Ευτυχώς δεν πρόλαβε ο Σιμόπουλος να δει την κατάντια μας εν έτει 2010: από τον Άννα (ΕΕ) στον Καιάφα (ΔΝΤ)…
Σήμερα ο νεοϊμπεριαλισμός, κυρίαρχος της τεχνολογίας και της πληροφορικής, πασχίζει να μεταβάλει τον κόσμο σε μια απέραντη αγορά υπό τον έλεγχο οικονομικών διευθυντηρίων εξουδετερώνοντας τις μεγάλες κατακτήσεις της ανθρωπότητας: το εθνικό κράτος, την κοινωνική ασφάλεια και αλληλεγγύη και τελικά τη λαϊκή κυριαρχία. Ρητορεύουν οι κορυφαίοι εκπρόσωποι του περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά το μόνο που απασχολεί τους οικονομικούς αυθέντες της οικουμένης είναι η εσωτερική ισορροπία του συστήματος. Απαράλλαχτα όπως η Ιερά Συμμαχία ενδιαφερόταν για τη διατήρηση του status quo στο Ανατολικό Ζήτημα και η αποικιοκρατία για τη διασφάλιση και επαύξηση των κεκτημένων της και τη διανομή του κόσμου χωρίς πολεμικές αναμετρήσεις. Όπως οι Υπερδυνάμεις κατά τον ψυχρό πόλεμο και την ένοπλη συνύπαρξη. Ο νεοϊμπεριαλισμός των Μεγάλων επιδιώκει την παγκόσμια ηγεμονία με το μονοπώλιο της τεχνολογίας και τον οικονομικό εξανδραποδισμό των λαών. Οι επεμβάσεις δεν γίνονται πια με καταναγκασμό αλλά με τον δανεισμό και τις υπερχρεώσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παντεπόπτη, υπερκριτή και σατράπη(1).
Κυριάκος Σιμόπουλος,Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια,
δέκατη έκδοση, εκδ. Στάχυ, διάθεση: εκδ. Πιρόγα, χ.χ., σελ. 18-19.
————————————–
(1)Το ΔΝΤ αξιώνει «λιτότητα» και «οικονομίες», περιορισμό των δαπανών για την παιδεία και την υγεία, αγριότερη φορολογία. Εξεγείρονται οι λαϊκές τάξεις. Τόσο το καλύτερο. Επεμβαίνουν οι «δυνάμεις του νόμου» και επιβάλλονται αυταρχικά καθεστώτα. Ιδεώδης λύση για τα οικονομικά μεγαθήρια. Ελέγχουν τον δημόσιο βίο της χώρας και κραταιώνουν την ηγεμονία τους. Η ελεύθερη ροή των κεφαλαίων έλεγε ο Αμερικανός υπουργός εμπορίου R. Mosbacher, «μπορεί να απειλήσει την ανεξαρτησία των αναπτυσσομένων χωρών. Δεν υπάρχει όμως άλλη σωτηρία. Μόνο ανοίγοντας τα σύνορα τους στο ξένο κεφάλαιο θα εξασφαλίσουν τα δάνεια που χρειάζονται» (Africa News Report, 1 Ιουνίου 1989).
Οι ξένες επενδύσεις, το «θαυματουργό και σωτήριο μάννα», στρέφονται τώρα προς τις πάμπτωχες χώρες του κόσμου με τα αυταρχικά καθεστώτα και τα πάμφθηνα, σχεδόν δωρεάν, εργατικά χέρια. Καταιγισμός κεφαλαίων, ιαπωνικών, αμερικανικών και ευρωπαϊκών στην Ασία, απέραντη δουλαγορά και αστείρευτη κερδοφόρα πηγή- εξαιτίας του χαμηλού κόστους- για τη σύγχρονη αποικιοκρατία. Εκεί φυτεύονται καθημερινά αναρίθμητες πρόχειρες βιομηχανίες – «εργοστάσια κατσαβίδια», όπως αποκαλούνται, άθλια κτίρια στεγασμένα με λαμαρίνα, όπου μυριάδες γηγενείς εργάζονται στοιβαγμένοι κάτω από αποκτηνωτικές συνθήκες- δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα, έξι και εφτά μέρες την εβδομάδα(…).
Η ίδια μοίρα προοιωνίζεται και για όλες τις χώρες – ακόμα και της Ευρώπης- που έμειναν κατά τη μεταπολεμική περίοδο, εξαιτίας των ξένων επεμβάσεων και της δικής τους αβελτηρίας, δίχως υποδομή παιδείας και τεχνολογίας, δίχως χρηστό δημόσιο βίο, δίχως εκσυγχρονισμένη διοίκηση και αδιάφθορη πολιτική ηγεσία. Αδηφάγα βλέμματα στρέφει τώρα η Δύση προς τις πάσχουσες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, τα νέα «παρθένα εδάφη», ιδεώδη για «επενδύσεις», εύκολα κέρδη, οικονομική κυριαρχία και φυσικά πολιτική εξάρτηση και υποτέλεια. Το 1897, ύστερα από τη στρατιωτική ήττα και την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, οι πέντε Δυνάμεις επιβάλλουν οικονομικό έλεγχο για την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων στην Τουρκία. Το 1990, ύστερα από οικονομική κατάρρευση εν ειρήνη, επιβάλλεται έλεγχος από την ΕΟΚ. Το 1897 ο διαβόητος ΔΟΕ. Το 1990 οι επιθεωρητές του κοινοτικού Διευθυντηρίου. Νέος κύκλος επεμβάσεων νέα αφανής ξενοκρατία.
Κυριάκος Σιμόπουλος, ό.π., σελ.19, υποσημ.13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου