Κυριακάτικη αργία: Το εκτρωματικό νομοσχέδιο του Άδωνι Γεωργιάδη για τα εργασιακά που στο σύνολό του τινάζει στον αέρα θεμελιώδη δικαιώματα του εργατικού δικαίου, προβλέπει μεταξύ άλλων την κατάργηση της αργίας της Κυριακής για μεγάλους κλάδους επιχειρήσεων. Ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας δήλωσε χωρίς καμία ντροπή ότι οι εργαζόμενοι «θα τσακώνονται για το ποιος θα πρωτοδουλέψει τις Κυριακές», για να πάρουν το +115% του ημερομισθίου τους.
Πρόκειται για άλλη μια τρανή απόδειξη για το πόσο άθεο, υλιστικό και αντιχριστιανικό έχει καταντήσει το ελληνικό κράτος. Η κυριακάτικη αργία κατατεμαχίζεται και τα κομμάτια της μοιράζονται στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Το θηρίο του καταναλωτισμού είναι μονίμως πεινασμένο και καταβροχθίζει αχόρταγα πλέον κάθε ιερότητα που έχει απομείνει στην ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη πλευρά και ο φασισμός της πολιτικής ορθότητας θέλει να εκμηδενίσει τις ιερές μέρες της Χριστιανοσύνης και να τις κάνει άψυχα καταναλωτικά πανηγύρια ή συνηθισμένες μέρες που ενσωματώνονται στη φάμπρικα του καπιταλισμού. Ενοχλούν τα Χριστούγεννα ως λέξη, ενοχλεί το Χριστός Ανέστη ως ευφρόσυνο μήνυμα, ενοχλούν οι Τρεις Ιεράρχες ως σχολική αργία, τώρα το κράτος αποχαρακτηρίζει και την Κυριακή ως μέρα αφιερωμένη στον Θεό.
Η καταπάτηση της ιερότερης ημέρας της Ορθοδοξίας, παρουσιάζεται από τον υπουργό Εργασίας ως εργασιακό κελεπούρι για bonus χρήματα. Ο αναστάσιμος χαρακτήρας της Κυριακής παραμερίζεται από τη λατρεία του Μαμωνά, σε μια φρενήρη αναζήτηση επιπλέον χρημάτων που ούτως ή άλλως δεν επαρκούν για τις σημερινές ανάγκες διαβίωσης του μέσου πολίτη.
Στην παρούσα φάση δεν εξετάζουμε την απώλεια της κυριακάτικης αργίας από την «εργατοπατερική» πλευρά των κοσμικών, που διαμαρτύρονται μόνο και μόνο επειδή χάνεται ένα ρεπό. Η διαφύλαξη των εργατικών δικαιωμάτων έχει και εκείνη τη σημασία της, άλλα πρώτα απ’ όλα έχουμε να κάνουμε με παραβίαση της πνευματικής ουσίας της Κυριακής.
Σε έναν αλλοπρόσαλλο κόσμο που έχει χάσει την ταυτότητά του και τον προορισμό του, ακόμα και οι έννοιες μένουν ορφανές από νόημα. Κυριακή σημαίνει μέρα του Κυρίου, και όχι μέρα του βαλαντίου [ = του χρήματος]. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στη Θεία Λατρεία και στην ανάπαυση και όχι στο σαφάρι του κέρδους και την βιομηχανοποίηση της ανθρώπινης ζωής.
Ο Χριστός εξοργίστηκε και έβγαλε φραγγέλιο για να διώξει τους εμπόρους που είχαν μετατρέψει τον οίκο του Πατρός του σε οίκο εμπορίου. Στην εποχή μας, η ασέβεια έχει αναβαθμιστεί σε ασύγκριτο βαθμό. Τη θέση των εμπόρων, την έχει πάρει το ίδιο το κράτος που μαγαρίζει μια ιερή ημέρα χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων και μετατρέπει την κυριακάτικη ευλογία σε εργατοώρες. Και τον «οίκο του Πατρός», δηλαδή την Εκκλησία, δεν την οικειοποιούνται όπως τότε, άλλα ακόμα χειρότερα την εξορίζουν εντελώς από τον δημόσιο βίο ως ενοχλητικό εμπόδιο για την «ανάπτυξη» και την προσωπική ευημερία.
Πόσα τιμωρητικά «φραγγέλια» χρειάζονται εδώ άραγε;
Η Κυριακή είναι η μέρα της εβδομάδας που το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία συνέρχεται στους ιερούς ναούς για να δοξολογήσει τον Θεό και να ενωθεί με Αυτόν μέσω του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Η Κυριακή είναι η κατεξοχήν μέρα ένωσης των ανθρώπων με τον Θεό και των ανθρώπων μεταξύ τους. Η υλιστική αυτοκρατορία της Νέας Εποχής όμως απεχθάνεται οτιδήποτε εξασφαλίζει την εγγύτητα μεταξύ των ανθρώπων, και πόσο μάλλον τη Θεανθρώπινη ένωση που γίνεται στο κοινό Ποτήριο, που είναι η ύψιστη μορφή κοινής συνείδησης που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Η νεοταξική κουλτούρα επιζητεί να φτιάξει μια κοινωνία αποστάσεων και αποϊεροποίησης της ζωής, χρησιμοποιώντας πολλούς τρόπους για να επιβληθεί, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αποξένωση και τον φόβο που διέσπειρε η πανδημία, δυστυχώς ακόμα και σε εκκλησιάσματα. Στην περίπτωση της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας, το κυνήγι του κέρδους και η αγωνία για το πώς θα εξασφαλιστούν τα προς το ζην, σαμποτάρουν τη χριστιανική κοινωνία.
Περάστε κόσμε, κλέψαμε τον χρόνο της Κυριακής από τον Θεό και σας τον μοιράζουμε σε ζεστό χρήμα, μας λένε οι κυβερνώντες σήμερα.
Όμως τι ρίζα μπορεί να έχει η οικονομική προκοπή του ανθρώπου αν βγάλει από τη ζωή του την ευλογία του Θεού; Τι να το κάνεις το αυξημένο ημερομίσθιο, αν το καλό της ψυχής σου πέσει σε αργία; Πώς γίνεται να ξεχνάς ότι το ψωμί στο τραπέζι δεν μας το φέρνει κανένας υπουργός, κανένας πρωθυπουργός και κανένας δημαγωγός του κόσμου, άλλα πρωτίστως ο Θεός που καθημερινά του λέμε «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον».
Τα έξτρα χρήματα που θα απαρνηθείς εάν επιμείνεις να τιμάς την ιερότητα της Κυριακής, ο Θεός θα ευδοκήσει για να σου τα εξοικονομήσει από αλλού. Από την άλλη πλευρά, ακόμα και περισσότερα χρήματα αν βγάζεις παραβιάζοντας την κυριακάτικη αργία, αυτό θεωρείται επάρατο κέρδος στην κρίση του Θεού και ίσως να σου στερηθεί από αλλού.
Απολυτότητες σε αυτά δεν υπάρχουν βέβαια. Υπάρχουν και περιπτώσεις που ο εργαζόμενος δεν έχει επιλογή να μην εργαστεί την Κυριακή ή επαγγέλματα που δεν επιδέχονται αργίας. Ακολουθώντας τον λόγο του Χριστού, μπορούμε να πούμε ότι η Κυριακή έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για την Κυριακή, όμως όσο περνάει από το χέρι μας, η Κυριακή πρέπει να τιμάται, και ιδιαίτερα η Θεία Λειτουργία.
Η πίστη είναι αυτή που μας λείπει περισσότερο για να ορθοποδήσουμε στη ζωή μας, και όχι τα εργασιακά «παραθυράκια» για έξτρα κέρδος.
Η κυριακάτικη αργία είναι πρωτίστως πνευματικό, άλλα και κοινωνικό αγαθό. Την Κυριακή εκτός από τον εκκλησιασμό, θα μπορέσεις να ακούσεις ένα κήρυγμα, θα πας το παιδί σου στο κατηχητικό, θα ξεκουραστείς, θα δεις την οικογένειά σου, θα κάνεις επίσκεψη σε έναν άρρωστο, θα κάτσεις στο κυριακάτικο τραπέζι, θα πας έναν περίπατο ή μία εκδρομή, θα θυμηθείς ότι είσαι άνθρωπος και όχι εργοστασιοποιημένος μετάνθρωπος που ζει μόνο για να εργάζεται, να καταναλώνει και να υπηρετεί τα πάθη του.
Μπορούμε να πούμε ότι η Κυριακή με την ιερότητα που την περιβάλλει είναι το τελευταίο προπύργιο που αντιστέκεται στην απανθρωποποίηση του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου