Ως Ορθόδοξος και ομοφυλόφιλος άνδρας, είμαι βαθιά ευγνώμων στην
Ορθόδοξη Εκκλησία για τη στάση της απέναντι στην ομοφυλοφιλία και τις
ομοσεξουαλικές πράξεις. Η Ορθοδοξία, σχεδόν μόνη της μεταξύ των
χριστιανικών ομολογιών, αρνείται να πατρονάρει τα πρόσωπα με
ομοσεξουαλικές έλξεις, παρουσιάζοντας ένα προσαρμοσμένο ευαγγέλιο ή να
τους επιτίθεται με αγριότητα με ένα μήνυμα ανεπανόρθωτης εχθρότητας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αγαπάει εμένα και τους άλλους σαν εμένα, που
βιώνουν ομόφυλες έλξεις, μας βλέπει σαν ενήλικες και λέει ότι κι εμείς
μπορούμε να συνεργαστούμε αποφασιστικά με το Άγιο Πνεύμα στις ζωές μας.
Καλούμαστε στην αγιότητα και στο στενό δρόμο που θα μας φέρει σ” αυτήν. Δεν συνειδητοποίησα εύκολα την αξία αυτής της διδασκαλίας. Από τα 21
έως τα 28 μου, έζησα σαν gay ακτιβιστής, αποδεχόμενος και κηρύττοντας το
μήνυμα που προσφέρει σήμερα η gay κοινότητα: η ενεργή ομοφυλοφιλία, εφ”
όσον γίνεται με ασφάλεια και με δέσμευση, δεν είναι χειρότερη από την
ετεροσεξουαλική δραστηριότητα υπό τους ίδιους όρους. Οι αγιογραφικές ή
άλλες ηθικές διδασκαλίες που ισχυρίζονται το αντίθετο ήταν απλά
απαρχαιωμένες και μάλλον είχαν γραφτεί από «ομοφοβικούς». Γρήγορα έφτασα να συγκεντρώσω τα πράγματα που απαρτίζουν μια
επιτυχημένη gay ζωή. Απέκτησα σύντροφο για μια μακροχρόνια σχέση, μπήκα
στο fast track στη δουλειά και έκανα διακοπές σε gay θέρετρα. Οι φίλοι
μου ήταν gay, η σχέση μου ήταν gay, η εργασία μου ήταν gay-friendly και η
ζωή μου έμοιαζε γεμάτη με νιάτα και ηδονή. CC (BY) Leah LoveΑλλά δεν ήμουν χαρούμενος. Η καρδιά μου αναζητούσε ασταμάτητα, όπως
του Αγίου Αυγουστίνου, και κάθε νέα ηδονή έφερνε ακόμη μεγαλύτερη οδύνη.
Αν και ζούσα τόσα πολλά από αυτά που ο gay κόσμος θεωρεί δεδομένα, δεν
ήταν αρκετά. Την άνοιξη των 28 μου χρόνων, έστρεψα τη ζωή μου στον Ιησού
Χριστό και άρχισα να αναζητώ τι σήμαινε να σηκώνω το σταυρό μου. Αυτή η αναζήτηση με οδήγησε σταδιακά και με πολλά πισωγυρίσματα, στην
Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου και ζω από τότε με ευγνωμοσύνη. Η διδασκαλία
της Εκκλησίας για τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό και την αγνότητα
υπήρξαν δύο μεγάλοι απελευθερωτές στο ταξίδι μου. Η μοναδικότητα της
Ορθόδοξης διδασκαλίας για τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό πηγάζει
κυρίως από την έλλειψη ντετερμινισμού. Οι άντρες και οι γυναίκες με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό δεν είναι
αυτόματα υποψήφιου ούτε για έπαινο (στη βάση ότι είναι καταπιεσμένοι)
ούτε για καταδίκη (εξ αιτίας της εγγενούς αμαρτωλότητας). Ακριβώς
όπως όλοι οι άλλοι, μπορούν να διαλέξουν είτε το καλό είτε το κακό. Αυτή
είναι μια θέση γεμάτη σεβασμό, επειδή μας αναγνωρίζει ως παιδιά του
Θεού και όχι ως απλά κτήνη υποκείμενα μόνο στα ένστικτα. Η συμπερασματική θέση της Εκκλησίας ότι τα πρόσωπα με ομοφυλοφιλικές
τάσεις καλούνται στην αγνότητα, συνεισφέρει επίσης στη μοναδική έκφραση
χάριτος αυτής της διδασκαλίας, λόγω των όσων διδάσκει σχετικά με την
αγάπη. Η σύγχρονη κουλτούρα είναι γεμάτη με πλαστογραφίες της αγάπης.
Λέμε ότι «αγαπάμε» το φαγητό, «αγαπάμε» τα κατοικίδιά μας, «αγαπάμε» την
ύπαιθρο, «αγαπάμε» τους γονείς και τα παιδιά μας και «αγαπάμε»
τις συζύγους μας. Όμως πολύ συχνά, δεν τους αγαπάμε τόσο τους ίδιους όσο
αυτά που μπορούν να κάνουν για εμάς. Αγαπάμε το φαγητό για τη γεύση
του, τα κατοικίδια για την παρέα, την ύπαιθρο για την ομορφιά. Και συχνά
συνδέουμε την αγάπη μας για τους γονείς, τα παιδιά και τις συζύγους μας
με προϋποθέσεις που κραυγάζουν ιδιοτέλεια.
Αυτό έχει παίξει πολύ ισχυρό ρόλο στην εμπειρία της ζωής μου πριν επιλέξω την αγνότητα, αλλά και μετά. Όταν
ήμουν ομοερωτικά ενεργός με το σύντροφό μου, κάποιες φορές ονομάζαμε
τις σεξουαλικές μας πράξεις «έρωτα», αλλά δεν ήταν τόσο ο έρωτας όσο η
χρησιμότητα. Ο καθένας έκανε τον άλλον, με τη δική του συγκατάθεση,
εργαλείο για έναν σκοπό. Αλλά αυτό δεν ήταν αγάπη. Και διαφέρει έντονα με την εμπειρία μου αφ” ότου επέλεξα την αγνότητα. Προς έκπληξη σχεδόν όλων, και περιφρονώντας όλες τις προσπάθειες να
μας κολλήσουν μια ετικέτα, η σχέση μας έχει συνεχίσει και μετά την παύση
της σεξουαλικής δραστηριότητας. Βρήκαμε ότι η συναισθηματική δέσμευση
του ενός προς τον άλλον και προς την κοινή μας ζωή μεγάλωσε, αφ” ότου
σταματήσαμε το σεξ, επειδή αποτέλεσε μια υπέροχη διαπίστωση πως αυτό που
σήμαινε ο ένας για τον άλλον εκτεινόταν πολύ πέρα από την πόρτα της
κρεβατοκάμαρας. Όλοι μας θέλουμε και αξίζουμε να γίνουμε δεκτοί σε ένα βαθύ
συναισθηματικό επίπεδο για αυτό που είμαστε και όχι για το αν μπορούμε
να καλύψουμε τις ανάγκες του άλλου. Παραδόξως, αυτό το είδος
συναισθηματικής δέσμευσης κινδυνεύει περισσότερο, όταν το σεξ γίνεται
μέρος αυτής της φιλίας. Η αγνή αγάπη μπορεί να είναι δύσκολη κατά
καιρούς, αλλά ούτως ή άλλως το να ζήσουμε μέσα στην αλήθεια δεν είναι
εύκολο. Δοξάζω το Θεό που η Ορθόδοξη Εκκλησία το κατανοεί αυτό και το
διδάσκει. Από τότε που δεσμεύτηκα στην αγνότητα, έχω κάνει περισσότερες
και βαθύτερες φιλίες από ό,τι είχα κάνει όσο ζούσα στην αμαρτία, και
είμαι πεπεισμένος ότι μια τέτοια μαρτυρία θα βοηθήσει την κοινωνία που
μας περιβάλλει να φτάσει σε μια καλύτερη κατανόηση της αληθινής φύσης
της αγάπης.
Δαβίδ
Η Ομοφυλοφιλία και ο αληθινός ανδρισμός
omofylofilia.gr Οι τάσεις έρχονται και παρέρχονται. Αυτό ξέρουμε ότι είναι αλήθεια.
Είτε πρόκειται για ανδρικά κοτσιδάκια, για μακριά γένια και μπράτσα, για
το στύλ των metrosexual, ή για άνδρες που φορούσαν κολάν εκατοντάδες
χρόνια πριν. Τι θέλω να πω; Ότι αν και τα πράγματα αλλάζουν, δεν αλλάζει το νόημα του να είσαι άνδρας. Όταν ασχολούμαστε με τις καρικατούρες του ανδρισμού χωρίς να
εστιάζουμε στην ουσία του, πολλοί άνθρωποι σαν κι εμένα παραμένουν στο
περιθώριο. Καθώς η ιστορία μου περιλαμβάνει τις ομόφυλες έλξεις (και ακόμη και
λίγη θηλυπρέπεια), έχω παλέψει για να βρω τον εαυτό μου σε αυτά τα
πολιτισμικά «πρότυπα» του ανδρισμού. Και δεν είμαι ο μόνος. Αν και εγώ
το έχω ξεπεράσει, πολλοί άλλοι σαν κι εμένα εξακολουθούν να παλεύουν και
καταλήγουν να νιώθουν κάπως έτσι: «Δεν ταιριάζω με τους άνδρες και
επομένως δε θα μπορέσω ποτέ να είμαι ο άνδρας (ή ο Χριστιανός άνδρας)
που υποτίθεται πως είμαι». CC (BY-SA) Eddy Van 3000Αυτό κρατά πολλούς ανθρώπους σαν κι εμένα μακριά από την Εκκλησία, και συντρίβει την καρδιά τους. Το μοιράζομαι αυτό, επειδή η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μεταμορφώσει τη
ζωή μου, και εύχομαι οι υπόλοιποι σαν κι εμένα να μπορούσαν να βιώσουν
την ίδια αίσθηση αγάπης και ταυτότητας και το κοινό ταξίδι προς την
αγιότητα. Ωστόσο, όσο αυτές οι ψεύτικες καρικατούρες ανδρισμού αποτελούν
«το πρότυπο», παραμένει ένα αόρατο εμπόδιο. Αυτό το εμπόδιο μπόρεσα να το ξεπεράσω στρέφοντας την προσοχή μου από
την «εμφάνιση» του άνδρα ή τη «δραστηριότητα» του άνδρα στην καρδιά του
άνδρα. Πήρα έμπνευση να το κάνω από το παράδειγμα των Χριστιανών ανδρών
στη ζωή μου, που μιμούνται τις καρδιές αληθινών ανδρών, όπως του
Χριστού και του θετού του πατέρα, του αγίου Ιωσήφ. Το ταπεινό τους παράδειγμα με γοήτευσε. Η χαρά που νιώθουν,
επιδιώκοντας την αγνότητα με γοήτευσε. Η κατάσταση των «εσωτερικών
κάστρων» τους μού έδωσε την επιθυμία να αποζητήσω το Χριστό και μια αγνή
ζωή περισσότερο από καθετί άλλο. Δεν ήταν η εμφάνισή τους ή τα σφριγηλά
τους μπράτσα, γιατί δεν μπορούσα να σχετιστώ με τίποτε από όλα αυτά. Αλλά μπορούσα να σχετιστώ με τον άγιο Ιωσήφ. Γιατί; Επειδή ο άγιος είχε ρίξει το βάρος στην κατάσταση της καρδιάς
του. Είχε ρίξει το βάρος στη διακονία. Είχε ρίξει το βάρος στη θυσία, τη
θυσία της πατρότητας και της πλήρους εγκατάλειψης στο θέλημα του Θεού. Ο
άγιος Ιωσήφ έδωσε τον εαυτό του, για να αναθρέψει το Χριστό και να
φροντίσει την Παναγία μας. Ο άγιος Ιωσήφ έδινε σημασία στην καρδιά του. Μου δίδαξε να
εμπιστεύομαι το σχέδιο του Θεού για μένα. Με ενέπνευσε να ανακτήσω την
ταυτότητά μου ως Χριστιανός άνδρας. Κάθε καρικατούρα του κόσμου μας είναι λίγη. Για πολλούς σαν κι εμένα,
αυτά τα στερεότυπα στέκονται εμπόδιο στο ταξίδι μας προς την Ορθοδοξία.
Το μοιράζομαι αυτό, ώστε να γνωρίζετε την πιθανή βλάβη που προξενείται
από την προβολή ενός αφηγήματος περί ανδρισμού, το οποίο βασίζεται σε
οτιδήποτε λιγότερο από το παράδειγμα του αγίου Ιωσήφ. CC (BY-NC-ND) Jim ForestΥπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα, που προσδοκούν να δώσουν τις ζωές
τους διακονία στο Θεό, αλλά δε θα τα «καταφέρουν» μέσα τους, για όσον
καιρό αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως κάτι ξένο προς την έννοια του
Χριστιανού άνδρα. Μετά από αυτά, σας προσκαλώ να πεθάνετε για τον εαυτό σας και να
θέσετε τον άγιο Ιωσήφ ως πρότυπο και να δείξετε σε αυτό τον κόσμο τι
σημαίνει να είσαι αληθινός άνδρας. Θα αγγίξετε καρδιές σαν τη δική μου.
omofylofilia.gr Πρόσφατα έλαβα ένα email από ένα νεαρό Αμερικανό, που είναι
κατηχούμενος στην Ορθόδοξη πίστη και ο οποίος είναι προβληματισμένος για
τον καλύτερό του φίλο. Αυτός ο φίλος πρόσφατα έκανε coming out και,
αφού επιπλήχτηκε από γονείς και φίλους της Εκκλησίας, βρήκε μια
παραχριστιανική οργάνωση που «ενθαρρύνει» τους gay και επιδοκιμάζει τις
επιλογές του. Ο νεαρός που μου έγραψε είπε ότι έλαβε θάρρος από κάτι που είπα σε
ένα podcast. Είχα πει ότι υπάρχει χώρος στην πίστη μας για τους
ανθρώπους του ίδιου φύλου να αναπτύξουν αγαπητικές σχέσεις. Αυτό το
είδος της αγάπης ονομάζεται «φιλία». Πάντοτε περιβαλλόταν με τιμή και
εμφανίζεται στην Αγία Γραφή και σε όλη την εκκλησιαστική ιστορία. Μπορεί
να σχηματιστεί μεταξύ δύο αδελφών, ή μεταξύ ανθρώπων που γνωρίστηκαν
στην παιδική τους ηλικία ή ως ενήλικες. Η ομόφυλη μη σεξουαλική αγάπη
διαφέρει από την ερωτική αγάπη στο ότι δεν εμπεριέχει το σεξουαλικό
στοιχείο, αλλά μπορεί οπωσδήποτε να είναι εξ ίσου δυνατή. Είναι απώλεια
για μας που η ιδέα της μη σεξουαλικής φιλικής αγάπης έχει εν πολλοίς
εκλείψει. Αυτοί οι δεσμοί μεταξύ άνδρα και άνδρα ή μεταξύ γυναίκας και
γυναίκας, είναι βαθείς και ισχυροί και θεμελιώδεις για την κοινωνία. Μπορούμε να βρούμε ισόβιες ομόφυλες φιλίες μεταξύ πολλών αγίων, όπως
για παράδειγμα του αγίου Σωφρονίου (560-638 μ.Χ.) και του αγίου Ιωάννου
Μόσχου (550-619 μ.Χ.), των οποίων η μνήμη εορτάζεται στις 11 Μαρτίου.
Στα 25 τους χρόνια αυτοί οι νέοι άνδρες ξεκίνησαν ένα προσκύνημα σε όλη
την Αίγυπτο, το Σινά και την Παλαιστίνη. Ήθελαν να δουν και να ακούσουν
τους σοφούς γέροντες της ερήμου, και το βιβλίο που έγραψαν, το Λειμωνάριο,
είναι ένας θησαυρός της πρώτης Εκκλησίας. Οι δύο άνδρες ήταν φίλοι
μέχρι το θάνατό τους, και ο άγιος Σωφρόνιος εκπλήρωσε την τελευταία
επιθυμία του αγίου Ιωάννη να ταφεί στην Ιερουσαλήμ. CC (BY-NC) Matt RadickΟ νέος άνδρας που μου έγραψε είπε ότι η πιθανότητα της ομόφυλης μη σεξουαλικής αγάπης τού έδωσε ελπίδα: «Είναι κάτι που το σκέφτομαι εδώ και λίγο καιρό. Αν αυτό πρόκειται να
τον σώσει από τον εαυτό του, αν πρόκειται να τον βοηθήσει να επιστρέψει
στη χριστιανική πίστη, είμαι πρόθυμος να ζήσω μια άγαμη ζωή μαζί του
(αν και θέλω πάρα πολύ να παντρευτώ). Είμαστε οι καλύτεροι φίλοι και
αυτή τη στιγμή συγκατοικούμε. Τα πάμε πολύ καλά. Μήπως λέει η Εκκλησία
κάτι για αυτή τη σκέψη μου; Μπορώ να ζήσω και χωρίς σεξ, και τον αγαπώ
περισσότερο κι από τη ζωή μου». Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια θυσία πιο όμορφη, πιο συγκινητική
από αυτή τη διάθεση να θυσιάσεις τον έρωτα και το γάμο, για να
συμπαρασταθείς σε ένα φίλο. Αξίζει να την ονομάσουμε ηρωική. Το
γιαγιαδίστικο μυαλό μου μπορεί βέβαια να εντοπίσει πιθανά προβλήματα,
ειδικά αν ο φίλος του δεν είναι ο ίδιος έτοιμος να ζήσει τη ζωή της
αγαμίας. Επίσης, ο νεαρός αποστολέας του email μπορεί και πάλι να
ερωτευτεί μια μέρα και στην πράξη να του φανεί δυσκολότερο από ό,τι στη
θεωρία να μην αποκτήσει σύζυγο και οικογένεια. Ένας νεαρός Όρθοδοξος
κατηχούμενος προφανώς πρέπει να αναφέρει όλη αυτή την κατάσταση στον
πνευματικό του. Αλλά και πάλι, η επιθυμία του να κάνει μια τέτοια θυσία
για το φίλο του δείχνει τι μπορεί να κάνει η χριστιανική αγάπη — τι
μπορεί να κάνει ο Χριστός μέσα μας, όταν μας δίνει τη χάρη να αγαπάμε
τους άλλους όπως Εκείνος τους αγαπά. (Αξίζει ακόμη να σημειώσουμε ότι η θυσία που προσφέρεται να κάνει
αυτός ο νεαρός, να ζήσει μια ζωή χωρίς σεξ και χωρίς ερωτικό σύντροφο,
είναι κάτι που οι παραδοσιακοί Χριστιανοί ζητούν από κάθε ομοφυλόφιλο πρόσωπο να το κάνει. Δεν είναι καθ” όλου λιγότερο ηρωικό, όταν το κάνουν.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου