σύγχρονου δουλεμπορίου κατάφεραν να πετύχουν στην Ευρώπη την αντιμετώπιση των γυναικών αυτών ως θυμάτων και όχι ως εγκληματιών. «Η “Stop ΤheΤraffic” προσπαθεί να δημιουργήσει ζώνες ελεύθερες από τράφικινγκ στη Βρετανία». Ανάμεσα σε άλλες μεθόδους, «τηλεφωνάμε στους οίκους ανοχής, ρωτάμε λ.χ. αν έχουννέες κοπέλες κάθε εβδομάδα- δείγμα τράφικινγκ- και ειδοποιούμε την αστυνομία».

Το πρωί διερμηνέας, το βράδυ προαγωγός με Ferrari 

Πώς ένας 32χρονος Αλβανός πλούτισε στη Βρετανία εξαπατώντας και εκδίδοντας νεαρές Ρουμάνες και Μολδαβές 

 


Η «βιτρίνα» - κυριολεκτικά- της ευρωπαϊκής βιομηχανίας του σεξ: η συνοικία Red District στο ΑμστερνταμΕβγαλε τόσο πολλά λεφτά που αγόρασε το αυτοκίνητο των ονείρων του, μια Ferrari Spider. Μόλις μία ημέρα αργότερα όμως ο Αλβανός Λουάν Πλακίτσι, 32 ετών, συνελήφθη το 2003 στο Λονδίνο ως ο αρχηγός σπείρας που διακινούσε γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη. Τα πρωινά εργαζόταν ως αξιοσέβαστος διερμηνέας σε νομικά γραφεία που ειδικεύονταν σε θέματα μεταναστών. Πίσω από αυτή τη βιτρίνα εντόπιζε «αφελείς και εύπιστες» κοπέλες στη Ρουμανία και τη Μολδαβία.

Οι γυναίκες αυτές προέρχονταν από φτωχές, πλην αγαπημένες, οικογένειες και τις δελέαζε με υποσχέσεις για μια άνετη ζωή στη Δύση. Τις φυλάκιζε, τις χτυπούσε και ενίοτε τις βίαζε και τις πουλούσε προτού ακόμη φθάσουν στη Βρετανία. Μόλις περνούσαν τη Μάγχη, τις έβαζε να εργαστούν σαν ιερόδουλες, ικανοποιώντας ως και 20 άντρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, για να ξεπληρώσουν τα «έξοδα ταξιδιού τους» που ανέρχονταν σε 10.000 ευρώ.

Μία από αυτές, μόλις 16 ετών, την παντρεύτηκε! Και μετά την πληροφόρησε ότι θα περνούσε την πρώτη νύχτα του γάμου της εκδιδόμενη. Δύο φορές την εξανάγκασε να κάνει αμβλώσεις για να επιστρέψει στη «δουλειά» λίγες ώρες μετά την επέμβαση. Στη σύντομη καριέρα του ο Πλακίτσι έβγαλε πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, έχτισε πολυτελή σπίτια ανά την Ευρώπη και έζησε τη μεγάλη ζωή. Ταξίδευε, φορούσε επώνυμα ρούχα και οδηγούσε από ΒΜW και πάνω. Από το 2004 εκτίει 23χρονη ποινή φυλάκισης σε βρετανική φυλακή.

ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ KAI ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΣΤIΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑ
«Μοντέλο» στο Παρίσι, «οικιακή βοηθός» στη Γερμανία
«Πίστεψα ότι θα γινόμουν μοντέλο στο Παρίσι»
ΜΑΡΙΑ, ΑΛΒΑΝΙΑ



Γυναίκα για να πας μαζί της, γυναίκα «για να φύγει μακριά», στα χέρια αδίστακτων δουλεμπόρων. Κακοποιημένο θύμα, σε καμπάνια ισραηλινής οργάνωσης κατά του τράφικινγκ«Μια μέρα ήρθε στο μαγαζί του πατέρα μου ο Νταμίρ από τα Σκόπια.

Είπε ότι δουλεύει για ένα πρακτορείο μοντέλων και ψάχνει όμορφα κορίτσια σαν εμένα.

Να πάω και να δουλέψω στο Παρίσι! Ενθουσιάστηκα,είπα ναι.Λίγες μέρες αργότερα ήρθε μια γυναίκα με πανάκριβα κοσμήματα και έδειξε στους γονείς μου το συμβόλαιο. Στο τέλος ο πατέρας μου υπέγραψε.(...)

Φτάσαμε στο Μπάρι,στην Ιταλία, και ο Νταμίρ με πήγε σε ένα σπίτι γεμάτο άντρες. Όταν ρώτησα ποιοι είναι με χτύπησε, με βίασε πρώτος και ακολούθησαν οι άλλοι».

«Οι δικοί μου δεν με ήθελαν. Ημουν “χαλασμένη”»
ΑΛΜΑ, ΠΟΛΩΝΙΑ
 

«Ερωτεύτηκα κάποιον που γνώρισα στην Πολωνία.Ηταν μουσουλμάνος,όπως κι εγώ.Ηθελε,είπε,να με γνωρίσει στην οικογένειά του στην Αγγλία.Τον εμπιστεύτηκα.

Με πλαστό διαβατήριο με πήγε στο Μάντσεστερ σε οίκο ανοχής.Μου πήρε όλα τα λεφτά και τα πράγματα.Οι δικοί μου πήγαν στην αστυνομία αλλά ήξερα ότι δεν με ήθελαν πίσω επειδή ήμουν “χαλασμένη” για τη θρησκεία μας.

Στο “σπίτι” έκλαιγα όλη μέρα.Στο τέλος η ιδιοκτήτρια απογοητεύτηκε και με άφησε να το σκάσω όταν κατάλαβε ότι δεν θα έβγαζε λεφτά από μένα».

«Ζητούσαν, λέει, μια ρωσίδα οικιακή βοηθό»
ΜΑΣΑ ΓΚΝΕΖΝΤΙΛΟΒΑ, ΡΩΣΙΑ 

 
«Σε σταθμό του τρένου στην Αγία Πετρούπολη συνάντησα μια μεσόκοπη γυναίκα.Εμοιαζε συμπαθητική.Μου είπε ότι είχε φίλους στη Γερμανία που έψαχναν μια ρωσίδα οικιακή βοηθό. Καθώς δεν είχα δουλειά,είπα ναι. (...) Στο Αμβούργο με παρέλαβε μια άλλη Ρωσίδα, ονόματι Γιάννα.

Με πήγε στο σπίτι της και μου πήρε το διαβατήριο για να το δείξει υποτίθεται στους εργοδότες μου.

Αργότερα μου είπε ότι η δουλειά που μου είχαν υποσχεθεί δεν υπήρχε αλλά θα μου έβρισκε μια άλλη.

Την άλλη μέρα με πήγε σε ένα μπαρ με πόρνες».

«Πήγα σε “καλλιστεία” σωματεμπορίας»
ΕΛΕΝΑ, ΜΟΛΔΑΒΙΑ
 

«Στο Βελιγράδι με πούλησαν σε έναν σέρβο μαφιόζο ονόματι Ντράγκαν.Διάφοροι τύποι περνούσαν για να μας εξετάσουν.Παρουσιαζόμασταν μπροστά τους με ελάχιστα ρούχα.

Επρεπε να πειστούν ότι μπορούμε να τραβήξουμε πελάτες.Δεν μας ήθελαν με κοντά μαλλιά και πρόσεχαν μήπως είχαμε σημάδια ή χαλασμένα δόντια.Μετά από αυτό ο ιδιοκτήτης μας συμφωνούσε μια τιμή με τον αγοραστή.

Αποδέχτηκα τη μοίρα μου από την αρχή.Είχα φύγει από το σπίτι μου για πρώτη φορά και χρειαζόμουν χρήματα».

«Απειλούσαν να σκοτώσουν τα παιδιά μου»
ΙΡΙΝΑ ΒΕΣΕΛΙΧ, ΡΩΣΙΑ
 

«Βρεθήκαμε σε κλαμπ-οίκο ανοχής στη Γερμανία.Ο Βίκτωρ και οι άλλοι νταβατζήδες μάς έλεγαν διαρκώς ότι ήξεραν πού βρίσκονται οι οικογένειές μας και ότι θα σκοτώσουν τα παιδιά μας αν πάμε να το σκάσουμε.

Οταν τους είπα ότι δεν μπορούσα ποτέ να τους ξεπληρώσω τα χρέη μου (σ.σ.: για το «εισιτήριο» στη Δύση) με πήγαν σε άλλο κλαμπ, όπου θα εξυπηρετούσα περισσότερους πελάτες.

Εκεί κατάλαβα ότι όσους και να έβλεπα δεν θα μπορούσα ποτέ στη ζωή μου να ξεχρεώσω.Αμέσως πήρα την απόφαση να το σκάσω».

* Μαρτυρίες θυμάτων τράφικινγκ στον ΟΗΕ, στην Ιντερπόλ και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις

BΟΥΝΤΟΥ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΩΛΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΤΙΜΕΣ «ΧΟΝΔΡΙΚΗΣ»
«Κάθετες μονάδες» στα Βαλκάνια

 

 

Οι δουλέμποροι ελέγχουν τα πάντα.Αγοράζουν γυναίκες από «στρατολογητές» στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία,τις στέλνουν και τις εκμεταλλεύονται στη Δυτική Ευρώπη.

Μαζικές πωλήσεις στην πρώην ΕΣΣΔ
Το οργανωμένο έγκλημα στρατολογεί γυναίκες και τις πουλάει μαζικά,σαν να ήταν γούνες ή ξυλεία,σε μεσάζοντες που θα τις οδηγήσουν στον τελικό τους προορισμό.

Με όπλο το βουντού στην Αφρική
Οι δουλέμποροι χρησιμοποιούν βουντού για να εκβιάζουν και να ελέγχουν ψυχολογικά τα θύματά τους τα οποία διοχετεύουν στις ευρωπαϊκές αγορές.

Η «υπεραγορά» του Μεξικού
Αποκαλείται και μοντέλο «σουπερμάρκετ» γιατί οι δουλέμποροι που διακινούν μεγάλες μάζες Μεξικανών προς τις ΗΠΑ χρεώνουν χαμηλή ταρίφα τον καθένα.

Κίνα - από το σπίτι ως το «σπίτι»
Οι συμμορίες ενσωματώνουν τη διακίνηση με την εκμετάλλευση γυναικών, ελέγχοντας τα θύματά τους από τη στρατολόγηση ως τους οίκους ανοχής.

ΣYNENTEYΞH
«Πας με θύμα τράφικινγκ; Ποινική δίωξη!»

 

Η Πέτια Νεστέροβα, υπεύθυνη του Συμβουλίου της Ευρώπης κατά του τράφικινγκ, μιλάει στο «Βήμα»

Τριάντα τρεις χώρες στην Ευρώπη έχουν επικυρώσει τη Συνθήκη για τη Δράση Κατά της Διακίνησης Ανθρώπων, μια συνθήκη που μεταξύ άλλων ενθαρρύνει την ποινική δίωξη και των πελατών, εφόσον γνωρίζουν ότι η κοπέλα που τους «εξυπηρετεί» αποτελεί θύμα τράφικινγκ. Η Ελλάδα όμως είναι ανάμεσα στις 10 που την έχουν υπογράψει αλλά δεν την έχουν ακόμη επικυρώσει. «Δενυπάρχει προθεσμία για να επικυρώσουν τη συνθήκη, που υπογράφηκε πριν από δύο χρόνια, απλώς τους ασκείται πολιτική πίεση με κάθε ευκαιρία» λέει μιλώντας στο «Βήμα» η Πέτια Νεστόροβα, γραμματέας κατά της διακίνησης ανθρώπων στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Στην ίδια ομάδα με την Ελλάδα βρίσκονται η Τουρκία, η Γερμανία, η Ελβετία, η Εσθονία κ.ά.

Το ΣτΕ ίδρυσε την Ομάδα Ειδικών για τη Διακίνηση, στην οποία ανήκει η κυρία Νεστόροβα, προκειμένου μεταξύ άλλων να πραγματοποιήσει μια αξιολόγηση των χωρών που έχουν επικυρώσει τη συνθήκη. Η αξιολόγηση άρχισε πρόσφατα από την Κύπρο, την Αυστρία και τη Σλοβακία. «Η ιδέα της συνθήκης είναι να αντιμετωπιστεί το ζήτημα από την πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να στραφεί η προσοχή στα θύματα» λέει. Σε αυτό το πνεύμα, η συνθήκη ενθαρρύνει τα κράτη να εξετάσουν την περίπτωση να ποινικοποιήσουν τους πελάτες μιας ιερόδουλης όταν γνωρίζουν ότι αποτελεί θύμα διακίνησης. «Μέχρι στιγμής, η Βουλγαρία και η Νορβηγία έχουν ποινικοποιήσει τη χρήση σεξουαλικών υπηρεσιών από θύματα διακίνησης, ενώ η Αυστρία το μελετά».

Από την εμπειρία της στην παράνομη διακίνηση γυναικών, η κυρία Νεστόροβα ξεχωρίζει μια υπόθεση η οποία θεωρείται «πιλοτική» στο ΣτΕ. Αφορά μια Ρωσίδα, θύμα διακίνησης, η οποία εξαναγκαζόταν να εκδίδεται στην Κύπρο. «Κατάφερε να ξεφύγει από τους βασανιστές της και κατέφυγε στην αστυνομία,όμως οι αστυνομικοί την επέστρεψαν σεεκείνον που την εκμεταλλευόταν. Λίγες μέρες αργότερα η Ρωσίδα πέθανε χωρίς ποτέ να γίνει έρευνα για τις συνθήκες του θανάτου της. Αυτό συνέβη το 2001, όμως θεωρείται “κλειδί” λόγω της απόφασης που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον Ιανουάριο του 2010: καταδίκασε την Κύπρο και τη Ρωσία πρώτη φορά για παραβίαση του άρθρου 4 της Συνθήκης, το οποίο απαγορεύει τη δουλεία» λέει.

Δείτε και: Οι Σκλάβες της Ευριπίδου (συγκλονιστικό ρεπορτάζ από την εκπομπή "Πρωταγωνιστές").

Και: Πρώην πόρνη πολυτελείας στο δρόμο του Χριστού

Παπάδες και πόρνες (ή: ιερείς & εργαζόμενοι στο σεξ)

Ρώσος ιερέας βοηθάει πόρνες να βελτιώσουν τη ζωή τους

Ένα σκάνδαλο, πολλές αμαρτίες & ένας άγιος