Ο τάφος δεν κράτησε τη Μητέρα της Ζωής!
Ακόμα και την Αειπάρθενο άγγιξε ο φυσικός θάνατος.
Όχι για να την αιχμαλωτίσει ή να την υποτάξει μόνιμα. Αλλά ίσα-ίσα για να τον νιώσει σαν απλό ύπνο.
Σαν τον ύπνο π.χ. που ύπνωσε ο πρώτος άνθρωπος (ο Αδάμ),
όταν του αφαιρέθηκε η πλευρά για να συμπληρωθεί το είδος μας
(να δημιουργηθεί η γυναίκα, βλ. Γεν. 2, 21-22).
Παρομοίως, νομίζω, και Αυτή, «φυσικώς αφυπνώσασα»,
αφού κοιμήθηκε τον φυσικό ύπνο του θανάτου,
γεύθηκε μεν τον θάνατο, αλλά δεν κρατήθηκε από αυτόν,
παρά μόνο όσο ήταν απαραίτητο,
για να υπακούσει και αυτή στους φυσικούς θεσμούς
και να εκπληρώσει το σχέδιο που είχε για μας η θεία Πρόνοια,
η οποία φροντίζει τα πάντα εξ αρχής.
(Άγ. Ανδρέας Κρήτης, Λόγος εις την Κοίμησιν, σε ελεύθερη μετάφραση)
Μας το έστειλε ο π. Δημ. Μπόκος. Τον ευχαριστούμε.
Είναι όντως «τολμηρό» να μιλάς για την Παναγία
Με το euxh.gr είμαστε και πάλι στην ηρωική και ένδοξη
Δημητσάνα. Αυτή τη φορά για να μιλήσουμε με τον π. Ιάκωβο* για το ιερό
και σεπτό πρόσωπο της Παναγιάς μας.
Την ευχή σας πατέρα Ιάκωβε! Σας ευχαριστούμε για την παραχώρηση και αυτής της
συνέντευξης. Πιστεύουμε ότι προσθέτετε γνώση στους αγαπητούς αναγνώστες
και επισκέπτες του euxh.gr πάνω σε θέματα που άπτονται της πίστης μας.
Βρισκόμαστε στον κατεξοχήν μήνα της Παναγίας μας, τον Αύγουστο, και φυσικά το θέμα της σημερινής συνέντευξης δεν θα ήταν άλλο από την Κυρία Θεοτόκο.
π. Ιάκωβος: Του Κυρίου! Έτσι είναι, όπως τα λέτε. Και εγώ με την σειρά μου θέλω να ευχηθώ χρόνια πολλά για τις ημέρες. Είμαστε όντως στον μήνα της Παναγίας, ένας μήνας που έχουμε και πει και γράψει κατ’ επανάληψη ότι είναι αφιερωμένος στην Κυρία του ουρανού και της γης. Ένας μήνας που αρχίζει με τον δεκαπενταύγουστο , συνεχίζει με και μετά την απόδοση της εορτής στα 9μερα της Παναγίας και στο τέλος του έχουμε την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης . Άρα, βλέπουμε ξεκάθαρα πως όλος ο μήνας «κινείται» γύρω από το πρόσωπο της Θεοτόκου.
Τί θα λέγατε να δούμε την Παναγία μας μέσα από τα ονόματα ή επίθετα που έχει «κερδίσει»; Με τις θεολογικές σας γνώσεις θα θέλαμε να μας ερμηνεύσετε πρώτα το όνομά της, που όπως είναι γνωστό το φέρουν πολλές γυναίκες!
π. Ιάκωβος: Βεβαίως! Αρχικά να πούμε ότι το όνομα Μαρία ήταν γνωστό στα χρόνια της. Και όχι μόνο στα χρόνια της Παναγίας αλλά πολύ πιο πρίν. Το όνομα Μαρία που σημαίνει πιθανότατα στα Αραμαϊκα «πριγκίπισσα – βασίλισσα – Κυρία», υπήρχε στα χρόνια της επίγειας ζωής της Παναγίας μας, αλλά υπήρχε και πολύ πιο πριν, αφού η αδελφή του Μωυσέως ονομάζονταν Μαρία. Μπορεί κάποιος να το αναζητήσει εύκολα στο βιβλίο της Εξόδου (Έξ.15,20).
Υπήρχαν λοιπόν πολλές γυναίκες οι οποίες είχαν το όνομα Μαρία, ήταν συνηθισμένο όνομα και στα χρόνια του Ιησού.
Ο Λουκάς στη διήγησή του, στο Ευαγγέλιο του παρουσιάζει τη Μαρία, μια ευσεβή Ιουδαία, η οποία υποτάσσεται πιστά στον Νόμο και ενώ από τη μία μεριά έτσι φαίνεται, ότι είναι μία κοινή , απλή και ευσεβής γυναίκα, όμως γυναίκα με το όνομα Μαρία, λίγο παρακάτω θα δούμε ότι για τον Λουκά η Μαρία δεν είναι μια απλή Ιουδαία, στη σκηνή του Ευγγελισμού και όταν επισκέπτεται την Ελισσάβετ, η Μαρία παρουσιάζεται ως η «θυγατέρα Σιών».
«Θυγατέρα Σιών»!
π. Ιάκωβος: Ναι! Με την έννοια που αυτή η έκφραση είχε στην Παλαιά Διαθήκη. Δηλαδή, ποια ήταν η «θυγατέρα Σιών»; Ήταν η προσωποποίηση του λαού του Θεού. Εκφράζει όλο τον λαό του Θεού. «Ο άγγελος στον Ευαγγελισμό της λέει «χαίρε». Αυτός ο χαιρετισμός από τον Άγγελο δεν είναι συνηθισμένος χαιρετισμός. Αλλά φέρνει στη σκέψη μας τις επαγγελίες για την έλευση του Κυρίου στην Αγία Πόλη, όπως διαβάζουμε στα βιβλία του Ζαχαρία και του Σοφονία, των προφητών. Ο τίτλος επίσης Κεχαριτωμένη είναι κατ’ εξοχήν αντικείμενο της θείας αγάπης».
Τί θυμίζει το Κεχαριτωμένη; «Θυμίζει τη νύμφη εκείνη που αναφέρεται στο «άσμα των ασμάτων», ένα δηλαδή από τα πιο παραδοσιακά σύμβολα του «εκλεκτού λαού». Από τη μία μεριά δηλαδή, η Μαρία παρουσιάζεται ως μια απλή ευσεβής Ιουδαία από τον ευαγγελιστή Λουκά, αλλά πάλι από τον ίδιο ευγγελιστή αναφέρεται και ως προσωποποίηση όλου του λαού και με τό όνομα «θυγατέρα Σιών» .
Είναι ανάγκη να ανατρέξουμε παλαιότερα να συναντήσουμε τις εκφράσεις αυτές στον Σοφονία και στον Ζαχαρία και με τον τίτλο κεχαριτωμένη πάλι που είναι μια λέξη που δηλώνει το αντικείμενο της θείας αγάπης. Δηλαδή η Παναγία είναι και απλός άνθρωπος και τέλειος άνθρωπος, αλλά από την άλλη μεριά είναι και κάτι πολύ βαθύ.
Μέχρις εδώ πήραμε μια γεύση του ύψους και του βάθους της μητέρας του Κυρίου μας. Έτσι δεν είναι;
π.Ιάκωβος: Είναι όντως «τολμηρό» να μιλάς για την Παναγία. Γιατί η Παναγία είναι αφενός ένα δόγμα μέσα στην εκκλησία. Αφετέρου, είναι και ένα μυστήριο μέσα στην εκκλησία , το οποίο δεν μπορείς να εξιχνιάσεις, δεν μπορείς να το πλησιάσεις, έστω και αν κάποιος έχει μεγάλη οξυδέρκεια. Χρειάζεται μία αγνότητα, μία πολύ καθαρή διάθεση, ένας πνευματικός αγώνας για να κατανοήσεις έστω και λίγο όλα αυτά. Δηλαδή το μυστήριο αυτό της ενανθρωπίσεως.
Πατέρα Ιάκωβε, σας ευχαριστούμε για άλλη μια φορά που δεχθήκατε να δώσετε και αυτή την αποκλειστική συνέντευξη στο euxh.gr. Εύχεσθε!
Και εγώ σας ευχαριστώ. Την ευχή του Κυρίου και την Παναγίας μητέρας Του.
_______________________________________________________________________________________________________
* Ο αρχιμανδρίτης π. Ιάκωβος Κανάκης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρωτοσύγκελλος στην Ιερά Μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, όπου τοποθετήθηκε από τον Μητροπολίτη και Καθηγητή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Ιερεμία Φούντα.
Πτυχές του θεομητορικού θαύματος
Στο απολυτίκιο της Κοιμήσεως
της Θεοτόκου περιγράφονται μερικές πολύ χαρακτηριστικές πτυχές του “Θεομητορικού
θαύματος”. Πώς όμως ακούγονται αυτά τα υπερφυή γεγονότα στις μέρες μας;
“Εν τη γεννήσει την
παρθενίαν εφύλαξας· εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε”. Σ’
αυτές τις δύο προτάσεις παρουσιάζονται δύο κρίσιμες συνθέσεις, οι οποίες
αντιφάσκουν προς την εμπειρία και την κοινή λογική του θνητού ανθρώπου,
συνιστούν όμως το θεμέλιο της σωτηρίας του κόσμου. Το πρόσωπο που συνθέτει αυτές
τις αντινομικές καταστάσεις είναι η Παναγία. Η πρώτη, λοιπόν, σύνθεση που
πραγματοποιείται στο πρόσωπό της είναι η “σύνθεση” της μητρότητας και της
παρθενίας. “Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας”. Στην κοινή πείρα του
ανθρωπίνου γένους η γέννηση – η μητρότητα– είναι αποτέλεσμα της καταργήσεως της
παρθενίας και η “φύλαξη” της παρθενίας έχει ως αποτέλεσμα την στέρηση της
μητρότητας. Αυτή την κοινή πείρα άλλωστε ψάλλει ο υμνογράφος άγιος Ανδρέας ο
Κρήτης όταν λέει:
“Αλλότριον των μητέρων η παρθενία και ξένον ταις παρθένοις
η παιδοποιία”.
Συνεχίζει όμως λέγοντας: “επί σοι Θεοτόκε αμφότερα
ωκονομήθη”. Με άλλα λόγια διατυπώνει το ίδιο νόημα με τον στίχο: “Εν τη
γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας”. Είναι η ομολογία ότι στην Παναγία έχουμε
την “κατόρθωση” του “μητροπαρθενικού κάλλους”. Συγκεντρώνει επάνω της την χάρη
της παρθενίας και την χάρη της μητρότητας. Αυτό, βέβαια, το αφύσικο γεγονός
είναι φυσική συνέπεια της θέσης της μέσα σε όλη την δημιουργία. Είναι το
“μεθόριο” της κτιστής και της άκτιστης φύσης. Αυτή πρώτη απ’ όλη την κτίση,
σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, δέχεται την χάρη του Θεού, την οποία
στη συνέχεια κατανέμει “κατ’ αξίαν” σε όλα τα κτίσματα.
Η θέση αυτή χαρίστηκε
στην Θεοτόκο, λόγω της ακριβούς και βαθιάς αυτοπροαίρετης υπακοής της στο θέλημα
του Θεού. Αυτή η ολοκληρωτική ελεύθερη υπακοή της δώρισε την “γονιμότητα της
παρθενίας”. Την έκανε μητέρα του Θεού. Η Παναγία έδωσε “εκ των αγνών αιμάτων”
της την ανθρώπινη φύση στο Υιό του Θεού, ο οποίος έγινε έτσι και Υιός ανθρώπου,
πλήρης και τέλειος άνθρωπος από παρθενικό τόκο, από τόκο που ήταν άσχετος με την
φθορά και τα πάθη των συνηθισμένων γεννήσεων. Αυτή η “παρθενική γέννηση” και το
“μητροπαρθενικό κάλλος” της Θεοτόκου υμνείται με το στίχο: “Εν τη γεννήσει την
παρθενίαν εφύλαξας”.
Η σύνθεση της παρθενίας με
την μητρότητα είναι η αφετηρία της νέας ζωής της χάριτος, η αρχή της νεκρώσεως
του Θανάτου. Η γέννηση του Χριστού ήταν ελεύθερη από κάθε αναγκαιότητα.
“Επεσκίασε” η χάρη του Θεού την “Κεχαριτωμένη” και συνέδεσε μέσα στη μήτρα της
το κτιστό και το άκτιστο, σχηματίζοντας το εμψυχωμένο σώμα του Χριστού με ψυχή
νοερή και λογική. Αυτή η ανθρώπινη φύση του Χριστού από τη σύλληψή της ήταν
ελεύθερη από την αμαρτία, γιατί υπόστασή της ήταν ο Υιός και Λόγος του Θεού.
Έτσι προσέλαβε ο Θεός σώμα θνητό και παθητό, αλλά “χωρίς αμαρτίας”. Με αυτό
νίκησε τον θάνατο και δώρισε την ζωή σε όλο το ανθρώπινο γένος.
Ό,τι λοιπόν συνέβη με τον
Χριστό, ο οποίος πέθανε και ανέστη, το ίδιο θα συμβή και με κάθε άνθρωπο. Προς
το παρόν, βέβαια, γευόμαστε οι άνθρωποι μόνο το θάνατο. Βλέπουμε την κυριαρχία
του πάνω σε όλη την δημιουργία. Αυτό που προσδοκούμε – αυτό που είναι και η “αποκαραδοκία”
όλης της κτίσεως– είναι η “κοινή ανάσταση”· η ζωοποίηση των “από αιώνος” νεκρών
σωμάτων και η ένδυση των φθαρτών με αφθαρσία. Αυτό που αναμένουμε εμείς να συμβή,
όταν θα έλθη ο Χριστός “εν τη δόξη αυτού”, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας
μας, συνέβη ήδη στην Θεοτόκο.
Η Μητέρα του Χριστού τρεις ημέρες μετά την Κοίμηση
και την ταφή της από τον “σύλλογο” των Μαθητών και των πρώτων αποστολικών
Πατέρων, “μετέστη” στους ουρανούς. Η “μετάσταση”
της Θεοτόκου είναι ταυτόχρονα ανάσταση και ανάληψη. Δηλαδή,
το νεκρό της
σώμα συνδέθηκε πάλι με την ψυχή της και “ανελήφθη” από τον Υιό της στα Άνω
Βασίλεια. “Μετέστη προς την ζωήν,
μήτηρ υπάρχουσα της ζωής”.
Δεν ήταν δυνατόν αυτή που γέννησε τον νικητή
του θανάτου να κατέχεται από τον θάνατο.
Αυτή όμως η “μετάσταση” δεν
χώρισε την Θεοτόκο από τον κόσμο. Γι’ αυτό ψάλλει ο υμνογράφος: “εν τη
κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε”. Σ’ αυτή την πρόταση βρίσκεται η
δεύτερη σύνθεση που αντιφάσκει προς την ανθρώπινη εμπειρία. Είναι η “σύνθεση”
του θανάτου και της παρουσίας στον κόσμο του ανθρώπου που τον έχει υποστή. Ο
θάνατος είναι στην ανθρώπινη εμπειρία ταυτόσημος με τον χωρισμό. Χωρίζει με
αδιαπέραστο τείχος και αδιάβατη απόσταση αγαπημένα πρόσωπα. Από το Χριστό όμως ο
θάνατος έγινε ύπνος – “κοίμηση”– και ταυτόχρονα γκρεμίστηκε το αδιαπέραστο
τείχος και έγινε “εν Πνεύματι Αγίω” βατή η απόσταση ζώντων και κεκοιμημένων.
Έτσι, περισσότερο από όλους τους Αγίους, η Θεοτόκος, παρά την “κοίμησή” της,
συνεχίζει να είναι παρούσα μέσα στο κόσμο με την άμαχη προστασία της. Αυτό
μαρτυρούν τα αμέτρητα θαύματά της.
 |
| Φωτο από εδώ & εδώ |
Πώς, λοιπόν, ακούγονται στις
μέρες μας αυτές οι πτυχές του “θεομητερικού θαύματος”, που περιγράφονται από το
απολυτίκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου; Στην εποχή μας έχουν γίνει αποδεκτές ως
φυσικές καταστάσεις δύο από τις πιο καταπιεστικές συνέπειες της εκούσιας
απομακρύνσεως του ανθρώπου από το πνεύμα των εντολών του Θεού. Έχει γίνει
αποδεκτό ως φυσικό το αφύσικο· έχει κυριαρχήσει το σαρκικό φρόνημα ως φυσική
κατάσταση των ανθρώπων. Και από την άλλη μεριά έχει γίνει αποδεκτή ως φυσική
κατάληξη της ανθρώπινης ζωής ο θάνατος, του οποίου επιδιώκεται η αναβολή και όχι
η υπέρβαση ή η κατάργηση.
Μέσα σ’ αυτήν την κρατούσα κατάσταση δεν μπορεί εύκολα
“να αποκρυπτογραφηθή το άσπιλο”, δεν μπορεί να γίνη εύκολα αποδεκτός ο λόγος για
το “μητροπαρθενικό κάλλος” της Θεοτόκου. Η προσέγγισή του απαιτεί “κεκαθαρμένες
διάνοιες” και “αρρύπωτα χείλη”. Απαιτεί σε κάποιο βαθμό, έστω πολύ μικρό, ζωή
παρόμοιας ποιότητας με την ζωή της Θεοτόκου μέσα στα Άγια των Αγίων του νομικού
ναού.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έχει περιγράψει τη ζωή της Θεοτόκου μέσα στα Άγια των Αγίων με βάση τη δική του
ησυχαστική εμπειρία. Μέσα στο Ναό η Παρθένος Μαρία έφθασε στην καθαρή προσευχή,
αφού υπερέβη τις αισθήσεις, τη φαντασία, τους λογισμούς και τις αντιλήψεις που
δημιουργούνται από αυτές τις δυνάμεις του ανθρώπου. Με καθαρό, αθόλωτο νου
ενώθηκε με το Θεό και έγινε το κατάλληλο όργανο για τη σάρκωσή Του.
Αυτήν την πνευματική πορεία ο
άγιος Μάξιμος ο ομολογητής την συνδέει με τα μέρη του χριστιανικού ναού. Σύμφωνα
με τον άγιο Μάξιμο η Εκκλησία είναι εικόνα του ανθρώπου και ο άνθρωπος εικόνα
της Εκκλησίας. Πιο αναλυτικά, “Κυρίως Ναός” είναι το σώμα του ανθρώπου, “Ιερό
Βήμα” η ψυχή του και “Θυσιαστήριο” ο νους του. Το σώμα, ως Κυρίως Ναός,
λαμπρύνεται με την πρακτική αρετή. Η ψυχή, ως Ιερό Βήμα, προσφέρει – με την
πνευματική γνώση των κτισμάτων– όλη τη δημιουργία στο Θεό. Ο νους, ως
Θυσιαστήριο, δέχεται την αποκάλυψη του Θεού και διατυπώνει, όσο του είναι
δυνατό, τη θεολογική γνώση που αποκτά.
Η εξελικτική πορεία του
ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία, όπως περιγράφεται από τον άγιο Μάξιμο, αποκαλύπτει
εμμέσως και τη ζωή της Θεοτόκου μέσα στα Άγια των Αγίων, όπως αργότερα την
περιέγραψε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Η Θεοτόκος βρισκόταν διαρκώς στο ανώτατο
άκρο της πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου. Ο νους της, ως θυσιαστήριο, ήταν
ενωμένος με το Θεό.
Το μυστήριο της Θεοτόκου προσεγγίζεται όταν η πνευματική μας πορεία ακολουθή σε κάποιο βαθμό την περιγραφή του αγίου Μαξίμου του ομολογητή και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Σημείωση της ΟΟΔΕ
Το ότι λέμε: "μετάσταση" και όχι "ανάσταση", φρονούμε ότι έχει
τη δική του ξεχωριστή σημασία. Χωρίς να είμαστε σε θέση να πούμε τι ακριβώς
συνέβη στο σώμα της Παναγίας πέραν της μεταστάσεώς του στον ουρανό και της
αφθαρτοποιήσεώς του, εμείς προτιμούμε να μείνουμε χωρίς προσθήκες και
επεξηγήσεις στον όρο: "μετάσταση" που μας παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες, με
δεδομένα τα λόγια της Αγίας Γραφής στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή 15/ιε:
22,23:
"Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται. Έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι· απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού".
Και μια και η ζωοποίηση των σωμάτων ακόμα δεν έχει συμβεί πέραν του Χριστού, εφ'
όσον δεν έχει συμβεί ακόμα η 2α Παρουσία, δεν μπορούμε να μιλάμε για "ανάσταση",
αλλά απλώς για "μετάσταση". Άλλωστε, και πάλι κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής,
οι ψυχές των αγίων, ακόμα και χωρίς το σώμα τους, δεν κατέχονται εκ του θανάτου:
"Λέγει αυτώ Μάρθα· οίδα ότι αναστήσεται εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. Είπεν αυτη ο Ιησούς· εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα." (Ιωάννης 11/ια: 21).
Άλλο πράγμα λοιπόν είναι η μετάσταση και η διαφύλαξη του
σώματος της Παναγίας από τη φθορά, και άλλο η
ανάσταση. Και ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε τη λέξη: "συνανίσταται" για το
σώμα της Παναγίας όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (PG
151,465), είναι προφανές ότι δεν πρόκειται
ακριβώς για τη γενική ανάσταση που θα συμβεί κατά τη 2α Παρουσία, αλλά για κάτι
που μοιάζει με αυτήν.
Δείτε ακόμη, αν θέλετε:
Σύντομη βιογραφία της Παναγίας
Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας ανά τους αιώνες
Ορθόδοξες Παναγίες απ' όλο τον κόσμο (εικ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου